Alle inzendingen over jaargetijden

ooievaar grote vogel wit met zwart wat kan jij klepperen oorverdovend…

In maart koude handen; de lente wil nog niet komen: de bomen dromen van bloesem zo blij, maar wij? Koude handen, een verlangend hart naar lente en warmte.…

zie de heldere stromen polaire lucht vol wit, opbollend en scherp katoen, en Freia biedt, door haar zuivere adem, de koude, blauwe, modder van dit land een krachtig licht, om te ontwaken licht kleurt het oosten, door pastel naar zachtblauw tot rose, bleekgoud doet de vroege zon het ijszilver langzaam smelten, zacht tinkelend breekt dit blauwe…

Sneeuw met Pasen, op een eerste lentedag, ik wijs het af. Het is een leugenaar, gladjes sprekend met koude, temerige stem, dat het warme licht en de geurige bloem zijn ongewis, dat de nieuwe lente nog verre is. Of Pasen niet is het feest van het Leven dat zich vernieuwt en immer al is bewezen: het Leven overwint ook de donkere, koude…

mimosa rare bolletjes worden pluizig geel kondigen de lente aan overtuigend!…

half februari komen de terrasjes uit hun winterhol naar buiten gekropen worden al gauw bezet door de eerste zonnekloppers japanse kerselaars staan fier als bebloemde lantaarns tussen de geparkeerde files en strooien hun roze tapijt een stoere woerd is uit de zoo ontsnapt en waggelt met vijf kuikens parmantig het centraal station binnen…

Gesloten ring van gouden inferno, verblekend achter een pluizige rand, De groeten aan de wolk z’n achterkant, Beloof me dat je terugkomt, Ik ga niet mee maar wacht wel tot je hier weer brandt.…

Krulstaartjes rollen in grauw land waar dauw ontwaakt ook de beer is los…

het was al ruimschoots in de lente maar het leek of alle wekkers achterliepen waardoor merels nog steeds wintersliepen door het ontberen van een pinnige dirigente tussen wat witbevroren sprietjes door piepten krokussen eerst heel nieuwsgierig doch vermenigvuldigden zich al snel tierig tot een blozend voorjaarsmetafoor eindelijk is de zomerzwaluw…

Met haar warme stralen opent de zon met verheffende kracht het ontluikend groen een hemelse kleurenpracht vogels zingen eendjes paren nieuw leven bloeit pril geluk dat groeit Want met een nieuwe lente en een blij gemoed streel je alle harten zoet…

Een voorspel herleefd in een herinnering geraakt in dichters hart, dat elk ontving zijn we er bij gaan zitten op het mos en deden alle twee de schoenen los er klonken woorden over het lenteweer, die opstegen in de ijle atmosfeer het kreupelhout knipoogde als teken van eros zagen we de bomen niet meer in het bos de lente sprong naar ons,licht…

de zilverwitte berk nog kaal wordt bezet door meesjes die kwetteren van plezier de morgenhemel blauwt en draagt een gouden kroon zachte stralen smeden kleur heide in paarsrode tinten een camelia vol in de knop grauwe lijsters schrapen mos kijkend naar dit luisterrijk geheel laat ik even mijn hoofd verdwalen in het bontgekleurde ochtendtafereel…

een oude man kijkt verkreukeld naar de lente waar is mijn moed om weer een jaar te moeten? lammetjes en verse blaadjes dartelen het leven…

eindeloze regen wist de sporen uit de zompige grond spoelt de lach van je mond maart is geboren overmoedige bomen, kale struiken barsten uit in roze, geel en wit vensters openen behoedzaam de luiken verblindend spel van donker en licht…

Nog in twijfel en wankel pinken zonnestralen Hun schijnsel is uiteenlopend en decoratief In de lucht schilderen zij de nieuwste verhalen Weinigen zien dit verrukkelijk versieringsmotief ’t Is de overgang van de oeroude jaargetijden De totale omvorming tart elke toverkracht De winter hangt nu aan een draadje van zijde In de jaarsafari had hij…

Crocussen geschakeerd in paars wit en geel de kopjes fier omhoog ieder bloempje een juweel en een lust voor het oog Narcissen nog even dicht wachtend op het warme zonnelicht En het ontluikend tere groen van struik en boom Laat nu de lente maar ontwaken uit haar lange winterdroom…

een spinnende kat kolen gloeien in de haard het stormt om het huis…

uitgestrekt als een dalende springer met parachute lig ik op pril gewas nog amper bovengronds, ik spreek over gras stengelachtig en broos van natuur als het ware zacht neergevlijd maar zeker tot dragen bereid zo woel ik met mijn lippen wat kort geplukt maagdelijk groen en aanschouw de steltlopende snippen die door weinig…

Stil schuift de schemer over de akker scheert de dag zich van het veld, valt toch nog plots het duister schraagt de einder het donker end. Lijkt de natuur zo doods, zonder luister, glimpt het sneeuwdek nog enig licht die volkomen rust is echter schijn want in de aarde wacht het zaad op de nieuwe dageraad....…

Zachte haren, bruin en wit Katjestakken ontluikend groen In zichzelf ruikend narcissenflirt Geur van nieuw, de geur van bloem Paars en geel, door opschietend gras Een lijstertriller begroet de opgaande zon Stil eendgekwaak op vlakspiegelend waterplas Ontwakend de distelvink, gekleed in goudgalon vijf uur 's morgens, geen geluid van achteloos…

vandaag verlaat de dood het sterven en zoekt in de kringloop der seizoenen alom weer de geboorte te verwerven in aangelegde plantsoenen of op verweesde plekken waar de mens geen hand heeft in het natuurlijk stekken daar kleurt de lentebodem weer de winterse graven verschijnt vernieuwd leven uit onze baarmoeder aarde…

het begint met een vlaag warme wind die onverwacht je neus en wangen weten laat dat het begint waar ook je hart en buik zo naar verlangen…

snoeiwerk onzer boeren voor natuurbehoud van pruiken in februari op de wilgenbomen wordt nu door vrijwilligers overgenomen dat moet - anders worden ze te vroeg oud noem het vormwil waarin ze worden opgeleid met takken die na ter worteling aangeplant door ferme knotters zompig aan de waterkant twee meter hoog van hun kop worden bevrijd…

tijden van dik ijs auto’s op het ijsselmeer een gladde snelweg…

ijsbloemen en sneeuw een stille witte wereld witter en stiller…

waar weidevogels uit het niets met hun oorverdovend gekrijs de stilte vullen en rechts van mij treurig ogende preien en boerenkolen met hun uitgezakte permanentjes de spade vrezen scheurt plots de wind het hemels matras aan flarden zie ik schaduwen geboren worden tegelijk met het eerste lam daar is het tijd om mijn rug te rechten en…

zelfs in de winter geeft een vorstelijke nacht zomerse warmte…

we verlangden naar het zomerlicht de grijze grauwe dagen verdreven ons als vanzelf naar een witte winterslaap geluidloze vergeten dromen waarin tijd en ruimte waren uitgeteld geschenken uit de hemel vergeten zijn het benarde grijs en grauw de eindeloze ijskoude nachten het verlangen naar het zomerlicht…

Mijn daad had geen toegevoegde waarde toen ik al mijn liefde voor jou vergaarde Ik dronk het zuur van je tranen Droogde ze uur na uur ik schaatste niet de hemel rijk maar strompelde door het slijk Achterwaarts gevallen duizelde mijn hoofd doch ik blijde om de lente die me werd beloofd…

bruisender nu, zoals je het licht bezingt alsof je de komende lente reeds proeft en ook ik me steeds vrolijker voel als ik je weer zie en beluister met wat kruimels je liedje begroet…