Alle inzendingen over individu

Ik vond laatst wat losse scherven van de oude tijd zij liggen her en der in mijn herinneringen verspreid. die vaas van toen was nauwelijks nog te repareren de randjes waren te scherp, dat zou teveel bezeren. Sommigen spreken van scherven brengen geluk anderen denken dat wat kapot is, is vooral toch stuk bij pech snijdt zo'n scherf je zelfs…

Verbolgen stapte ik uit mijn weerbaarheid, zette ongenadig strepen door een asgrauw verleden liet het verdwijnen in vergetelheid werd broos en breekbaar als porselein ...en brak!…

Ik heb niet geleerd om te communiceren met mensen, mijn ouders weerden vreemden uit smetvrees en god mag weten wat voor bekrompen angsten. Ik kom daarom niet verder dan 'hallo' en soms een snedige opmerking, er gaat heel wat liefde en vriendschap aan mijn dichte deur voorbij. Natuurlijk, Dagobert Duck is mijn vriend, maar die vindt me geen…

Dankzij het droombestaan van mijn jeugd ben ik uiteindelijk tot het leven bekeerd ik geloofde eerst de woorden niet zo tegengesteld als ze waren in uitersten was de ooievaar waarschijnlijk blind en de boerenkool weer vol met rupsen in zichzelf gekeerd in automatisme droomde ik bewegingen, beweringen veranderingen die niet voorgesteld werden…

Bij de eerste indruk een twijfelgevoel zegt in feite een heleboel en volgt daarna een ergernis dan weet je dat 't snel weg wezen is…

Ja kan alles aan jezelf veranderen, maar niets aan wie je werkelijk bent…

Sommige stiltes zijn niet mooi, je valt aan een paniek ten prooi Je hersens werken op volle toeren om 't gesprek verder te kunnen voeren Welk onderwerp snijd ik nu weer aan, oh help, ik wou dat ik weg kon gaan zodat die ander mij niet meer kan kwellen door geen enkele vraag aan mij te stellen…

Het begin van een plan De kracht van één man Hij kijkt verder dan zijn neus lang is En kwam erachter dat zijn neus echt lang is Of bang is Wat het ook is Het voelt zo fijn Om die ene man met een plan te zijn…

"jeugdigheid is als een verzameld gedicht dat ongedateerd blijft" een koning keert terug uit donkere sprookjes en gelaten gezichten wie zou hem geschreven hebben verzilverd, in spinrag langs het pad van de wind ik zit tegenover hem de kachel verbrandt zijn woorden midden in het bos hij lacht zijn voeten vast in…

keer je tot ons gij mooi mens voeg schoonheid toe zo is ieders wens met je kleurrijke schaduw en warme lach woorden zijn niet nodig je bent niet schuw doch zie in je ogen een rijkdom aan stilte die ik zozere mag je kijkt ons aan ieder, een voor een blijf jammer je moet spoedig gaan en ziet nog eenmaal om over ons allen…

Hij doet wel Alsof hij het allemaal meent Geloof het niet Het is allemaal spel Geef hem een vinger Die hij dankbaar neemt Hij belooft je hemel Maar trakteert je hel Denk niet Dat hij is veranderd Het licht gezien heeft Zijn weg gevonden Op het rechte pad Hij pretendeert iets nobels Geeft je vertrouwen Uiteindelijk is het toch een rat…

De ander is als geen ander zo anders als de ander zo onveranderd anders zo zichzelf het dierbare ik draagt mede andermans pijn zo anders kan de ander niet zijn.…

Ik heb je van de straat geraapt. Ik heb je op weg geholpen. Ik moet loslaten. Ik wil niet meer bij jou zijn. Ik ben idealistisch. Ik moet dingen aangaan en op zijn beloop laten gaan. Ik moet niet zoveel denken. Ik moet niet zoveel schenken. Ik moet aan mezelf werken. Ik moet sterken.…

Gelukkig dat Het licht bestaat en dat het met me doet en praat en dat ik weet dat ik er vandaan kom, van het licht of hoe dat heet. ------------------------------ uit: 'Holte van licht', 1975.…

herinner jij je nog toen het buiten avond was voor ons gevoel was dat thuiskomen op een dag in mei ‘alles ging goed’ (en weer een warme lentenacht bracht dit zo nabij) herinner jij je nog, hoe zalig de gedichten waren voor het oog op het vlinderspel van het leven er was geen geleuter meer tussen ons jij raakte charmant de liefde aan…

meneertje mooiprater werd de mond gesnoerd en duizend woorden vielen zonder echo's om weer op te rapen…

De waterkant, met spiegel van de zomer bood weinig soelaas tegen de innerlijke onrust die zomermiddag op het adolescentenkamp voelde ik de heimwee dieper dan ooit naar het land waar ik geboren was als klein kind verkocht aan Hollanders maar door ‘t Indische bloed in mijn aders stroomde rivieren van weemoed voeren zielenboten tegen de wind…

Je speelt alleen met zwevende vonken op je gitaar, om nooit te hoeven landen. Maar ja, ook op een gitaar breekt wel eens een snaar, kwetsbare plekken zijn er altijd. Kan dominantie ook bestaan door kwetsbaarheid te tonen, afschrikwekkend maar ook scheurend tergend Hoe lang moet je spelen om de mooiste noot te horen? Het is een kwestie van…

Geinspireerd worden geklapwiekt zijn afgestompt raken ik ben mijn verliefdheid kwijt.…

lees de vaagheid in je ogen ook in je partnerkeus lijk je onbewogen je kleding niet geheel flatteus heb je gekozen om niet te voelen zelfs te vluchten bovendien onze ontmoeting o zo vluchtig kan de waarheid lezen in jouw ogen kon ik het zien…

Beelden, beelden, zo helder en geheim dat ik op slag verstijfde - elke boom, het hele bos keek mee. Ik schrok niet eens, ik viel meteen twee dijen in toen ik het vond. Pas later kreeg het een verhaal. Zoals vandaag. Wie graaft mijn glimlach op? Wie engelt me het bed in? De meisjes onder mijn matras, die zijn zo snel, die bliksemen op mijn…

het landschap verandert door zijn blik het gras wordt grijzer de bomen wiegen slomer het kabbelen van de beek wordt een zucht het kreupelhout kraakt nog net iets harder dan stramme gewrichten in een oude schommelstoel zijn pijp ligt doelloos in zijn jaszak de tabak uitgedroogd en lucifers zijn op geen vlammetje meer te vinden in dit monotone…

Trouw aan God en vaderland aan je partij. je stad, je club, je vrienden. Een groot hart voor de zaak en je collega's. Wat een trouw aan familie aan kind en vrouw Trouw aan minstens 11 maar wie ben jij bij eeuwig eerst een ander verloochen je toch eigenlijk jezelf…

Langzaam ontwaken uit niks. Wat een wonder dat ik het ben. En ook al sluit ik mijn ogen, als ik wakker word ben ik het nog steeds. Er gaan geen dagen voorbij dat ik iemand anders ben. Duizenden keren opgestaan, ik blijf degene die ik ben. Zijn dromen de waan van de dag of een echo van een oude stem. De stem van iemand zoals ik was. Die…

Staren en zwijgen wimpers vergelen het vlies lichaam schraal verwaaid als dode wintertak in de wind oog breekt het leven door dovend in de avondlucht.…

Gij moet niet wachten tot ik kom. Ik ben gekerkerd en geboeid. Maar vensters heb ik om en om En zie hoe alles groeit en bloeit. Ik zag uw opvlucht uit de stroom En naar de bergen op de kim: Uw licht lag als een sluierzoom Op 't pad dat ik met ogen klim. Toen rees een grote en rode maan En bloesems blonken in haar glans. Ik heb lang…

Een mens plakt in z'n leven heel wat etiketten op zichzelf die soms moeilijk te verwijderen zijn…

In zijn ogen tekent het leven rode linten van staren moerassen van verwebd verleden voetstappen weggezogen. in zijn ogen klieft de dag wellen tranen op verhoord vlies doorlopen met gedachten vastgehouden jaren achterom in zijn ogen grijnzen tanden geel opgegeten stil als een dode poel sijpelt zijn blik in de spiegel achter hem…

soms herken ik de dichter aan zijn voorzichtige tred het lijkt alsof hij loopt te broeden op een vers bang voor een misstap een verkeerd woord of ander ongemak soms herken ik de dichter in mijn diepste zelf bedenk ik nieuwe woorden voor mijn eigen vers een beetje bang maar tóch met geloof in eigen kunnen soms geloof ik de dichter…

in't furjaore van ut aghterlaent riepe nog stits soete druufe ol droaghe sie unne rimmplighe fliese ende siene tu strammigh in unne flaoghe tu wuuve sie witte nog dickels van twinckle ooghe ende diene haerte gheraocke biewiele ghootgheraent daore in wiederwille uut onfaeste ferlorenhiet tere ghnaode ghruuit gheliecke ons unne…