Alle inzendingen over oorlog

Boven Ruslands hoofdstad draaien en brommen ijzeren vogels met scherpe ogen, waarin loep en verrekijker pogen verbogen vijanden op te sommen. Vol vernielzucht van valgrage bommen vliegen de gevaartes in fraaie bogen, terwijl ze hun vernuft verscherpen mogen, toeslaan, als voldane roofdieren grommen. De harde strijdlustige Russische aard…

Oorlog strijd vult het hart van de tijd als uiteengebarsten planeten daalt het vuur uit de hemel neer weerkaatst de hel op aarde oorlog is weer in krijgt een podium hunker naar strijd dood en verderf schopt peinzend de kogel voor ons uit alsof we het nooit zullen leren…

Snorrend hoort hij ze 's nachts overvliegen. Hoeveel? Zeven, acht, misschien tien? Dreunend slaan de granaten in bij As Siddiqine. Kort daarop braakt de radio de panische stem van de luit: "Stuur de hospikken, verdomme, de hospikken!" De hospikken rukken uit. De hospikken zijn terug, ze zitten met gebogen rug, ze zijn bleek, kijken elkaar…

Vandaag alweer geen post. Hij voelt zich alleen, ook al heeft hij, dag in dag uit, twintig man om zich heen. Hij besluit zelf maar te schrijven: lieverd, hoe gaat het met jou en de kids? Dan legt hij de pen even neer, gaat languit liggen op zijn brits, denkt aan de beschieting van gisteren, god, wat was hij bang, schrijft dan verder met…

Wat draagt een gezamenlijk besef bij aan de waarde van het leven terwijl landen in oorlog zijn het geweld niet kunnen stoppen de bron van kennis geplengd met zware tranen in een poel van lief en leed de wereld niet-verder verdeeld het gezamenlijk besef.. dat een vreedzame dageraad de mensen beloftevol omringd met licht aan de horizon…

De Oekraïense aarde vol gezegende groeikracht dreunt onder zwaar geschut voetstappen van felle krijgers en bange vluchtelingen de bodem verlangt als altijd voedzame gewassen te mogen baren maar voelt klamme angst bij het krijgsgebulder oostenwinden uit de bergen van de woeste Kaukasus blazen bemoedigend over de vlakke akkers brengen…

Onweersdreunen riepen je uit bed, je was beneden gaan zitten en staarde in het nachtelijk duister, je had de fles voor je op tafel gezet. Zo kon je het noodweer beter verdragen verklaarde je, maar ik wist dat je de flitsen en donderslagen beleefde als granaatinslagen. En dat je nu vergeefs probeerde, gehuld in een nevel van ouwe klare,…

Volkren-broederbond bevrij 't Mensdom van zijn schande. Volkren wensen de' oorlog niet Laat uw Wil beslechten! Wraak- en roemzucht dreige of vlei' - Voert de duivel Heerschappij Als 't hem faalt aan Knechten? Herfstmaand 1914.…

Niet te geloven dat ik knaap nog een vers schreef over de zilverwitheid van een berkestam en om mij heen grootse dronkenschap van de bevrijding: het water was whisky geworden. Alles zoop en naaide, heel Europa was een groot matras en de hemel het plafond van een derderangshotel. En ik bedeesde jongeling moest nodig de reine berk…

Aan Y. van Alphen Hoe onvoorstelbaar hard sommige mensen Zijn ze vergeten jullie te vergassen? Haar ogen puilden bijna uit hun kassen Het herbegon, het aloude verwensen Vaak kreeg zij 'vuile rotjodin' te horen Zij moest zonodig hier in Holland wonen Bracht vijf jaar oorlog, doodde vaders, zonen Totdat de Duitsers eindelijk verloren…

Oorlogsslachtoffers  Overal in de wereld Blijf ze herdenken…

Bij Vught dacht ik: 'Hier is broer Jan gestorven.' En 'k zag mijn vader, met zijn oud gezicht rood opgezwollen, toen het doodsbericht zijn late leven toch nog had bedorven. Voor moeder kwam een eind aan haar pakketten. Zij streed, zolang Jan zat, met eigen wapen, stond aan 't fornuis haar moed bijeen te rapen, zond zeven broden, zeven…

In de spiegelruit is te zien dat het flink druk is in de zaak, mensen lopen haastig in en uit, worden geknipt, geschoren, er is veel beweging en geroezemoes er valt nauwelijks iets te horen. Bomba knipt rustig en zorgvuldig een wat oudere grijzende man, zegt dan voor iedereen verstaanbaar: ik knipte van de joden het haar voordat ze de gaskamer…

de ondergaande zon kleurt de hemel bloedrood universele emoties verspreiden zich over de velden waar rode klaprozen bloeien in de stilte staan rijen kruisen de grond is doorweekt van verloren tranen verwoeste levens marcheren als een bloedrode draad door de wandelgangen van de genadeloze hebzucht een gedwongen afscheid van…

bloeiende tulpen in de Voelitsa Mira Straat van de Vrede stille getuigen van hoe het leven hier was hoe mensen leefden het luide tjilpen van mussen in de struiken moestuin met kraters brandnetelblaren als we uit greppels kruipen huid en hart verwond dit was zo’n mooi dorp nu zou zelfs God hier bang zijn in de Vredesstraat…

wie telt de doden in landschappen onder zand schrijft in zwarte inkt over wat kon gebeuren hoe het daar toen was hoe het hier kan gebeuren het daar en het hier zijn familie van elkaar blijf spreken herhaal ver voorbij duizend malen over toen en nu verwantschap met hier en daar wie blijft verhalen over jou en de ander wie raakt…

duifje van papier olijftak in de snavel wit en vleugellam in gestolde rust hoe komt zij ooit tot leven wanneer vliegt zij uit? hoeveel stilte past in vredesnaam herdenken noemen van je naam? kan vrede passen in twee minuten zwijgen stilgevallen tijd? is vrede een duif vleugellam op wit papier voor eeuwig in rust?…

Het oude pand Toevallig in Wassenaar M'n oma liep daar Haar Bezuidenhout was plat Coördinatiefout De wereld is oud Het geeft de muren klanken We zouden eigenlijk Moeten bedanken Maar desondanks gooien we ons land weg Trots maar? Is het de weg?…

We waren jong passeerden het monument ter nagedachtenis aan de zestien willekeurigen die standrechtelijk werden doodgeschoten eentje dertien jaar iets ouder dan wij we beklommen de bunkers daar op Trimunt met daarin vele kogelgaten die onze fantasie een blik op het verleden hebben gegund de stilte en de rust en het gegeven maakte grote…

Uit het gebroken zolderraam hangt een verschoten vlag, al bijna tachtig jaren. En op de witte kruizenrij, waarlangs verwelkte bloemen staan, mag je je blind gaan staren.…

van ruimte berooid onder een donkere stolp het loden landschap hoe beschrijf je licht tinten van de dageraad wolken wind water ondoordringbaar dof de tonen van de regen het gemis van lucht en toch was het hier dat we konden ademhalen toen jij een lied zong…

In het kamp verdwijnt de werkelijkheid tussen -- droom en welzijnswerk.…

Thuis, in de zon, kijk ik aandachtig naar het nieuws, ik bestudeer de foto's de boog van een mortier als een vallende ster en het grijze puin na de inslag Overal zijn er camera's Ik ril van alles dat ik wel en niet wil weten maar ik zou niets weten als ik het niet wist Ik lees over mensen die wakker werden en naar een kelder renden…

Niets gevaarlijker dan een titaan die met misvormd hart en ziel gelooft dat hij losstaat van de wereld. Niets zo zorgwekkend als een gulzige hemelbestormer die ons naar het oeverloze oord van oorlogen brengt. Niets krachtiger dan beroofd worden toch besluiten te dansen onze huid fragiel als rijstpapier…

Een stuk oud brood dat zorgvuldig wordt bewaard is een oud symbool voor veeloud zeer dat nooit verjaart weer opnieuw doorstane angsten en ook dreiging van terreur doen me duidelijk beseffen: de bevrijding is nog lang niet klaar stel geweld aan de kaak leg onderdrukking aan banden dat is de taak van vredelievende mensen uit alle landen…

Het huis dat haar droeg reikte niet langer naar de hemel op de grond spatte het in duizend stukken uiteen. Met dichtgeknepen keel schuilt een vrouw - laat haar even - tussen de geblakerde bomen Soms moet een mens loslaten - laat haar gaan - om op een andere plek thuis te komen. Iemand gebaart: wees welkom hier, er is plek genoeg…

Vernietiging van de eigen soort Miljoenen zijn en worden vermoord Onbeschaamd vechten om de macht Wie heeft er de meeste kracht? Aan het front of in de flank Zwoegen en zweten Schieten en bloeden Soldaten tegen wil en dank Slachtoffers zonder schuld In lompen gehuld Met miljoenen op de vlucht Hun adem één lange, vloekende zucht…

Een vrouw met een geweer Verdreven. Verstoten door haar buren omdat ze inwendig gedood is en niets meer kon voelen dan pijn en walging en omdat ook zij niet meer kunnen geloven wie ze was thuis, in het paradijs voor de komst van de mannen die je wreed gebruiken tot ze je afdanken en de bezemsteel, oma's wandelstok, hun bajonet…

Er zijn tenten met teilen en tenten met matrassen voor de meisjes en de vrouwen midden in het kamp achter het front waar ze levend begraven zijn Begraven wie ze waren Verlangend te sterven van de pijn, weg uit de hel van onbekende soldaten die worden geëerd, want wat zij doen gebeurt niet Omdat het niet mag, dus zullen zij de bloemen…

het zijn? het snikken is wit en onvermogend. het snikken is het snikken van een Somalische en het snikken duurt. oorlog is haar dode kind. oorlog is duurzaam. ka, zegt Chlebnikov, is de samenkomst van bewegingskrachten in een werkende cohesiebundel. kol. kamer. kanker. kasseien. kramp. kermen. kadaver. kapitaal.…