Alle inzendingen over planeet red

Kijk je door een natte waas heen, is er geen reden tot vreugdedans. Vandaag gaat ook weer -gisteren- heten dagen komen, dagen gaan... en lieverd je moet ècht weten: "wij gaan dit monster zij aan zij verslaan"!…

neen mijn voelen draagt geen vingers zonder tastbaarheden, m’n waarneembaar vermogen is me te eigen om het ergens tot rede te brengen het blijft in een staat van een non-oordelend proces dewelke ik omarm met een zekerheid die ik soms plots even bijster ben vogels wieken vleugels met slagschaduwen die telkens door de zon ter ere wordt…

Ik stapte in en reed naar mijn bestemming.…

Het leven: een vaag begrip, niet altijd goed verstaan, maak er dan die zoektocht van naar de reden van jouw bestaan.…

Zorgelozen redden het wel. Kiezers ook. Stemlozen niet.…

Elke dag een kruipje meer dan een stapje en een woordje om vervolgens vlam te vatten om te reden en te praten sprankelend een eigen brabbel- waterval. Jij bent heel bijzonder, kind, in jouw wereld van ontzoeken maal je alle dingen nieuw. zie ik daar je ouders lopen in de tijd van toen die keer.…

heb geplant staat verreikend in bloei vruchten doen mijn ogen blinken ook is het meer aanschouwen op een fragiele afstand en hoor veel in een echo klinken het leven laat los terwijl de tijd vervliegt ik ben tevreden; heb in het ademen gewiegd en ervaar steeds vaker de volheid van heden in een innerlijk gevoel en minder in koude rede…

Zolang ik er woonde, leek alles hetzelfde Zolang ik niet weg hoefde, bleef dit hetzelfde Kijkend naar boven, zag ik nieuw licht Kijkend naar boven, kreeg ik een nieuw inzicht Ooit zit ik daar, boven in de hemel Ooit zit ik daar, achter de sterrenhemel Nu ben ik hierboven, kijkend naar beneden Nu ben ik hierboven, met een reden God liet mij zien…

de oude gevels hebben het licht gereefd een dag geleefd terug van de uitreis zijn zware zeilen gestreken neergelaten aan een verlaten rede een smalle gracht meert donker af schemer schommelt op de kade het spiegelbeeld van een boot wordt gedragen over de romp rimpelt water hier wordt niet meer gewoond of verhuisd uit nissen…

Als de rede voorbij is en de wijsheid te laat. Mijn opstand van woorden Bezegelt mijn droevig lot. Een redenaar gebroken Op weg naar het schavot. Mijn opstand van woorden In het verkeerde plot. De mond moet spreken Over wat verborgen wordt.…

land Waar ze zingend Elke nieuwe dag Bezongen in Gezamenlijk geluk, Is plots een zwarte Wolk voor de eindeloze Zon geschoven - De glanzende groennek Zit verdoofd zijn vrouw Te zoeken, hier aan De rand van de sloot Waar ze samen zo gelukkig waren - Maar twee meter uit de wal Ligt zij langs de rijbaan, Een wrede truck reed…

Maar ach, ik weet het ook niet, vieren is toch beter dan mensen doden zonder reden, zonder doel. Laat ons maar vrede stichten, hoe moeilijk ook en zingen zonder woorden, laat ons bidden.…

Er was een droom van duizend mooie jongens Op witte paarden rijdend door de nacht Met wapperende zachtfluwelen kleren Ze hadden heel het leven in hun macht De aarde draaide door hun galopperen En waar zij reden, werd het nooit meer licht.…

in Westerwolde golden niet boeren zwoegen op de essen ploegen voren en verstoren het bodemarchief urnenvelden telden niet hoe mensen in de Steentijd toegewijd hun doden begroeven interesseert hen niet ze ploegen voort, terwijl ze een pijlpunt, bijl nog wel oprapen bewaren zien ze geen reden de urnen te sparen ze hebben geen idee…

Het kind in mij redde het maar net, vergiftigd door religiositeit en inhumane barbaren. Het is een groot wonder dat het kind in mij heeft weten te overleven door de taalkunst en dat het laatste woord daarover nog lang niet is uitgesproken.…

misdragingen in gezelschap ik kijk er zo graag naar elke dag hou ik een klein beetje meer van jou hoe je draait hoe je onder alles uit probeert te komen ik hou zelfs van de afwas die nog staat van vorige week en daarom hou ik elke dag iets meer van jou je laat de krant op tafel slingeren en de rozen verwelken er bestaat geen enkele reden…

Ik lieg hem voor en red hem tot wij beiden slapen in gestolen veiligheid. ---------------------------------------- Uit: 'Gedichten die vrouwen aan het huilen maken'. 2015.…

Ze schittert bij Museum Naturalis In wat een majesteitelijke zaal is Maar was zij écht geweest, niet slechts skelet Ja dan was Leiden vreselijk ontzet Toch is er reden om voor haar te vrezen: Héél Leiden staat in ’t teken van dat wezen!…

Kies ik met eigen reden matineus? Ben ik pas weer gelukkig, wanneer ik onbezorgd het daglicht zie gloren? Is de ochtendstond mijn beste keus? Je weer bewust zijn bij gestrekte benen in een stevige ochtendpas bij frisse wind; hoe fijn is het zo wakker te worden; en een nieuwe dag te winnen met iets van een naïef kind.…

redeloos dagen zij de zinnige lusten smeulend eerst maar snel al met vuur en vlam wakkeren zij de passie tastend verleiden zij in gedane beloften geen rede te vinden die weerhouden wil wat lokkend aandrift tot zinderend geluk wee maken zij de reine gedachten met zwoele fantasie die in kolkend bloed gekmakend raast door lijf en leden…

Waar de onredelijkheid vaak lijkt te spreken ligt de rede voor de hand.…

je stilte schreeuwt paniek in een totaal verlatenzijn toch ben ik bij je maar mijn woorden zijn zo klein ik vlucht over de route de wegen lijken eindeloos maar altijd vind ik het hotel waar jij toen voor mij koos de kamers zijn nog identiek ik proef je in de bedden kijk naar een eenzaam schilderij weet je ogen en jouw lach te redden…

ze was door de mand gevallen het viel allemaal op één dag ze liet steken vallen dat viel blijkbaar niet in goede aarde alles viel in het water toen ze ook nog over iets gevallen was je kon inmiddels een speld horen vallen er vielen woorden noch klappen ze dacht: ik viel niet één keer in de rede viel ik daarom misschien…

wonden helen Maar sommige wonden niet Diepgeworteld in het hart Voeden zij zich met verdriet Ze lijken te verdwijnen Met de jaren raak je ze kwijt Maar de herinnering is sterker Dan de werking van de tijd Zo keren schimmen uit het verleden Terug in jouw bestaan Nestelen zich in je gedachten Stilte is niet te verstaan de kalmte kan je redden…

Mager, handen ruwe huid een schorre groet met gaten tussen mijn zandknarsende tanden: iemand om van te schrikken Ik ben overal want nergens mag ik zijn, geef me schoenen: zolang ik loop leef ik Noem me Job, ik geloof niet dat God me zal redden uit de onderwereld waar het 's winters warm is tot midden in de nacht de deuren sluiten…

jij was mijn havik ik jouw prooi je ogen licht fixerend dodend mooi je greep mij toen ik kwetsbaar was mijn wil gebroken maar nog lachend naast je zat jouw ogen lazen regels wit die zwart het rood van liefde geven ik wilde langer blijven om met jou een echt gedicht te schrijven je bent gevlogen mond met warmend rood ik reed naar…

Een opgeworpen stenen muur is dat een reden om ommuurd te blijven? De angst om bang te zijn is dat genoeg voor nieuwe moed?…

Hij reed me naar zee Ik maak kleine passen op blote voeten Kleine passen in het koude zand, ik doe mijn best Ik ga niet liggen De tenen van mijn voeten komen mij tegemoet Naast zijn stappen We hebben dit vaker gedaan vroeger, niets aan de hand Altijd waaide de wind zout in mijn haren schuim in mijn woorden die verstoppertje spelen…

ik heb de steen gelicht woorden eindelijk ontcijferd je beitelde in tijd de laatste dagen van je ongelijke strijd ik rook het bloed en las van een familietwist schuld werd zomaar zonder reden uitgewist in tradities die de norm bepalen en zich zonder vragen al generaties lang zonder kritiek blijven herhalen schuldigen vermoorden…

jij schopt sterren wapent zo glas kubust de wereld hebt alles gehad schreeuwde toekomst in schilderend heden vervloekte het nu in nakijkend verleden ik gaf je mijn hand droomde de jouwe jij koos het pigment in onschuldig vertrouwen ik zag je staan op de rede van scheiden jankte onzichtbaar confrontatie vermijdend ik ben…