Alle inzendingen over tijd

Deze zomer zal niet paraderen in een dodenmars waar ’t verdwijnen zich classificeert als nummer één terwijl de hemel tergend traag de zon doet rijpen brengt mijn groet de warmte die zich schorpioent tegen het grijs van de komende herfst, het lijkt een visioen die het gif laat vloeien en het sterven overtreft met leven dat nog ongeschonden…

In het huis is niks dan leegte ik zet één stap en dan nog één en nog één, stap voor stap ga ik door de ruimte heen de bodem kraakt, boven mij hangt een gouden lamp.... Ik herken het hier, maar ben er niet thuis, ik zit nog in de toekomst rond te dwalen. Buiten breekt onweer los, iets wat ik ken van vroeger, 'k voel me al op m…

het strakke vel is weg en het glanzende vakantiebruin heeft plaats gemaakt voor ouderdomsvlekken, oudbruin ik ben verouderd, zegt mijn kind, geen handzalf dicht die kloof de spiegel trekt voren, gelaten laat ik een leven achter mij…

Naakt hangt het gras te weken in de azijn van de vroege morgen het leven zwijgt rondom de burcht waar ’t geharnaste sterven zich ontbindt van zorg en waar wind nog de namen spreekt van hen die in het amen zijn gepredikt samen met het duister verdwijnt het spel waarin ik me heb genacht en ik weet mij dat deze nieuwe adem mijn vlucht…

is nog niet komt nog wel als je dan nog leeft…

Lachend langs de kade over de rand terwijl het stormt, de wind en 't water slaat op je oren en op je ronde bril. Je kijkt vrij onbevreesd de kolkende massa in, en lacht. je houdt van deze spanning. Je hebt je handen uitgestrekt nu ben je er dus niet meer, maar dit was jij toch ook? Dit was jij ten voeten uit, vanuit gene zijde…

De tijd liep voor en soms wat achter in de tijd soms spijt soms berijdt om te sterven gewoon maar wat verven de wolken blauw de hemel wit doorgaan met slapen om ooit een dag in ieders ogen te ontwaken wij zijn wachters in de nacht wij zijn de gehatenen en vereerde de juiste en o zo verkeerde wij zouden alles opnieuw moeten leren…

De tijd is sinds mensenheugenis een factor van betekenis. Want elke dag die ons is gegeven heeft men toch met die tijd te leven en om die precies te kunnen meten, maakte men een klok om hem te meten. Het is inderdaad een technisch wonder men kan haast al niet meer zonder. Maar, mocht zo'n klok eens even haperen en dat komt nogal eens voor,…

tistatnou? zóóveel? tisnietgenoeg nog ééntje dan, nee serieus, wat zegt nou he-le-maal een lijst met honderd namen en gedichten (nee, serieus, het is nog niet zover wel 'close', een mijlpaal rijst nu op het mulle zand vol teksten-wier dat aanspoelt uit een letter-zee de vaart vertraagt, terwijl het hoofd zich vult met golvende gedachten…

De graafmachine groef me uit. 'heb je je nou alweer verstopt?' vroeg de zandgraver aan mij. 'Ja, excuus, al heb ik geen ex- cuus, maar ik wilde dichter bij de aarde zijn, en me ver- bonden voelen met de aarde, weet je wel?' (ik kwam op- recht over). Het maakte wei- nig indruk op hem, hij zei: 'dat dachten ze in de jaren 60 ook al…

Men is jong en krijgt de nadelen van batterijen uitgelegd. Men spreekt dan over opwinding. Alles tikt dan om u heen. Men krijgt een kinetic watch, vraagt wat als men niet beweegt. Men beweegt altijd. Dat ziet men in. Het minste polsbloed zorgt voor tijdverdrijf, minutenland. In een la of aan een lijk: los van een mens valt het stil. ----…

Een blik in de spiegel, een verwarrende blik. Zie ik nou mijzelf, is dat nou mijn ik. De wereld zo groot, een persoon soms zo klein. Hoe lang is de weg, kan ik mijzelf ooit zijn. Gedachte aan het verleden, terug in de tijd. Moet ik nou zo door gaan, blijft het steeds een strijd. Blijf kijken in de spiegel, het liefst elke dag. Weet…

mijn gedichten van gisteren zullen de morgen waarschijnlijk niet halen zo vergankelijk als wij zijn ook onze gedichten het optekenen van woorden en gevoelens als herinnering voor een mogelijk later tenminste dat hoop ik...…

het strand danst samen met de machtige zee het oeroude zand vliegt zachtjes heen en weer en valt daarna op haar prachtige rode zomer neusje zachtjes klinken haar prachtige lichte liedjes in een schemering van lila licht in een schilderijachtig portret en daarna samen slapen maar niet in bed maar onder de deken van sterren wij waren…

Het is zomer en ik lig met andere jongens in het gras op mijn buik zodat ik ruik hoe vroeger alles anders was of moet ik zeggen dat ik rook hoe later alles eender wordt? er is een meisje bij dat zit met bruine benen in het gras zij lacht beweegt zodat iets wits soms even zichtbaar wordt of moet ik zeggen dat het zwart voor ogen mijn verlangen…

“Nu” is het moment dat blijft verbazen. Zo scherp, dat het “vroeger”, uit de toekomst snijdt. Een filigrain dat droom van daden scheidt. Ijl, als één noot door wijlen Miles geblazen op een trompet van dun gesponnen glas. “Nu” gedenkt gretig wat is verleden. Hoedt zich voor de toekomst in gebeden “Nu” volbrengt, wat nu begonnen was. Maar…

onder het schilderij het bestaan dagen gaan voorbij dagen als zaagsel houtsnippers verborgen in de houtzagerij onder de grote hoop maar hoop is geluk en geluk is liefde liefde in oneindigheid oneindigheid in zuiverheid ieder ras een kleurenkind kind van Babylon stad van verwachting in verwachting de engelen zijn gevallen lopen door de…

Wacht niet op de tijd die komen gaat gisteren kwam hij immers ook al niet Pak de wijzers wijs je eigen tijd wees maar tijdelijk te eigenwijs…

de nieuwe dag begint des ochtends het is goed daar rekening mee te houden een gewaarschuwd man telt voor twee waarbij nog komt dat de ochtendstond slechts kort wat goud heeft in de mond met bovendien een verzilverbaarheidscoëfficient van vrijwel nul…

we hebben alles begraven, mijn jongste broer en ik zesenzestig rozen een flesje oud bruin diverse snuisterijen we hebben het achter ons gelaten in de tuin dag ma, het ga je goed wij gaan, nog even, de toekomst tegemoet…

Kijken naar de nieuw geboren morgen kijken naar vooruitgang met zo weinig mogelijke zorgen Een onmogelijke opgave gaaf geslepen door de tand des tijds Naakt staat men daar maar lach lach lach nar naar de sterren boven ons allemaal de lucht is leeg de lucht is kaal Schrijf maar u eigen verhaal een jaar zo maar als gisteren nooit…

Alles wat zweeft tussen goed en slecht alles wat proeft tussen nep en echt alles nooit krom is en niet recht optimaal op naar een eigen verhaal middelpunt in u eigen universum een reden om je bij neer te leggen stil op je rug in het gras een zwaluw in de lucht die slaapt en droomt in zijn vlucht vlucht weg van alles en iedereen onder…

toekomstwijze in tijd geleende kennis die uit het onrijpe groeit op zoek naar juister en dieper dan de zon die zo oud klimt dat ze iedere dag haar treden telt en ze steeds vergeet ook in de winter spant het hoofd zich in boeken van het ijsbloemenraam door het donkere heen en weer de lamp volgend tot het hoofd moe is en zich gewonnen…

Het is zover: opeens ben je veertig, Halverwege, en je trapt in de val Van déjà vu. Je bent ver weg geweest, Je hebt veel gezien. De dingen zijn Zoals ze zijn. Massa’s zonder tal. Darwin schiep een nieuw begin, en de genen Komen bepaald goed uit. Er is geen magie Voor wie de jaren tellen kan. Zich vóorstellen kan, De lange jaren van des aards…

Geschilderde onmacht Vertelt het verhaal Van de dingen Die niet mochten zijn Verscheurde herinneringen Dwarrelen om ons heen Gevangen in de ochtendzon Schitteren zij nog een laatste maal Al snel rest niets Dan duisternis en ben ik De vraag op alle antwoorden Voorgoed verloren…

De wind was stil geen blad bewoog liggend in de zon met dichte ogen Luisterend naar alle geluiden van verder dan weg dichter dan bij Het licht lijkt rose dan weer geel of groen donkerder als je knijpt lichter als bijna open Tijd bestaat niet meer als je alleen maar ligt zonder reden of haast alles lijkt volmaakt…

O jee o nee o ween o steeg rien-ne-va-plus wie niet waagt wie niet wint het gaat toch niet voor de wind de steeg waar men doorheen loopt had het toch nooit niet geloofd eerlijk gezegd is de reden weggeslopen het is een verlangen dat wordt doodgeschoten een verlangen naar warme handen naar wat waarheid in dit bestaan en die geesten laten…

ondanks haar bange zelf bracht toen de stroomversnelling haar gedachten naar een open water een zee van tijd maakt plotseling haar leven onvoorspelbaar wijds en alles kan zo lijkt het naar haar hand gezet wat vroeger zo ongrijpbaar leek, zoals het eindeloos geluk ze rekt het uit en trekt het naar zich toe als was het een gedicht…

Het is met dagen niet te tellen, wie meet de lengte van de tijd die telkenmale weer verglijdt en ons voor raadsels stellen, maar keert, wat ooit vergleden is, om welke reden weer, is dat misschien de ommekeer, de terugweg naar het heden. Maar verlies nooit het zelf vertrouwen en vindt in het juiste evenwicht, het heden terug, wat voor…

Ik keer terug naar ‘t dorp dat ik lang geleden verliet maar voelt als gister De dorpsklok in m’n geest staat stil al die tijd voor mij verandert niets Er is niemand die ik ken ben vreemdeling in de straat waar ik geboren ben Als ik lang stil sta voor mijn geboortehuis slaat een waakhond aan Waar is m’n dorp gebleven dat opduikt…