Alle inzendingen over individu

Blauw, kleur van de lucht, kleur van de hemel, Blauw, kleur van je ogen, waar ik in verdrink, Blauw, mijn lievelingskleur, de kleur van mijn kamer, Blauw, kleur van de kou, kleur van de winter, Blauw, stem van die man, zo diep, kil en koud, Blauw, kleur van mijn pen, kleur van mijn woorden, Blauw…

de sanseveria op de vensterbank draagt één kerstballon hij licht op als er een auto passeert dan veert zij recht uit haar sofa zingt uit volle borst halleluja! en zakt daarna weer neer het is een doorzichtige ballon waarin ze soms de maan ziet of het boze oog maar meestal is hij kerstmis op een doordeweekse dag als er eens een auto passeert…

heel even in het voorbijgaan zie ik in een etalage mijn spiegelbeeld... goddank heeft hij haast…

Nu droeve ogen onder maanlicht schitteren heeft U deze naam in gedachten het is de naam uit het verhaal de deur naar vrolijke danszalen bruiloftflirt naast de fruitschaal en toekomst langs een dun riviertje verzamel alleen de belangrijkste woorden om bewustzijn te betoveren in een keurig passend jasje gemaakt met eerbied spoedig afgestaan…

50 jaar een leeftijd om trots op te zijn je hoeft je er niet voor te schamen ook al vond je het in het begin niet leuk maar leeftijd ach wat zegt dat nu dat is verschillend per individu het is je gezondheid die telt ik vind wel dat de tijd steeds sneller gaat voor je het weet is het jaar al weer om daarom geniet ik van elk moment de toekomst…

Als ik (ik? nee mij of toch mijzelf?) zo doorga raak ik mezelf kwijt.…

Wat is nou eigenlijk mooi? En hoe weet je of iets lelijk is? Iedereen heeft zijn eigen style, laat dat zoals het is. Of je nou een tutje bent, of je bent een gothic, Laat iedereen zijn zoals hij is, dan kan je zelf ook zeggen: dit ben Ik.…

ik zou zo graag willen weten wie ik ben ik fluister zachtjes maar hij antwoordt niet…

Ik voel me soms het vijfde wiel van de stilte van mijn mensenziel ik droom vaak in de stille nacht een stilte die reeds op me wacht die stiller is dan zwijgen alleen die duistert als een droeve macht ik lijk wel in de goot beland door de stilte hier in Nederland die stiller is dan zwijgen alleen veel droever dan de duisterkracht die…

Onze huid is gewild bij papieren tijgers hongerige weduwen spelende kinderen en masturberende ambtenaren we zitten niet stil maar verdwalen in het nachtwoud waar je steeds zegt dat het regent in het nieuwe verhaal achter gesloten lentegordijnen waar ons hart ligt voor consumptie en de maan schijnt met jaren van heimwee in de binnenwereld…

er worden geen lessen in gegeven verliefd, verloofd, getrouwd kleinkinderend verwacht men nieuw leven maar je hebt er nooit voor doorgeleerd fenomeen, nachtjankend kind het houdt je wel wakker en niemand waarschuwt voor de gevolgen…

Het is donker, maar wel fijn, om na zo’n suffe dag buiten te zijn. Mijn haren vliegen wild omhoog, had even het idee dat ik vloog. Aan mijn rechterkant staat het hek, daarachter stroomt de Lek. Voorzichtig stap ik het gras op En ik hoor mijn voetstappen, sop, sop, sop. ’t Gras is glibberig en nat. Voor ik het weet lig ik op mijn gat. Beschaamd…

Anderen knippen met hun vingers, zie: Er valt vanzelf een wonder uit hun hand. Ik zwoeg gestaag, verbrand mijn energie, Maar wat ik opdelf is wat grint en zand. Anderen eten graag, ik kauw met pijn. Fazant! en ik verslik met in een luis. De hele kosmos smaakt ze zoet, op mijn Verhemelte proef ik slechts as en gruis. Anderen hebben ritme,…

Je doet me aan iets denken. Het is niet belangrijk, maar ergens toch bijzonder. Het is iets vreemds, iets aan je ogen. Dat doet me herinneren, herinneren aan iets speciaals. Misschien is het toch belangrijk? Je doet me aan iets denken. Het is belangrijk voor mij, het is iets aan je ogen. Het heeft iets, iets speciaals. Is het speciaal?…

Het verhaal is tot de draad versleten, ik stop mijn ogen dicht en schrei, diep in dromen gezeten zonder eb of vloed, in dood tij en broos duet in afzondering gezongen ultiem lied, baden in weelderig blond tot menige daden te zijn gedwongen, moeilijk te ervaren wat me werkelijk heeft verwond. Tot welk ras ik behoor of uit welk ruif…

Verder gaan is een beleven wat niet klaar is af te geven, pijnlijk te zien wat ongesnoeid bleef aan bomen, vergat de wrange vruchten te plukken die niet rijpten in de dromen gedwongen afstand van het hopen. De beloofde jeugd en kind dat alles anders zou gaan lopen erin te berusten als een deugd, het moede hoofd te laten rusten, waar het…

Een stipje dat is wat er over is gebleven Een stipje klein onbeduidend en verlegen Allemaal gaf ik ze een stukje van mij Allemaal een beetje teveel ik was er zelf bij Gevochten heb ik voor mijn kind Gevochten zodat hij nu de juiste weg weer vindt De rest van mij heb ik aan mijn werk en alle anderen gegeven De rest van mij dat wat er over is…

Dromend over later Besef ik opeens Dat later al gekomen is en ik nog steeds die dromen mis…

Een onderhuids verlangen zoals mijn ziel beaamt spreek ik de nachtwakers aan op hun gedrag Ergens hoor ik gekissebis en even verderop spreken diepe oergeluiden de genoegens van het duo spel Wij zijn mens gelijk aan elkander De dromen zijn gestorven de stigma’s in mijn handen houd ik vanaf nu verborgen…

tussen wijde leden zie ik helder blauw ze staan wat boller dan normaal doch zijn gebruikelijk omrand met een dunne harige heg nog beschermend, echter vaal het zegt iets over mijn ogen en de sprekende klank waar van ik verhaal let wel, ze begaan niet zomaar een willekeurige weg zonder inspanning wordt u tevens: gewogen, bewonderd…

Altijd als ik naar je luister Tast ik grootscheeps in het duister Je hoort jezelf graag praten en je doet dat veel In zinnen zonder einde en met luide keel Ik ben gestopt met sputteren en stribbelen Heerlijk rustig leven zonder kibbelen Ik heb een zender opgezocht die niemand kent Er is daar ruimte voor nog nooit gehoord talent En voor prachtige…

in het maanloze donker kleuren gedachten ze vloeien in elkaar over ik weet jij bent hier maar mijn ogen verbergen het kind dat ik ooit was dat staat centraal in het tij van mijn leven dan realiseer ik mij onder jouw golven verdwijnt de kille duisternis tot zover als ik kan zien ik reik van binnen naar buiten droom mijn lente…

buiten de piste is de clown zichzelf een clown, in de piste wil de clown een ander clown zijn, hij grijnst naar het gelach, men zag zijn clown geslaagd mislukken, de clown slaat zijn figuur bij het verlaten van de piste, daar hij faalde mijn clown, hij valt maar niet in slaap, hij grient ik zie zijn schokschouderende schoenen, als ik ben afgeschminkt…

wat je ziet is niet alles, wat ik ben en niet alles is wat het lijkt jij wikt en weegt woorden met één ademzucht, één polsslag maar bij alles weet ik als jij naar mij lacht schijnt waarheid in mijn ogen want jij bent zo dichtbij open je ogen en oren maar houvast-laatlos ik geef jouw groen licht...…

Ik leef in een saaie wereld, de realiteit noemen ze dat. In de realiteit ben ik gewoon een meisje zoals alle anderen. Niet bijzonder, niet speciaal, niet opmerkelijk. Waarschijnlijk weten ze niet eens dat ik besta. En toch ben ik er, ergens in die saaie wereld. Die saaie wereld waar alles grijs lijkt, somber en donker. Vraagt niemand zich af…

aan de maanstondigen van het misverstand verpleeg je erna je kan bloedrood geen lauwertakken snijden hij vergeet niet snel wat hij wil onthouden kent de loense plannen herleest oude boeken voor de bevestiging in hoofdstukken achterwaarts zijn fantasie is groot genoeg om er gedachten in te verbergen…

Dodenkruid bloeit de akkers aaneen met stille getuigen die het niet kunnen omvamen dat hun dood ons geweten in ruste hebben gelaten zuiver gestreelde winden dansen langs beenderen heen en och hoe schraal kan troost dan zijn wanneer wij elkander weer hervinden…

Ik doe wat ik doe langzamerhand zonder innerlijke achtergrond, ja, een jeugd en veel in koelen bloede daarna, maar het meeste is ijlte, een strandwandeling met dichtregels op golftoppen, zomaar, de ijlte, niet gevuld met ontstaansgeschiedenissen zonder Schepper. Het is dit of dat, maar nooit dit en dat tegelijkertijd, mijn leven komt en gaat,…

Het was laat in de avond regen in lamplicht gevangen sloeg neer op het macadam van de Mechelsesteenweg je had een offwhite jurkje aan ik schatte je op vijftien je liep langs de straat waar ook ik overging auto's passeerden remden af reden weer verder je vroeg de weg naar de Muze café waar Ferre optrad Ferre Grignard de anger van jouw lied…

De zilvermeeuw spreekt mijn angst in de lagen van de lucht haar zwijgende witte buik spiegelt de onrust welke mij beneemt van de zwang op het geluk De straat beneden het spektakel is het graniet waarop ik stuit en in mijn val strekt het leven zich voor mij uit – ik tel de aders van het trottoir in de voegen begroeid met mos Vanavond…