Alle inzendingen over tijd

dromen In spiegelingen van de gracht waarin twijfel wacht zij wel of niet zal komen tegenbeweging gaat er door vergetelheid schoorvoetend water handbeweging dat een beeld achterliet blijdschap naar verdriet van eindige tijd…

ik wilde weer ademen zo- als vroeger ik dat deed, vrij als een kind in de zomer al kies ik liever voor de lente. ik wil niet voor me zelf spreken, maak het wat algemener. ik ben goed in verbloemen, de warme inborst klopt doods in mij, als ik mag zeggen dit zo. Wat is dit voor ongerijmdheid, de mens is toch gemaakt om te blazen…

nu ik denk dat de tijd rijp is om over m'n schouder terug te kijken zie ik dat er veel is veranderd zoveel dat ik daar bij nader inzien liever geen weet van had willen hebben nu de tijd zo'n verschrikkelijke haast heeft dat velen hem nauwelijks nog bij kunnen benen herken ik mezelf in gelatenheid van deelnemers aan de bij voorbaat vergeefse…

Zo'n zomeravond, uithijgend klam en nauwelijks gekleed nog wegvloeiend naar nachtkoelte waarin het trillen boven akkers en velden wegsterft de leeuweriken wegvleugelen een maan aanzwelt dralende slaap zich schuchter aandient In die sluipende schemering verschijnt ze, sluimerend zonder uithalen of grootse gebaren spreekt fluisterend woorden…

't ligt op de lippen van het onnoembare 't licht dat de einder raakt alles van goud maakt zich purend op de dood zogend aan de borsten van de glorie, gezuiverd in de mond van het leven 't ligt er aan banden in de palmen van de tijd vergankelijkheid het is een fluisteren op de lijn waar een mens niet gaan kan 't is als het blootvoets…

de sfeer die edelmoedig ritmisch, misschien ook apathisch over de muren strijkt welke als verloren in mijn stadsdeel huist dacht in het dichten van verzen en het smijten met volle glazen poëzie dat de sneeuw zich baadt in een lente die nooit zal komen ergens staat een grote winnaar op het vers ornamenteert zoals de zoekenden blijven…

De tijd heeft me ingehaald ook al had de klok geen wijzers meer zelfs geen klanken die ooit nog klonken geen klepel die slingerde de tijd heeft me ingehaald ook al liep ze niet zelfs ik bleef stilstaan in hopeloos verdriet nu staan we beide stil is tijd niet belangrijk meer de wereld draait toch door.…

Het is in de grond, het raakt er het wortelt er aan de beginselen de kus van de dood, de Maan die geboorte gaf aan een levenloze woestenij de Aarde, kringloop van pril geweld en liefde op een stormen en een blussen tot het over gaat, in een versleten seizoen iets houdt er de adem in op de zijlijn van een woestijn het wervelt er in een navelstaren…

door de tijd beslagen krijgen herinneringen een waas zoals het lang ongebruikte glas dat achter in de kast staat weet je nog of je zoet of bitter dronk? of het tikken van twee glazen klonk? of daarbij ogen straalden, stemmen streelden? je slaat breekbare gedachten tegeneen en wat je toen zo zeker wist tracht je nu opnieuw te weten elk…

soms kom je haar tegen zomaar spontaan komt ze voor je staan soms duurt het een moment voordat je haar herkent soms duurt het te lang ben je bang om de confrontatie aan te gaan en dan moet je achteraf beseffen ze is weg voorbij gegaan ooit denk je en zucht ff…

wat nog hangt in de oude fabriekshal is de leegte maar nu zonder het gestamp van zware machines een verlaten overall hangt eenzaam aan een roestige spijker 'een symbool van verlatenheid' het laatste teken van leven is misschien wel 't jonge berkje dat zich heeft genesteld in de scheef hangende dakgoot…

gemis als het er niet is espresso ‘s ochtends vroeg het zwarte jurkje dat je droeg de lucht, de warmte, de zon voor de winter begon een wijntje bij het eten de mooie momenten die je niet wil vergeten gemis als het over is die bijzondere vriendschap gevoel van blijdschap vertrouwen in iemand jouw hand in zijn hand gemis het meisje…

Ik dood gewoon de dood als ik gewoon de dood de dood injaag doe ik doodgewoon wat men van me vraagt. Als ik de tijd dood, de doodgewone tijd raak ik besef van tijd een beetje kwijt. Als ik gewoon dood dan dood ik doodgewoon een vlieg of mug, of soms dood ik gewoon de tijd. Maar dood ik de dood, heel doodgewoon dan is er…

later wacht je tot ik niet meer kan huilen en mijn tranen droog wacht je tot ik weer kan lachen en me niet meer zal verschuilen wacht je tot ik weer torenhoog van de daken wil gillen dat ik je zo graag zou willen liefhebben wacht je tot ik door zal hebben dat het moment is gekomen niet meer hoef te schromen om van jou te houden…

stil, lief en zacht een geweldige dag zacht omdat niemand schreeuwde stil omdat het zachtjes sneeuwde lief omdat jij bij me was stil, lief en zacht in mijn gedachten vannacht…

sneeuw viel en bleef liggen als een tijdsbeeld van witte stilte en juist die stilte sprak boekdelen...…

zacht wit was het buiten langzaam smolt het weg door de kou eenvoudigweg buiten te sluiten in het donker in de nacht heel zacht, langzaam het licht zachter dan wit om haar te warmen haar handen, haar lichaam te omarmen diep in haar hart weer die gloed vol overvloed versmolten met haar naam…

Het koude water maakt warm en stil omdat de zee meer minnen wil…

Niets is vitaler dan de tijd die op ieder moment op eindeloos veel manieren wordt gedood maar niet zal sterven alvorens niets meer is.…

Champagne schittert licht door de glazen toekomst we drinken er op…

Hij zegt, dat hij heelt de wonden, geldt dat ook voor hen die vroeger dansen konden in het door het lot beschenen en ondoordringbaar bos? In dat labyrint moet de juiste richting nog worden uitgevonden, wijst met z’n beloften soms naar rechts, dan weer links, als men vraagt de gulden middenweg, zal hij tijdloos glimlachen en zwijgen…

de schaduwen van die ik liefhad schuw ik lang niet meer ze komen ieder jaar om deze tijd verschijnen als het vuurwerk in mijn stille straat geen schrik meer of verwondering ze zorgen er tenslotte voor het goed of slecht gebeurde nog op tijd in tijd te plaatsen door even om te zien nog voor de drempel…

Uit een champagnefles werd ik gelanceerd door een lont ontstoken zocht ik mijn weg omhoog ik klom en klom droomde onderweg dat ik de mooiste ooit zou zijn het vuurwerk kon beginnen een kleurfontijn met prachtig licht die droom is uitgekomen vanuit de lucht zag ik haar staan aan moeders hand wat was ze bang voor de knallen ze wees…

Nog even nog even op de zij liggen inhaleren en uit zwaar eventjes nog gisteren op toekomstige wijze zoals het zegt, zoals het je zou toekomen straks is het weer links rechts links het bubbelt en ergens is een loopplank van essentie het troebelt van mensen om je heen, heden spat steeds weer open rechts links rechts en ontwijken van…

eindeloos lijkt mijn straat in gezichten herken ik lichtjes die vallen als regendruppels tegen mijn raam er bestaan geen regels voor dit hier dit bestaan geen naam kan ons helpen op weg in een baan die wetten en instanties begeleiden langs gangen vol regels ik tel mijn dromen nooit meer die tegels die ik schilder in elke willekeurige kleur…

ik zit daar zie de kleuren veranderen achter het raam dan eens nieuwe dan eens volle maan ik stook de kachel op de mensen verdwijnen van de straat misschien omdat de kou niks heel laat van ijzig grijs wordt het zilverwit en dan begint de schone lei steeds harder beginnen vogels te fluiten alle kou uit hun lijven groen is er nu overal toch…

verlaten lijkt mijn straat winters koud en toch alleen tik tak zegt de klok warm koud ik drink uit een mok choco of thee letters lees ik en schrijf tegelijkertijd op een verhaal waar ik knettergek van word want het is nooit goed dan te lang of weer te kort maar geloof me wat ik zeg zonder woordenspel voortijd pech…

Als blonde kindren hupplen de Seconden De poort des Morgens uit, vol lichtgeluk. Als kreunende ouden, steunende op hun kruk, Strompelen traag de zware Middagstonden. Hoofdschuddend, zuchtend, droef-eentonig druk, Tonen zij bloot de nooitgenezen wonden, Tekenen rood op schouderen geschonden Door 't eens zo trots getorste levensjuk.…

Het nieuwe jaar heeft zich gehaast en staat al op de drempel, het oude jaar zegt nog verbaast het is al om warempel.…

Even over morgen Overmorgen Zullen al je zorgen over morgen Morgen over zijn.…