Alle inzendingen over verdriet

beelden ze zijn toch van steen waarom huil ik dan en beweeg onzichtbaar mijn lippen ik weet dat je er nog bent want jouw geur van gezwollen aders beitelt mijn hand tot een vuist in mijn schoot brokkelen ogen tot onherkenbare resten van eens geprevelde gebeden mijn lichaam stil en koud leeg en kleurloos verhard verzwegen tot steen…

Mijn handen in jouw handen, mijn handen in jouw haar, ergens op een eilandje stranden, voor altijd bij elkaar.. Deze droom duurde maar even, jij kreeg een dubbel leven, de leugens en de harde woorden, ik deed maar net of ik ze niet hoorde.. Je bleef je schuld bekennen, en zeggen dat het je speet, zodat ik niet weg zou rennen, en je de…

zolang ik er maar woorden voor kan vinden bezwijk ik niet onder intens verdriet en ik verlang zelfs naar iets anders niet zolang ik er maar woorden voor kan vinden hoeveel teleurstelling het leven biedt ik speel per slot van rekening steeds quitte zolang ik er maar woorden voor kan vinden bezwijk ik niet onder intens verdriet…

Roerloos sta je daar terwijl je leugens schetst in liefde ik kijk toe als een breekbaar kind, verwilderd en ver van mezelf verwijderd waar kunnen we nog heen gaan, morgen en later mijn ziel ligt nog bij die nooit vergeten dag, de jouwe kijkt nooit meer door mijn ogen deze dag zal vergaan en ergens tussen gisteren en vandaag…

Mijn lieve kindje zomaar weg... voor altijd uit mijn leven. Gegaan zonder één geluidje, zonder enig teken. Ben zo moe... te moe om door te gaan Blijf liever liggen op het gras, dat ooit zijn troost uitdeelde. Het gras dat o..zo koud nu is, en mij opeens verveelde. Hoe kon dit nu gebeuren, het leven heeft geen zin. Geen zin meer zonder…

Mijn gouden dagen Zijn naar grauw verschoven Grijze muizen knaagden De kleuren van mijn roze bril Waardoor ik Altijd zomer zag Oplichtend Witte muren vol Blauwe regen en Schaterend geel de Straten in zag stromen. Toeters en bellen Goudgerande hoeden en Bontgekleurde slingers overal. Door krassen op mijn glazen nog Groen versierde…

dat stilte was wat hij niet las in haar ogen brak hem op bezweet in angst vele jaren lang hoorde hij haar schreeuwen vocht’ge ogen roerloos gelaten diepe meren stilte in haar was nooit in hem gestemd vergeefs ook het temmen van stromen dromen z’n onbegrepen van in haar hoofd zo werd de kwelling van zijn dagen gekweten…

Een stuk glas dat op mijn hand drijft gevonden op een leeg, koud strand Randjes van pijn weggepolijst door de zoute zee en het zand. Wacht onze ruzie ook zo’n eind? En denk je dat de pijn ooit strand? dat onze liefde weer verschijnt als traangeslepen diamant?…

Ik vroeg het aan de bloemen en nam hun hartje in mijn hand. Ik vroeg het aan de zee en hoorde de golven beuken op het strand. Ik vroeg het aan dat schelpje dat alle stormen had doorstaan Ik keek ernaar het was nog gaaf..... Beschaamd ben ik naar huis gegaan!…

Dat ik van mijn vader hou, Doet moeder soms verdriet. En dat ik van mijn moeder hou, Dat weet mijn vader niet. Zo draag ik mijn geheimen mee, En loop van hier naar daar. Nog altijd hou ik van die twee, Die hielden van elkaar. Het fotoalbum van toen ze trouwden, Ze kijken elkaar vriendelijk aan. Nog niets van de ruzies die komen zouden,…

De hoogte van de toonbank Ben ik nooit vergeten Vooraanstaand Over het hoofd gezien Het gezin was groot In de jaren van Aardappelen en brood Er werd gepoft en dun belegd Bal gehakt op zondag Vleselijk genoegen De volgende dag Wachtte die vraag weer af Tevredenheid, een boterham Gesmeerd met margarine Belegd met een laagje suiker…

Hier sta ik dan, met angst en beven Een nieuwe confrontatie tegemoet Rust wil ik, niet voor heel even Leven!… niet omdat het moet Laf? Neen zeg, ben je mal! Heb genoeg het hoofd geboden Confrontaties, velen in getal Maar, ook ik heb zo mijn noden Ik vraag niet veel, slecht één verlangen Rust! Ik ben uitgestreden Iemand die opkomt voor…

streng en somberdonker zo ben je op blijde foto's de wereld rondom je lacht jij blijft somber en stil oude beelden liegen niet ze vertellen mij over de treurende moeder stil innig verdriet huilen zonder tranen leven met pijn gebaard is geknakt en schamele letters op een wit kruis herinneren aan hem die je onder je hart droeg nooit…

De zon gaat onder over onze liefde Elke lichtstraal dooft langzaam uit Nu sluieren er schaduwen van verdriet Mijn hart schreeuwt zonder geluid Het moment van verlatenheid laat mij verteren door pijn Nog hoor ik onze liefdeswoorden dat we voor altijd samen zouden zijn Nu ligt de weg van eenzaamheid open Je sterke armen laten mij sterven…

zo ik mij afwend en niet verlaag mijn tranen wellen ongevraagd zilte verraders van intens verdriet wilde voorkomen dat jij mij zo ziet want koud berekend van geen weet verwijt jij aanschouwelijk leed verstik ik mij niet meer werend stil vluchtend in mij zelf kerend als de strijd gestreden en ik berust verlaat jij mij verminkt bedrogen…

Precies bij de juiste loting met kans op een echt ontstaan van meer dan miljoenen sprinters eindigde jij vooraan Je leek voorbestemd om te leven we stelden ons op je in droomden hoe je zou wezen als deel van ons gezin We moesten elkaar goed steunen begrepen elkaars pijn maar je blijft zinvol en aanwezig, omdat… we door jou nog intiemer…

Leg nu je hoofd tegen mij aan laat je tranen even los stel je open voor je pijn wees even wie je graag wilt zijn en laat je echt volledig gaan Leg je hand in die van mij en ontspan je helemaal even heel dicht bij elkaar laat mij spelen met je haar voel je even heerlijk vrij Ik ben toch zo met jou begaan door de pijn die je steeds lijdt…

De straten zijn donker, evenals de voetstappen die hard rennen door de straten van de wijk. Griezelig zijn de contouren, die opduiken op plaatsen waar je ze niet verwacht met een even sinister gemompel. Platgedrukt tegen de muur, ontloop ik het gemompel met een bang hart en helemaal alleen raap ik de moed op die viel. Veleden week…

(Dochter aan ernstig zieke en zwaar demente vader) Oh, lieve pap, wat was dat moeilijk om het grote wonder diep in mij zo kort voor jouw afscheid met je te delen ik weet nog precies wat je toen zei Ik voelde mij een bijzondere schakel tussen jou, mijn vader, en mijn kind die ik allebei toen alleen kon voelen maar voor altijd met elkaar verbind…

schreiend naast lijken en gebeente leg ik woorden in de kast blaas het stof uit zinnen van verhalen en gebeden de echo raapt een holle schaduw in de hoeken van de kamer schraapt verbleekte maar nog nooit begraven schedels vingers verstijven gegil verstomt geschreven is de onvoltooide grafrede…

Is er dan helemaal niemand Die snapt wat je bedoelt Niemand ziet jouw eenzaamheid De angst achter je gevoel Een clown met een traan in zijn oog De symboliek van jouw bestaan Dat masker van gemaakte vrolijkheid Kan dat nu niet weggaan? Is er dan helemaal niemand Die dat masker doorziet Je schreeuw om aandacht beantwoordt En luistert naar…

Beroofd van schaduwspel en luwte ligt ’t in de wind en heet nog plein vrees ik door kerk en cafetaria bekeken wie daar blijft steken wordt gezien vindt er geen reden tot flaneren zal dus huiswaarts keren zonder zich te kunnen zetten bij een boom met bank of op een knus terras daar waar de herberg was werd recht gesproken over roof…

waarom sta je zo voor het venster waarom staar je zo in de nacht is er iemand die nog zal komen, is er iemand die jij verwacht is het de jongen die ging varen de jongen met zijn ziel voor de zee op de golven wiegen zijn gedachten de wind wuift zijn dromen mee o zwart water duivels meer ellende van voorspoed en leed o brenger van ratten…

de dagen zitten vol met lucht nachten bestrooid met duister de toekomst droomt, een zucht er is nog slechts gefluister als een afgevallen blad dwarrelt weemoed naar benéé wangen worden nat niets is meer oké en als zelfs de regen voor je schuilt je liefde wordt verzwegen, weet dán, dat mijn hartje huilt…

Schrijf lief praat met de pen schrijf dat wat nooit gezegd kan worden doet praten nog immer pijn lief schreeuw zwart op papier lees mijn lijnen lief van grijs naar oud in huize avondrood lees ik ooit die van jou…

Een traan een zoute traan van verdriet rolt over een wang Ook zonder de traan is het aanwezige verdriet voelbaar Het verdriet in de ogen Het verdriet in het hart Zelfs in een lach hoor je verdriet en de pijn is voelbaar Zelfs de niet gewonden zijn gewond Aangetast door het verdriet dat ongeneeslijk is…

Het gapende gat gedicht Omissie verveelt, gezwicht Aanwezig, verplicht Ik heb geen gezicht Kan mij niet vormen Naar aangenomen waarden Naar voorgevormde normen Waar stelligheden zich vergaarden Plaats mij maar niet De hoge nood Die mij verdroot Drenkt mij in verdriet…

Aangereden. Veel bloed. Wie maakte de fout? De man was al oud. Die man reed door rood, dat had hij echt niet moeten doen. Arm jochie, zijn licht stond op groen. Een ernstig ongeluk, De man zijn fout. Het jochie dood. De man was al oud.…

Opeens is jouw leven veranderd van de ene op de andere dag Opeens zijn interesses en blikvelden een stuk minder breed Opeens is het schateren omgetoverd in een cynische lach Opeens bewegingsloos terwijl je voorheen altijd alles zelf deed Opeens word je met medicijnen en slangen bestookt Opeens doe je niets meer terwijl je dat vroeger wel…

Gevangen in mijn tranen in mijn eigen persoon Zit ik hier al dagen opgesloten in een droom Droom van wanhoop van twijfel en spijt Zeg me deze droom is geen werkelijkheid Laat me ontwaken ik wil het niet meer Gevangen in mijn tranen elke dag weer…