Alle inzendingen over individu

Het wreedste raadsel waar ik deel aan kreeg sinds ik door mijn geboorte werd ontbonden uit oeverloze zee is schelp te zijn die niet dan door de ene hand gevonden kan worden en die toegesloten blijft tenzij die ene blik mij treft en openschrikt het schaaldier en de tanden verwekt, de mond het beenmerg mens - o hand en blik o toorts kom…

Verstild hoofd, zo stil, ondanks ik altijd wat denk te horen, stomme geluiden kwetsen dovemans oren en de witte vlekken van mijn geestesoog, berusting is wat ik zoek, verlamd en overmand, doe ik de dingen die om een antwoord vragen, die komen niet, stille wijsheid laat zich in een illusie dragen.…

Ik bevind me in de belevenis van een zomerse zangvogel bezing bloemen, voel tintelingen van vrije blauwe lucht en ik denk aan jou zoals een kind aan de wind droom ik over een onbevangen toekomst in zomerse droomtuinen vergroeien de bomen met tijd proef ik in ’t onbeperkte bloeien zwemen van vergankelijkheid.…

Een weg is nooit een doel op zich een doolhof is een wangedrocht het leven is het èèn of het ander de wandeling is kort of lang maar doorgaan en het eindpunt zien is niet voor ieder weggelegd we willen wel, we doen ons best maar weten toch de route niet je kunt hier links of rechts, rechtdoor of terug de zekerheid is ongewis stel…

Het gezicht, het wezen is niet veranderd, maar toch in stramme lijnen weer anders dan voorheen, bloed als rivieren meandert tussen de planeten, langs de hoogste toppen en het diepste falen, weerspiegelt zich het averechts in dubbelzinnige verhalen, waarin ik mezelf blijf foppen. Kloven op het gezicht belooft een rusteloze geest,…

de buitenwereld werend spande je prikkeldraad ter voorkoming dat ze jou ook maar konden raken uiteindelijk roep je gewond hangend in je eigen barricade om de hulp van diegene van wie je eerder niets moest hebben…

op een uitgestorven kruispunt vliegt de vlinder tegen de wind in in een leeg landschap valt de mens uit de tijd in een verlaten kamp beoefent de man de deugd der traagheid vanaf een lege sokkel klinkt tevergeefs: houd me, houd me tegen het licht in de nacht zoek ik naar de leeuw die brult als ik slaap wacht ik op de nachtvogel die dingen…

Diep van binnen ligt de aanleg tot verantwoording van gedachten redeneren over brengt verlichting optreden in onstuimig voortgaan steeds weer hetzelfde vastgezet in zijn wezen brengt hij de dag naar de nacht er zal weer rust ontbreken denken over zijn leven intensief is wanordelijk terug naar het bewuste ik intreden in zijn…

Als ze echt niet besteld zijn, de toetjes en aperitiefjes bij de obers die god-weet willekeurig maar wat serveren aan delicate thema's en argumenten rosé, als men bij zoveel opgediste zinnetjes en met zoveel omhaal van woorden verliefdheid opnieuw niet leven kan, vang dan een jonge spreeuw - fladderend verdwaald bij de ruit, vouw je handen…

Zwaarmoedig, met niets anders om over te dichten dan de ondergaande zon begaf ik mij gedeeltelijk ontkleed naar de oevers van een meer enkele kilometers buiten een stad gelegen bij het stille water aangekomen zag ik werkelijk de ondergaande zon en ook dat hij langzaam onderging waar ik zo naar verlangd had met de intensiviteit van mijn…

Soepel glijdt zijn lichaam weg z`n handen zoeken houvast wat er deze keer niet is hij is op zichzelf aangewezen past zich onmiddellijk aan verandert van houding recht zijn rug trapt van zich af schept verandering in zijn positie de laatste strohalm werd redding in optima forma want toen werd besef geboren hij kreeg lef…

Als ik me snel omkeer word ik duizelig als ik hardloop kortademig snel eet krijg ik een opgezet gevoel veel rook dan ga ik hijgen veel drink dan word ik zat veel eet dan word ik vet veel zon dan krijg ik zonnebrand veel verdien dan word ik rijk veel uitgeef, ja natuurlijk arm veel weggeef steeds gelukkiger veel krijg alsmaar inhaliger…

Lawines van de wolken, slagbomen van de horizon houden dromen niet tegen in de opwaartse beweging van een luchtballon, verwarmde woorden in nieuw gedicht, naar de oorsprong van het onbekende in een vlucht van akkoorden om het inzicht te verspreiden van herinneringen, te kiemen tot waar de stilte is geland, een bevlogen ruimte te vullen…

ze volgt levens en voelt zich als een boom die stil moet blijven staan zonder wortels de grond is te rul en boven haar kruin staat een hemel die enkel Magritte zou kunnen schilderen ze rookt graag pijp en houdt van appels op haar hoofd ooit speelde ze piano, nu geniet ze van Vivaldi wanneer de noten door haar takken gaan haar bladeren beroeren…

stilstaand lopend zuigend het natte zand verandert alleen m’ n gezichtsveld maar kom ik geen stap verder…

Met ogen als meetlatten van precies zijn eigen lengte keek hij mij pasklaar in de etalage van zijn avond. Met oren die mij vertaalden in zijn soortelijk gewicht luisterde hij mij tot zijn woorden en namen luisterde aureolen om zich heen cirkels met de middenlijn van altijd zijn schedel. ----------------------------------- uit: 'Letters…

gooi ramen en deuren in het hoofd maar eens wijd open en ga maar eens lekker met je gedachten aan de wandel om daarna vol met frisse ideeën als nieuw weer thuis te komen…

Loom stappend _ kijkt de landloper over een wijd verlaten meer onder dichte donkergrijze stapelwolken die één felle zonnestrook omsluiten gelijk losse diepgeplooide nijlpaardenhuid met GAPENDE SPEERWOND reeds half genezen witgloeiend schoongebrand stil BEZWEREND... ERGENS ver op die doffe watervlakte wiegen verkruimelde eierschaaltjes…

De dag ijsbeert in kille regen, marcheert over druilerige perrons op een vroege, bleke zon gericht, gedachten boemelen naar lege horizons, passagiers tot niets verplicht, lange stramme ijzers en gevoelens smelten samen in een optisch bedrog, uit synergie een eigen doel beramen met de losse eindjes in hun zog, strakke teugels in luie…

Dit is het heden, ik zie het, ik zit hier: voor het raam en zie het heden waarnaar ik ben teruggekeerd, naar wat er altijd geweest is - al die tijd waarin ik er niet was er is niets gebeurd zegt de tuin in het raam de bomen, de vogels, de zacht waaiende struiken, het gras, het bleef allemaal zijn wat het was, er is geen verleden hier wat…

Woorden dansen als vervreemde metaforen wiegen eenzaam stilte onder stadse avondregen ritme zoekend in waarde wegen beelden van verzonnen vakantie kraanvogels in het witte zand avondzon en blonde stranden misschien dat je terugkomt in ‘t nog niet geschreven boek maar vooralsnog ben je verder weg dan toen en alsmaar dieper in dit…

Met blote voeten in een bollenveld, slijk onder de nagels en kleine kiezels tussen de tenen, als steken in zijn hart. Hij plande ooit een bloemenveld, groot en kleurrijk, werelds als de vuren van Olympia tot Barcelona, maar loopt vandaag, als alle dagen, met blote voeten in een modderig bollenveld.…

Achter pijn, zuid west en droom gebogen is er een eenling in een boom gekropen hij knijpt de wind zijn ogen open met droeve pijlen in de ziel geschoten.…

Als je weet van elkaar, over last en lust van liefde en haat zoet en het zuur hoog bij laag. als je elkaars geheimen kent, tot het diepst van de ziel. dan overwint liefde alles.…

ben ik op mijn plaats of onderweg juist onderweg ben ik op mijn plaats…

door mezelf heen klim ik me een weg omhoog en kom aan tot ver boven m’ n eigen boomgrens een steenbok klampt zich…

vanavond schrijf ik moord en brand, zal ik klinken als de boom die valt diep in het raadsel van het lege bos, met woorden als noten van glas, plisplassend op een lavameer. vanavond schrijf ik moord en brand, zal ik beschrijven hoe de breuklijn zich in mij verdeelt, zich in mij vermenigvuldigt in verzen van koud vuur, zich in golven verkleedt…

Zij spreekt de plinten toe, hoger kan niet meer. Slechts hem die buigt, herkent zij weer. Reuzen duldt zij niet. Wie groeit heeft ongelijk. Ik zit, een wereld te laag. Met stoel en bed als grens. Ik pas nog net. Bij koffie volgt haar groot geheim: graag zou ze toch, nu dat nog eenvoudig kan. Liefst recht omhoog. Want, zo is haar beloofd, daar…

de handpalm draagt de kin terwijl ik zit op oud terracotta alhoewel de zon mij beschijnt denk ik ver vooruit in het niets deze zwaarte heden ten dage houdt mij als het ware klein het drukt de last van innerlijke lagen voorkomt het peinzen in rechte lijn het is dromen in luchtballonnen die vertellen dat je bent, voelt maar hoeveel grauwe…

Het heeft niet aan de woorden gelegen of aan de klank, het geluid van jouw stem de melodie die klonk op een avond in de regen de gierende remmen van een late natte tram of dat je naast me stond, in een bushok zonder bestemming, maar met een sigaret ik bedwelmd door de kleuren van jouw rok belande die nacht alleen met jou in bed toen je afscheid…