Alle inzendingen over filosofie

Laat al mijn wensen niet goed zijn door het vele maar veel door het goed.…

Niets blijft hetzelfde, alles wijzigt, elk uur. Verandering als constante, geen trend zonder cesuur. Water warmt op, lucht koelt af. Het keerpunt, de wisseling van de wacht. Een hapering, een twijfeling in mij. Verschil van dag en nacht. De stroming gaat op het ritme van het tij. Perfectie is een dood evenwicht. Alleen pijn prikkelt,…

ik zie een zwaluw boven mij dartelend in de wolkenloze lucht blij en onbekommerd onbewust vermaak en ik wetend van mijn denken in verhevenheid volg verwonderd zijn ballet hij lacht mij toe grotesk meewarig ik zie een zwaluw boven mij…

ik ben de dag zo moedig moe als de nacht zwerft door mijn bloed en ledematen zijn verzuurd die door zwaartekracht worden beboet; heeft deze enkele reis te lang geduurd komt mij nu enkel nog rusten toe ach nee, de woestijn kent soms overdaad gesponnen over jaren heen verdronken soms in oude glorie ook al zijn ze voor de ander van steen mijn…

laat me wezen wat ik ben gesloten in een pen geborgen in de schoot van nachtelijk gevoelen laat de warmte in me wellen de zon mijn jeugd vervellen en alles zoveel mooier minder zijn simpel veelheid zijn in alles wat ik ben en ooit had willen zijn de nacht verzacht de randen raakt mijn dromen keer op keer slapen doe je in het donker…

de tijd loopt snel en lacht kijkt blij en recht vooruit praat in zichzelf knikt blijft dan weer staan denkt na kijkt achterom en wacht hij peinst en trekt zijn plan gaat verder aarzelend en met zichzelf in overleg en in een flits versnelt zijn pas beslist besluit genomen ik kijk vanuit mijn bovenraam de tijd gaat over mij en mij voorbij…

Bestaat God wel? Wat is bestaan: een eindeloos gegeven-zijn, voor ons in de materie, maar met openheid naar het mysterie, zoveel vragen onbeantwoord. We zijn er niet zomaar; alles is gegeven, een grenzeloos ontmoeten in verbondenheid. Wie schiep de liefde, vond de stilte uit? Zaaide de sterren in de tijd en ruimte? Wie maakte zomer en het…

Schaduw strooi onnavolgzame twijfels over het zwervende gedachtegoed, broze jaren verschijnen in beloftevolle schetsen op de smetteloze muren van gedroomde kastelen hangend in luchtledige steigers. Mijn zaaier was zorgeloos vertrokken, met ongebonden handen, haren wuivend aan weerszijden van de akkers, strelend de goudgele aren,…

Een moment in tijd Niets meer dan alleen een in moment in de tijd Gedreven door leegte in secondes van strijd De stille storm vreest een nietszeggend krijsen maar de wereld leert de mens te zwijgen De wereld is een moment in de tijd in zeurende minuten van helderheid Tot levenloos dwalen naar uren van rust in momenten en tijden van spanning…

De anderen zijn de hel wat je denkt als je een ander ontmoet De eigen gedachten weerstand vormen afstand blijft bestaan Hoe weinig bedreigend als iedereen een deel van jou vormt en hoe geruststellend de saamhorigheid der dingen met afstand, die verdwijnt…

wat er ook komt het gaat wat er ook gaat laat gaan goed of niet goed of het gaat laat komen wat komt want hoe het ook gaat het is nooit weg…

Hoe loopt de weg door de woestijn naar Uw Beloofde Landen? Er is veel dorst, er is veel pijn, maar weinig troost voorhanden. Wij kwamen in 't begin der wegen de kloeke druivendragers tegen, en vroegen toen reeds: Is 't nog ver ? Zij wezen met kort duimgebaar, alsof het nog een boogscheut waar, naar d' Avondster. En 't land werd niet gevonden…

Schuimende morgen en mijn vuren lach drinkt uit ontzaggelijke schalen van lucht en aarde de opalen dag.…

Vergeten tijd ligt achter ons, in angst baren we het leven, tussen geboorte en de eindigheid, we zijn schepen van de hemel en op de zee, we zijn het ontgonnen land, borelingen uit de eierstokken van de zon en maan, schepen worden kleiner, zeilen bollen minder , blouses minder wit, hét ontbrekende in volheid moet nog komen, als in boezem…

Waarom trekt de dag de nacht aan Waarom wil de droge grond zijn vocht Willen de wolken gevuld worden met regen En de zon met haar warmte? Om te geven, Te beleven Waar het om gaat.…

Er is geen getuigenis zonder waarnemer. Leven, ofwel de kunst van het scherp zien bij tanend licht van een wankele schemer, wachtend op een verruimde blik misschien. Wanneer ben ik tot acceptatie bereid? Als ik hoor, voel, proef, ruik of zie? Of is er nog een verborgen waarheid, als echo van een onbekende dimensie? Is alles om mij heen vluchtig…

Ik heb nog brandhout voor vele strenge winters en in mijn brein sprokkelde ik ideeën voor een eeuw maar mijn leven is een kluwen , een spinrag met te strak gespannen draden de ragebol kijkt lijdzaam toe het is nu wachten op bevrijding hoe kom ik los uit dit bizarre labyrint van onvervulde dromen zal ik stiekem over het muurtje kijken…

Een laatste woord onuitgesproken radicaal, voelde zich op zichzelf heel alleen, zonder iets of iemand echt rond hem, waar was plots zijn heel mooi verhaal ? In herinnering, vaag, het eerste woord, zo veelbeduidend in zuivere spraak, geraakt verder los van 't bewogen pad, geen bezieling die haar zacht verhoord. Het laatste woord wilde niet…

De noorden wind orakelt in voordurende en duistere vlagen, het getij is haar zekerheden kwijt, vergeten de bekende weg naar het strand te vragen. Er was een tijd dat ik de zee verstond, dat de golven wisten waar ze voor stonden, ze redetwisten konden rij naar rij, die oude tijd is voorbij, het stuifwater roept nieuwe vragen op…

Wat je denkt van liefde te weten Dat zou je met liefde vergeten Als je in de oceaan werd gesmeten Van het spiritueel gemoed Want de jammerende kreten Van je hart opengereten Wat je anderen hebt verweten Is wat je zelf doet… Hoe jij voor de wereld wilt heten De angst om te worden vergeten Het blijft toch aan je vreten Al houd je jezelf…

Laat ze slapen, zij die niet willen ontwaken Laat ze slapen, in hun ondergrondse gang Je hoeft ze niet te prijzen of te laken Te vermaken, met gitaarmuziek of zang Ze willen niets dan de oude liedjes horen Zo vertrouwd, zo zeker en zo zoet Je gave zou het ritme slechts verstoren Alleen het ritme, het ritme dat is goed Maak niet los…

De lucht is stil: op eindloos verre heuvlen Strekt zich de stad in blond en rozig licht - Ik wend mij om waar lachen klinkt en keuvlen: Daar kust een knaap een blank en zoet gezicht. Ik zie omlaag: in vaste en strenge perken Sombert rondom een kom een herfstge tuin. Ik zie omhoog: een koepel, zwaar van zerken, Stijgt, sterrrenwacht, hoog boven…

Als gedichten niet speelt met akkoorden , als het niet tot woordspel valt, waardoor de spier in de harttaal samenbalt, Als de dichter niet de toon verspreidt als hij slaapt met vrouw, praat met vrienden en eet met z’n kinderen en zo de eenzaamheid vermijdt. Als de dichter niet de aarde erkent als duizendkoppige moeder, die al…

Wat is er nodig om een vallende ster te ontdekken en een wens te mogen doen Wat is er nodig om zelfs de openingen in de wolken te zien De zee je de tij laat volgen Je soms verder moet lopen Geduld is er nodig Om eruit te komen zul je er altijd doorheen moeten…

Daar schreeuwt de wijsheid, maar klopt het nu nog Je schudt al je kaarten maar is er een kans Er is daar een wereld maar jij weet het toch Daar komt de twijfel, wie heeft de balans Je leerde van fouten herleefde de waarheid Erkenning van leven naar het pad dat je kiest Vertekend het even en wie heeft de wijsheid Je overdenkt wegen en merkt…

als bomen konden verhalen hoe wij leken soms verdwalen lijkt het nauwelijks te vertalen noch te beschrijven is het leed al de kleuren die ze kregen werd de waarheid flink verzwegen boven zichzelf zijn uitgestegen een mysterie hoe hij dat deed hoe ze achter elkaar zijn aangelopen of hun schulp zijn ingekropen is het toch zeker niet te…

Laat mij niet de laatste zijn keer terug waar ik verdwijn, luister de wind fluistert,ik leef waar een bloem verdrinkt in het water dat ik geef droomt het donker de dingen licht de nacht is een spiegel zonder gezicht een verloren verleden vaarwel gekust breek de dag als een scherf in mijn hand waar de zon op rust.…

Ik schrijf de stilte op mijn huid en voel hoe het frêle broze in zijn lot-gebondenheid door neergepende inktkogels kan breken, terwijl mijn zwijgzaam schrijven soms wegzinkt in de plooi van het leven en ik met gesluierde ogen kijk naar het breekpunt tussen praten en zwijgen vertrouwend op de onafhankelijkheid van het vrijelijke bestaan…

In groeiende balans met bloeiende krachten. Vergane gedachten ontstane levenskans.…

Een wijsgeer van het oude Griekenland zit te peinzen, verscholen tussen struiken. Nieuwe gedachten en beelden ontluiken bij lentegeuren, bloeiende bosrand. Vechtende vragen houden moeilijk stand, willen haast het denkersbrein verstuiken... Vrolijk gejoel: met luchtsprongen, grasduiken snelt een hummel door het bloemenweiland. Snuivend, woelend…