Alle inzendingen over overlijden

Verlaten zoeken in de zee van vragen en de stenen vinden die de onschuld verbergen van de stilte en het bloed dat eenzaam maakt en nachtmerries steeds laat beginnen met een echo die een verdwaalde vraag zou moeten zijn en geen lippen koud maakt.…

Niet alleen haar hart Niet dat het niet belangrijk is Dat is het wel - haar hart Niet alleen haar ziel Ook zonder die zal ik niet kunnen Zo zuiver is haar ziel Laat gaan, zegt men Lichaam staat los van hart en ziel en herinnering, zegt men Maar dan haar ogen nu gesloten. O God, open ze zodat ik nog één keer zie haar ogen…

Iets niet kunnen vatten. Er geen woorden voor hebben. Niet weten waarom zoiets gebeurt. Geen reden kunnen bedenken voor dit verlies. Het vertrouwen verliezen in alles. Emotioneel uitgeput raken. Met stomheid geslagen zijn. Dit alles door het verlies van een dierbare vriend.…

Jong en speels. Zoals je was. Sterk en stoer. Zoals je was. Man en vader. Zoals je was. Oud en wijs. Zoals je was. Deze as bewijst dat je was. Zoals je was.…

Het moment van totale leegte kruipt tot diep in mijn huid Een kille waas van mist Geen vogel die nu nog fluit... Geruisloos trekt de stoet van dierbaren over de donkere stenen in dit afscheid Een enkele reis in het doodskleed die je naar de halte van leegte rijd... De wolken besluiten je mee te nemen naar het land zonder helse pijnen Een…

we stonden daar maar te kijken naar jou zoals je niet meer was wie je was en toch weer wel hoe je de wind gebruikte om gek rond te buitelen tegen ons op te springen zodat we verschrikt terugweken ik hoorde je lachen om onze tranen zag je in de wierook naar boven kringelen en verdwijnen…

zondagmorgen koud landschap roken en door het raam staren leg mijn handen op het glanzende hout koel hout, nee zeg maar koud weer gaat de wereld als een meisjeskamer open het landelijke, goddelijk verheven kalm de schemer zal nu laat in de middag vallen de sterfelijkheid houd aan, deze morgen ik voelde meer steen met gelijk geduld alles stond…

Kleine ongeborene sterrendroom ik droeg je zo liefdevol onder mijn hart tot in het diepst van mijn wezen geraakt jouw fragiele vleugels waren gebroken, af je kloppend engelenhartje al stil verloren koud, nog voor ik je lichaampje leven gaf ik mocht je maar heel even gedenken je koesterende tedere gedachten schenken je mijn vlinderend zonnestraaltje…

er hangt een geur van verloren waar werd gespeeld samen de schoolbanken gedeeld hij koud opgebaard wacht op de stoet die naar warme herinneringen tracht…

Ik wil niet dat ze huilen of roepen hoe goed ik was en dat ze me zo missen ik wil niet dat de wereld stilstaat maar doordraait om haar as. Maai mijn gras en giet mijn bloemen zing mijn lied en zet mijn stoel in het gras bij de sering denk zo aan mij en laat mijn tuin worden tot een herinnering.…

De veerman neemt zijn munten aan, legt zijn spanen klaar en roeit zich naar de overkant. Mist dat over de wateren gaat. Tot tranen slaat en mens aan mens laat wenen. Wenen van Praag tot Arkansas. Zij gaan zwart, en zij gaan wit. In licht gevaren naar overkant. Daar drinken zij zoete melk me room. Melk en goudgeel gerstenat, door…

Ik kwam in ademnood door de ontroering toen je wegging naar de dood wist ik dat sterven rust zou brengen maar toen je weg was werd de nood te groot moest ik even naar adem happen zo snakte ik naar jouw bestaan.…

Onvoorstelbaar, onvoorspelbaar Hoe moet ik verder Verder leven zonder jou Je laat een grote leegte achter Die niet te vervullen is Door niets Of niemand Ik houd me sterk Met de gedachte De gedachte dat wij elkaar Ooit weer tegenkomen…

Onze Wim zong van Margootje En dierbare Toon zong van Marie Lieve Bennie zong van Mamma Maar deed dat soms ook even niet Mary zong van vergeet me niet Andre van de vlieger die hij opliet Johnny was liever bij moeder thuis gebleven En zo weten we dat groot zangtalent Ons veel, heel veel muziek achterliet Want Toon die zong van rozen En…

Nu dat hij is heengegaan Leven wij met de herinneringen Die we als ijssculpturen uitgehakt Hebben zodat ze stralend in het licht staan. Toch zullen ook de herinneringen Verdwijnen als ijs dat smelt. Als een nieuw seizoen komt Met het licht en de warmte van De liefde. Wat blijft is zijn aanwezigheid Die niet in herinneringen te vangen…

de wind vertelde haar dat zwijgen goud was ze luisterde stillekes tot een echte vriend vertelde over een ongeluk een klein vierjarig meisje verdronken achter in de auto toen die in het kanaal raakte haar beide ouders gered ze werd stil dacht aan dat intens grote verdriet waar is dan die God waar zoveel mensen over praten wie kan zeggen…

Lieve Mark, Tranen spreken woorden, de woorden die ik nooit dacht te horen. Tot kort geleden, toen ik kreeg te horen dat jij was overleden. Eerst wou ik het niet geloven, maar nou ben jij daarboven. Nooit meer angst of pijn, en ooit zullen we weer samen zijn. Als de tijd is gekomen, worden we weer samen één, net als voorheen.…

Sinds jaar en dag hoop ik op de laatste dag Één voor één vielen alle mensen om mij heen Te vaak heb ik moet huilen Te vaak heb ik mij alleen gevoeld Nu ben ik blij Eindelijk dit is mijn laatste dag…

poëzie is op sterven na dood laatste woorden sleept zij omzichtig uit de trouw van haar strofen perst het voedsel naar boven kruimelt letters in verzen meandert langs uitgevreten paden komt tot stilstand op het kerkhof waar nog toekomstdromen werden geschreven in het laatste inlevingsvermogen…

gebukt gaand onder het laatste restje leven verherfst ik in de kromming van tijd in afwachting van winterdood verlang ik naar een gewichtloos voorjaar om tijdloos het rijpe te kunnen proeven van een eeuwig zoete zomer…

Onvergeten, herdacht ik jullie allemaal. Een ieder stil alleen heengegaan, een voor een pronkend fonkeln witte stenen op dit jaargetij. Trotse stijle graven herinneren staand in een rij, opgeruimd om plaats te maken voor het nieuwe. Mijmerend roep ik zachte afscheidssvragen op. De akkergrond die wij mochten ploegen is leeg, afgerond is het…

verstokte ouderdom sust ongemerkt in slaap in de armen van de dood geruisloze overgang naar een nieuwe energie in een nieuwe omgeving…

ben zo ver met je meegegaan hebben samen zoveel emoties gedeeld dat ik jou als herinnering in mijn rugzak steek wanneer je me vraagt alleen terug te keren…

ooit fluisterde het in mij heel even als het trillen van een blad bewogen door de wind zo zacht het voelde als de lente maar nu schreeuwt het diep in mij het schudt en straft zoals de wind nog voor de winter waait ik weet: oktober zal ik nooit vergeten noch mijn kind dat met de storm vertrokken is in stilte…

Zij had een (bijna-dood) ervaring Hoe wonderlijk is haar verhaal Een vrouw die zó bang voor de dood was Beleefde die echt en heeft een moraal Haar geest voelde ze uit haar Lichaam getrokken Ze bekeek zichzelf drie-dimensionaal Zweefde momenten boven haar lichaam Geleid door het licht is De titel van haar verhaal Sereen de sfeer die haar…

Ik wandel door het bos Daar zie ik ze vliegen Zo mooi vrolijk en los De kleine elfjes fluisteren in mijn oor We gaan je niet verlaten, zeggen de stemmetjes, die ik liever niet hoor. Dan open ik mijn ogen Moeder zit naast mijn bed Ze zit daar onbewogen Te bidden, Opdat ik het red. Ik pak haar hand En hoop dat onze band Alle kleine…

Zomeravond (Samen) Samen genietend van de langzaam dalende avondzon. Ik raak je aan en mijn binnenste trilt. Ik denk aan het einde, waarmee alles begon. Samen verdriet, samen even mild. Strelend door je haar en genietend van je boezem. Je boezem die zich bijna bloot door de zon laat verwarmen. Stralend zijn je ogen en zacht klinkt je stem…

telkens als de dood zijn aanwezigheid laat voelen schaaft hij aan leven steelt een lach zal een deel van mij bekoelen ik herinner de weelde bewust geklemd in gedachten totdat zij als zand door de vingers glippen zij hebben nagelaten de pijn te verzachten * ik maak de dood tot mijn lief om eindeloos te beminnen zullen dan…

als morgen gladiolen geschaafde nerven bekleden zijn mijn dagen eerder geteld en de laatste mij een groet doet toekomen zijn de waarachtige leugens al verteld over mijn innerlijke vrede en aardse capriolen als touwen mij doen vieren om dieper in de aarde te dolen zal dan zout in ogen worden gestrooid of willen de nazaten de opluchting…

Ga jij alvast en wacht op mij, als jij er bent aan de andere kant van de sterrenhemel, de andere bestaanssfeer donkerblauw hemelgewelf. Zo liefdevol, zo zwevend fijnstoffelijk en immaterieel, je liefde mij gevend puur geestelijke sferen in fijne hellere hogere dimensie het geven, waar liefde zo innig wordt verweven mijn lieve vriend.…