Alle inzendingen over emoties

ik vraag in een laatste bericht mijn wolgeverfde huiver te ledigen in het holst van de abyss, waar binnengewanden en geest versmelten in winternachten waar geen plek meer is voor kaarslicht, maan of sterren leg ik een versteend lijf te rusten aan de hardste rand van het einde…

ik was weer op m'n eiland mijn mooie hoekse waard op het zware kleiland ze hadden het bewaard ik mocht er even binnen zijn in m’n oud geboortehuis ik voelde vreugdevolle pijn het was niet meer m’n thuis we speelden hier hadden plezier met fiets en step en zand en schep ’t was geen bedrog het was er nog het houten hek, granieten…

ik loop onder de zwaar bewolkte hemel herken me niet in ‘t rechtopstaande riet ‘k ervaar voortdurende bescherming van prikkeldraad, maar ook weer niet ik voel water tegen mijn oever klotsen mijn golven kabbelen steeds voort plots geeft een vierkant blok een wending in mijn lijn vele ronde palen trekken mijn prikkels naar de einder…

daar rust zij, de eeuwenoude pastorie omsloten door het groene water beschermd door te hoge drempels. waar witte zwanen dwalen langs blinde paden tussen groen een heer in zwarte soutane breviert zal hij ons weer groeten? mijn hand in grootvaders hand ik ben het kind uit stille dagen in de tuin van altijd zomer bomen groeien naar de hemel…

Een half jaar is het alweer geleden, dat we samen nog kijken konden. Een ingreep verliep niet zoals bedoeld. Bacteriën hebben je retina verwoest. Een oogarts heeft je lens verwijderd. Ook werden je kamers goed gespoeld. Nog steeds verzet je je tegen je blinde lot. Fotograferen was één van je vele taken, daarom wil je naar buiten blijven…

Ik krioelde tenenkrommend Verstomd over de leegte Ik kon niezen, rollen, hijgen Knijpen, grommen, tot ik brak Ik was een vaas, mijn bloem was dood Mijn water bruin Mijn vel gebarsten Ik stond bovenop een iets -niemand kon het plaatsen- En ik danste, speelde, zong Werd haast woest om al mijn vreugde Niemand zal mijn zijn ontnemen Ik…

telkens als ik wolken veradem smaakt lucht naar grondig water klinkt tijd tussen vroeger en later in cadans van lijdzaam metrum dan voel ik weemoed wellen fijne druppels door poriën gaan blijf ik achter alle bomen staan om drentelloos te versnellen tranen keren tot condens weerom met zilveren sluiers die 't gezicht verhullen, want alleen…

De avond van een mooie kerstdag valt: veel mensen mocht ik zien en ook begroeten, wat samen zingen, leven van herinneringen en ver weg van het altijd weer maar moeten. Van dankbaarheid is nu mijn hart vervuld en ’t kijkt met blije ogen naar voorbije uren; de kaarten van familie en van vrienden vertellen van de warme kerstmisvuren. Maar…

Levensloopbestendig werd - als ongewenste spam- badend in een bad van bloed in geniepig geheim onder mijn voordeur geschoven. Ik weet van geboorte tot sterven zijn fases te onderscheiden gekenmerkt door eigenschappen en patronen. Fase na fase doorliep ik voorbeeldig - al beweert mijn moeder soms wat anders- en klom ik, tree na tree, op…

Ik wil dromen aan de realiteit ontkomen ik wil de prins zijn Sneeuwwitje kussen de zeven dwergen zien en met hen dineren als je mij daar spot zou je zweren dat ik behoor tot die heren ik ben meester van mijn dromen het ontbreekt mij niet aan realiteitszin maar het kwaad komt er niet in.…

Dromerig staarde ze voor zich uit en brabbelde een paar woorden Als je goed luisterde, fantaseerde ze voluit Al kon je het bijna niet horen Stoïcijns staarde ze naar de lucht, droomde kinderlijk verlangend over een prins en een paard Soms ontsnapte er een stille zucht, met haar hoofd achterover hangend en haar haar in een paardenstaart…

Dagen rijgen zich tot ketting van een oorzaak en gevolg, steeds een zelfde serie feiten zonder ooit een nieuw vervolg. Steeds weer lopen dagen vast op datzelfde oud gemis dat opnieuw weer op komt dagen daar het nooit vergeten is. Kon ik het verleden wissen zou ik dat vandaag nog doen om niet steeds weer terug te vallen op herinnering…

de woorden rennen wat rond ze zijn een soort kinderen op een schoolplein maar dan opeens volwassen zeggen ze dat ze stilstaan en denken aan de lucht en de vallende sterren en met Kerst een volle maan terwijl je in het Vondelpark aan vroeger denkt en zo lekker ooit een zoete Zatte in het proeflokaal met een goeie vriend die je…

wis niet alle sporen laat de toekomst open één warme stap maar naar voren lopen ijs kan smelten dat, wat is bevroren wat wil je zien wat wil je horen? het is de onmacht die soms regeert niet ieder kan geven wat de ander begeert het leven is werkelijkheid vaak even wegdromen dichterbij het feit kan ik niet komen…

het is nog niet vergeten een stukje nostalgie uit heel intens beleven met knikkeren en pot flarden mist losten op langs hoge lantaarnpalen er vlaagde etensgeur onze inzet werd hoger honger en hebzucht groter de mooiste stuiters blonken in het diffuse licht spanning op ieders gezicht ze rolden weerbarstig door spaarzaam gebruik…

Den Haag (stedengeur) Haagsche Kak schijnt erger te zijn dan het twijfelachtig gebak van die naam, dat trouwens alleen in Den Haag te ver- krijgen schijnt te zijn. Alleen Haagse hopjes zijn alom in den lande te koop net zoals Indonesische koffiesnoepjes die iets zoeter smaken in de schaduw van de toren van de Grote Kerk op een regenachtige…

Daar, op de boulevard.... ik kwam er vroeger, in zwoele zomers op stampvolle stoepen naar vuurwerk kijken met mijn vriendin. Nu in de frisse kou, ferme pas, in het donker met jou. Kerstlicht brandde al hier en al daar. We liepen achter een jong paar dat hand in hand, wij de enige wandelaars maar. De zee één zwart gat. Opeens pakte jij…

Al het vleselijk tastbare van hem die eens mijn vader was, bevindt zich nu te midden van andere geruimde doden, in het tochtig duister en koude vocht van een knekelput, een stinkend krocht bedekt met houten planken. Hoop had hij weer op te staan, om samen met zijn Heer de overwinning op de dood te vieren. Nu wacht hij, zonder weten, genadig…

ja, ik zie u wel denken in welke wereld vertoeft hij, die turende grijze zal hij naar gisteren wenken of nu al naar de dag van morgen in een golf van melancholie; in koude of warmte geborgen ik zie vlammen die vervliegen uit brandend hout dat haast tot as is teruggekeerd en kijk in de haard naar mijn jeugd waar ik met het…

De zachte wind Op je wangen doet je Liefdevol Naar de wereld kijken Hoe je opgroeide En hoe je later Een man werd Hoe je in isoleer Jezelf tegenkwam Onduidelijke beleving Van een schok Een beving In je gestel Zittend in die ene cel Mysterie komt naar boven Wenen Om de weg Hartzeer Keer op keer…

missen vermissen ontberen hoe lang is het geleden het voelt als de dag van gisteren zie je nog de deur uitlopen of was 't eergisteren onwetend dat dat jouw laatste levensteken zou zijn schreeuwt mijn hart onhoorbaar verscheurd door een oorverdovende stilte die jij naliet…

Ik ben geen prater, sommigen noemen mij introvert. Ik houd van de ruimte in mijzelf, waar ik kan dwalen in gedachten, kan dromen in een dag, of soms een grote klootzak ben. Ja, ik ga daar flink tekeer en menigeen die stierf, misschien wel een paar keer. Wanneer ik stil, in mijn hoofd verkeer, spuw ìk in gedachten…

ik heb een mens liefgehad een mens met fouten en gebreken die toen ik lief had van geen betekenis leken maar met de jaren groter bleken dan toen ik liefde dacht…

Zijn gedachten dwalen dit keer niet falen niet betalen afscheid heeft geen prijskaartje hangt niet bij de uitverkoop altijd een strop om de nek nu floreert hij als een narcis in de lente de bloemen geuren zoet vrijheid maar nog niet klaar voor zomer gebonden verbonden zijn gedachten dwalen.…

In mijn gebroken oude lijf woont zij al jaren 20 jaar is ze met krullende haren Blijf in mij zien wie ik ooit was ze woont in mij nog steeds het meisje dat ooit 20 was…

Wat een gemis....wat een pijn. Kan er niet bij, waarom het zo moest zijn. Elke dag wakker worden met een brok in de keel. Dacht dat hoe langer het duurt, tijd alles heelt. Het besef wordt sterker en de pijn steeds meer. Het gegrief, waarom het zo moest zijn komt terug.....keer op keer.…

Een woestijn van woorden waar iedere korrel anders uitgesproken wordt ze liggen daar, hoe kan het ook anders, als los zand aan elkaar ze worden ieder de wereld ingeblazen zullen zelfstandig verder razen en maken de mooiste refreinen op allerlei dubieuze dan weer reuze festijnen.…

Er is geen woord voor missen, hoewel ik het hoor in de merel die zingt in de tuin waar jij niet bent. Geen woord voor het mankeren van de dagelijkse dingen; het snijden van brood, de zoete stroop van simpele zinnen. Geen woord voor de te ontberen belofte dat er een eeuwig zal zijn. Dat jij de enige zal zijn, dat ik een woord vind waarin liefde…

je loopt door alsmaar door vlug, vlug, zo vlug geen weg terug… in je is een ontij warboel, broosheid hinderlijke vragen heb je mee te dragen luister, luister… zoek stilte, de rust als de late herfst die in de naakte takken van de bomen huist zie de laatste appel in een bleke zon met rode wangen aan een dun takje hangen loop…

De schouder waarop ik lig mijn adem die jouw wang wil raken mijn hand op de jouwe waken, mijn been lui laten over dat van jouw... buiten donker, frisse winterkou in deze nacht zo helder dat 'k me op de juiste huid gevlijd, mijn adem in die van jou verglijdt alleen jouw stem nog geldt, en dan het dromen, wegzinken in het onbegrensde veld…