Alle inzendingen over individu

verderop in de straat zijn er vestingen al vroeg in de avond met rolluiken gedicht ik heb niet de indruk dat er veel is te halen nooit heeft men daar dieven zich zien verdringen of dat er binnenshuis kwalijke daden worden verricht daarentegen zet ik de deuren wijd open dat wil zeggen aan de achterkant kan men vrijelijk naar binnenlopen tenminste…

dit hart verstild en stil verstard onder een loodzwaar zwijgend nee dat scherper snijdt dan vlijmend staal onzichtbaar ziedt in de peilloze zee die golvend gevuld met zoutste tranen zoet verlangen koelt en voor altijd dooft…

lichtvoetig danst ze poëzie op de houten vloer bevrijd van grote gebaren alleen in deze indigo nacht overrompelt het hart de verbeelding van verbaasde verwondering het maanlicht vond de openstaande deuren groteske omlijsting van een vogelvrije vlucht eindeloos teder kust de schaduw haar afdrukken op de kale vloer…

als was het een stuk van mij een wilgenkop eigenzinnig in een groene dreef een boterbloem die het maaien van de graskant overleeft een wandelpad vertrouwd onder oeroude bomen geluk dat mij beschoren is zolang ik nog durf dromen een paard dat hinnikt als het mijn voetstappen hoort het diepe rood waarmee een laatste roos…

Ek wil ek wil by jou zyn my nie laat verscheur nie van pyn om die pyn van wie ik liefhê ek wil jou gelukkig maak streel jou hart tot die verdriet uit jou oë is geraak ek wil ek wil vergeet dat ik besta in 'n ander wëreld…

Ze is nogal wat bazig en altijd in de weer wil ook steeds haar gelijk en kijkt op vele mensen neer Ze weet het altijd beter de buuf van mijn vriendin die knikt wel ja en amen maar geeft haar nooit haar zin Ze komt er daag'lijks over de vloer weet alle nieuwtjes te vertellen toch kunnen ze niet zonder elkaar en "nee" moet je voor haar…

lieve geest van dit huis, je werpt vertrouwde schaduwen, silhouetten op de witte muur je sluipt door al mijn kamers, je blaast een zachte briesje in het dons van mijn kussens, ik hoor je flemende stem, en wanneer ik sta te douchen, fluister je in alle stralen lieve geest van dit huis, je bewaart mijn heftige geheimen, je woont in de…

Ons mors ons tyd als suiker uit die pot die liefde is als Bengaals vuur geen water kannie blus ons droom van die paradys en verlies ons self om elkaar te kun vinden dus dans lief dans want morgen, morgen is alles voorby…

vaak kan ik mijn woorden niet vinden en ben ik verdwaald, ergens tussen m’n oren zoals een vrouw die een bijpassend topje zoekt, bij een nog te passen rokje. maar nu zie ik niet langer twee v’s van vliegende vogels maar een w van worden.…

Ik vond hem nogal statig zo echt een heer van stand z'n zwarte pak ietwat verkreukeld een wandelstok in z'n rechterhand En het gleufhoedje op z'n hoofd had ook zijn beste tijd gehad het hondje naast hem was nog jong z'n vacht was dof en nat En hoe dichter ik hem naderde hoe bekender hij me leek 't was alsof hij voelde dat iets achter hem…

ik loop op het strand, kijkend naar de branding, telkens als ze me wil grijpen, komt ze net niet ver genoeg, ze kijkt me boos aan, en bruist, met haar witte schuimkopjes, en ik kijk boos terug, maar ze doet niks, ik vlucht snel weg, voordat ze zich bedenkt.…

vredig langzaam lopen we de dagen uit zwijgzaam zonder gedachten tot een minimaal verleden morgen zullen we onze handen weer nodig hebben om te grijpen wat gaat komen het mysterie van de dag…

Nieuwsgierig wandelt zij langs de kustlijn in haar hoofd maar golven -en ook zij trekken zich steeds tijdig terug Ze wacht maar weet niet waarop een schip misschien dat haar ongehavend lichaam grenzen geeft…

ik wilde de ijzige kilte trotseren de dag van de nacht onderscheiden en het vuur van het ijs ik wilde mijn onwetendheid te lijf gaan alle kleuren zien en horen de zilte tranen proeven ik wilde dat de stilte peilloos was en alles kon vervangen: het bittere zout en het zachte zoet…

het dorp vol zachte geluiden wat koerende duiven op het plein de wind die het gebladerte terloops streelt gezangen achter het glas in lood van de kerk de tijd is stilgezet ik droom dat ik niet wakker word zondag is nog niet begonnen…

ze geeft geen citroen zonder verhaal over die ene reis naar Spanje geen aardappel zonder herinnering aan het grote veld waar later de soldaten neerlagen gesneuveld verslagen ze schrijft geschiedenis op verjaardagskaarten in schoonschrift tussen de lijnen ze is mijn vriendin ze wordt achtentachtig…

Moet je jezelf gedragen Zoals een ander dat graag ziet, Altijd even lief en leuk, Jezelf ben je niet. Voor massa’s “vrienden en kennissen” Speel je elke dag je rol, Het kost je zoveel energie, Hoe houd je het toch vol. Mensen enthousiast omhelzen, Die je helemaal niet moet, Tegen een ander bekritiseerd, Leef je dan je leven goed? Geen…

er is een groot verlangen in de maak je weet nooit wat het is iets als een gemis letters en cijfers komen er niet aan te pas geen kluis of safe geen doos een code is niet nodig ontcijferen uit den boze het heeft iets van wonen in hoge bomen van een vergezicht in kruinen dromen in een maannacht op een kruispunt van de sterren Lulleby…

soms wordt de lucht ineens donkerder in een vruchteloze poging tot een regenbui maar blijft het droog droog en ijzig stil dan vervaagt je glimlach tot slechts een herinnering aan voormalige openheid is je zorgvuldig aangebrachte mascara niet watervast genoeg voor een weerwoord verstom je voor een doorbraak het tij zou kunnen keren en maak…

In dit met boeken volgestouwd vertrek heb ik steeds minder anderen van node, met al mijn aan de dood ontstegen doden iedere nacht stilzwijgend in gesprek. Bij wie is wat ik liefheb nog in trek? Het meeste is al eeuwen uit de mode. Van wat ik deed, uit nood of om den brode, rest enkel de grandeur van het echec. Maar ook al bood het leven…

mijn zintuigen ik schakel ze uit stuk voor stuk ik weet het: een onmogelijke zaak ik lever ze over stuk voor stuk aan een oorverdovende duisternis blijft over het vege lijf horen en zien vergaan tastzin niet langer op proef gesteld ik weet het: het heeft misschien geen zin nu nog de motor het harde hoofd niet weg te denken…

Niet ver verwijderd van het plein Bevindt zich in de binnenstad Het grensgebied van goed en kwaad Ik aarzel om het te betreden Toch zou voorbijgaan zinloos zijn Zelfs in de drukke winkelstraat En ook al voor op het terras Was voelbaar dat ik werd verwacht. Slechts even valt de stilte in Terwijl de deur achter mij sluit; Het kan verbeelding…

~~~ kortgelokter dan tevoren verdronk ze in zijn aandacht niet langer van plan zich achter een rookgordijn te verbergen ze schudt zonder vertraging de druppels weg achter haar oren lonkt openlijk in zijn zonnebril en ziet zich dichterbij groeien ~~~…

Zaadgoed stuurloos verscholen in het rulle donker ontwricht als herrezen draak vergaart zij moed hervat luisterrijk leven en licht met wortels zuchtend naar diep schepping stuurt vurige bliksemschicht vertrouwen en levenslust sliep in vlammend ontwakende schoonheid ontvouwt zij haar bloesem en vindt een tedere lelie in zachtblauwe tint.…

Niet boos worden, schreeuwen, hard weghollen nu, en niet als een gek om je heen slaan. Wie zegt dat er iets moet duren? In de herfst vang je minder licht dan 's zomers, en 's winters nog minder. Waarom tekeer gaan? Nee, met bescheiden animo en, is die niet meer beschikbaar, versleten bewegingen. Besta ik straks niet meer, kan ik alsnog…

ik ben naakt geraakt een blakend wonder weliswaar gelaakt met veel gedonder maar teneinde mijn uiterlijk geenszins verzaakt het was ook niet erop of eronder ontkleed liep ik door de stad de ogen omhoog het regende niet, gelukkig, ik werd dan niet nat alhoewel wat zouden de druppels doen hun weg zoekend langs het behaarde…

er zijn warme nesten koele nesten en holletjes die warm lijken maar ozo koud blijken te zijn in zo'n nestje kwam dit kind terecht een keel als een aap zette ze op er was geen kalmeren aan ze kwam met wieg-en-al op-de-gang te staan eindelijk weet ze nu te vertellen waar haar spraakwater is ontstaan en dat ze om te worden gehoord…

Gedreven door mijn valse sluwheid Schreed ik op het laagste niveau Verminkt achterlatend verboden zones Maar dan gleed ik uit door de herkenning Struikelend smakte ik op het granieten geheel Mijn gezicht haakte de richel van fatsoen Scheurde mijn schranderheid en liet los Om meegevoerd door de frisse wind In het duistere ravijn af te dwarrelen…

Zorro zingt voor een mooi meisje van achttien dat veel naar de televisie kijkt met een zak chips op tafel Op de bank met afstandsbediening in je rechter-, afstandsbediening in je linkerhand. Weet je dan niet dat de televisie de rolstoel voor jouw ogen is? Als de regen niet nu op je lichaam valt, als de keelpijn niet nu op je ranke nek klopt…

De lucht is vol rozen de rozen zijn weerloos weerloos je handen je ogen roos van je mond de morgen ben jij weerloze roos van de morgen wond van de rozen [vertaling Gerrit Komrij] --------------------------- Uit: 'Ik herhaal je', 2000.…