Alle inzendingen over jaargetijden

Heden is herfst: de regen valt met bakken; sijpelt grauwe grond tot dras. De kou begint en is niet uit te vlakken; druppels kleven aan het natte gras; daar buiten stormt de wind tot stilte valt. Het bos nu -van westerling verstoken- ademt zijn rust weer uit en laat zijn kleuren pralen, om die dan toevertrouwend aan de wind dwarrelend…

de herfstwind haast zich door de brede boulevard trekt een wervelend spoor in het verlaten afval schuurt meedogenloos langs huid en opengewaaide jas knarsend, razend, oogverblindend slaat hij een bres in gedroomde zandkastelen over de barre vlakte hinkelt een opgejaagde plastic stoel het kind snakt naar adem zijn schreeuw bedolven…

Te grijze wolken, met hun scherpe, gouden randen, benemen mij geraffineerd de adem van de zomer, als dode vlinders vallen bruingele bladeren, dwarrelend weggeblazen door een stoere noordenwind Elk jaar opnieuw weet ik dat dit moment komt, het moment dat de zon zijn kracht verliest, dat het noordelijk halfrond gaat verkillen en elke hartstocht…

Als een zoeklicht schijnend over onze wei, Komt de zon vanochtend vroeg weer door. Zij het wat valer dan de maand hiervoor, Laag hangend, maar tussen de wolken vrij. Wellicht is het de spiegeling die ik bekoor, Reflecties van bomen, blad en natte klei, Of de lange schaduw hier tegenover mij, Typisch september, zeg ik zonder gehoor. Dan…

gaandeweg ontwaar ik haar rond uitgezomerde bomen dwalend in zachtere nevels en geluiden, in de wiekslag van een vroege gans proef haar in ‘t krimpend zonlicht tussen dwarrelend lover, in de geur van mos en parelend gras zo voel ik dat zij langs mijn kruin naar binnen glijdt onder mijn huid een warme schuilplaats vindt…

Met nog eenmaal verheffing van de laatste warme zonnestralen die de zomer met weemoed doet zwijgen in alle talen het einde van zwoele nachten en zonovergoten stranden vogels die vertrekken naar warmere landen het begin van sprookjesachtige verkleuringen in vlammend rood en okergeel met ieder z'n eigenheid in blad en vorm in het grote geheel…

in ruisende stilte huivert een eerste herfstwind rimpelingen in de spiegel van de heidevennen ze zijn dieper dan de hemel hoog is…

in ‘t grijzige van dit jaargetij word ik door treurnis stil bevangen het voelt als zachte zwarte zij die mij omhult als tweede huid en zich, als was ‘t onzichtbaar voorzichtig om mij legt ik voel het nauwelijks dat ik lijd maar wil ik vrolijk zijn, grenst zij mij in beroert mij bijna teder fijn slechts als een zweem te merken ik tast…

in de nazomer groeit de natuur van schoonheid tot een meesterwerk…

‘t Gebladert’ staat verdiept; de dag verzaadt het lover; de zomer rijpt de stilt’ tot een voldragen vrucht. En slechts ’t gewieg der zee doorzucht de vrede, alover de trage bomen en de adem van de lucht. De zee, en haar gedein door mijn bewogen longen… Maar neen: mijn loomt’ verdroomt de maat van alle maat. - o Zang van liefde en hoop:…

De zomer is gedicht door een verzenregen van wolken vol inkt. Een radde tong brandt los in tomeloze zinnen en verplettert de rede. De zon op vrije voeten rijmt de maan voorbij in stijlrijke strofen. De hemel preekt blauw, machtige metaforen bergen aan de papieren horizon. Mensen boeken reizen boeken reizen mensen naar verre lettergrepen…

De zwarte dorenhagen, eindlijk eens, met jeugdig groen deurstoven, het blijde jaar beloven. Nog onlangs, op de tuin,daar was het sneeuw, al dat mijne oge ontmoette: nu bloeit en riekt hij zoete. o Zomerdorenhage, willekom; en, met de oostermorgen, laat weg de winterzorgen! Kom, bouw nu vogelnesten, blij genoeg, en wacht niet tot ter…

bij het oogsten van de vruchten uit zaadlijsten van verleden bevloeide vocht van mijn verdriet het gezaaide tot ontkiemen stimuleren regenbogen hel doorzichtig zonnenstralen verleidelijk fruitig blozend verwachtingsvol slechts te wachten tot het oogsten van de vruchten uit zaadlijsten van verleden…

grijze wolken belagen voortdurend de lucht dulden haast geen zomer horen niet waarom ik zucht en brom dompelen mijn hunkering naar de zon in eindeloos doorweekte dagen…

stil wordt de zomer omdat elke merel zwijgt tot de krokus bloeit…

Als ik weer buitenkom en weer oversteek als het bijna regent maar windstil is en fietsen landerig in de rekken hangen in de verlaten straat, mis ik dan de vergezichten die opdoemen ? de woedende menigtes rennend over het grote plein ? de grote woorden gezaagd uit het triplex van de geschiedenis ? de brandende liefdes gezongen…

zuinig zijn met Zomer lang doen over Augustus de rustigste ademhaling rekt de tijd en intensiveert de waarneming lang doen, als de meisjes Langedoen, met de laatste zomermaand in Rockanje worteltjes trekken uit het zand van de moestuin in de duinen voor de konijnen komen.…

Wij zaten laatst bij Saartje, Onze oude goede baker, Die sprookjes kan vertellen. Wij dronken chocolade, En deden honderd vragen. In 't einde zei ons Saartje: Wel nu, mijn hartediefjes! Gij kent de vier getijden, Wat houdt gij voor het beste? Toen zei mijn zusje Miesje, Die tijd is mij de liefste, Wanneer de bomen bloeien. Dan krijgt…

raam grijs bedruppeld verbergt de groene linde maar wacht op de zon…

de kleuren van de lente laven mijn verdroogde ziel als een koel glas limonade op een zwoele zomerdag mei 2006…

vandaag sneeuwde het in rood, geel en goud bladeren dansten tête à tête een wals of een pirouette om mijn hoofd vandaag hagelde het hamerharde eikels puntige kastanjes pleegden een aanslag op mijn hoofd vandaag daagde het het is oktober tijd om na te zomeren voordat we gaan winteren in mijn hoofd 10.10.05…

oh boom, wat ben je mooi in deze bonte herfsttooi het lijkt warempel net of je op een schilderspalet al die kleuren hebt gemengd en ieder blad ermee hebt verwend deze tijd van bruin, purper en goud is het getijde waar ik het meest van houd jouw prachtige bladeren vielen een voor een dwarrelend gingen ze als afscheid van je heen in dit…

deze lente schoven honderden jaren inéén een kille wind reed kalm tussen de bomen honderden dichters zaten zwijgend naast mij aan het raam met vingers braken we het zweet uit onze poëzie……

zomer zonder zon water en een regenboog wordt het ooit nog droog? 6.7.2007…

hoe vroeg in het seizoen een braambes naar me lonkt, zo ogenschijnlijk paars en rijp hoe onweerstaanbaar mijn verlangen naar haar zoete smaak, de vrucht zich gewillig plukken laat hoe bitter nog haar sap dat over mijn tong naar binnen glijdt, mijn lust zo snel vergalt…

Eerste lentedag ik heb naar je uitgekeken verlangend naar je licht naar het geluid van vogelzang Eerste lentedag glimlach van de natuur Eerste lentedag een waas van groen over de bomen In bloesem geel en roze nog in knop Eerste lentedag glimlach in mijn hart…

hoe vaak liep ik al door deze laan liet ik mijn gedachten zo maar gaan waarom heb ik niet eerder naar jullie gekeken niet gezien dat jullie kleuren al verbleken? wandelen kan een openbaring zijn kijken naar de natuur heel fijn door jou ging de wereld voor me open kon ik scherper kijken door jouw “ogen” ik richtte mijn focus door jouw lens…

Mooie woorden dwarrelen als rozerood en bloesemblad. De wind draagt ver legt ze zachtjes voor mijn voeten op mijn pad. Rozerood van dageraad, bloesemblad van nieuw begin, ik wacht nog steeds op lente maar zit er midden in.…

Zo is het warme weer in ’t eind teruggekeerd En ziet men lieden, wier gezondheid was bezeerd Door kou, zich in de gloed der zonnestralen koestren, Niet langer in hun huis geklemd als Texelse oestren. De zomer nadert en de Winter schuurt zijn piek; ’t Was tijd waarachtig; want hij maakt het mensdom ziek. Nu kan men in zijn hemd of zomerbroek weer…

En zon, Altijd en overal zon, Over mijn hoofd, Over mijn benen, En daar beneden, Tussen mijn tenen En golven in galop, Altijd weer heen En dan terug. Ik drijf mee, laat los, Los op, In golven, in water. Ik ben zee.…