Alle inzendingen over jaargetijden

Op het platteland van Vijfhuizen hoor je de bomen nog ruisen. Ze zingen heel zacht: "Weet jij dat vannacht de populieren gaan pluizen?"…

nu winter de laatste niesbui heeft z'n mantel uitgeveegd zit lente op zijn schouders jong en fris en groen speelt zij met wilde haren spint een draad van oude dagen om te glijden naar benee haar zoete adem zo licht en teer bemind door vroege vogels strijkt ontluikend neer vooruitgesneld door faam proeft en voelt een ieder haar naam…

het voorjaar wil nog maar niet komen hoe anders is het in mijn dromen daar zitten vogels op een ei en draven koeien door de wei alsof ze juist ternauwernood de winter zijn ontkomen…

de steen zeilt over het water kringen versus kringen gaan ze over in elkaar de zon schittert op de golfjes terwijl de steen langzaam afdaalt zijn weg vindt naar de bodem 'n strak blauwe hemel waardoor treurwilg in knop, de rust weerspiegelt in het kabbelende water…

Hier rust ik ver van 't woelig mensenras In macht'ge zuilengangen van het woud, Met dak van wiss'lend groen, doorwrocht met goud, Hier op het mollig, mosrijk lentegras. Hier is geen mensgeknoei, geen misgewas Van zwetsers, op gelogen kennis stout, Geen huich'laars, die der waarheid zuiver goud Besmetten voor wat hùn tot voordeel was.…

Ontwaak uit het donker van de nacht luister naar de vogels die hun lied weer zingen helder en zacht kijk naar de ontluikende natuur voel de zonnestralen op je gezicht zo puur zing een lied maak een gedicht en geniet want de lente zit in het verschiet…

winter ik schrijf je nu stil in het stilstaan van een klok koude kaarsen blaas ik uit in bevroren hunkering huil maar, geen overlast meer van je koude gestalte wolken strooien lettergrepen als initialen in basten van bomen uitgebluste winterzinnen in geelgelente bloemen vatten samen in vroege aprilgeluiden…

een pril seizoen is aan het ontluiken de lente ontwaakt uit haar winterslaap bloesem omrankt het malse groen vlekkeloos kleine vogelkelen kwelen o zo zoet verleidend dit beroert, ontroert en verblijdt deze luister aanstroomt naar m’n hart ik sta roerloos te kijken naar dit landelijke "Hof van Eden" (dat mij tot poëzie dicht kleurig uitgespreid…

De frisse lente wind roept me. De voorjaarsglinstering op het water roept me. De oranje ondergaande zon roept me. Het kleurenpallet aan de horizon roept me. De melodie van de koude zeegolven roept me. Alles is nu opzoek naar een speelkameraadje en ik ben op zoek naar de boot van de lente.…

De winterse rebellie ten spijt, de dag is van het donker bevrijd onbekommerd dringt het licht zich weer op, doch schrijdend langzaam zonder bloem in de knop Maar toch, het lengende licht doet al goed, nog maar even wachten op die bloeiende vloed!…

De kou van buiten is nu bij mij binnen rillend wacht ik op de eerste lentelach laat die dag maar snel beginnen dat ik van binnen weer warmer worden mag…

Nochtans kwamen de dagen grauw in getale, zonder schroom.. De aanloop niet langer houdbaar alleen het uitgestelde moment bedwong het verlichten nog van de verwachtingen, onschuldig, vrolijk en minzaam, verdragen meer dan onstilbare honger naar het wollige witte melk, koppen steken reikhalzend bijeen het verlangen naar het schrale zoet…

nu jij en ik ons buiten wagen weg van gedachten aan wat sterfelijk is nodigt het nieuwe licht ons naar het leven nog aarzelend zoals de crocus kracht ontleent aan afgestorven grond en later pas aan zonnewarmte zo wondert ons het weer vernieuwen begin van waar het donker wijkt tegen het uitgerekend somber een nieuw gewekt geluid…

kou ging hem in zijn botten zitten het wachten op de bank een bevroren zaak tijd was het dat de vorst met verlet zou gaan zodat hij van leer kon trekken invallen bij het eerste fluitsignaal van winterkoninkjes die het speelnest verlaten om hem luidruchtig bij te staan…

Een glimlach een warme glans van geluk kleurt lippen rood laat wangen blozen geeft ogen sterren liefde sluiert bloesems in de bomen als de nieuwe lente wakkert na zoveel koude nachten…

hoor hoe de vogels langs elk paadje luidruchtiger kwetteren en fluiten weer gedreven een maatje zoeken zie hoe sneeuwklokjes en krokussen hun tere kopje boven de aarde steken reeds een vroege lente proeven voel mijn lief hoe ons lijf na alle kou en regen de luiken stilaan open zet hoe onze stramme benen lichtvoetiger gaan bewegen…

(senryu) moedig sneeuwklokje lacht machtige winter uit met koket rokje…

In het land van ontluikende tulpen, staat de zon gedurende het voorjaar grillig hoog, warm gekarteld, traditioneel wordt het lente, na de tijd van extreem koude wintermaanden ondanks krokus en hyacint geuren overal lentekriebels, ziet men dubbele gevulde bloemen, bloembladen, gecultiveerde tulpen in opvallende kleurencombinaties, liefdevol…

Vergissing Dat zou toch niet zo zijn? Zon? Stopverflucht, ja, en lood. Lied? Terneerslag, ja, naargeestig. Feest? Vale deken van grijs. Gras? Boerkalucht, maar kleurloos. Zon kansloos. Horizon zonder zon.…

Sereen staan de bomen de takken fijn besnaard de knoppen nog even dicht voor ons bewaard wachtend op het zonnelicht en de jonge blonde fee die zal komen neemt ze het groen, de vogels en alle bloemen mee Dan bezingt ze jubelend de lente die weer stralend lacht na een lange koude winternacht…

Als in de lucht het blauw sluiert, op de grond het groen omrand is met een wit waas, en buiten mijn huid strak staat van de kou, in mijn toch warm gevoerde jas, heeft koning winter nog geen lente in gedachte, dus schik ik binnen in een mooie vaas narcissen uit de kas.…

In de tuin, bij het ochtendgloren, Is zij, knalgeel, vandaag geboren. Haar familie nog in de knop, heft zij nu opgewekt haar gezichtje op. Narcissus Trompettus…

mijn buurtjes zijn zo tof zo sociaal is verder niemand zo bewogen, toegenegen ze schuiven en ze vegen het asfalt in de straat trotseren dooi en regen…

Ik smacht naar de lente en haar goud, Naar de jonge, de licht-tere kleuren, Ik smacht naar het groenende hout, Naar de zoetige Meidorengeuren. Hoe heerlijk te liggen in 't mos, Te staren in 't blauw van de hemel, Te volgen de blaadjes die los Zich wieg'len in takkengewemel! Hoe welven zich bogen van glans Om mij heen bij der lente verschijnen…

Nu verzucht ’t hele land kap nou toch eens met die sneeuw we zijn het zat het wordt teveel stop nu maar eens onderhand jaren riepen diezelfde mensen een witte Kerst is lang gelee die zou er moeten komen en iedereen riep driftig mee. Dan komt er een mooie witte niet alleen Kerst, welnee, veel meer uren dagen weken maanden zitten we er nu…

Als ik ontwaak uit m'n dromen is de wereld weer sprookjesachtig met sneeuw bepoederd en lijkt er geen eind aan dit witgepleisterde landschap te komen…

Nog is lente verborgen heeft winter in dit kikkerland de overhand Wij blikken vol verlangen over ijsrand en sneeuwzoom Verborgen... in tak,aan twijg de zoete droom die lente heet.…

Van sneeuw die niet smelt en van barre nachtvorst en van stille vogels een februarizondag en een winter die beklijft…

Het ijs wil maar niet dooien De sneeuw valt steeds maar weer De winter duurt nog even Dus geniet ik nog een keer Van het mooie witte landschap Dat zo sprookjesachtig is Bestrooid met een laagje mysterie Zo zacht, zo wit en fris Het roodborstje kijkt naar binnen De winter is haar tijd Moeder Natuur heeft het goed gedaan Dit seizoen wil…

bloesem ik zou wel willen kunnen vliegen zegt de bloesem tegen de vogel voordat de lentewind zijn bloemblaadjes meeneemt…