Alle inzendingen over jaargetijden

Straks steken takken kale vingers naar de kroon Eerst zullen ze zich verliezen in rood en geel en vlammen Pijnloos Bedroefd Om wat verloren gaat in slechts één jaar. Alweer een jaar.…

aan de overkant van mijn rivier de boom met bladeren haar paraplu waaiert boven ‘t water nog groen twee takken niet nee die zwaaien eerder af herfst geeft ze nu al brui rood bruin lover nu met avondzon zo waar geel oranje dat belooft heel wat tot de wind de blâren heeft geschuierd de vissen niet meer kunnen schuilen onder moeders’ paraplu…

Zo prachtig, lavendel en licht Zo geurig aaneengedicht Een dromerige waas Vertelt het relaas van de vertrekkende zon En hoe het allemaal begon De fluistering van rood over een zekere dood Treurnis gegoten in oud hout Dansend gebladderte als vallend goud Een wenteling in natte geurigheid Versterving zonder spijt…

Donkere dagen naderen met rasse schreden Gemengde kleuren vleien zich neer Gevoelens spelen op, ieder jaar weer Paddestoelen, zij sieren het heden De Herfst aanvaarden met heel zijn pracht vergt van velen ontzettend veel kracht.…

Het meer is koel En bijna dichtgevroren Een krakend oppervlak Rijp op een tak Een veer verloren Het bos is stil De hemel kil Een ree kijkt schuchter om Een kraai krast opgetogen Vanuit een boom die krom gebogen In de verte tuurt Vanuit de hemel stuur Ik zonnestralen Die koude op de aarde doet vertalen In knoppen aan de bomen Die…

In rouwzwart groen een vrolijk plekje rood: Een blozend dak, een gladiolusvlam, Een rozige appel of een hanekam, Zal dat mij troosten over zomerdood? O tragisch traag laat vallen van de stam Scharlaken bladen in de bruine sloot De wilde wingerd, of in gulpen vloot Zijn bloed, gelaten najaars-offerlam. Een huivrende angst bevangt me en jaagt…

De geur van september en gras vers gemaaid, een helder herdenken van mensen en doen: met weemoed vermengd en met wijsjes van toen we nog kinderen waren, en dromen gezaaid. Maar snel valt de avond en 't licht zal vergaan, we voelen de nacht al, de heldere maan, en weten: straks zullen de sterren ook staan, verlichten de lange, eentonige laan…

Een lamlendige zomerhitte Vertraagde zin van alledag Verschroeiende zonnesteken Een natuurlijk rouwbeklag Verdorde fletse einders Trillende zompige lucht Een bodemloze droogte De lome leegte zucht Meedogenloze stralen Zinderen de hete grond Barsten in moeder aarde Een uitgedroogde wond De oorverdovende stilte Een verstikkende atmosfeer…

Een glimlach dwars doorheen de grijze wolken die regen zeggen, straks of al heel gauw; Vanmorgen was nochtans de lucht nog blauw en zouden lichte liederen mijn ziel bevolken. Maar och, je treurt toch niet om wat nog komen kan, maar evengoed verdwijnen als de sneeuw bij zon; je kijkt toch verder, waar het al begon en weet toch ook dat droefheid…

Nu het herfstbruin weer door de bomen snelt en de zomergloed haar laatste dagen telt vlucht dan niet naar sombere oorden beluister het bos, de klank van de verwaaide woorden.…

Een steen, een stem, een lichtinval en wolken die wat regen gaan beloven; is dit het één, is dit het al dat mij 't geluk plots kan ontroven? Of moet ik verder kijken dan dit klein bestaan en naar de mensen die zoveel verloren? Er zijn er elke dag weer heegegaan maar er zijn ook weer kinderen geboren en zo gaat 't leven verder, ongevraagd…

Zeg, vadertje van de wind laat mij spelen met uw kind nu het groen zo stilaan geelt en uw telg de zomer steelt Laat ons samen dwarrelen met de briesjes scharrelen met volle takken wiegen en naar de winter vliegen Laat ons blazen door het hout langs de flanken van het woud ook de vogels zuidwaarts dragen onze bries het zeil in jagen…

Met lichtgevulde hersens in de tuin, in het verschiet weiden de zenuwen en op kniehoogte snuffelt God wat in een bries van oud behagen. O, tijd van lauwe kranten en gesprekken, het leven klotst stompzinnig uit mij voort! ----------------------------- uit: 'Bij bewustzijn', 1996.…

De bomen fluisteren naar elkaar En geven door dat herfst zal komen Hun prachtige groene kleuren Zullen langzaam worden ontnomen Onrustig beroeren de bomen hun takken Wetend dat de storm weldra zal beginnen Sommige blaadjes laten zich al goudkleuren En zullen in hun vrije val rond gaan spinnen De bomen fluisteren naar elkaar En kussen de…

Zondagmiddag en de tuin staat open, klim-op de muur de zon en ik, ik zou vandaag Hedera Helix willen heten en het gras bestaan en de bomen in mijn tuin, ik vraag het licht binnen te komen en de vogels vraag ik uit eten, ik leer dingen te zeggen als nu, nu het rijpen kan beginnen.…

Het gouden graan buigt wuivend naar de verre horizon waar warmte trilt als opgelaaide felle brand, de zinderende lucht verkopert het vergloeide zand, een koele kabbelende beek verdampt tot dode bron. Wel honderd vlinders snoepen traag van een vergeelde zonnebloem en fladderen een symfonie van bonte blijde klanken, de gladde kikkers brommen eensgezind…

zilvermeeuwen zeilen imposant door de avondstilte die geen raad weet met krassende kraaien en buren in tuinen door barbecues en GSM’s vervuild winterkoninkjes wantrouwen luidruchtig doezelende katten zwaluwen geven op hoog niveau een voorstelling grijsblauwe lucht als décor merels hamsteren rijpe krenten houtduiven ploffen lomp in…

Aan het zwerk een zwerm vogels meerkoetjes fluisteren in het riet de hitte hangt in huis buiten begint het langzaam aan te schemeren een vleermuis schiet langs mijn hoofd mijmerend nip ik aan mijn glas de langste dag alweer verstreken straks valt de nacht als een warme deken om mij heen ik geloof dat ik vannacht hier…

D’r lokken lijken vlamgevlochten vuren fel likkend in een windgeward omlaaien waarmee ze de glanzende blik verfraaien die gloeit in de diepte van haar azuren ik zie haar draden van ‘t zonlicht draaien en bloemen in wijde velden borduren uitbundig gevat in gouden gravuren wiens…

Achter de zuidenwind trekt de warmte binnen de zwoele bries bedekt de ronddolende kilte zwierig gonst het door lakens en het linnen door bomenkronen ruist de avondstilte Onder het bladerdak schuifelt het zomertreffen het gonst van buitenleven en laat vertier alle pleinen lijken het te beseffen de avond drijft op rode wijn en schuimend bier…

Opgedragen aan Richard P. Feynman Het felle licht versnelt de beelden die zich verbinden in mijn geest. Mijn lieve hond, dat fijne beest, krijgt grijzig haar van diepe weelde. De kleuren springen uit de grond en nu de zon zo staat te blinken hoor ik de vogels, zie ze drinken van water dat de aarde vond. Het scherpe licht van lentestralen…

De sinne tusken beammen skeinde yn pastelgleon fan mist bereaun loom dwalend ûnder brune blêden fan it wâld dat tichter by ús reinde It wulvjend gers trochlutsen mei fergeande paadsjes ferjitten natuer brânde wyld ferhoalen stil yn it fjoer fan in hâldende suvere simmerdei Met dank aan Miranda Mei voor de Ï…

Kikkers kwaken een heus orkest bijeen prachtig wat een kabaal kroos nog niet in de sloot behalve dan het èchte kroost van de kikkers en de waterhoentjes zal vast gaan ontploffen als de warmte doorzet een heus voetbalveld zachtjes deinend op het water wat je doet geloven over water te kunnen lopen waterlelies geëxplodeerd vol knoppen…

De kat krabt de zon omlaag Kijk dan toch hoe zij dat doet voor mij die in de schaduw zit wonderen in een oogwenk bedenkt want ik schrijf de stenen tafelen vol Binnenkort gooit god ze naar je kop ik ruim de scherven wel op Zij zoekt haar plaats op mijn schoot draait zich behaaglijk rond tot een warme ronde plek Zij mist alleen nog mijn hand…

Lente Het is weer lente, de vlinders vliegen o ja, het voorjaar brengt mensen buiten, het is weer lente en juist die kriebels zorgen ervoor dat niet alleen buiten maar ook bij heel veel mensen, de vlinders óók in de buik rondfladderen. Het is weer lente?!…

Ik zag eens stralen zonneschijn in tederheid een bloemknop raken waardoor er broze blaadjes braken uit een donzen bedding van satijn daarin lag stil een kind te slapen duimend dromend vertederend zoet haar glimlach zweemde blij gemoed na het zuchten van ontwakend gapen toen zij zacht begon te zingen voelde ik een barend leven in natuurlijk…

aangestampt tot wat eens duin in de wind was de winter heeft haar best gedaan ik lig er als wachter voor de zee nog zoveel in het verschiet de vruchten liggen te rijpen ik vlucht met de lente en kiem in de hand van een goudfazant…

Ik zie gevlochten takjes groeien tot mand gevuld met verenpluis de architecten zijn twee kauwen die bezield een wiegje bouwen in d’oude Linde voor mijn huis Het tweetal is gezwind verloren en treedt zich in het lieve lusten tot de plicht die aan hun beidjes gesteld wordt als er broze eitjes in ’t warme liefdesnestje rusten…

de meiregen valt met bakken uit de lucht de prunusbloesem wordt losgeweekt treurt om snel vergane glorie laat kopjes hangen ziet op de begane grond vloed aan regenwater dringen bij rioolput de merel dempt zijn gezang minder uitbundig soleert hij bezwerend naar betere tijden wisselvalligheid grijpt mijn lurven neemt me stevig in de houdgreep…

Vanavond sluit de zomertijd Met winst vóór maanden ingeboet: Een vol uur nachtrust komt tegoed Aan wie zich braaf te slapen leit, En zonder erg de morgen beidt. Maar slaaploos blijven wel wij twee: Ik zelf door zoveel leed bezocht Dat ik de kracht niet winnen mocht U uit te leiden tot de steê Waar men in de aarde u onderbrocht. .…