Alle inzendingen over natuur

De ondergaande zon geeft je rust voor de nacht. Zonsondergang bij het strand zorgt voor ruimte en stilte, om je heen. Aanvaard de schoonheid, die je zelf mag ontdekken. Met de zon als het ware in je handen is dit een ware pracht. Rust voor de komende nacht.…

Wachter.. Wachter ben ik aan het pad Ik wacht.. en dat is dat Verwacht van mij geen wijsheid Ik lijd een winderig leven Mijn 'stekels' groen in de kruin Welke spin zal in m'n knot een web gaan weven?…

Kale bomen kunnen beter luisteren naar het verdriet van weer en wind soms ben je tegen later weten weer even het ontheemde kind kale bomen lijken stil te zeggen als de lente komt in zon bemind je hoeft het niet meer uit te leggen met wat je in het heden vindt kale bomen kunnen beter zwijgen over wat er jou ooit is aangedaan je kunt er…

Bij jou... Bij jou…. Aan tijden ben ik niet gebonden. Graag kom ik bij jou, je bent altijd in beweging. Er gaat geen dag moment voorbij, van stilte. Soms ben je rustig, dan weer hevig, vaak torenhoog. Tolerant ben je zeker niet. Gevaarlijk ben…. je. Bedachtzaam geef je mij de ruimte, om je lief te hebben. Oogstrelende natuureigenschappen…

In de natuur is de natuur de baas. Steden zijn bezit van mensen. Denken we. Ratten ruimen onze resten op. Katten jagen er en mediteren. Meeuwen vliegen af en aan. Mollen leven ondergronds. Mensen zijn er nog holbewoners. Honden waren ooit wolven. Een vos ontdekt de stad. Dat is raar maar is gewoonweg waar. Steden zijn erg wilde stadsnatuur…

Bladeren vallen zich niet dood ze dwarrelen naar benee hun lichtheid breekt hun val Wolken als lood – zo zwaar vallen nooit maar drijven voort heel tevree water moet stromen en ooit zal het stilstaand in een doodlopende sloot levenloosheid tegemoet dromen licht wordt afgewisseld door nacht tot de nieuwe dag haar weer weglacht de afspraak…

gisteren oogde de polder zo fleurig en groen zelfs madeliefjes kon ik in ’t gras ontwaren zag reeds jonge loten aan de uitlopende heesters het voorjaar leek zich explosief te openbaren doch toen ik vanmorgen mijn blik liet zweven over ’t identieke polderlandschap was ’t vriendelijke voorjaarsgroen plotseling vervangen door kil, troosteloos…

wij hebben het land verdeeld een tuin geschapen waar ieder zijn deel van de schepping kan maken met groene vingers zwarte aarde strelen knoppen en verwarde bloemen nog even stelen in hun openen naar de zon ik wilde stuifzand duinen en veel wind dacht mij een kind met grote zwarte hond en zee als vagebond alleen het helm is blijven…

In alle rust observeer ik het ritme van de golven. Een verademing, zichtbaar in schoonheid, hoe de golven duellerend, kaatsend tegen de rotsblokken slaan.. De zee krachtig, nooit saai. Altijd spel van natuurgeweld. Enerverend is zij. Vaak tomeloos, soms ook woelend vlak. Haar karakter is oneindig veelzijdig. Voor mij van grote waarde…

Vertel me wat je hoort fluisteren in de wind vertel me wat de regen je zo indringend toezingt vertel me wat je voor dreiging je in de voortglijdende luchten ziet vertel het me want ik zie het niet is het onbegrip is het verdriet? over waarin de mens zo schromelijk te kort schiet? vertel me wat de natuur vindt van ons menselijk…

Zoals wel vaker was de nacht weer langer dan de slaap Zweefde weg op ijle tonen van de wind die haren streelt droomde nog met open ogen toen de storm wind tegen werd Bleef staan terwijl ik vallen moest de zwaartekracht wellicht voorbij tot een kort moment van stilte aan het evenwichtig hangen abrupt een einde maakte Languit in een…

De dood kent geen vrienden ook geen vijanden enkel de ademloosheid gevolgd geheel stapvoets door rust zacht. Het zwaard van de nacht viel ik heb het vannacht zien schitteren. Het zwijgende ontdooide en bevroor spraakzaam vanuit een donkere diepte als ziel even verlicht weer opstaande nu definitief aan het lijf ontvlucht. Woord en daad…

Wij zullen blíjde zijn... De bomen blozen van vruchten. En ons hoofd is schoon als duizend rozen, nu we overvloedig zijn van zwenkend zomer-bloed... o God, God, ik en kende U niet, en was verlóren; maar nu ge Uw adem door mijn adem deinen doet, is Uw gedaante menig-voud in mijn herboren, 'lijk, beken-veel door 't barstend lente-land, een vloed…

Ik wil soms ver voorbij de horizon verlaat geijkte wegen het lijkt onbezonnen dom maar ik wil weten wat er achter ligt Zo ook achter bijna elk gedicht zit een gedachte niet te bevroeden ook al is hij klaarblijkelijk nog zo licht vaak blijft het bij vermoeden de horizon zul je nooit bereiken altijd blijft het bij respectvol in of opgetogen…

hoog opvliegend zand verontrusten mensen op de dijk wolken zweven snel voorbij de wind zingt een droevig lied “waarom geen respect” versta ik in haar woorden de middag kleurt van blauw naar zwart water klotst nu op het strand maar het komt niet allemaal van zee… de wind start volop met huilen haar weeën ze kan ze niet meer…

In hartje winter tussen bladerloze bomen bloeit in uitbundig geel de toverhazelaar hij die als eerste zijn zachte kleur mag tonen in hartje winter tussen bladerloze bomen doet ons zalig van een nabije lente dromen geurt vol zoetheid zijn weerbarstig krulletjeshaar In hartje winter tussen bladerloze bomen Bloeit in uitbundig geel de toverhazelaar…

In het bos staat een boom te sterven met in zijn bast al de diepe kerven van eeuwen weer en wind weerstaan. Hoewel bloesemen niet meer zal gaan, zijn gebladerd nog de vele takken. Misschien moet iemand komen hakken aan zijn knoestige en vermolmde stam die ooit menig mens beschutte tegen het zengen van de zonnevlam, of ooit met stalen palen…

bij Twello s'morgens in alle vroegte barrevoets door het gras met de dauwdruppels tussen de tenen zo stel ik mij dat voor... langs het blote voeten pad jij en ik die elkaar op de hielen zitten als een vleugje erotiek van de nog koude grond…

als licht kraakhelder blijft verstijft de zon is de matrijs kapot waarin warmte en wondertjes wonen het soepele dat danst en zingt verstart in gaan stilt de hemel in een koud en kil onaangedaan kom maar wind vlaag een lieve eerste lentebries nog is het wat vroeg maar kraakhelder wordt geen troef…

het duurt even de droom met korte pauze loom over de dag lusteloos lover hangend over de lichtstreep van de middagzon…

de storm hij staat er hij raast föhnt mijn haar traant mijn ogen fluit in mijn oren…

De westerstorm heeft hem terneergeslagen en woest zijn wortels uit de grond gescheurd. Terwijl een vogel vette wormen beurt vervaagt geruis allengs tot zachtjes klagen. Nu afgebroken takken oostwaarts jachten het kleinste leven onder blaadjes kruipt en hemelwater van de daken druipt ligt hij nog op de bomendood te wachten. Verlossing…

Een tweede westerstorm dit jaar, code rood voor het hele land. Gelukkig zal de wind vanmiddag snel afnemen. Nu is het echt gevaarlijk op de weg. Chaos op de wegen, fietsers vallen gewoon om. Is het echt niet nodig, laat de storm dan voorbij gaan. Blijf binnen als het kan. Westerstorm over het hele land Toch wel eng natuurlijk. Hopelijk…

Verhaalt van lente...? Het blauw.... boven de naakte bomen verhaalt al van lente Het teken van 't uitkomen van zoete dromen: Het weer zal keren wind gaat liggen in jong gras vorst zal de wijk nemen.…

daar waar de wind een spelletje speelt met vergeten zinnen ontstaan opgeworpen heuvels waarover vogelvoetjes tippelen stappers dagen het getij uit meeuwen schommelen op aanspoelende golven zachtjes kleurt de hemel grijs…

De natuur mocht ik in al zijn rijkdom aanschouwen. Mistig in de morgen, dieren spartelend op het meer. Draaiend in de stilte, dansend van vreugde. Rust bracht mij verrijking. Er was geen belemmering om al dat moois waar te mogen nemen. De stilte, excentriek zo fraai bewustwording rust geeft een mens voldoening om weer verder te mogen in…

Kan plotseling zomaar veranderen binnen een handomdraai: een zucht van de ene op de andere dag zo onstuimig als de natuur.…

het rijp geboren door smeltend ijs en nevel kleuren velden vlot de groen met gele tinten versieren de winter… top!…

Er is niets anders in de wereld dan jouw witte maagdelijkheid de winter over uitgestrekte velden en ik voel me aangetrokken tot jouw milde manier van ontdooien de zachtheid waarmee jij water vormt wanneer ik in mijn diepste stilte tot jou kom met mijn bevroren hart dan voel ik jouw kalmerende warmte de melodie van de toekomst klinkt…

Alvorens de lente bloeit bloesemt al mijn hart knoppen zwellen vreugdevol nog heel even dan spreidt het blad het bloemhart laat zich zien bovendien de eerste bonte vlinder raakt mijn ziel in een fase van extase op zulke momenten wil ik alleen zijn om het hart te laten lenten te delen met de jubeltonen van de merel en de eerste zwaluw…