Alle inzendingen over jaargetijden

wit en wijds strekt het landschap zich uit als een opengeslagen deken van eerste kwaliteit verse sneeuw de felle noordooster blaast modder- kopjes bloot die nieuwsgierig rond kijken in de verblindend lichte ruimte de slootkant is een ultra natuurlijk kunstwerk steil gewand ongerept met overhangende witte waaisels de dammen met roestige…

langzaam glijden hier de uren in een bestaan waarin het spreken al bijna onmogelijk het lachen ongehoord is het zwijgen een ziekte een bestaan waarin de nachten wakend worden doorgebracht wachtend op wat niet komt dromend van rumoerige trottoirs en teder geruzie onder de bruggen langzaam sneeuwt de voortuin vol en een vreemd samengaan…

Bij het vertrouwde kraken van de treden, nog in pyjama en op blote voeten, leek alles overnachts van kleur verschoten. De kamerplanten hadden nieuwe loten. Ik kon het bankstel in het licht begroeten. Nieuwsgierig liep ik verder naar beneden. Was ik de lamp vergeten uit te doen? Maar nee, daarvoor was alles veel te groen. De tuin kreeg van…

Op dagen zoals dit - zonnig met mentale wolken - Wil ik een weerman Met een accurate voorspelling Van de lokale bui Boven mijn hoofd…

zoals de winterzon weer bloemen tovert boven kleumende aarde een krokus schuchter ontwaakt uit zijn winterslaap zo warmt een vleugje lente mijn stramme lijf dans ik als een kind de winterse dag weer in…

De ijzingwekkende gevoelskou houdt mij in haar ijzeren greep, onwrikbaar. Vingers met tintelingen royaal bedeeld, ik fiets uiterst moeizaam huiswaarts. De kracht van de dichte noordooster trotserend klagen neus en voorhoofd steen en been. De wielen draaien klein versneld. Om mij heen het kil verlaten landschap met grijsgroene weilanden.…

Traag vouwen de velden hun handen terwijl de oude eik de ogen sluit een ontdooiende gestalte knielt met ootmoed bij de laatste winterranden waarlangs het vroege fluitenkruid zacht vertolkt wat het lentehart bezielt Een bede zonder woord of vaag geluid geen gehoor of spoor van grotesk gebaar geen richting nog, geen opzij of al vooruit een…

Hyacint Kleurenlint Paarsgetint Voorjaarshint Hyacint Geurenlint Uitgeprint Door de wind Hyacint Bloemenlint Zo bemind lentekind…

Zonovergoten gedachten als vlinders... als vlinders in mijn hart Een speels gevaar speelt door mijn haar: jouw hand... Zonovergoten dromen als feeën... als feeën in mijn geest Eén ademtocht, mijn ziel doorzocht, vind ik jouw wezen daar...…

De dagen gaan weer lengen Het voorjaar komt in zicht Stiekem komt de zon kijken En knijp ik mijn ogen dicht Ik verlang zo naar de zomer gewoon zonder jas naar buiten Zonnestralen die zacht strelen Vogeltjes die luidkeels fluiten Kinderen op hun blote voeten Rennend in het park op het gras Moeders die gezellig wat kletsen Op een bankje…

donkere weken gaan voorbij zonder enig besef van tijd doelloos zoekend hoe komt het dan dat je niet slapen kan? rusteloos woelend plotseling is het Mei... je was jezelf even kwijt grandioos joelend besef je de winterblues is weer voorbij!…

De lente ontwaakt in frisse kleuren Het prille groen laat zich omarmen Langzaam zal de lente gaan geuren Weldra zal de zon de aarde verwarmen De lente ontwaakt in alle rust Krokus en narcis laten de aarde bloeien Langzaam is het de lente die de aarde wakker kust De eerste voorjaarsregen laat de bloemen groeien De lente ontwaakt in een voorjaarslied…

Het regent en het is november weer keert het najaar en belaagt het hart dat droevig maar steeds gewender zijn pijnen draagt en in de kamer waar gelaten het dagelijks leven wordt verricht schijnt uit de troosteloze straten een ongekleurd…

Stilzwijgend tikken de kiemen als eitandjes tegen de aardschaal Verblindend is het licht als het donker eindelijk wijkt Dagen worden aaneengeregen met dons en mos en twijgen Bevend zweeft de nevel over heide, weide, wouden Blatend, kakelend, kwetterend wollig, mollig, melkgelik Bruisend breekt het beekje De elver schiet schichtig…

O sneeuwbedekte bomen, o ingeslapen woud, de nacht is weer gekomen, de lucht zo ijl en koud. De velden dromen rustig, gehuld in witte vacht, en vlokken dansen lustig, als duizend sterren zacht. Ach stukje aard zo teder, al lijk je stil en dood, toch komt de lente weder, je draagt hem… in je schoot. Dan zal weer alles groeien, met nieuwe levenskracht…

's Winters tel ik de bomen in mijn tuin, nauwkeurig, ik doe alsof het belangrijk is als ik eenentwintig stammen tel wis ik de namen uit mijn geheugen ik maak plaats want de lente komt met vogels en scherpe geluiden, ze zullen de tuin innemen, hoog en bijna oorverdovend zullen takken zich opnieuw in nesten steken.…

Zo voorzichtig, zo schuchter is het nog nooit dag geworden alsof op duizend schaakborden een volgende zet, nuchter en toch vol passie gedaan moet worden een nieuw spel met onzichtbare horden Aarzelend tikt de schemer op de velden vanuit het woud dampt het eerste gekrakeel en onder de wieken stuift het jongste meel een vredig krieken…

Het warme weer is voorbij. We hebben de warmte gevoeld, de zwoelte gezoend. De zweetdruppels deden zich te goed, aan ons rooddoorlopen gezicht. Plakkend en wriemelend, drinkend en slapend. De dagen waren te lang, we smolten erin weg. De stralen van de zon, priemden zich in onze huid. Onze cellen verzetten zich ertegen, door nog meer…

De grijsheid benevelt het landschap, slokt huizen, boerderijen, bomen op. Het geploegde land berust in voren, sneeuw, hagel, overgavevlaggen in top. De zwarte kraaien krijsen contrasterend met aanzwellend geluid op de snelweg. De kleuren op vier of meer autowielen slaan vloekend het ruimtelijke grauw weg. De sloten voorzien van onbetrouwbaar…

Mooie zomer Tanende kracht Warme nachten Serene pracht Zoete dromen Liefdevol zacht Mooie zomer Verlokkend blauw Grote baden Aangenaam lauw Koude dranken Verleiden jou Mooie zomer Rijpende sfeer Lange dagen Naderen weer Zachte winden Strelende veer…

De hemel geeft een koude douche haar water verbergt mijn uitzicht op een brug die geen brug is maar een weg naar de hemel gericht Het stoplicht is geduldiger dan ik kleurt druppels minutenlang tot bloed Ik heb haast en wil naar de lente toe omdat ik de winter vergeten moet Ik wil naar je toe, jij bent mijn lente jij maakt van regen een…

Het hek is van de dam, de specht seint op een berkenstam, koeien zijn er als de pinken bij en hommels brommen frank en vrij: de wei! de wei! de wei! Paarden rennen in een draf en vliegen gaan op vlaaien af, de leeuwerik zingt honderduit, de wulp speelt op zijn fluit: wu-liep! wu-liep wu-liep! Kievitten maken ruim baan, de hen is in…

ik hoorde de wind door de tochtspleten fluiten hoe motregen miezerde tegen de ruiten en heel in de verte sirenes paniek ik zag grijze meeuwen vlak boven de daken de kat van de buren mijn zak openmaken ik rook de frituur van de Smiths-chipsfabriek en voelde terwijl ik zo wat stond te dromen het bladloze zwiepen van winterse bomen…

De winter is uit zijn gewone doen, heeft flink wat kou onder de leden. De koorts loopt verontrustend op, wordt met gebed en grog bestreden. “’t Is zacht”, zegt de een tot de ander, “wat is er eigenlijk aan de hand? Hartje winter, de bollen komen boven, egels scharrelen, klopt van geen kant.” “Effect van de broeikas”, beterwetert de chauffeur…

De winter krijgt verwarmingselementen. De koudeperiode duurt maar even. Natuur, die bol staat van het nieuwe leven, ervaart in januari al de lente. De winter baadt in warme voorjaarsregen. De weide toont de eerste schapenkinders. Ik heb warempel al wat prille vlinders als lentekriebels in m'n buik gekregen. Het lijkt wel, of de warmte niet…

Op de achtergrond dooft vioolgeluid - een wegterend decorstuk - terwijl ik van de beslagen ruit doorzichtige letters pluk Langs druppels wegglijdende zinnen glinstert het nachtelijk beminnen Ik open het glimlachende venster een zomernacht glipt in de winterkou verbaasd ontdooit de tuin en wenst er een streling en koesteren bij, in hardblauw…

wind waait boom zwaait ramen, deuren klepperen en laten wat wind binnen komen in mijn kamer herfst in de winter…

Naargeestig schreeuwen meeuwen in de mist Het doet mij huiverend naar zon verlangen Al wekenlang is de rivier gevangen En ligt mijn woonboot star in ijs gekist Wanneer de mist door wind wordt weggewist Zie ik de watervogels onbevangen Bij honderden rondom mijn arkje hangen Zij wachten stil er wordt geen plaats betwist Ik voer hen vis, strooi…

Ik wuif de wind onder het beschermde blad, de winterkoning kent geen vrees zo beschreven in het okeren licht over de sneeuwwitte flanken van het winters gezicht. Een enkele schreeuw doorboort de nacht waar de trek z’n vlucht herbergt. Schaduwen rekken de maan over het verborgen land; schetsen vrijheid met lange halen terwijl een wegebbende…

Dat ook ons hart rusten kon lijk 's winters velden doen, die liggen daar onder Gods hemel wijd de waarde te vieren van eenzaamheid. Ze weten heimelijk meer dan wij die trappen over hun wijs gezicht; ze weten: in voren van diep geduld wordt het mirakel van 't zaad vervuld. Wij mensen met ons gulzig hart, wat is er aan ons te doen? Wij…