Alle inzendingen over eenzaamheid

daglicht breekt de nacht in bleke stukken waarin schaduwen onwennig concurreren met door de duisternis prijsgegeven beelden geluiden even nog te onderscheiden voor de kakofonie van leeg lawaai de stad in dendert de dichter wacht tot ook deze dag weer donkeren zal…

en dan plots verstild bestaan vlinder zonder vleugels leven als op een foto bevroren beweging een stilleven…

4 kleine muren en een deur om naar buiten te gluren. geen levensgroot iets, beter gezegd bijna niets, Daar voel ik me safe na alles wat ik heb beleefd. Tot de deur, verder ging ik niet, even door het gaatje gluren, niemand die me ziet tussen die 4 muren. Niemand die me kent, want dan ben ik bang; Langzaam gaat hij open, helemaal…

zij is weggegaan hoe kon een wereld die eeuwen lang tussen eikenhout werd aanbeden met kruis en kralen worden gesust Veurne riep ze steeds gij mijn uitzicht op de brakke kreken geen steen is zonder een gebed op elkaar gestapeld zij is weggegaan…

Alsof het stralende licht van de tijd dooft En mij zeeën van herinneringen geeft Biedt de nacht mij de troost van de dag Zonder schaamte komt zij elke dag tot mij Zodat ik dingen zie, die ik overdag niet zag Wanneer de tijd dan weer gaat schijnen Laat het de duistere charme verdwijnen…

Ik schreeuw erom Verbondenheid Ik schreeuw erom Het delen Ik schreeuw erom Weet niet meer hoe Ik wil dansen Contact maken Ik schreeuw erom En toch, iets houdt me tegen Ik wil leven Delen met mijn medemens Ik wil er zijn Ik wil zo veel Ik wil aanwezig zijn Mij openstellen voor contact Een kans om te delen En mijn hart te…

ik ben een huis met open wonden toon mijn zwakte niets is verborgen wie wil er verder voor mij zorgen herstelt mijn gevel pleistert mijn zonden ik draag de wonden van de tijd maar mijn wortels liggen diep gespreid ik bied beschutting , rust en zekerheid heet u welkom met armen wijd…

Ik weet niet wat ik moet doen Iedereen om me heen verdwijnt Ik ben bang voor de dood en voor pijn Alles wat ik doe lijkt verkeerd te gaan Ik heb geen zelfvertrouwen Iedereen wil mij helpen maar als ze dat doen ben ik ze aan het afsnauwen Massa`s mensen om me heen en toch voel ik me stik alleen Ik ben bang dat ik iedereen verlies Waar is…

Gewoon mezelf, dat wil ik weer zijn Nu ben ik anders en dat doet veel pijn Vroeger lekker mijn ding doen Nu doe ik vanalles en blijk ik een oen Mezelf kan ik niet zijn, dan verdrink ik in het diepe Dat zou je vroeger niet hebben gezegd van dit type Ik ben weggevaagd en kom niet meer terug, Tuurlijk wil ik het wel en wil ik de brug.. terug naar…

Een telefoontje, Een kaartje, Een arm om me heen, Het hoefde niet veel te zijn Als ik maar wist dat je even aan me dacht……

Hij was verslaafd aan een éénarmige bandiet die zijn geld verslond Nu is hij dak en thuisloos door iedereen verlaten.…

Daar dansen in eenzaamheid Warme herinneringen Tussen tranen en een glimlach Wakkert kaarslicht schaduwen Melodieën van de tijd van weleer Het alleen van nu Zoveel ramen met gesloten gordijnen Deuren, die niet Van het nachtslot gingen De alleen gang Naar het koude bed Dat wacht Waar eens dromen werden bezegeld In de kast nog steeds…

Starend naar 't leven sluit ik m'n ogen voor de dood 't Licht van geluk maakt nu duisternis van verdriet Zachtjes hoor ik mezelf in de schreeuwende stilte om mij heen Je bent niet alleen, ik ben bij jou... maar jij niet bij mij...…

Maak je om mij maar geen zorgen Ik loop niet in zeven sloten, ben je gek Ik heb alleen even wat tijd nodig Nee, ik red me wel, met m'n grote bek Maar weet je wat het is schat? Het is zo verrekte stil in de morgen.…

Onbewogen in, de diepe bruidsende, wateren. Liggend als een, steen, vast en besloten. Stralend als, niet vergane, glorie. Verschuivend door, overgewicht, slaande in het niets. Verloren in de diepte, ver beneden de lucht.…

Een meisje staart over het water Lijkt gelukkig Van binnen alleen Niemand die het ziet Een harde wind Vertekend gezicht Golven van verdriet…

Sorry zeg je telkens weer Als ik iets bespreken wil. Sorry, Verder zwijg je... Zwijg jezelf met woorden stil. In stilte Onbereikbaar Voor; Mijn liefde,woede, angst en zelfs voor mijn geduld. Sorry is het grote woord Waar jij je steeds in hult. Sorry als ik schreeuw om aandacht. Sorry als ik zonder tranen Om wat we waren, hadden,…

Het is nog steeds dezelfde dag Ik ben begraven in de aarde Ik hoor geen eens gelach van iedereen die naar de grond staarde Nu sta je te huilen aan mijn graf Dat is jouw fout En dit wordt onze straf Mijn hart is als brandend hout Jullie laten me nu in de steek Het gaat me niks aan Ik lig hier toch langer dan een week In die tijd komen…

Plots is er dat vleugje wind Dat als een kille adem langs me heen glijdt Op die windstille, donkere avond Ik schrik ervan, want ik waande me alleen…

troosten kan ik slechts met woorden maar besef terdege dat zij de zee er niet van kan weerhouden oud zout in jouw wonden te legen de spiegel van de dag zo ogenschijnlijk alledaags legt de leegte bloot het scheurt het hart in stukken maakt van de pijn in de ogen gewag ziet helen alsmaar mislukken waar geen leven is, daar verschijnt…

Slaap krult haar wimpers haar oogleden zwaar ze gaat naar bed vlijt zich in morpheus' armen vergeten is haar eenzaamheid als de nacht haar wegdraagt dromerig…..loom….sluit ze haar ogen de maan waakt met een gouden glimlach de wind fluistert 'slaap zacht' kleurt haar dromen…

trossen los schreeuwt mijn stem al kan ik niet begrijpen dat niemand het schip laat varen het blijft aan de kade van de haven achter en ik zink naar de bodem van het bestaan…

in weemoed van het late licht bloeiden rozen langs de steen waar je nu samen ligt ik kwam hier even in eenzaamheid het is geen triest gebeuren de rozen geuren mild en ik spel de verweerde steen mijn hart in innigheid gevangen in loom bewegen luister ik in de luwte van fluistering van de wind ik hoor jullie stemmen ijl en puur…

De ober was een daverende vrouw donder rommelde door het dal en stenen muren kaatsten laag het licht haar lach echode weg ik was alleen dat terras die stoelen nat wit mager één ervan lag om vochtig als mijn wangen naast het oleanderblad de avond sloeg een klamme doek mijn lippen zout als zee en weerlicht in de bergen wanhopig denkend…

Nacht ik zit gebogen, mijn kronkels reflecteren jou 't is net of 'k jou hoor roepen, het duizelt in mijn hoofd Uit de rilling, die mij opwarmt vang ik restjes kracht, die ik meega ombuig, tot een straaltje zon ach, ik mis je zo Vol je Bordelaise kelder, leeg, je holle mond soms voel ik je adem(t), lik je aan mijn wond…

De liefde is vervlogen, Heel zachtjes uitgeblust. Geen hand meer op de mijne, Geen stem meer die me sust. Geen hand meer door mijn haar, en niet meer samen praten of lachen met elkaar. Een herinnering aan woorden en eindeloos gemis. En uit ervaring weet ik hoe eenzaam, eenzaam is.…

Ik voel hoe je kijkt met je lieve lach Mijn gedachten verrijkt Zoete woorden Pijn verdovend en abstract van veraf gehoord Al ben ik nu wat moe Ik weet niet wie je bent Ik kom naar je toe.…

ik voel me zwaar beladen in het teken van de nacht je hebt me nu verlaten het wachten is volbracht het weten van gisteren de verwondering van vandaag voor verleden en toekomst de herinnering wordt vaag je bent me nu vergeten een leven lang voorbij er is te lang verweten de vrijheid is nabij mijn toekomst is onzeker mijn liefde is…

de man met het geamputeerde rokersbeen de vrouw met het hoofddoekje die niet begreep waarom ik de deur voor haar open hield de man achter die vrouw, wel op afstand de man op de fiets die anders nergens terecht kon de koningin van de botanische tuin de chef van het landschappenpark, bezorgd om erica, grasgrazend de vrijwilligster tegemoet…

Iedere avond keer op keer Huil ik me in slaap De volgende ochtend Is mijn kussen doorweekt Dan denk ik: ‘Alweer’ Iedere avond keer op keer Zak ik weer verder in het zwarte gat Mijn hoop om er uit te komen Is allang vervlogen Er komt bijna bloed uit mijn ogen Iedere avond keer op keer Lig ik op bed Dan denk ik: ’Wat heeft het nog…