Netgedichten

netgedicht (nr. 9.298):

ongeboren vrucht

morgen is mijn jaar verleden
al waar eerder de zon
ongevraagd doch gestaag
de stille dood heeft doen intreden

de herfst heeft haar mantel
laten verkleuren en verteren
terwijl ik zwijgend
naar binnen kantel
om de sluipende
donkere dagen te eren

het is loven met
voortschrijdende weemoed
uit dankbaarheid,
nog zo vaak gepaard
met ampel gedroogde tranen
over de aan mij
uitgeleende dagen
van voor en tegenspoed

morgen schijnt ons toe
als nieuw
maar is nog slechts
een ongeboren vrucht
uitzien naar het wederom
te baren licht
is trachten zwanger te blijven
tijdens de winterlucht