Alle inzendingen over individu

Dat dof rollende geluid van koerende duiven in de zomermorgen. Daar is de uitbouw waar hij vroeger sliep, met uitzicht op de binnenplaats. Gelijktijdig hoort hij weer het ruisen van de bomen, het krolse miauwen van katten, en boven dit alles uit de verliefde doffers, Vader (dood) schreeuwt bevelen tegen de honden, moeder (overleden) maalt…

Als er geen geweld meer rondzwerft zal de wereld geen gebroken hart meer zijn met een tranenspoor van verdriet, want gekruist langs de vele wegen zal de onweersbui van het betrokken gezicht geen gedonder meer verstrooien over kale plekken, dus de laatste overstromingen van emoties zullen dan verdampen achter de bescheiden zon en het hoopje…

opgaand in een boom vertak ik bast tegen bast en verkleur tot groen…

Lang kronkelig oneindig smerig donker eindeloos razen snorren racen vloeken schelden tieren hij kwam nooit aan wie zoekt er naar hem?…

zij trekt draden uit stof, zwart en wit haar vingers te krom haar handen te groot vergaart zij zwart-wit, zwart-wit zij boert er wat bij, pluimvee en trotse paardenhoofden op een rij, kijken haar na wanneer Chanel haar roept wijsheid verweeft ze in pure kunst haar handwerk is het handelsmerk de allure en finesse van haute couture…

Zonder enig geluid dat binnendringt heeft zij zich met alle stilte omringd daar juist in de maalstroom van dit bestaan zoveel schoonheid in stilte schuil kan gaan…

Vroeger schuivelde ik van kroeg naar kroeg, dronk ik alles wat ik maar lekker vond, rookte ik elegant mijn sigaretten, gluurde ik graag naar de stevige billen en de bolle borsten, die zo voor het grijpen leken, een hemel vol illusies, ik verdween erin als een arme sloeber, want geld had ik niet en ik kwam maar amper rond, zo werd ik een met mijn…

als je geen muren meer ziet staan er gewoonweg doorheen loopt het je ook geen pijn meer doet en op weg naar de volgende je zonder enige zichtbare emotie het stof van je verharde lijf klopt dan is het wachten op die laatste muur die je eigen afbrokkelen zichtbaar zal maken het puin dat rest is voor de achterblijvers…

Raad eens waar ik mijn gedachten verberg, hoe ik de wereld als puzzel op zijn kop gooi en de stukken taart als bladeren aan de boom laat groeien. Als de onverzadigde zomer wind herfstig de bomen kleurt, en met genadeloze zweepslagen mijn verborgen dromen van de takken slaat, dan zal ik mijn geheimen prijs geven. U zult zich op zijn minst…

Van kleur tot kleur, van klank tot klank, geleiden onze schalen Cirkelend omhoog, omlaag het bewustzijn komt in vlagen, tot de Oorsprong van zijn staat…

niet vaak of zelden, zeg maar dagelijks doet het mij aan, alsof de dag er één is die de mens moet door zien te komen, en op het moment men maar even stil staat, barst het gevecht met de leegte los, met verwilderde ogen vol wanhoop beschouwt men de wereld als vijandig, -de naakte kwetsbaarheid-, het gevoel alsof de aarde onder onze voeten verdwijnt…

Ze had de zee meer lief dan het leven, alleen begreep de zee niet waarom haar liefde zo ver ging. 'Hier ben ik niet voor gemaakt!', dacht de zee vol schuldcomplexen, maar kon haar niet tegenhouden, terwijl ze alsmaar dieper wegzonk, terwijl het leven uit haar wegvloeide en er nooit meer een nieuw gedicht geschreven werd. De zee heeft haar…

Mijn geest waart rond langs vreemde kamers, passeer de mensen die ik kende, hun verleden getekend op onverlichte muren, daar hangt nu een leeg raamwerk,waarin een favoriete droom werd ingelijst, sta ik op dezelfde vloer, alsof ik hem zelf heb opgeborgen in een kist, die men in de grond liet zakken, dat moment draaide knopen in…

terwijl het kind de woorden spuugt die ik steeds lijk te wegen en de jeugd in mij de glans verliest door levensdoffe vegen recht ik mijn rug en adem in verwarm mij aan haar ogen pak ik haar hand en vlucht haar na ver weg van mededogen…

we zitten aan tafel tegenover elkaar de stilte in de kamer onderdrukt het straatrumoer onze ogen scheren rakelings vertrouwde verten in we lijken te wachten op iets of iemand in de keuken springt de kat op het aanrecht zijn staart zwiept een wijnglas om brekend glas bevrijdt ons je loopt naar de keuken ik hoor je mopperen op de…

De armoede heeft je wakker geschud de geest kan niet leven van water en lucht ademnood van de ziel raakt dan berucht je bent door tegenslag veranderd ziekte en geldgebrek hebben je eenzaam gemaakt in een leven zonder genegenheid waar drank geen oplossing bood je tussen de wal en schip viel met niemand om je te redden de strijd om…

Toen hij besloot niet meer na te denken had hij het naar zijn zin, het kwam er bij hem niet meer in altijd weer terroristendood hongersnood natuurrampen die T.V constant bezig die ellende in zijn hersens te stampen Zo nu leef hij in onschuld fris en vrij goed te eten volop drank en een lekker wijf aan zijn zij hij gaat mee met de gevestigde…

Gesprekken Gesprekken , lang of kort, boeiend of niet. Soms iets ingekort. is niet nodig met deze rijm piet. gesprekken in alle soorten en maten, gaat vaak nergens over. waarom zoveel praten, maar ja wat staat er tegenover laat het lekker stil zijn, ik wil soms gewoon wat rust. maar wat denken ze dan: die lijd pijn, maar ik wil gewoon…

Zonnen wil hij vreten zich nestelen in haar cellen zonder de ogen te kwellen die zich branden op het netvlies, kind bij een kloppende rivier, verloren hart in de illusie van het avontuur, de aarde bewegen elk kwartier, te herontdekken bij elke slag, op te lossen in de mist van erbarmen, hoogtepunt van een drankgelag, verstijfd…

In het bergrijk, waar de seizoenen overheersen en de horizon minuut na minuut zo majestueus verkleurt daar vervagen grenzen van tijd van ruimte Daar leidt het licht een gebroken bestaan Daar ontkiemen vergezichten mysterieus in nevelen verhuld een adellijke gloed van zon en van maan In dit biotoop van onvergankelijkheid is de mens…

Gespannen kijkt zij naar de deur die geopend wordt door het ochtendhumeur Het gezicht doordrenkt met chagrijn, dat gewassen lijkt met schoonmaakazijn, is goed op dreef met bekritiseren en alles op haar af te reageren Ze weet het al, negeert zijn woorden van zuur verstopt haar vrolijkheid 't eerste uur kruipt veilig in haar onzichtbaar cocon…

Duif, sla je wieken nogmaals uit, vlieg naar de bomen van satijn en laat de wespen met hun giftige angels maar met rust. Heel je hart met balsemkruid en tover- feeën. Ook als tientallen wespen in je keel vliegen. De hut van de tedere elven is in aantocht. Ware engelen strooien met korreltjes van goud. Maak van je ogen de helderste beken op aarde…

In het dorre landschap van de geest waar hier en daar een bloem van onvergankelijkheid geurt raap ik de scherven van mijn hart in herinnering heerste de stilte hier en sprak met ongekende diepte elk woord was als een rijpe vrucht gevuld met de puurste nectar van liefde het landschap ademde regenbogen en nu met zijn nieuwe heersers…

Waar groen blauw kleurt geeft ruimte de lucht, Mijn natuur neemt de vlucht Ik kom thuis bij mezelf en vind er rust…

Seinen uit een ver verleden doorgedrongen, opgenomen in mijn geest zullen tot leven komen stuiten op onzekerheid de twijfel zal altijd regeren ik zoek naar tekens, leg mij uit, de betekenis van een woord, een uiting, een beleven maar uiteindelijk van een lichaam van een leven van een mens…

Hij legde zijn hand op mijn knie en vroeg:"Kan je me helpen?" in alle eenvoud antwoordde ik de verwarring de warrige werveling van gedachten vormde zich plotseling tot een patroon als kleurige bladeren bijeengewaaid tot een soort gobelin op het gras toen ging de windvlaag liggen natuurlijk, je hoeft in dit dilemma geen deel van je eigen…

In de voorbijgaande hitte van het bos, spreken vlinders de taal van een verstillend stemgegons, waar de wandelaar zich in waagt, met als levensproviand in de ransel het zingen van een kind, geborgd in de plantaardige traagheid van het koele mos waar hij de weg in vindt van nieuw ontdekte geuren , borgt de kleuren van de hoop, bereidt…

Knallend hard de geluiden de stad leeft zich uit drommen vergapen zich spoeden voort niets ontziend voortgaan gelijkheid in uiting allemaal tegelijk vergeten te kijken onregelmatig in gedrag terzijde gesteld in verwrongen idee naar de belangen zo voort te leven onbezonnen en kortzichtig brengt koorts monden bewegen gesprekken…

Waarom ben ik er? vroeg het kind in mij. Ik antwoordde haar: Je bent er om elke dag meer van jezelf te gaan houden.…

De dagen van alles kunnen Zijn vermoeiend, gaan voorbij De tijd die ooit veel voorspoed bracht Ebt je leeg als een getij Het besef dat niets voor eeuwig is Slaat toe in jou en plant haar zaad Alles lijkt steeds sneller Tot minder meer in staat De kleuren van je haar Je strakke gladde huid Die mooie witte tanden Verrimpelen…