Netgedichten

netgedicht (nr. 31.673):

Een brug te ver

en ik sta daar maar
verloren
kijkend over het water
en weet het zeker
dit komt nooit meer goed

maar toch zal ik ooit weer glimlachen
weer geloven in de liefde
weer vertrouwen in de toekomst krijgen
hoopvol zijn
maar nu nog niet
zelfs de wind biedt nu geen troost

zacht fluister ik wat namen
en de lenteregen legt een rouwsluier
over boomkruinen
die zuchten onder elke traan
een requiem uit vogelkeeltjes
bereikt mijn oor
en ik huiver

Schrijver: windwhisper, 3 april 2010

schorpioen49

ziggo.nl

Geplaatst in de categorie: overlijden

rouwen

3.0 met 9 stemmen

740

Er zijn 5 reacties op deze inzending:

Naam:: Adeleyd
Datum:: 5 april 2010
Email:: rosa.olaertsskynet.be; Aangrijpend, teder en toch ook nog hoopvol! Mooi

Naam:: Joke Bot
Datum:: 4 april 2010
Email:: vleugelstrekkendhotmail.com; Intens verwoord, bijzonder om te lezen.

Naam:: Martien Montanus
Datum:: 3 april 2010
Email:: mamamoloxs4all.nl; Je gevoelens op een mooie manier neergezet Cobie!

Naam:: jan haak
Datum:: 3 april 2010
Email:: janhaakzonnet.nl; Mooi droevig afscheidsdicht waarbij de vogelkeeltjes ook weer iets van nieuw leven geven...

Naam:: Henk Knibbeler
Datum:: 3 april 2010
Email:: henkknibbeler1949yahoo.com; Mooi geschreven, je hebt je naam fraai verwerkt in dit gedicht, het geeft troost.

Geef je reactie op deze inzending: