Alle inzendingen over eenzaamheid

Zonder geluid krijst een man weet niet waar de waarheid slaapt waar komende dagen zich verborgen houden Het kind in hem, el niño, verstoort de seizoenen drijft onophoudelijk de vloed op lege strand De wind waait dwarser dan voorheen. Het holle vat klinkt vol van smart het regent gestaag Op zijn spijkerbed woelt hij de nachten door…

Soms Zijn de stiltes In het geschreeuw Pijnlijker Dan de woorden…

ik zoek een wijnkelk of een roemer of zo'n beker uit de mis met een inscriptie en een edelsteen beladen met betekenis ik zoek een huis met zware balken met van die fakkels aan de muur een langgerekte houten tafel waarin gekerfd staat ieder uur tekens van aanwezigheid illusies van gedachtenis…

Vergeet mijn woorden, mijn tranen en mijn lach. Vergeet wie ik ben en ooit zal worden. Ik verdwijn. Te dichtbij, ben je gekomen, te dichtbij en nu ver weg. Want samen kan ik, mezelf niet zijn. In jouw leven hoor ik niet thuis. Alleen in de stilte kan ik nog wonen, met mezelf onder één dak. Vergeet me en laat me gaan. Ik verdwijn in de…

Met tranen in m'n ogen kijkend naar mijn lichaam overal rood,... bloed krassen,pijn,lijden,...dood. De verwelkte bloemen de donkergrijze wolken hoge muren die dreigend op me afkomen Als een rat in de val. Doodgaan van angst kan niet meer want het verleden heeft mijn ziel allang vermoordt. Gevochten en gestorven in een strijd tussen…

Ik loop door het bos Zonder jas En voel de warmte van de zon Mijn hond loopt hijgend naast me Ik voel haar liefde En ben even niet alleen…

de lucht verft mijn verbeelding, verdraait de wereld op mijn gezicht, doet het einde vragen waar mijn twijfels ooit begonnen het blauw glijdt volmaakt doorheen de wering van mijn sterven, doet elke seconde vertragen waar mijn tranen ooit ontsprongen ketens drijven zwaar aan mijn gestrande voeten, doen lucht en licht verzanden, een wereld…

Dikke donkerheid en laag grijs Niet zoet, niet bitter Waar is de melancholie? De foltering van pijn? Het is het niets, dat brengt me van de wijs Altijd nacht en de maan mijn gezel Zonder lach, licht en vreugde Wie gelooft mij als ik dit vertel? Ik loop, lach, praat Sla armen om mensen waarbij het niet meer gaat Er is niemand die…

geeft u maar ja klikt u maar m'n leven is wat raar misschien was het bizaar maar geeft u maar ik zing voor u mijn lied klinken doet het niet ja klikken maar deze zingende halve zool zingt zich tot gladiool rechtstreeks uit 't riool ja geeft u vooral en dan heel veel ik zing de strot uit mijn keel en u vergeet mij niet want ik…

om hier in huis te staan het licht terug te geven te spreken van het leven van leeg te mogen gaan maar ook weer vol te worden als bekers en als borden te delen brood en wijn en niet alléen te zijn…

Naakt voor de spiegel buigt ze zich over donkere kamers, haar hoofd valt diep in de kelders van razernij ze schuifelt offers tegen de rand van dronken walging, haar keel krijst stil in vers, ontvleesde aders pijn trekt een rode streep over de koude, hijgende grond, haar schuld wordt zwart en zwicht voor duizend tongen de dood wacht…

de zee vangt haar tranen op haar denken verzilt gevoel de man naast haar biedt ander gedachtengoed als vreemdeling in een groene zwembroek als vuur zo rood zijn haar hij wacht zonder vragen een zachte lach bereikt haar ogen, zoekt een weg naar de naderende zomer 'wil je ook een perzik', vraagt zij…

's Ochtends als ik ontwaak, ontbreekt de kracht op gang te komen. Een vreemd iets in mijn hoofd, lijkt mijn handelen te dwarsbomen. De hele dag voel ik me krachteloos, zonder fut of energie. En al voel ik me zo eenzaam, ik moet, er niet aan denken dat ik mensen zie. 's Avonds alleen op mijn kamer, dikwijls stromen tranen over mijn wangen…

Eenzaamheid minachtend, Het roemrucht gefluister bedwongen De grootheid verzachtend de ballade bedachtzaam gezongen.. Tekenen tot algehele waanzin, tot het minimum beperkt... De boventoon komt van binnenin.. Door zijn illusie gesterkt...…

Eenzaam ligt hij daar, de stakker Weggeworpen in de berm Vroeger was hij iemands makker Iemands trouwe regenscherm Zwart verfomfaaid zijn zijn vleugels Een vleermuis met verbogen beugels Was er dan nergens meer een plekje Voor een pluutje met een lekje…

Ik bemoei me met de luchtbewoners tussen onbekenden en ontwijkten zoek ik vrienden die mijn zorg begrijpen boven wijsheid rijpe vruchten dragen konden ze hun werkelijkheid bewijzen bomen groeiden midden op de straten water stroomde opwaarts in de bergen en de mensen ademden het weten nu verliezen mooi geworden spiegels heldere weerkaatsing…

De rimpeling van het water is verijsd in een meewarige statische gebeurtenis gebleven glanzend gevuld met luchtbellen worden donkere diepten aan het oog onttrokken een achtergebleven zwaan heeft imitatiedrang met vallen en opstaan bewijst hij dat de natuur verliest zijn waardigheid bomen zijn geen bomen meer gras is verstopt onder een laag…

Winter is mij gepasseerd zonder blik waardig te gunnen aan mijn verlangen naar de warme zomer Ik stond alleen, verlangde naar de warmte van samen maar de stilte was enkel wat ik krijgen kon Waar was je toch in die lange nachten vol van verdriet en simp'le eenzaamheid Ik wachtte op je lach die als een zachte kaars kon branden…

ze dicht ontroerend gaaf over scheiden en lijden of het sterven in diepe meren waar men uit drinken kan nooit schreef ze over de witte raaf in haar tuin bezijden het musschenkwartier waar toch ook kwartels kwetteren in het lover over kwattarepen of een lekkere zure bom nog niet gesproken van radijsjestaart met slagroom of gevulde…

Niet één heeft zo het goede geweten. Niet één heeft zo het slechte gedaan. En nu: verlaten voor mijn vuur gezeten, Zie ik mij-zelve aan.…

achter de veilige spiegel ligt het schrikbeeld van de andere wereld vertel me spiegel het meest vreselijke van de andere kant de spiegel omdraaiend gaapt het zwarte gat je groot grijnzend aan fluisterende echo angst voor de angst van je angst je bent maar alleen ook al zijn er altijd mensen om je heen…

Zij zwerft tussen borst en streek verkent de nacht in elke stad maar geen die het heft in eigen hand zoals het zwaard dat trillend in het been – verwijst naar andere tijden Het harnas dorst de zwijgende op een draf naar oneindigheid, vrede schuilt om iedere hoek maar geen die het heft in eigen hand zo is het bloed tot ijs gestold…

Ik maak ons stuk Voordat jij mij Stuk kan maken Dus zeg maar niet Ik hou van jou Want dan zal ik Je verlaten Nog voordat pijn Mij kan bereiken Ben ik allang Bij je vandaan Dus zeg maar niet Ik mis je zo Want dan Laat je me geen keus Blijf maar veilig Op een afstand Doe vooral niet lief Voor mij Want dan moet ik Voor je vluchten…

Aan de kapstok hangt zijn jas Een jas die zijn leven droeg Nu alleen nog een stille getuige De dood kwam voor hem te vroeg Aan de kapstok hangt zijn jas Met de geur van bier en tabak Ver afgegleden van zijn normen Werd hij gevonden in een vuilnisbak Aan de kapstok hangt zijn jas Een jas die niemand heeft begrepen Het laatste wat hij nog…

Te jong stond jij op eigen benen te vroeg wilde je volwassen zijn daarvoor heb je nu de tol betaald je leven in weelde was maar schijn. Berooid ben je alleen achter gebleven met niets meer dan een plastic tas nu kijk je naar je eigen verleden en zou willen dat het anders was. In de kou loop je door de straten en smeekt de mensen om wat…

ik ging naar aldi om wat wijn te halen. 't zijn enkele duitse flessen die volstaan om mij mijn stille dorst te laven en mij te voeren waar ik niet kan gaan. en voor mijn oude hond die traag achter mij gaat zich nauwelijks nog bewust is van zijn laatste dagen wat frikadellen premium brand per tien verpakt. 'k heb niet veel nodig. een minuut…

Het touw gerafeld de tak is dik en sterk het mos zacht als jouw handen de dag zal het licht niet teruggeven oogluikend glanst zij schijnbaar tot aan de warme maaltijd, waar met mes en vork wordt gegeten ik doe de gordijnen maar dicht, het toetje is koud…

Toen ik je zag verdwijnen zag ik mezelf staan jij was het die naar me keek medelijden straalde uit je ogen kon je mij maar omarmen dan was ik niet zo alleen zat je maar voor me in plaats van in mijn hoofd mijn ik mijn eigen ik kon jij mij maar troosten…

en dat het dan zo alleen is en dat het dan zo moelijk is dat de dagen zo leeg zijn, zo zinloos zo doelloos zo hemelschrijnend uitzichtloos en dat het dan zo stil is en dat het dan zo stil blijft dat er geen lach komt geen glimlach geen bevrijding verlossing geen oplossing en dat er dan geen stem is en dat er dan geen lijf is…

De weg geplaveid, de obstakels omzeild. De regels vermeden, de reis door zinloosheid... Machteloos bewustzijn, de éénheid veréénvoudigd... Schreeuwend klinken kleuren, een eindeloos refrein. De reis door zinloosheid, medepassagiers zijn afgehaakt, de strijd is reeds gestreden. Eenzaamheid blijkt feit...…