Alle inzendingen over afscheid

ik ben zo bang om oud te worden als ik de warmte die mijn vezels voedt me liefdevol groeien en vloeden doet ontberen moet…

armen zwaaien benen uit stemmen roepen verder dan man met pet op z’n fluit blazen kan…

Volg het pad Dat me leidt Naar je lichaam Ons afscheid Volg je benen Tot gezicht Zie de kist Waarin jij ligt Volg de woorden Die proberen Mijn verdriet te halveren Volg de tranen over mijn mond Die zo afdalen tot op de grond…

en als ik dan wegdroom in armen van genade, het lege huis zie staan met geblindeerde ramen, zie ik witte vogels in vertraagde vlucht over eindeloze velden gaan wijl kille wind waait langs de deur waar alleen de dood nog adem haalt en zich koud naar binnen richt om mijn sterven te beleven lokt mij het hemels havenlicht en als ik dan verdwijn…

en dan ben je weg het zand glijdt uit mijn handen misschien is dit het punt waar mijn dromen stranden en dan ben je weg alles is verloren al schreeuw ik nog zo hard niemand wil het horen en dan ben je weg in mijn zomer komt geen zon meer op alleen de herinneringen waarin ik me verstop dagenlang lig ik op bed ik wil niet drinken wil…

Tragisch. Hij bezwoer zijn mannelijke lusten En vergat in alle haast, met spijt, De slang met gouden tanden. Hij nam zijn meisje mee. Vandaag Van aangezicht tot aangezicht, In spiegel door de zin bellicht. Hij noemt haar naam, Fluistert zacht. Tot al het geluid In zijn echo is gestorven.…

Plezier in waar je gaat de kin gericht naar waarvoor je staat, katoenen jurk waarop alle klaprozen van de wereld bloeien, rugzak op de rug, wollen muts op het hoofd warmt tot aan de ogen, waarin al de koppige sterren als kolen gloeien, met onafzienbare tijd voor beide voeten, je schopt het niet weg, je loopt er triomfantelijk doorheen…

hij boetseert zijn klei in late dagen tot een pop die de wereld niet kan verdragen zijn leven was een flop schopt het zand over de graven woekergras waar de insekten zich kunnen laven dan ziet men hoe hij was bij leven, naar menselijke maatstaven een verdoemde welkom in geen enkele haven geen mens die zijn naam roemde op die ene na…

Eens deelde ik in hun vreugde en mocht ik leven om mijn schaduw te brengen op hen die nu mij verwonden door met een snede mijn stronk te doorklieven behartig ik de dood zonder razernij want ik weet, ik ben slechts boom die zonder hart doch met aderen de hemel spreekt bij nacht, die mijn wake was wanneer ik schreide om de wind die zonder…

Breng mij niet weg straks onder tromgeroffel maar ga samen rustig pratend en kalm lopend achter me aan naar de plek die daar geopend wacht bij de tuinman leunend op zijn schoffel. Praat met elkaar over de dingen van vandaag zoals het weer of wat de krant te melden had wat we gewoonlijk deden op het eigen tuinpad gaat ook wel…

Jij pakt je koffers Ik mijn egoïsme Vertrek en aankomst Begin en einde Nulpunt Celsius of Fahrenheit maakt niet uit Een tabula rasa is het…

Sinds je staat van ontbinding lig ik niet lekker meer het zoemt naast mijn hoofd, de stilte van vervreten en de geur van eenzaamheid is soms niet te harden Had ik je maar meteen begraven…

mijn rafelig hart dat nauwelijks kloppend slechts af en toe schoppend mijn uithoudingsvermogen tart en ik die als een wakkere heilsoldaat gebogen over een dodelijk ziek wezen onmachtig de gebroken ogen te lezen wacht, opdat het mij eindelijk verlaat.…

Alles gaat langzaam alles stelt uit wat gister besproken komt morgen pas uit. Je kon me toen geven wat ik eerder al vroeg en niet telkens wachten tot 'k de wens niet meer droeg. Je kunt nu beloven alle bergen van goud maar ze hebben de kleur niet waar ik nog van houd. De dagen vergingen het wachten voorbij jouw tijd is verlopen…

tranen zoeken zich een weg tussen rimpels van een leven lief en leed…

Alles zit tegen vandaag Alles vandaag gaat niet hoe het moet Alles wil ik vergeten Vandaag zit alles tegen Ik hoorde gehuil en wist wat het betekende Mijn moeder was er niet meer Alles wil ik vergeten Maar dat gaat gewoon niet Mijn moeder is alles voor mij Alles vandaag zit tegen Alleen zonder mijn moeder Ik zal nooit vergeten wat mij…

Het is genoeg ik laat de woorden los flarden van gedachten in de film van dit leven de wereld draait en draait wolken sluiten in jouw hoofd tot er geen morgen meer komt het is voorbij maar je bent niet onopgemerkt gebleven…

Er was altijd een lach Het leek de zon wel Die ik daar zo zag Maar na tijden van leven Moest het leven zich opgeven Want het geleefde leven was echt op Zonder dat ik het wist Leek het leven even een grote list Want jij werd zomaar getroffen Door deze dode tijden Moesten we glashard hopen Dat jij het nog zou halen Maar plots werd…

Nog eenmaal samen aan het aanrecht staan en genieten van alle geuren Nog eenmaal gearmd de bossen in en samen er weer uitlopen Nog eenmaal in de badkamer terwijl jij in bed op me wacht Nog eenmaal midden in de nacht naar muziek en naar jou luisteren Nog eenmaal zou ik je willen strelen en je liefde voelen…

Misschien is hij niet echt Die pijn Leugens in de vorm van pijn Pijn houd ik uit maar leugens niet Waarom? Die pijn hoort bij ons zeg je Nu is het voorbij en bel jij weer Maar die pijn hoort bij ons zeg ik nu Leugens heb ik allang weggegooid Verzetten tegen die pijn Weerstand bieden aan jouw verleiding Ik zeg nee met pijn in mijn hart…

beluister me, belees me zoals de wind ruist door het fijne blad bespied me, beleer me als al mijn fouten aan het licht bedenk me, bedroom me wanneer de avonden zacht achterom bedrink me, bespreek me ook als er niets meer is…

als ik wakker word is alles stil en vredig de wereld om me heen zo mooi en volledig ik voel me vrij zoals de vogels daar buiten die mij stil de morgen in fluiten ik draai mijn hoofd naar de zon en denk aan hoe mijn leven begon op mijn wekker zie ik dat het tijd is om te gaan ik sta op en kijk naar de foto die ik zie staan een foto van een…

Er komt een moment in je leven dat je nadenkt over de dood dat besef je als je langs de graven loopt waar de tijd is versteend en stilgevallen voor hen die zijn gegaan met hun eigen geschiedenis en bestaan dan word je door weemoed overvallen als je denkt voor mij valt de tijd ook een keer stil en word je geconfronteerd met je eigen dood waar…

het is broos flinterdun en voelbaar een gevoelige avond alleen tussen de levenloze stukken eikenhout en ook het venster biedt geen opening het is breekbaar jij noemt het eenzaamheid ik een afscheid van zonnige dagen tussen de jonge dennen grenenhout lange, blauwe golven jij en je meisjeshaar het is een ramp hier te stranden…

Lieve Michael Ook al ben je niet meer om ons heen ik zal je nooit vergeten. Voor mij zul je altijd voortleven je muziek, je lach, je goede daden ook al ben ik klein ik vind het fijn om bij jou te zijn... Michael, rust in vrede…

Ooit waren we samen Jij en ik Altijd bij elkaar Een supermooi paar Tot die rare beslissing Mijn allergrootste vergissing Ik liet jou gaan Opeens zag ik jou niet meer staan Elke dag mis ik je een beetje meer Jij komt niet meer terug, wat doet dat zeer Elke dag is daar die pijn Komt er ooit een dag dat die verdwijnt?…

Knak deed het grassprietje waar ik een bloemenkransje vsn maakte om iets moois mee te zeggen waarna het rustend in de zon het leven zou leggen…

In mijn vingers voel ik de zachtheid van jouw ooglid en de liefde waarmee ik die sloot Alsof je sliep en ik je weer wakker kon maken Geef me de zachtheid van je ogen terug zodat ik ophoud met huilen…

Langzaam ben ik in je gekropen tot ik niet meer wist of mijn adem van jou was Nu adem ik alleen en soms voel ik me lichter alsof jij mij ademt…

Als de dood tot over je oren in je zit schoffelt het leven het goede in jezelf naar boven zodat je het onherroepelijk onder ogen ziet…