Alle inzendingen over natuur

Ik wil niet onder de bomen wachten totdat de bui is overgewaaid Niet schuilen in het portiek totdat de storm is gaan liggen Of haasten om voor het aanstormend gedonder thuis te zijn Raas over mij heen Verdrijf dreigend onheil met krachtige hand Gesel mijn huid met striemend geweld Ruk met gretige handen aan kleren en haar Laat het…

De stilte komt als ze er feitelijk al is de details worden vergroot de wereld rondom mij heen kleiner het vlakke land voorziet het perspectief wat de horizon biedt. Vredig verbonden met de inspiratie het geruis van de bladeren één worden met de stilte alleen de natuur met haar inwoners met hun eindeloze lied. Ontvangen door een…

Morgenvroeg ga ik weer hetzelfde doen om jou te behagen niet te beschrijven maar te koesteren. Morgenvroeg omarm ik weer het eerste licht om je in te ademen met gesloten ogen te herinneren. Eén seconde jouw schoonheid van de dageraad als warme opwinding op mijn huid te absorberen. Morgenvroeg iets later dan gisteren open…

Tijdens de ochtendwandeling staat de groep plotseling stil. Ik vind mij voor een hoopje takken, en staar ernaar. Dan breekt de zon door en voltrekt zich een schouwspel van licht. Over de talloze kriskras gesponnen draden, dansen ontelbare lichtjes. Het nauwelijks voelbare ochtendbriesje, zet de maat voor dit glinsterend festijn. Het hoopje…

Gouden rijp hangt zwaar aan takken Kreunend onder gedragen last Als de oogst weer is geleverd En de zon verzwakt in glans Zullen de bladeren verkleuren Om te sterven in hun herfstdans Verstild gehouden de belofte Van na nachtelijk verwijlen Nieuwe dracht in zacht bekoren Waarin het nieuwe leven lacht…

in bladerval kleurt je oogst in rijpe vormen speels krult de lach als je na drie keer vlagen rust vindt in de luwte van de wind met ogen die de zon nog dragen warmte stralen uit voorbije zomerdag dit seizoen is weer volbracht tussen kale takken strakt al in een heldere hemel tintelfris de winternacht…

We hechten aan fluwelen wanden zodat voeten niet vertrappen kunnen we vullen vaarten en kreken op majesteitelijke wijze kronen de waterwereld met transparant adellijk bloed betast ons met gesloten ogen minzaam langs blinde kades raap in gedachten ons weg van hier als sleutels voor de deur van de dagen en de poort van het hart.…

Hoe vlinderlicht het licht over het nauwelijks groen zo pril als ik waartussen ik begon aan mijn seizoen De toon van 't groen werd diep de tuin kwam vol geluid wat wat mij riep bedrieglijk riep liep met de knoppen uit Hoe kort o argeloze voel je de zon maar branden nog tuimelen rozen over rozen ze roesten aan de randen Straks valt…

Zo mooi Zo rond Zo glimmend Zo puik Je ruwe bolster Je prikkelige schaal Daaruit Een pracht Een praal Dieprood Weerspiegelt De kracht Van een zaad Ooit word je Een boom Die jaren oud Zo sterk Zo groot Groeit Tot bloei Van ruwe bolsters Met kastanjes In schaal Ze vallen Breken open Tot een nieuw Verhaal Oh kastanje De mooiste…

hij beet ik hoorde botjes kraken zag ogen vragen om nog meer uiteengerukt tot een behapbaar stuk werd zij verdeeld onder de dragers in snelle mars trok de kolonne dwars door het land stilte kreeg de overhand uit alle richtingen kwamen de stromen naar de hoge heuvels van hun dromen zij zijn klein maar boordevol venijn mijn termieten…

hier ben ik tijdeloos een koning van het bos waker van het groene oord waar bomen mogen groeien dieren schuilen onder struiken slapen daar beschut op de open plekken sieren varen, bes en mos mijn voet mens, dwaal tussen mijn lover geniet van rust en stilte dan kom je weer op adem als het leven je benauwt…

Als een zilveren parel gloeit de zon nog even na met haar roodgouden licht dat glanst over een kalme zee Nog even en haar taak is volbracht dan verdwijnt ze en neemt haar glans mee achter de horizon in het donker van de nacht…

Jaarlijks keren de bloemen terug uit het noorden O zij ontwaken buiten in hun verblijf, in hun hoge Goed binnen de cirkel, de naam Permafrost draagt het, u te verblijden is hun eerste gedenken, en dat het donker in Uw hart is maar licht om u heen, waar het bij hen andersom is, Daarom de wende, om uw geduld te belonen, hun fleur zal…

Wie de zon volgt die de zon ontmoet Die wordt verlicht die wordt verwarmt die wordt omarmt die wordt gered van de ondergang! Wie de zon volgt!!…

Het was alsof de hemel de aarde kuste, stil, zodat in bloesemnevel zij hem nu dromen wil. De wind streek langs de gronden, de aren wuifden zacht, beruiste bossen stonden verlicht in sterrennacht. En zie, mijn ziel, zij spande haar vleugels machtig uit, vloog door de stille landen, als ijlde zij naar huis. J.Paul Jordaans (1963 - ..…

zachtjes dwarrelen gedachten roerloos naar benee nu de herfst heeft ingezet is er geen houden meer aan bladeren waaien rechtsom zelfs nu het tij is gekeerd even meegaand lijkt de zon die de lokken streelt van hen…

Zodra men de schoonheid van de morgenstond niet meer ziet, Ook al regent het, dat het met bakken giet, blijve men beter de dag in bed, met het hoofd diep onder het dekbed! Zelfs een regenbui heeft charme, en jij die dat niet ziet, och arme, hou ook je gordijnen dicht! Des te eerder is het weer licht.…

Als het licht de duisternis verlicht Verschijnt alles voor ons aangezicht En heel misschien Gaat u dan zien Hoe de Natuur is ingericht. De Natuur die op ons is gericht Hoort daarom in het volle licht.…

Hoog in de boom neemt ze plaats om even tot zinnen te komen even maar want spoedig zal zij sterven op een wolk van zijde…

ik heb de muziek van wolken gehoord zij vertolken in dans en kleur de partituur van wind spelend als kind na het slapen in de choreografie van een rode zon in het vroeg van ontwaken om later de stralen met een prisma te breken door vallende regen tot een expositie van bogen met kleur in het decor van leven heb ik die muziek…

Van Gogh-je met gemengde technieken aquarelletje om van te genieten broos brokje in de wind herkenbaar windekind uit een zwarte krioelende wirwar mierenfeest gelijk, heel bizar ploppen de poppies kleurrijk open als zijden rode doekjes onverdroten heerlijk rood op wit met zwart pentekening van een gebroken hart rode stippen neergedoekt…

vallende blaadjes dwarrelen voor het raam in kleuren van rood tot goud rode lippen kussen de zomer tot ziens op mijn mond opoe herfst haast zich met haar kleurenpalet ik mis je nu al want je hebt besloten de herfst elders door te brengen spoedig hoor ik liedjes ze gaan over de winter maar je weet dat ik je het meest mis tijdens…

helemaal alleen, de perfecte stilte, of toch niet? Hier voel ik de kilte. oneindig landschap, eenzame toren verstild ochtend- of avondgloren? de sneeuw heeft het landschap bedekt met witte massa’s bevreemdend bevlekt het zien maakt mij droef te moede alsof het wit het kwade behoedde. de kleuren van de lucht, zacht en pastelgetint begeleiden…

Mijn tuin een stille winteraquarel waarin de zilverspar zich koning waant der bomen nu maagd’lijk witte sneeuw op hem is neergekomen en mezen bij hem schuilen voor de koude hel.…

ik weet je altijd nog te vinden mijn kleine anemoon jij bloeit leven langs de oever beschaduwd door een hoge boom het beekje dartelt lustig fonkelend langs de zonnelijn jij kleurt fel de donkere bedding zonder ooit alleen te zijn totdat het noodweer water woest doet kolken en jij los slaat van je roots door zware moddergolven in zwart…

Aldus geschiedde Het werd een ellipsoïde. De vorm van een ei Komt er het dichtste bij Meer had de natuur niet te bieden. Zelfs bij een ei Komt er wiskunde bij.…

Zo simpel Wat leer je van twee vogeltjes Die vliegen heen en weer? Die samen bouwen aan hun nest Zag jij dat ooit een keer? Zo onbezorgd, zo toegewijd Zo samen, zo gedreven Twee kleine vogels met een doel Bedenk dat maar heel even Geen afspraak hebben ze gemaakt Maar zie ze samen werken Zo trouw, zo ijverig, zo liefdevol Dat is wel op te…

Voor de laatste keer loop ik het bos in. De zon schijnt, de vogels zingen. Het gevoel bespringt me, ik geef me over. Ik ben zó ontzettend blij. Blij met de bomen in het bos. Blij met de geplette egel op het pad. Blij dat ik ‘nee’ zei tegen mijn vriendin en mezelf nog één wandeling alleen gunde. Ik kan het schreeuwen van de daken, alsof…

Het schouwspel voor me verrast me. Niet omdat de regendruppels het wateroppervlak omvormen tot een ballet van in elkaar overlopende kringen. Die schoonheid ken ik al. Maar de symfonie die daarmee gepaard gaat, verbaast en ontroert me. De breekbare geluidjes als de belletjes knappen, vormen samen een fluisterende ode aan de regen. Waarom…

water is er maar is er niet levensvocht eeuwig op zoek naar identiteit beweging maakt hoorbaar bevriezing hanteerbaar verdamping zichtbaar verdunning smaakbaar overal en nergens altijd onderweg water wonderbaarlijk onmisbaar…