Alle inzendingen over afscheid

Bezittingen verkocht de deur is afgesloten Weg van deze plek hier is hartebloed vergoten Bestemming onbekend ik heb geen route uitgezet Naar waar niemand mij nog kent spontaan en onbesmet Als zelfverklaard verliezer wandel ik mijn hazenpad Op weg naar een huzarenstuk in een naïve nieuwe stad Een hoed op nieuwe pleinen bezield door scoringsdrang…

wat indruk maakt is vaak zo alleen in de strijd om het bestaan sterft in het moment dat je het verlaat in weerwil van liefde de band die knapt het ei dat breekt de zon die ondergaat…

Uitgeput en uitgeblust, zit ze uiteengezakt in een zitzak, het kost zelfs veel teveel moeite, haar wangen tot een glimlach op te trekken, dus ook die zijn uitgezakt, hangen als zakken naar beneden. Uitgeput, niet meer in staat een vin te verroeren, vervliegt de laatste adem, ze zakt nog dieper weg, vervolgens geeft de laatste zucht aan,…

Ik weet ook wel wat hebben we gelachen Maar de monsters vanzelf opgebrand treurend smeulend Brachten zij ons dood dood gedanst dansten zij Treurend smeulend Er kwam geen eind En ik weet ook wel Wat hebben we gelachen…

Zo had je mij omgetoverd, ik was helemaal voor je gegaan. Maar je was al van een ander, wat heb je mij aangedaan. Je liet me geloven in een toekomst, een toekomst speciaal voor ons twee. Maar je hoorde bij een ander, in jouw toekomst doe ik niet mee. Ik ga dus mijn eigen leven in, Zonder dat van jou erbij Je hebt me voorgelogen Jij hield…

Voorzichtig loop ik over het uitgesleten paadje ik hou je stevig vast, met beide handen de warmte van mijn leven dringt tot je door mijn hart bonst, de spanning vecht met mijn hart vol liefde en het verlangen je los te laten Je los te laten juist hier waar je zo graag was bij deze boom, dit veld, dit watertje.. deze plek De rust geeft me een…

Lieve stilte als lege zandloper naast een open deur gelegen. Gele deur. Zolders als parkjes, en aanrecht als matras met horloge en sokkenloos op koude tegelvloer. Vaarwel.…

Ergens waar een kamer gevangen is in zijn eigen ruimte Waar het donker is En de kilte guur afsteekt tegen de verlaten muren Waar de muren vechten om de ruimte Waar zelfs het verste hoekje haast onvindbaar is Daar ergens, waar het licht al lang geleden is gedoofd Ligt een verloren briefje Zwarte letters op wit papier De woorden zeggen: ‘…

Zware handen voor de ogen geslagen, beheerst in moeders schoot geworpen: Ik ben niet overleden. De weergoden aan de noodrem getrokken en de wens en hoop-cultuur naast paard en mat in de gang gezet. "Lach niet" hoor ik haar knarsetanden. Muts en kap opgeslagen met mijn kraag. Een windvlaag als streek van god toch op het ijs gezet…

er is nooit een toekomst geweest voor ons zelfs het heden is langzaam verdwenen in een restant van zwarte dons tanden van tijd hebben zomers opengereten en, in de bron, het bruidsnest ontwricht het enige dat vleugels kon bewegen en nu ik zwijg, huil om het ontsluierd gezicht; wij vluchten van dit ongemeubileerd leven, verwekt schijn het…

rode ogen verkleinen in het donker zij sterven in de nacht genadevolle tellen worden door eeuwigheid verpacht harteloos verlaat uit mij een vloed van schuimend wellen wat heb ik vaak de getijden veracht als de kleuren van jouw stem weer mijn verwachting kwellen…

je streelt me, mechanisch, met ijskoude handen en ik huiver door de onpersoonlijke lach die op je gezicht lijkt te zijn geëtst en ik vraag me af, heb je alweer genoeg van mij? het is niet dat je niet eerlijk tegen me was, je hebt me gewaarschuwd, maar ik voelde de afstand in je zoen zopas je lach lijkt wel geschilderd op je gezicht zichtbaar…

“ Ons is ook de Dood gegeven “ Hoe voelt het als haar oude handen marmeren in een gebroken gelaat? De herfst spint donkere aarde als een zijden draad in een boeket van eeuwigheid De zwaartekracht drukt hevig op het verzwakte hart en teer weefsel bleekt rond holle ogen waarin de moed steeds dieper zinkt en zij al bijna lichtloos…

Gedachten tot wanhoop gedreven Ik voel van binnen alleen de pijn Niet wetend waar ik ben gebleven Niet wetend waar ik nu zou zijn De dag geschreven in het zwart Geeft mijn blijvende zwakte aan Het leven is nu eenmaal zo hard Geeft een einde aan mijn bestaan…

Ik kan je nog zien, horen, ruiken Je leuke praatjes doen mijn fantasie ontluiken. Deze bende ongeregeld gaat intenser samenwerken Dat ga je proeven, voelen en bemerken. Je liefste wens zal in vervulling gaan We gaan lief en keurig met elkaar omgaan. Het wordt vast een inkt-crisis, we pennen er blij op los Met een muze als de jouwe worden…

Aan morgen gedacht: rivieren overgestoken en zonnestralen gestolen van een in lakens verpakte verminkte halfgod. Onder wolken geld als zegeningen tellen, wachten op de regen. Ze had nog zo gezegd: ‘Blijf verre van’, maar in het licht van de maan lijkt alles verder weg dan dichtbij. Als sterren. Stofjas in de stroom danst met vonken…

Raar eigenlijk, dat een mens pas stilstaat bij datgene wat ie heeft, als ie het kwijt is, want het was zo gewoon. Vreemd eigenlijk, dat je pas tot de ontdekking komt, wat iemand voor je betekent, als ie er niet meer is, want hij was er altijd, gewoon. Triest eigenlijk, dat we pas beseffen wat we aan rijkdom hebben, als die welvaart…

zingen voor mij een liedje van jouw eenzaamheid zingen voor mij een liedje van jouw verlangen al ben je ook de noten kwijt al kruipt de melodie nauwelijks door de regen van de liefd-lies leg uw wenen hart naar mijn eigen compositie het neurien hetzelfde beklagen deun…

voeten op paden splijten het wegen oorsprong de wind het origine een oase verwisselt een storm omdat omdat omdat omdat het hard hart…

Ze fluit een eigen lied, niet meer de versjes van ‘t verleden Echt trots tsjilpen wil nog niet; ‘t gezang zoals zij vroeger deden… Ze denkt dapper aan de deuntjes maar een enkele aanhef laat haar breken, Wie zal haar in haar poging steunen; zo lang eenzaam opzij gekeken… Achterlaten ís het leven, sla stoutmoedig je vleugeltjes uit Je kunt…

Daar lig ik dan fraai opgebaard De kist valt me een beetje tegen en buiten is er mist en regen Ook niemand lijkt echt van de kaart Terwijl ‘k nog naar beneden zak gaan d’ eerste gasten al weer heen De meesten nog zeer goed ter been Snel naar de koffie en ’t gebak Ik voel me echter als herboren Want welig bloeiend op mijn graf ben ik nu…

De tijd heelt alle wonden, zei men toen wij het rouwbericht verzonden maar niemand had begrepen dat ik hem nog wat te zeggen had hem nog zo graag bedanken wilde voor al zijn Liefde en zijn zorg ik hield van hem, mijn borg, mijn Vader hij komt mij elke dag nog nader!…

Als muziek in een donkere kamer zwerft hij door de stad, niet denkend aan gisteren, het leven dat hij had. Geschopt, vernederd, geslagen. ‘t Doet ‘m allemaal geen reet. Nu is alles beter, gezien het leven dat hij leed. Hij lacht zijn verdroogde lippen kapot, denkt niet meer aan de pijn. Vanavond zal hij sterven, dat zal de apotheose zijn…

van niets tot beste vriend van liefde tot partner van alles tot vriendschap van een beetje tot niets…

tevergeefs het wachten op de terugkeer een teken, een woord blijven ogen voor altijd gesloten wegebbende glimlach veranderde jouw bestemming plots van het aardse naar het hemelse waar engelen zich nu over jou zullen ontfermen waar je voor altijd schijnen zal…

zijn schim loopt over velden de wegen laat hij, want zijn schapen vragen meer boven hem een zwaluwdans geschreven volgens dat, wat regelloos verschijnt als de dag verdwijnt verdwijnen ook de vogels, tureluurs rond landerijen vleugellam nu hij -verdwenen is ergens in de mist verblijft zijn stap in dat buitenland dat door zijn vrouw…

We hebben nu alles wel voor je afscheidsfeestje versierd Maar dat is niet omdat jouw vertrek ons pleziert Wij, als ouders, gaan je natuurlijk ontzettend missen maar: Blij zijn we voor jou Omdat je gaat naar de liefde van je leven Heel veel liefde gaan jullie elkaar geven En denk er aan, er komen ook mindere tijden Maar als je écht van elkaar…

Lieve oom, Ook al bent u er al een jaar niet meer Dit is een soort laatste berichtje U bent veel te vroeg gegaan Ik kende u nog helemaal niet goed We hadden nog zoveel moeten doen U kwam in het ziekenhuis op donderdag Ik maakte op zondag voor u een tekening Ik was net klaar en toen ging de telefoon Het was afgelopen U was gegaan…

Als leven lijden wordt de pijn niet meer te dragen de nacht steeds zwarter wordt en dagen vol met vragen Waarom dit leven mij niet geeft waaraan een ander wel plezier beleeft Als leven lijden wordt en je verdriet niet meer te dragen de eenzaamheid steeds erger wordt geen zin meer om te dragen waarom ik eigenlijk verder leef en een ander…

vragen rennen me achterna en terwijl de stilte tegen me leunt of ben ik in de waan luidt een vlinder de metamorfose van de dood kinderen wisselen land en keren herfst om verplaatsen aarde naar hemel, weer naar aarde en wanneer ik me aan hen bind blijft de weerspiegeling niet onberoerd wij huilen om het afscheid en vinden…