Netgedichten

netgedicht (nr. 18.908):

de dood

de steen met je naam erop is verweerd,
maar het gras op je graf is groen en ongemaaid.
de bloemen zijn verleden tijd,
niemand die zich erom bekommerd.

ik zie je nog een biertje drinken,
als een ets op mijn netvlies
en die glimlach als een vrouw je aankeek.

maar nu waait een koude wind langs mijn rug,
als ik je naam zie.
het zit onder het stof en wat planten.

was je maar hier,
dan vertelde ik je over mijn dromen.
maar nu lig je hier tussen de vele stenen.

kraaien vliegen op en hun geluid doet me beseffen hoe eenzaam het hier is.
dan loop ik weg en in gedachten zeg ik "dag vriend"