Alle inzendingen over overlijden

podium van vergeten goden coulissen van versluierde mist hemel van bewegende sterren weten dat jij alles wist wachters van geketende vrouwen wespen in de avondlucht waarop kan ik nog vertrouwen mijn leven zweeft in vogelvlucht de tijd is niet te vangen eeuwen zijn voorbijgegaan wolken aan een zwarte hemel drijven nu voorbij de maan…

Als op een vriend gebouwd Toen zijn pijnen niet meer werden bedwongen, heeft hij de dood vertrouwd, en naar zijn gunst gedongen, en in zijn laatste dagen, als op een vriend gebouwd.…

Hier sta ik dan, samen. Samen met mijn verdriet. Roep je naam, het is niet eerlijk. Ik kijk omhoog. De warmte van de koude wind Streelt mijn gezicht. Ik lach naar de stilte in de zee. Omarm me met de zon. Overspoel me met de golven van je hart. Laat me voelen dat ik niet alleen ben. Je zal me omarmen met de zon Gedragen door de wind.…

Het verlichte pad verdwijnt Op een onbekend terrein Begeeft zich mijn nieuwe zijn Zie, een hemelse weg schijnt…

Ons diep en droef ontvallen liggen ze hier gedwee: 't zijn broertjes van elkander, 't zijn kinderen van de zee. Het is zo lang geleden, maar de pijn op het kerkhof blijft. Dus schrijf ik 't op als dichter alsof ik die pijn inlijf.…

Soms als mijn gedachten zweven hoor ik je kabbelende peuterpraat of snelle voetjes op het laminaat alsof je me een zoen komt geven ik spreid de armen wijd en wacht tot ik je lachend op kan vangen maar het is slechts een verlangen dat jou voor even bij me bracht leeg staar ik dan in het verleden waar jij voor mij mijn leven was nu doods…

Aanwezig bij een graf alweer van iemand die is heengegaan. Een droefenis, ook deze keer onder treurenden te staan. Bij het afscheid van de kist nog door het glas gekeken naar iemand die is weggegrist, het deed mijn huid verbleken. Want wie een ander ooit begraaft, staat oog in oog met eigen dood; in rouwkleding snel opgedraafd, verschijnt…

Het schip vaart weg als de dood in de nacht. Is daar soms iemand die op mij wacht, gaat het verder, blijf ik bestaan of is het voorgoed met mij gedaan.…

het is niet anders dan het navolgen van een boom die het kleuren van zijn bladeren zo op eigenwijze beleeft al even natuurlijk als mijn dood die jij in een lente overleeft…

Iemand laten gaan en vervolgens kwijt zijn Iedereen staat op z'n kop, hoe kon dit nou gebeuren!? Je was ziek, nog niet zo lang, Je was hier ondersteboven van maar je wist dat er een grote overlevingskans was, een positieve uitslag zou je zeggen. Voor jou was de angst groter dan het vertrouwen in herstel. Zonder afscheid zonder…

Ook als u niet meer bij ons bent, Komen we u dagelijks tegen, Ja, want u geeft uw leven door, Wij wandelen over dezelfde wegen Niet alleen uw beeld en gelijkenis, Komen we dagelijks tegen, Maar ook uw levenswijze gaf u door Wij wandelen over dezelfde wegen Weinig woorden hadden we nodig Ja, ook in de stilte komen we u dagelijks tegen Zo…

Vanaf Mijn zonovergoten heuvel Kijk ik naar een zonovergoten strand Daar sta jij Lig jij Zit jij Heel erg alleen Jouw typerende bewegingen Jouw houding Jouw vormen Jij bent het Bèn jij het? Ik schrik Ben blij Geëmotioneerd Tranen in mijn ogen Een dubbel gevoel Ik wil naar je toe Daal langzaam af Het gezicht op jou gericht Maar……

je had de dood de laatste weken op de reserve bank gezet je hield je bezig met de levenden hun liefde, de kracht, en vooral dankbaarheid de jouwe en de onze de dood keek toe als een goede vriend waarop je rekenen kon dat gaf je nog de kracht om door te gaan je had een joker en toen je hem riep kwam hij zoals een goede vriend niet…

Dankbaar dat er een eind kwam aan haar strijd opluchting dat ze nu nooit meer lijdt Verdrietig zijn om haar heengaan en het vreselijk gemis van haar die zo geliefd was en nu niet meer is Dankbaar haar te mogen kennen haar nooit meer zien doet pijn want bij het komend afscheid kan ik er helaas niet zijn Haar vast vertrouwen in haar…

weer een steen en onherroepelijk nu de zomer twijfelt om nog wat te blijven het afscheid uit te stellen wordt jouw naam hier toegevoegd niet ver van andere geliefden ruimschoots al aanwezig en gewend aan nieuwelingen aan mijn voetstap, ingehouden maar toch ferm…

'k Versta de eindeloze rouwe van u, bedrukte weduw-vrouwe. 'k Versta, o kind'ren, uw geween, bij 't vroeg en smartelijke scheen van ene echtgenoot en vader die vrouw en kinderen tegader toch zo gelukkig miek. O man, geen mensentale zeggen kan wat uwe dood in die drie harten geslagen heeft van wrede smarten... Dat woord dat maar…

Niet te geloven hoe dingen kunnen lopen! De ene dag nog zo aanwezig, De andere dag ineens niet meer hier. Gevonden achter je computer `s ochtends vroeg op je bureaustoel. Je had naar drugs en alcohol gegrepen. Daardoor is je lichaam gestopt met werken. Je was pas 17 jaar oud. Je hele leven nog voor je. Hoe kon het zo snel gebeuren? Zomaar…

Van veel dieper dan zijn verbrokkeld verstand zijn verwoest bewustzijn komt het kruisteken dat hij slaat bij aanvang van zijn laatste ademtocht. Het heelt het helpt. Hij glijdt onweerstaanbaar en moeiteloos weg uit dit leven. Wat blijft nog enige tijd? Een schamel lichaam dat ik groet hopend voor hem voor mij dat zijn geest voortleeft…

Hoog vloog je, Weg van iedereen. En jij kan er ook niks aan doen, Maar ik voel me toch alleen. Als een vlinder in de winter, Als een bloem in de wei. Als een musje bij de spreeuwen, Zo maakte jij mij blij. Je was al blij met kleine dingen, Je was al blij met zonneschijn, Je was altijd zo tevreden. Wat was voor jou het leven fijn.…

Iedere dag opnieuw Slaat zij met bonzend hart En zeer onvaste vingers De kranten door In een waas de zwart- Omlijnde advertenties De zwarte rand De zelfkant van teloor Gegane mensen Iedere dag opnieuw…

het doet me o zo zeer zeg me, waarom ben jij er niet meer? ik mis die leuke tijden, maar ik ben blij dat je niet hebt hoeven lijden. je bent uit het oog, maar niet uit m'n hart, het was voor mij een nieuwe start om zonder jou opnieuw te beginnen, en mijn problemen alleen te overwinnen jij stond altijd voor mij klaar, en was altijd voor mij…

Waarom heb jij mij zo plotseling verlaten? het is nu bij mij zo leeg in al die straten. want elke dag weer denk ik aan jou ik mis je grapjes en je warme lach, ik bleef je altijd trouw. en elke dag weer denk ik aan jou ik mis je zo erg wat heb jij mij aangedaan en elke dag weer denk ik aan jou en als ik dan ga slapen, kijk ik even…

Door ‘t loof der linden gloort de zomerzon Omgonsd van bijen wuift de blonde bloesem Zijn frisse geur de blauwe hemel toe. Doch wie daar lette op licht en lommerspel ‘t Is niet de kleine, die daar zit en peinst; Bleekwangig kind met ogen roodgeweend Met handen roerloos rustend in de schoot Ze is doof en blind voor wat haar weelde biedt Bertha…

Een foto aan de muur is alles wat ons rest Een stille moment opname van je veel te korte leven. Dapper heb je gestreden maar toch op het einde verloren. Maar voor altijd dragen we je mee . Diep in ons gebroken hart. We zullen je nooit vergeten. Rust nu zacht vrij van de pijn. En je weet lieve moeder door die foto aan de muur zul je altijd…

Zacht klinken de harpklanken als ik de grote zaal binnenloop. Eerst gaan we stil God danken want Hij geeft ons elke dag hoop. Vandaag is de uitvaart van iemand die dierbaar is in ons aardse leven. Naast de kist ligt aarde en zand zo wilde zij worden teruggegeven. God was voor haar niet een naam nee, Hij leefde mee in haar leven. De zon…

afgeleefd beslapen zijn mijn dekens nu nog louter het uitgerafeld sprei van mijn dood waar de dag zich weet en bewogen uren telt het haperen van dagen op randen van de nacht sluit zich nu aaneen in lange rijen de tijd loopt langzaam leeg in jongstleden uit elk ongesproken woord wordt nu botweg het oude verdriet geperst dit afscheid…

Dunne arm aan blauwe hand Ruime ring aan stille vinger Harde lucht aan witte slang Geborrel; zuurstof in een bakje water Een kus, een streel Vocht deppen op de lippen Praten aan het witte bed Langzaam wordt het later - Klein nog, daar ging je Van niets een besef Het alles werd alles Van jaren aaneen Van oorlog tot sterven Van geven…

Dag oma! Ik noemde haar de naam en het geslacht 'Ik heb het gehoord' klonk er zacht U mag het weten, Al zit 't in de buik nog 'Ik heb het gehoord', zei ze iets harder Het gesprek viel ten einde Tot een eenzijdig stil Dag oma! 'Hoe zwaar is het?' Vroeg ze in de verte…

Weet je nog lief bij de Lindeboom waaronder wij zo dikwijls zaten wanneer de dag bedaard vergleed om diep gehuld in schemerkleed het licht voor duister te verlaten we waren jong en onbevangen beloofden elkaar oneindige trouw minden de liefde dwaas in het gras dachten dat alles voor immer was en het leven ons nooit kwetsen zou de jaren…

Gister ging ik naar zolder Bij m’n opa thuis. Daar vond ik oma’s jurk, Die lag daar nog in huis. Ik heb die jurk aangedaan Maar hij was me te groot. Zou oma hem nog passen? Ik weet het niet, ze is nu dood. Maar ze heeft hem wel eens aan gehad, Dat was bij hun feest. Ze waren 50 jaar getrouwd, ’t Was nog nooit zo mooi geweest.…