Alle inzendingen over ex-liefde

Onder het zonnezeil, verrukt door de wind, Zit ik gelukkig. ’t Noodlot is nukkig, Maar er blijft niets meer dat me aan ’t leven bindt. De vrouwen, vroeger voor eeuwig bemind, Liet ik gelukkig Vroegtijdig achter zonder kind. Ik heb genoeg aan de natuur, Altijd grootmoedig, En aan de stille of stormende oceaan, Eindloos voorspoedig. Een vluchtig…

Hij heeft mijn leren koffers ingepikt. Ik zag hem gaan en dacht: laat hem. Als hij maar voorgoed verdwijnt. Nu ben ik mijn koffers kwijt, hun sterke geur en lege heiligheid zodra ik op mijn kamer pakken ging. Hij heerst door hun afwezigheid. ---------------------------- uit: 'Plejaden', 1992.…

Ik schrijf om te vergeten Ik schrijf niet om te vergeten Ik schrijf om niet te vergeten Ik schrijf niet om niet te vergeten Ik vergeet en ik schrijf Ik schrijf en ik vergeet En ik … ik … ik … Ach, laat maar … Vergeet het, probeer het niet te begrijpen Ik schrijf je wel, … als ik het niet vergeet!…

Met horens voor schut gezet ontwaakte het beest in mij. Als een stier loop ik storm, bedaar ik maar herinneringen prikkelen me en haken zich vast: dat rode doek danst uitdagend! Kop noch staart krijg ik nog aan mezelf.…

Ze komt niet, ze gaat niet. Overal en nergens. De vrouw waar ik van hou. Ze geeft mij haar lichaam als ik haar hart wil. Ze geeft mij haar hart als ik haar lichaam begeer. Ze wil wat ze niet kan krijgen en schenkt wat niet van haar verwacht wordt. Ze is simpel als de vrede als ze met mij is. Als ze vertrekt wordt ze moeilijk als de…

Het regende in de avond, zacht en tergend. Overgebleven bloesems bezwijmden. Wij gingen samen, verlangens verbergend Nog niet beleden, niet meer geheim, Los van elkander, toch gedurig Toenaadring zoekend - uit de wijde Onzekerheid ontstond geen vurige Plotslinge ontroering die ons bevrijdde; Ingenomen bij 't gaan in de nevel Door…

Ik mis het praten Gewoon even met jou Heb dit los moeten laten Voor die andere vrouw Die jou weer gelukkig doet zijn En voor jou de zon laat schijnen Ik vind dit voor jou erg fijn Ik hoop voor jou dat dit niet meer zal verdwijnen Zij moet beseffen Een eerlijk iemand zoals jou Zal ze niet zo gauw meer treffen Die vindt ze niet meer…

Die me naar school bracht onder de kastanjebomen, die me nog als laatste bloedstollend kon vertellen over Duitsers en onder kleren gesmokkelde boter. Die me steevast redde als de wereld te groot werd. Haar nu, ondanks het late uur, nog even bellen en zeggen dat het me spijt. Dat ik er had moeten zijn die nacht toen ze voorgoed…

Liefde is een platitude en daarom ook zo mooi. Jij, jij was veel meer dan dat zodat ik van meer naar minder kon. Jij was zo jij dat je werd mij, aan mij was het genot om in je op te gaan, geluk zo groot dat ik steeds minder hoefde te bestaan. Wat meer dan liefde is en minder dan de dood is de warme dood waar ik niet bang voor ben, dat is het…

Zilveren zeemeeuwen vlogen vluchtig door de naakte nacht gezonken in een golvend dromen sprak ik jouw naam uit in stilte alsof je even dichtbij me was in de luwte van mijn liefdeshart en je vloekte niet in het donker ademde jij gooide jij mijn gebroken hart opgenomen in het grote geheel in gedachten weer terug in zee.…

Zij zongen te samen duetten In 't naderend schemeruur, Zij, grilligste der brunetten, Hij, vol van poëtisch vuur. Zij zongen: ‘Ich wollt' meine Liebe’; Zij zongen van liefde's verdriet, Van liefde's vreugden en weelden, Zij zongen ook Fauré's lied: ‘Saluez! c'est l'amour qui passe! Saluez, saluez! c'est l'amour!’…

In essentie van ontwaken beroer je mij tot slapen met accent van zwijgen hoor ik niets anders dan lyrische dromerige taal die kalmte laat opbloeien en in die fluistering herhaal jij verhalen over openbaring van verlangen er is geen diepere heimwee die ik koester dan de herinnering aan jouw geliefde warme stem.…

Vreemd pizzicato van verre gitaren, Hoorden we buiten reeds de vogels zingen - De zon kwam door de kieren van de zware Gordijnen in de stille kamer dringen. Maar ons gezicht en alle dingen hingen Nog in 't vermoeide licht der kandelaren - En tussen ons, als grote spoken, gingen Waanzin van woorden, wanhoop van gebaren. Dit was het…

Het was zo’n eenzaam donkere nacht waarin sterren weigerden te schijnen Zo’n nacht, waarbij het noodlot lacht en waarin je ’t liefste zou verdwijnen Het was zo’n verlaten donkere nacht waarin mijn ogen urenlang schreiden Zo’n nacht waarop je ultieme kracht samen met jou de dood in wil glijden Het was zo’n naargeestig kille nacht waarin…

Ik beschrijf je nog eens van top tot teen maar niet vandaag vandaag is droefenis vandaag is een hoogmis zonder bezoekers vandaag is alles mis de koffie, het cognacje dat smaakt als slappe thee nee vandaag valt niet mee daarom geen geschrift voor jou nee.…

En weer gaat een geliefde een geliefde verlaten weer laat de een de ander of omgekeerd alleen Spat wat twee eens waren in niet te lijmen scherven uiteen Weer heeft de liefdesbloem haar werk gedaan Mensen bedwelmd met haar geur te veel verblind met een roze wolk omkleed Echter steeds fletser werd haar grandeur het roze wat steeds verder afgleed…

jij hebt mij verloren, er is geen weg meer terug, ik wil niet meer bij jou horen, dus vergeet mij maar vlug, leef je eigen leven, zo zou het moeten zijn, maar jij blijft je energie weggeven, aan verkeerde dingen en dat doet pijn, hoe kun jij zeggen, ik hou zo van jou, hoe wil jij jezelf uitleggen, ik ben mijzelf eeuwig trouw, jouw…

De man van vroeger bewoont je leven. Hij zit op de bank, nodigt bezoek uit, becommentarieert het uitzicht. Zonder te aarzelen schenkt hij in, laat het zich smaken, voert het woord. Het einde van de wereld is nabij, niemand kent nog goede manieren. Net als je vraagt of het tijd wordt, begint een wedstrijd op tv. De man van vroeger vraagt…

Je ging weg Sloot de deur Een prachtig einde Van een spel Speelde toneel Deed of je liefhad Dat veranderde heel snel Toen ik doorkreeg Inzag, had doorgrond Dat wat je veinste Hete lucht was Het ware gevoel Niet bestond Ik uiteindelijk snapte Waarvoor ik zolang Was verblind Voor jou geen geluk Is weggelegd Jij, jezelf alleen Belangrijk…

Morgenrood in oktober Ik nog met pyjama aan Ik wens me te verwarmen Aan je dij, je lid, je naam. Maar je bent niet meer mijn naaste Zoveel zeeen ver van hier Dus ik troost me met het vouwen van stapels werk en scheepjes van papier.…

Ik word elke morgen wakker met jouw smaak nog op mijn tong, ook al ben je nog zo lang geleden vertrokken. Ik was naïef, maar echt niet meer zo jong. Jij was nooit eerlijk. Jokkebrokken. Ik voel je handen altijd op mijn heupen als de rivier mijn taille raakt. De omhelzing van het koude water, de strop die jij voor mij had gehaakt zijn…

Dat ik de ban doorbrak door het houten beeld dat niet in de container paste, door te zagen met de Sandvik- zaag van mijn lieve opa held, christen, bakker. Dat ik dat deed om jou, heks Om jou, wie wás je eigenlijk? anders dan het middelpunt in zeker zes namen van mannen die iets mét jou, die iets ván jou? Ik wil het niet weten. Ook niet…

Als een wolk zwevend tijdloos levend Kleurrijk op reis Om ooit op een dag ten tijde de almachtige zon het natte grijsgrauw bestrijdt Vanuit de zegevierende regenboog zachtjes neer te regenen op jouw tong, Mijn ochtenddauw…

We zitten te praten maar je bent al vertrokken en wat ik gezegd heb heb jij niet gehoord De muziek en het glas ze brachten je elders naar andere oorden met ander genot Ik zie nog je handen om het wijnglas gebogen en voel hoe je adem de mijne ontmoet maar je ogen, ze dwalen je zinnen ontwijken Ik zag hoe je wegging al ben je er nog…

Ooit was het zo mooi, zelfs wanneer je weet, dat het geen zin meer heeft. Soms is de prik echt helemaal uit de fles. Soms kunnen mensen gewoon niet meer door één deur. Dan kunnen ze uiteraard beter hun eigen weg gaan. We hebben maar één leven. Voor eeuwig aan elkaar blijven kleven met tegenzin is nutteloos. Het gelukkig worden zonder elkaar…

ze klikten kordaat op hoge pootjes ging zij haar eigen weg onverwacht stopte ze draaide zich om wuifde haar laatste emoties pal in de zon ontging mij haar sprekende mimiek ik zag slechts de glimp van een gebeeldhouwd gezicht later heb ik haar nog gesproken maar de spoken zijn gebleven wij konden er niet mee leven ieder zijn…

Paayen je laten paayen je letterlijk en figuurlijk laten onder zeiken!…

'k Bad en vertrouwde, maar het was een farce, beslist een klucht Gevloerd en afgevoerd zette een coma mij buitenspel 'k Ben helaas niet meer die ik was uit mijn hoofd gekropen, vloog 'k en liep ik samen met jou langs een ravissant ravijn De klok evengoed tikte door kortte slechts noch lengde tijd Wij hebben ervaren hoe jaren kunnen vervluchten…

zal de tijd onhoorbaar oorverdovend toeslaan of moet ik haar koesteren en zachtjes in mijn armen wiegen en bezwerend zingen van opzij haar laten kabbelen op de stroom van al mijn verdwenen angsten het papier mijn oude vriend noemen om niet te vergeten wie ik verloren heb…

Belazerd en bedonderd Dan weer jij Dan weer ik Bemind en ook gehaat Nooit een saai slecht ogenblik Gevochten en gevreeën Met tussendoor Een enkele keer Een beetje luwte Wat bezinning Een staakt het vuren Min of meer Passie en hartstocht Hand in hand Met ijzig koud En vreselijk kil Haat en liefde Langs een dun lijntje Zelfdestructief…