Alle inzendingen over afscheid

stille dagen, aarzelen door de zwangere zomer velen hebben ons al verlaten naar verre nieuwe oorden fonkelende nachten waar sterren schuiven wetend dat Orion dra de avondhemel siert deuren van najaarsdagen zal ontgrendelen met eendere troosteloze uren en een huiverend klagen stilte niet te verdragen dagen niet te vertragen en zomers…

al rennend en vliegend kleurt mijn leven in alle snelheid dezelfde donkere cirkels na iedere hoek komt weer die identieke straat als net tevoren het zweet verdwaast in de verte kleurt het groen waaraan ik me vastklamp doch blijkt het 'n doolhof van dorre bladeren waardoor mij niets anders rest dan mijn eigen lot in handen te nemen…

Als zij zich door de tuin begaf schreed zij, zweefde zelfs De glazen rinkelden niet eens Zo zacht mee buigend was haar tred bij het serveren van de thee. Toen zij het dak afstofte ontbrak trap en tree. Het venster was gesloten. Met een hand voor ogen tuurde ze. Ze was sowieso naar boven georiënteerd de laatste tijd. Toch onverwachts…

opnieuw vloeien ze alleen deze keer voorgoed onomkeerbaar het lot na vele omzwervingen heeft hij zijn bestemming bereikt ~ rust zacht Johan Friso ~ ~ 1968 – 2013 ~…

Nu een ultramarijne hemel mild de stad sluiert zijn voetstap achterlaat in een nachtelijk gedicht vullen straten zich met het gemurmel der fonteinen en een manke tortelduif Het woekert, het wordt later dan verwacht als een gehaaste tred in echo ’s tegen de gevels ketst Zijn kraag bedekt zijn aangezicht Zijn handen vouwen stevig het auto…

koud en verlaten ontelbare tranen rollen onzichtbaar niemand heeft dat in de gaten loslaten niet meer geloven in nimmer vragen noch oeverloos verlangen naar woorden vol warmte en begrip want het uit jou geboren zijn blijkt geen garantie…

De tijd slijpt graniet tot stof de smaak van water in de mond Geur van zweet dat zich mengt met doornen en wilde rozen Voorzichtig, want de pijn bij het afscheid zweeft hoog in de blauwe lucht als een torenvalk voorbij…

Het doet pijn, er is onbegrip haar geuren om me heen Ik ben niet weggegaan zij is bij zichzelf gebleven ik toonde geen begrip Mezelf betrappen als een ballon met een touwtje, dat danst in de lucht…

Ik tuur in verdieping naar de horizon en vermeng mijn blik met de lijn tussen hemel en aarde... Het zal zachter zijn nu ik kijk naar mijn dromen die ik in het stilstaande uur achterlaat met jou in 't midden van beelden die vagelijk verdampen en weerloos in d'eindbestemming vergaan. Oneindig stil draag ik je op handen en grif jouw…

Ik draag mijn tranen tot aan de vloedlijn laat ze daar de vrije loop geef ze terug aan deze wereld sindsdien koester ik weer hoop Ik voel hoe water mijn voeten streelt mijn gedachten overspoelen doch rolt eindeloosheid af en aan het vuur is aangewakkerd, (dat is wat ze bedoelen)…

De grote zee drijft aan het kleine water waar het leven zich ontbindt en het lijden zichtbaar wordt aan de voet van de groene dijk de dood proeft hier haar vruchten en de mens bepaalt de smaak, doch bitterheid is de wond des duivels waar geen stem de eeuwen kent in gelijkheid van alle rechten wie draagt mijn hart als het oog verloren het…

het vuur verwarmt verbrandt twijfel tot zwarte rook de regen dooft niet zij vormt slechts plassen de tuin dampt ontsteltenis hier was onze grond wacht zij of verwacht zij langzaam schrijdt de tijd voort zonder een geluid ons vuur verbrandt dit voorjaar we dachten het woordeloze uit te kunnen drukken in omhelzing…

Ik zag haar groene mantelpakje hangen in de kast zag haar bijpassende schoenen met natuurlijk een klein hakje dat was haar hele leven geen foto, dat wilde ze nooit ik voelde me toch wat berooid alleen met wat kleding die ze had gedragen we hebben haar niet uitgestrooid ik mag niet klagen zou ik ook nooit doen ik heb haar urn in de…

je gaat hier weg je blijft ook hier waar ga je heen? je blijft bij mij echt heel dichtbij in mijn hart is er een plekje vrij voor jou alleen voor jou en wees niet bang dat plekje blijft altijd voor mijn lieve lieve Chico…

Het vertrek Het is toch zo makkelijk, het is zo voor mekaar Je gaat van elkaar af, na zoveel jaar De jeu is eraf, de pit is eruit Ik ga ervandoor, dus zoek jij het maar uit Ik ben ongelukkig ga er vandoor Na zovele jaren, zoek jij het maar uit hoor Als ik je op je hart trap, dan is dat helaas Maar mijn geluk staat voorop dat is mijn relaas…

Ik heb je alles gegeven, alles van mezelf, mijn hart, mijn hoofd, mijn adem..ik gaf je m'n ziel. Je had het in je handen, je kon ermee doen wat je wou. Je besloot het te verkwanselen voor leugens en ontrouw. Wat wil je nou nog meer, naast een fijn gezin? Mensen die van je houden..je vrouw..je kind. Ik ging op mn knieën..staan kon ik niet meer…

begin de dag met tranen daar ik ze rijgen kan tot een ketting doch blijft de gevoelswaarde voor altijd onzichtbaar…

Oh lieve mama, zul je op me wachten wachten totdat ik weer bij je ben oh lieve mama, omarm je met al m'n lieve gedachten van jouw lieve kleine vent oh lieve mama, is dan nu de tijd gekomen dat ik afscheid nemen moet oh lieve mama, wacht nou nog even totdat ik je voor de allerlaatste keer groet…

Ik wek je tot leven met dit gedicht je krijgt weer een gezicht al is het maar voor even ik zie je weer voor me staan wat krom, meer gebogen ik bekijk je met lede ogen want je gaat toch zoals je altijd bent gegaan je kunt niet tegen dat geluid van al die mensen om je heen je verdraagt het gewoonweg niet wat je wenste kwam uit je bent…

Weet je nog dat we met elkaar spraken over : toekomst, geluk, elkaar vasthouden, tot in de diepste diepten. Hoe we lachten om de dwaasheden van de wereld. Hoe we de tijd om onze vinger wonden. Hoe de ernst tot ons doordrong toen we elkaar diep in de ogen keken. De angst van dromen waarin jij van mij wegdreef. Zomaar in het luchtledige, alsof…

Ik streelde je wakker in een morgendicht, onderzoek wat je eerder hebt geloofd en vervloek de gisting tussen de engel en de sater, waarin je z’n minnaar werd in donker licht, ik verdoof de duivel met een gelijke waan die rondwaart door de botte hoornen op het hoofd. Ik wil niet strijden met een verwachting, die de geest verwart…

zelf gekozen na zesentwintig jaren die niet onbewogen waren nu voor de laatste keer samen lachen, samen huilen Amsterdams zingen keihard swingen tot ze voor je een laatste keer groeten zal Pris; voor altijd 'n nachtvlinder…

Het stilteorkest van vriendschap na de dood geeft onder de grond een klein concert er klinkt geen echo aan de horizon.…

De duisternis gaf mij een hand, je zonden zal ik strelen, in het grauwe boetekleed van verlangen gaf je mij een laatste nacht, liet je slagen beuken op het holle vat van gegiste beloften, die snel waren vermorst, ik zal met een sleutel van de tijd de opening herwinnen voor de toekomst verborgen in je moederborst. Vergeefs heb ik de maan…

Ik begraaf mijn woorden. Ze zijn bekleed met herinneringen, uitgewrongen gevoel. Tekens uit een ander leven. Leven uit een ander heden. Elke dag opnieuw laat ik de woorden ritselen tussen mijn vingers ik ruik het papier streel de letters, het opgedroogde inkt. Ik schrijf mijn weken weg de maanden leeg de jaren achter mij.…

afscheid nemen van jou, Jan doet zó’n pijn van binnen dat ik het niet helemaal voelen kan het gaat dieper dan de zinnen het warme licht is voor me uitgegaan het is zo koud, zo stil, zo leeg het leven voelt zoveel armer aan zonder de vriendschap die ik van je kreeg afscheid nemen van jou, Jan je ogen nooit meer zien glinsteren je nooit…

De wijn krijgt zij geleverd God, wat zou jij stoppen List en leugen slechts bedrog Jij maakt spotbeeld van jouzelf Over jouw eigen grenzen heen Aan grenzen van een ander Heb jij tota- le lak Zij komt afspraken niet na Verwelkt op de com- posten Nagekomen afspraken: geen…

Het lijkt alsof, nee, het is echt zo alles in mij doet zeer als ik denk aan afstand als ik denk aan afscheid van jou zie ik telkens, nog steeds jouw ogen weer.…

hoe kan ik van mijn lijf houden of nu nog blij met je zijn het waarom blijft onbeantwoord want oh jij was ook nog zo klein met alle liefde was jij welkom toch nam de natuur 'n ander besluit zo onwerkelijk dit dubbele afscheid ik kan er nog steeds niet over uit…

Je kijkt enkel naar mijn voeten en mijn schoenen Gluiperig en geniepig, om veel te verbloemen. Nooit voel ik me 'vrouw' Vernedering, afschuw, pijnlijk...waauw. Geborgenheid en ware liefde zijn mijn innige wens Ben jij een dier of een 'mens'? Eng als voorwerp te fungeren Zal ik dan nooit de waarheid leren? Leven en volop beminnen…