Alle inzendingen over eenzaamheid

Ik huil, ik huil bij elke vlok ‘k Zit de stilte te ondergaan, de kilte trekt door mijn voeten naar omhoog Waarom ben je niet hier om samen de sneeuw te eten die valt om alle scherpe randen te lenigen. Geluiden zijn er, maar niet echt storend, echter, vlok na vlok dreunt neer en overstemd mijn gesnik … Waarom.. waarom ben je niet hier…. Tranenvries…

Op retraite in Sint Nicolaasga was het al niet stil genoeg thuis brak ergens diep de sluis Onstuimig stroomden mijn woorden onomkeerbaar op internet velen die zich met gram stoorden Ze wijzen me vol woede en ergernis af met etiket deugt niet die zal bloeden zodat ik ook daar nu alleen sta Niemand geeft thuis nemen ze op ik krijg ruis…

Kleur van Ziel Vult de dag, Tot schemering inzetbaar wordt Voordat iets wordt gezegd Wordt glas na glas gevuld En al het leed dat er nog was Is in benevelen gehuld…

Maanden verstreken Doch verwonden ze nog steeds De scherven van weleer Bloed dat vloeit Met een dunner wordende Structuur van het vergeten Een gekrompen hart Droogt langzaam uit in de Verzengende kilte van het niets En ik......struin Loop, vecht, ren, struikel Over mijn misvormde gedachten In mijn oren hoofd Een onvolmaakte symfonie…

Waar is de ochtend en het voelen van de avond het opblinken van mijn blos. Vanzelfsprekend is de nacht waarin wij slapen naar de sleur van weer een dag Waar is de melodie waar is het koor, en het crescendo Aahh oouii! Wij slaan slechts toonladders en kraken de noten. Waar bleef het laven aan elkaars steelse blikjes de vallende…

bestaan en in vergetelheid ontkomen aan de druk een deurkruk opent soms onvermoed ik schrijf maar iets glimlach een leven voorbij ik schrijf maar niets ik schuif een leven opzij ben ik er toch nog geweest…

Wat moet ik zonder Iemand om mee te leven Geen minuut en geen seconde Kan ik iets aan een ander geven Met een gevoel van eenzaamheid ga ik door dit leven Dit is nu mijn strijd Juist door verlangen gedreven Zal ik wachten op jou Hopend dat je dit niet zou vergeten Later wens ik dat ik wou Dat je dit eerder had geweten Straks beginnen…

Ze huilt, grient en jankt om de tijd die ze in een eng appartementje met haar oervervelend ventje nu al dertig jaar slijt. Weggeëbd in vergetelheid zijn de plannen met haar tentje heel alleen voor nog geen centje te reizen in de wereld wijd. Kunstmatig gepaard en kinderloos heeft ze geen vrienden. Ze zijn zoek doordat ze voor die Brusselaar…

Een groene zee Vult mijn blikveld Harsachtige geuren Dringen in al mijn Openstaande poriën Waardoor mijn rust Eindelijk wederkeert Dan vervaagt Alles tot een Ondoordringbaar Duister als een deken dat Mij beschermt tegen Het onbekende van Een verloren wereld Vallend of zwevend Beweeg ik voort Richting de eindige Treden van de wenteltrap…

Zomaar spreekt de nacht in stemmen die duisterend spreekt in een taal van beloftes en slapeloze liederen ofschoon de nevel roerloos de nacht bevolkt schim ik mee met de tekenen die de wind mij grieft losgelaten rafels krijten de ramen witter dan het wit van angst…

De vlinders verdwenen Maar de geuren bleven hangen In een vacuüm van Het verleden Geuren zoet en wrang Die onweerstaanbaar Worden opgenomen door De vroegste dauw Tussen de struiken Vervaag je in de grijze lucht En spreid je vleugels Ver van mij vandaan De vlinders verdwenen Samen met jou En lieten mij achter In een schimmig verleden…

liever sta ik aan het roer van deze gedachtenboot die hotst en klotst tegen klippen dobbert maar wat rond over tomeloze rivieren met bochten en stroomversnellingen zonder ooit vaart te minderen liever sta ik aan het roer ziel stuurt boot langs beemden rietkragen onder zacht zonlicht nu pas, lichaam, nu pas ontdek ik jouw ware rang…

het leven ligt er verlaten bij slechts her en der verspreid wat mensen die mij tegemoet komen en dan geruisloos door mij heen lopen mij achterlatend als decor…

Het sneeuwt Het sneeuwt in mijn hoofd Een dikke, dichte sneeuw Grijs aan alle kanten Geen mensen Geen geluiden Alleen de sneeuw, de sneeuw en ik Af en toe zie ik de sporen Van iemand anders Plotseling houden ze ergens op Of ze gaan door maar ik verlies ze uit het oog ik weet niet waarheen maar ik loop door ik sluit mijn ogen genoeg…

daar gaat hij weer, met aktentas en op zijn arm een regenjas hij zwaait afwezig naar een raam waarachter stille schimmen nauw zichtbaar door het glazen glimmen samen zijn met slechts zijn naam.…

Nu nog schrijf ik later om mij te ambachten in je dromen, mijn torso verfijnd bij deze gedachte maar hoe kan ik je raken wanneer mijn poriën de scherven schreien van achteloze daden waarmee jouw bloemmotief verwelkte in en wolk die kleurloos langs de hemel zwerft…

In de gewelven van mijn wereld stut ik sprookjes met fantasieën die grenzen aan het dal waarvan stenen uit mos zijn gegoten en bomen niet meer spreken nu nog ritselt het donker al waande ik me in het struikgewas, ik voelde doornen steken in mijn zij maar later bleek dat het de striemen waren van de nacht nu leef ik me naar herfsten…

pijn omringt mijn hart als ik de woorden schrijf voel ik weer de stilte van een leeg, onbeschreven blad…

Ik heb mezelf zo vaak afgevraagd Wat als ik dit of dat toen deed Zou het mijn heden hebben vervaagd Had ik dan minder wat mij speet Was ik minder ongelukkig Doolde minder doelloos rond Was ik minder rot en nukkig Was mijn geest fris en gezond Zou ik dan ook wat minder klagen Deelde ik verbaal wat minder uit Zou ik mijn vrienden vaker vragen…

In dezelfde wereld maar in een andere dimensie leef jij zo aards, zo onbereikbaar voor mij, de zwever Van nabij heb ik je aanwezigheid gevoeld maar jij, jij wenst niet te voelen. Wie kent een ander in zijn wezen? Wie kent de uitweg uit de hopeloosheid van een verloren illusie? De kringloop van gedachten die vannacht door mijn hoofd maalt…

en toch ben ik hier ik ga ik blijf maar toch ga ik weg ik kan nergens heen…

in tegenkomen zit het niet wij gaan als kuddedieren knikkend zwaaiend aan elkaar voorbij anders dan zij wijzen wij de ander af of plannen wel een uurtje maar zijn ook dan veel liever vrij al dat moeten moet niet moeten ons vergaat de lol het geregeld westers leven maakt ons nummers op een rol…

ik ben alleen alleen tegen mij doen ze gemeen het doet pijn om alleen te zijn in de klas ben ik echt niet in mijn sas ze pesten me weer keer op keer niemand let op mij ik sta er zo alleen bij het is niet fijn om alleen te zijn snap jij ook wat ik bedoel en hoe ik me voel?…

Zondagmorgen, het slapen van de stad, ik lig alleen in mijn bed, de stilte overheerst, maar toch blijf ik luisteren, was ik maar ergens anders, ergens ver weg; ik lig te denken, de stemmen in mijn hoofd, ze zijn soms moeilijk te begrijpen, luister maar, ze zijn er echt, zonder te overdrijven; neem een kijkje in mijn droom, zie je die…

Als niemand je begrijpen wil, niemand zelfs je ouders niet, dan lijkt de wereld zo verschrikkelijk kil. Alleen maar eenzaamheid en verdriet. Dan wil je niet meer verder gaan, alles vergeten wat iemand vindt of vond. Dan wil je eenzaam blijven staan. Dan wil je dat je niet bestond. En toch maar alleen weer verder gaan en niemand iets vertellen…

Een lange nacht doorstaan, ze liepen door mijn hoofd die woorden van jou en onophoudelijk Dan maar jou bij me gedroomd, heel stil, fijn dicht tegen mij aan Ik beken, dat was heel ondeugend van me, eigenlijk best wel stout van mij Om me zo te laten gaan, met jou en dat ook nog eens zonder enige vorm van berouw…

Het is nog licht als de oude man zijn dag verlaat en zij voorbij de dood in sluimerend beeld ontwaakt Daar in de geur van zilte avond slaat het grote missen toe kan hij weemoed slechts herhalen in het ritme van doodmoe en leest hij toekomst in ‘t program van morgen waar hereniging in dageraad geschreven staat…

Aleen de rust vinden, niemand wil bij me zijn. Kan me nergens aan binden, de drukte maakt me klein. Door mezelf ontweken, nog nooit zo leeg geweest. Eenzaamheid begint te spreken, nu mis ik mezelf het meest. Gedachten hebben mij verlaten, maar de rust vind ik niet. Zodra mijn mond stopt met praten, spreekt mijn hart verdrtiet.…

ik hou de leuning vast van de parkbrug hij geeft mij zijn roest een eend zwemt en vraagt om wat brood hij klaagt omdat ik niets heb twee witte zwanen glijden weg in late zon zij zoeken warmte de lantaarn spreekt mij toe in woorden van licht maar verdomd het helpt niks Ik spreek tot de vijver die rimpelloos luistert mij zijn…

Een mooie jonge vrouw Haar ogen vol verdriet Niemand die het ziet Een knappe jonge man Zijn ogen staan afwezig Met andere dingen bezig Blikken die elkaar kruisen Slechts een moment, een seconde Ieder weer zijn eigen weg Gemiste kans, zonde…