Alle inzendingen over emoties

toen jij jouw ogen weer de ruimte gaf en wit ontwaakte uit de roes die operatie heet… met het zweet in mijn handen en de tanden op elkaar ( niet schreeuwen ) stond ik naast jouw bed je huilde en de stoel die naast me neergezet werd, schoof vanzelf weer achteruit ik sta wel want ik wil jouw tranen strelen zacht verschoof jouw stem…

gedrenkt in oude lappen, vol van historie waar deemoed in vallen is neergedaald, dringt het besef ter ore binnen bij het lot dat hij in roestige blikken terzijde had gezet, de warmte van de zon maken het ijzer in zijn ogen blind voor het licht hij vreest de bijen in zijn hoofd die zelfs bij nacht de honingraat bevolken stram in zijn schranderheid…

we trokken langs met gevaar voor lijf en goed bewaarden we de moed der wanhoop in mijn tas want dichterbij liep niet gelijk met elke vastgezette pas een werelddeel te veel en het ging hard, als we ons draaiden dus we keerden alles om zo leunden we zo steunden we op dichtgeblazen woorden, op een schaduw zonder zon…

Als ik aan geliefden denk die zijn heengegaan, verlaten zomaar spontaan stille tranen m'n ogen die als parels rollen over m'n wangen dan vraag ik me af of er een formule bestaat voor gemis en verdriet is het dan tijd die het draaglijk maakt of niet...? want toch komt er telkens een moment dat het je hart raakt omdat het niet is uit te wissen…

Ik had het altijd, van ’s morgens tot ’s avonds. Nooit verloor ik het, maar nu dobber ik rond in slapeloze nachten. Ik verwerk woelwerk tot ik wakker word zonder doel. Vastgelopen in mijn emoties of is het verdriet? De kade waar ik veilig thuis kon komen, ben ik uit het oog verloren. Ik zie nog wel de vuurtoren, die mij de weg wijst,…

het is tijd dat het tij keert ik heb weer veel geleerd de stenen die mij lieten zakken naar de grond zijn weg ik brul het uit naar jou en de rest kijk mij dan gaan mijn gezicht die tanden en die blik zo scherp als een mes nu is het mijn regie en niet de jouwe maar het wachten was het waard ik ga voorwaarts met een frisse wind nu…

wolken dalen neer in helder water plengen rimpels over vlakte schurken aan tegen randen aan verte, nauwelijks zichtbaar regen versteent, stuit op blindheid van muren. Ik vroeg het raam om vergezichten tussen lamento en bittergaar er is geen ontwaken geen opstaan, geen vlucht uit de dodengalerij op de rug van roemloze slaap…

the lady in blue beschreeuwt , al beeldend, haar schoonheid die zich tevens doch onvermijdelijk mengt met sterfelijkheid dat is wat ik voel, het wonderbaarlijke doet ook lijden, wordt met melancholie aangelengd het is niet enkel de schepping van een vreugd vertaald in een sensuele zucht het heeft ook de dood in zich, verlies…

mijn waken ondiept zich in slapen verzandt in nodeloos herhalen er is een punt van inkeer, misschien wel nu of nooit. Ik weet het niet en kom weer boven water, ik stel me een vuurkorf voor, daarin een gloeiende massa, amorf, waarvan de sintels zich mengen met de fijne druppels van motregen, geknor in de lucht, een vliegend varken…

Je gulheid wijsheid blijheid je kracht wat men ook van je verwacht je lacht.…

Hier versterft het licht met de stilte het ruikt muf hier liggen zij voor wie het laatste uur al had geslagen hier wachten zij op een afscheid één dezer dagen jij gaat naar huis om de geur van je handen te pellen.…

de dichtheid van duisternis is doorsneden met lange lanen deze strakke lijnen kennen geen hoek die ik om kan gaan zonder vaag schijnsel geen schaduw om uit weg te banen zonder dwarsverband bestaat geen zijn om in te bestaan mocht er ooit iets veranderen aan de rechte tijd die wegtikt wijk dan van gebaande paden zodra het u…

De eerste zijn, dat is pas fijn, Zonder tweede zou er geen eerste zijn. Men wijst graag naar onderen, Als men zichzelf laat bewonderen. Het blijft me steeds verwonderen. Behandel de ander gelijkwaardig Dan ben je ook nog aardig.…

och hoe stil is mijn zwijgen deze avond wanneer het Goddelijk licht langzaam aangaat gloeit over de twijgen genoeg het is gewoon genoeg wat was komt niet terug of toch… weer dezelfde weg behoedzaam volgen telkens letten op… aarzelend, steeds te laat dan weer te vroeg……

Op de rand van mijn slaap struikelt een stiekeme gedachte Zij verschaft zich toegang als een dief in de nacht. Mijn kamer wordt duister Ik kan niet slapen en luister naar sissende slangen en grommende beren. Op de valreep van een gedachte overdenk ik mijn slaap. In een hok vol gedrochten en schreeuwende stemmen. Nog ergens, in de…

Gesloten brieven zwijgen tot ze gelezen worden geven hun geheim echt niet eerder aan je prijs brieven met plezier en soms ook met zorgen brengen mensen voor je het weet van de wijs. Ongeopende brieven, het is soms net je eigen hart je weet nooit, wat je tegen zult kunnen komen ook al lijkt de persoon je dan soms nog zo apart over iets, waarvan…

Droomde ik als meisje wel eens van een jurk als Sissi En stond ik vroeger wel eens voor een etalage Te kijken naar van die niet te betalen witte jurken, bloot en romantisch Ik wist precies welke ik hebben wou Maar toen iedereen begon te vragen Wanneer gaan jullie trouwen, is dat al gauw Toen hadden wij er al een punt achter gezet Alleen nog…

Herroepen kan niet, telkens herinner ik je gezicht; een gewoonte. Dit lijkt wel steen in vergruisde vorm, niet oplosbaar in water. Er sijpelt muziek in oren ontdaan van gehoor. Onze tijden herleven, we doden de tijd terwijl mijn ogen herbeelden. Een cirkel leek mij ideaal, geen begin, geen eind, van alle tijden. Toch slaan de…

Ik ga voorlopig maar niet dood het verdriet van mensen is mij te zwaar om naar de hemel te dragen trouwens, ik weet niet hoe ik daar moet komen via de kerk lijkt mij toch sterk tegen de moskee zeg ik ronduit nee mijn twijfel is te groot nee, ik ga voorlopig maar niet dood.…

ben de trap opgegaan heb de veilige koepel van licht verlaten tastte langs wanden hoorde treden kraken wist zo waar ik was maar het benauwde de lucht werd ouder dikker en kouder zweemde naar geuren die raakten aan een onherstelbaar gebeuren nog had ik ruimte moest wentelen in steeds krappere draaien op dat moment scheurden…

Mijn vrolijke En warme ik Vechten steeds weer Om zonnelicht Naar boven turend In het blauw voel ik toch De aantrekking Van een sombere Onderlaag van Mijn gevoel De nacht Op het moeras Der somberheid Weerkaatst het Zonlicht via de maan En ik baad En wentel me Volop in Het maanlicht Voelt vertrouwd Even toeft het fijn…

midden de gloed van een ondergaande zon verwaait hij mij met een nieuwe wind in zijn verhaal waarom kan ik niet omgaan met jong zijn het refrein inademen is het omdat ik hem zie als een droom met een beetje werkelijkheid de werkelijkheid van mijn twijfel…

Opeens was ze zwanger Ze wist niet dat het nog kon Die tijd was voorbij, dacht ze Maar het was de overgang niet Er was een tweede levenslicht in haar aangegaan De groei van een nieuw leven, een nieuw wezen, een mens in wording, die zich daar zelf nog nauwelijks van bewust was Die nog steeds met haar hele ziel en zaligheid…

waarom, voel ik jou soms zo dicht bij me raak je even teder m'n wang en haren voel ik me ongedwongen, vrij en blij waar en hoe valt dit toch te verklaren? Als ik 's avonds voordat ik mijn ogen sluit jou met mijn woorden dit probeer te geven denk ik het is soms net een beslagen ruit veeg je ze schoon, krijg je alsnog de strepen. Niets veeg…

Het is bekend, alles wat onopgemerkt bleef leeft in stilte onder de wolkenzoen in het land van jouw heimwee geen schurken die de boel bedriegen of eenzame goden, het noodlot in de hand geen krant met leugens over liefde of een acteur op een zonnig strand met slechts de zon als gezelschap nu de liefde geluidloos is in alles overstemmend zwijgen…

als een in woede ontstoken meute haar driftig te grazen wil nemen al de illusies die ze ooit heeft gedroomd met geweld tracht mee te nemen haalt zij hen met een sprong in de nacht onderuit ketent hen gedachteloos vast aan de sikkel van een ondergaande maan omdat zij wil verdergaan met leven ten volle wil bloeien iedere morgen…

Wanneer krijg ik eindelijk die kracht zonder jou verder te kunnen leven jouw warmte te kunnen missen die jij me toch alleen kon geven? Wanneer zal ik jou kunnen zeggen kom, geef me weer die kracht maar dat valt niet uit te leggen jij had me helemaal in je macht. Wanneer kom ik van je los, ben ik vrij al had ik je nog zo graag bij me gehad…

Ineens besefte hij het het was dat afscheid nemen telkens weer opnieuw begroeten met iedere handdruk tot ziens welkom je gaat toch niet weg maar hij kan niet blijven en hij was gegaan iedere weg had asfalt en bracht hem weer geluk bracht jou de wijsheid op het ergste en het beste voorbereid.…

Er blijven dingen die onbesproken zijn klein, maar al zou ik ze zingen ze doen evenveel pijn. Woorden, uit een zin zeggen vaak veel over liefde en haat jouw gevoel, of ik die win? Zinnen, wat je verlicht raken vaak je hart geven, dat gevoel maar ook de smart zinnen maken op papier met veel liefde, warmte zo op mijn eigen manier…

hoe groot jouw honger was naar vrijheid weet ik niet of toch kleuren bladeren anders, gewoon anders doordat het gemis niet te vertalen valt…