Hartenkreten

hartenkreet (nr. 35.403):

afscheid zonder grenzen

Ze fluit een eigen lied,
niet meer de versjes van ‘t verleden
Echt trots tsjilpen wil nog niet;
‘t gezang zoals zij vroeger deden…

Ze denkt dapper aan de deuntjes
maar een enkele aanhef laat haar breken,
Wie zal haar in haar poging steunen;
zo lang eenzaam opzij gekeken…

Achterlaten ís het leven,
sla stoutmoedig je vleugeltjes uit
Je kunt jezelf de hemel geven
omdat je echt- en waarheid fluit

Maar tussen werkelijkheid en wens
verblijf je soms in Niemandsland,
wanhopig struinend langs de grens,
verstijf je dankzij achterland

Een traan in koude winterdagen,
‘gisteren’ ging voorgoed voorbij
Inzicht wint terrein, gestaag en
laat de tradities anders zijn

Opstijgend in je warme verenpak,
vlieg je verder dan vandaag
Verdwijnend achter hemeldak,
Je voelt je niet langer opgejaagd

En als een parel, liggend op je snavel,
is daar even nog die traan…
Die je, nu je besloten hebt te vliegen,
eindelijk kan laten gaan,

Ze wil een vogeltje zijn.....