Alle inzendingen over overlijden

Bijna 18, bijna klaar om te vliegen. En dan "Hakken in het zand" zei de dokter. Radeloos waren we, meegesleurd in de maalstroom van de gebeurtenissen. 9 weken, een mensenleven. 's Nachts geen telefoon, 's morgens "Hij is er nog" Niet hardop zeggen, zelfs niet denken. En dan toch moeten kiezen voor bevrijding. Op zondag…

Vannacht stond ik op het marktplein in bedriegende gedachten vergeefs op jou te wachten zonder daar ook echt te zijn Mijn hand ging over stapels borden gestald om aangeraakt te worden Zachtjes tikte ik er eentje aan die had moeten blijven staan Niet al wat breekt wordt ook vermalen In de helle juni zon blonk het glazuur er niet minder…

en met mijn handen stil binnenin, schep ik los wat aarde nog warm van zon en zegen zodat je weet dat wat zij schonk als eeuwigheid zal leven diep uit haar naar jou zo mooi in 't hart neergestreken opgedragen aan F. en H.…

en dan ben je dood moet je dan blij zijn een leven gegeven de dood in gejaagd pap, mam, bedankt voor wie ik ben maar ik zit er wel mee opgezadeld…

de stijfgesteven zakdoek even tegen je neus en oog houden het hoofd buigen stram knikje tijdens de rondgang een cent offeren getroffen naar het prentje kijken diep zuchten de verwanten toeknikken kuchen kijken wie er achter je zit en op je horloge in rij naar buiten schuifelen en dan de koffie als après-vie…

struikelend over de restanten van leven zie ik gedaantes die geen stem meer hebben onherkenbaar zonder kracht op sterven na dood zie hoe dodelijk het leven is………

Als ik weet dat mensen, mensen met me willen praten weet ik dat ik er vandoor moet, van iedereen maar weg ik wil niet praten en ik denk: "laat me toch, grote mensen"…

Uw moeder is nu de zon, zij zal altijd voor u schijnen. Ze is niet weg, ze is altijd bij u, diep in uw hart. En ooit zult u naar haar toe komen zodat jullie samen heel de wereld kunnen laten stralen.…

Jaren... na zijn overlijden Herken ik de tekens De tekens aan zijn hemel Dat ik me nu pas aan 'het lezen' kan wijden? Stel ik in verwondering vast.…

Boven een grafheuvel nog onberoerd hangen oude tijden even stil als mijn gedachten wijlen naar degeen die daarin rust mens uit lang vervlogen tijden waarom wordt mijn ziel geroerd verlost een simpel gebed een versteende geest zijn lijden?…

Ik moest je laten gaan, sterker nog, ik bracht je. Daar waar niemand hoort te zijn, maar toch. Ragfijne herinneringen, nu al, spoken, malen onophoudelijk. Wanneer houdt dit op? Onze stemmen, een traan, lachen, ja, dat vooral. Nu, met het gezicht naar even geen toekomst. Tsja, wat dacht je.…

en opeens zijn daar de herinneringen wat was je toch een mooie man alle leuke en minder leuke dingen; dat een mensenleven zo veranderen kan... Ik hou me vast aan hoe het 2 jaar geleden was je op en neer gependel en je charlie chaplin pas je mooie lach en je vrolijkheid altijd wel in voor wat gekkigheid het leven was mooi en had jou…

De vlam van een kaars vangt het laatste wolkje lucht dat je uitblies…

Vandaag begint het grote sterven, de tv gaat op zwart, de radio zwijgt, vanavond. De kaken malen het zorgvuldig bereide voedsel, oorlog in de mond, een nooit voorbijgaande cyclus van het niets weten, niets denken. Is de leegte niet de leegte. Is de stilte niet de stilte. Is het zwarte toch altijd nog zwart. Het licht van de ster verschijnt ons…

Huil maar even mijn schat ik moest je verlaten het aangezicht van de dood verwachtte ik niet en alsjeblieft zwart niet jouw lieve wimpers het maakt de tranen langer.…

de nacht draagt zwarte schoenen jouw bekende liederen zal je nooit meer zingen jouw stem was verwondering en verbazing gestorven in de melodie der versmelting jouw naam nu in de wind van verfluistering…

Om tien voor twaalf vroeg ze me ineens: wil je worden begraven of liever gecremeerd ~~~~~~~~~~~~~~ Om vijf voor twaalf wist ik het antwoord: mag ik er eerst een nachtje over slapen ik sluit m’n ogen er nog even voor…

bij etenstijd hou ik me sterk in doen alsof ik zie nog steeds het bord met barst je mes en vork wat water in een glas met pil ernaast voor rek-een-levenslast pas met de leegte van je stoel zit ik aan tafel met een doodsgevoel…

Pieeeep zoemmmm Pieeeep De machine naast je bed stelt gerust Je wit gezicht met die blauwe ader Alles is er nog, maar oud en onbewust Pieeeep zoemmmm Pieeeep Je borst gaat op en neer Even een trilling door het zakje water Ik weet dat je vecht, alsmaar weer Pieeeep zoemmmm Pieeeep Maar ook dat het stopt… eens… ooit Je broosheid, je dunne vel…

Het leven kenmerkt zich nooit zonder zorgen Vaak komt eerst het verdriet en dan de pijn Vandaag klinkt hoop stiller dan morgen Hoewel jij er niet meer bent vertrouw ik op waar je altijd zult zijn…

een lieve vriendin is heengegaan waar ik in stilte duizend woorden mee sprak ze schilderde en zette de wereld uiteen met haar handen en dan lachte ze, zo heerlijk op haar gemak soms zijn ziekten niet te overwinnen dan moet je berusten in de lengte van je bestaan onzeker wanneer het einde zal beginnen is er de pijn van alles laten gaan…

Weet je zus? als ik naar buiten kijk zo midden in de nacht hoop ik, dat papa daar voor altijd op ons wacht dan gaan we stoeien over sterren op visite bij de maan hoeven we nooit meer op tijd naar bed te gaan neem je wel mee hoor kleine zus kijk ze samen zij aan zij samen turen naar de hemel vragen ze: lieve papa wacht daar…

door het sleutelgat van het ziek zijn zie ik mijn eigen lichaam als iets wat onzekerheid kent. mijn toekomst wordt begrensd door mijn sterven. ik zit opgesloten tussen dood en verleden. mijn verantwoordelijkheid is afgenomen. ik wacht op een teken dat ik voorbij ben, de sleutel die mijn gezichtsveld ontsluit. uit:symp.stervensbegeleiding…

Ik hield van je Ik houd van je Ik zal van je houden... Nooit vergeten, nooit uit mijn hart, nooit uit mijn hoofd... Jij daarboven, Ik beneden En toch nooit een dag zonder jou!…

de steen met je naam erop is verweerd, maar het gras op je graf is groen en ongemaaid. de bloemen zijn verleden tijd, niemand die zich erom bekommerd. ik zie je nog een biertje drinken, als een ets op mijn netvlies en die glimlach als een vrouw je aankeek. maar nu waait een koude wind langs mijn rug, als ik je naam zie. het zit onder het…

zo was het ons gezegd volgende week dinsdag in de huiselijke sfeer om tien uur in de morgen een gunstig tijdstip voor een laatste kus gevolgd door een drankje niet in een glas maar in een beker toegediend door de dood die voor de gelegenheid zijn witte jas had thuisgelaten --------------------------------- uit: 'Wassend verleden…

Het is heel dichtbij de leegte de duisternis De Zwarte Poort gaat krakend open ik wacht met het zetten van mijn voet over de drempel alles vliegt weg en verder en ik wacht bij de onbekende Poort tot het ene moment Dan zet ik plots mijn voet neer zonder te weten wat ik doe loop ik onder de massieve gewelven van oneindigheid weg van hier…

De pijn in haar ogen het voelt of haar hart er is uitgerukt haar liefste ontnomen de dood zo wreed toegeslagen niets voelt meer goed koud en kil is de wereld de tijd die staat stil alleen verder moeten is wat ze eigenlijk niet wil maar kinderhanden trekken in de greep van mama wij zijn er nog laat ons nog niet in de steek…

"Het Einde" Aan een ieder als : Een laatste brief, Een laatste groet, Hij voelt het einde komen, kijkt naar zijn ouders met: Een laatste blik, Dankt hen voor alles met: Een laatste knik, Pap, Mam, dit was voor mij: Een laatste nacht, Een laatste dag, Een glimlach trekt over…

Lieve papa Dit gedicht schrijf ik aan jou Jij was de beste papa die ik hebben wou Waarom ben je al zo snel van me weggenomen? Hoezo was het niet te voorkomen? Jij was altijd met je fuchsia's in de weer.. In de vrieskast, er weer uit, keer op keer.. Ook hielp je altijd met toernooien van het badminton En wij kwamen kijken als dat kon.. Op vakantie…