Alle inzendingen over tijd

Niet beogend nog te winnen wat bij voorbaat al verloren gaat houd ik mijn emoties binnen en wil 'k mij zelfs niet bezinnen op wat mij wacht en weer verlaat. Zo hoop ik elke dag te klaren vrij van avondgrijs en -grauw en dat de nacht mij weer zal sparen voor zinloos in het donker staren tot een nieuwe ochtenddauw. Toch blijkt de tijd mij…

In het voorbijgaan wil ik blijven in het breken van de ochtend in het oog in oog met de zon in het gras berijpt op het plein in alle woordenloze wolkjes in de nog zachte monden in de stilte van de sneeuw…

Tijd is geen snelweg tussen geboorte en sterven, Maar ruimte om in de zon te parkeren Tijd is geen kast Om je leven in op te bergen, Maar een vitrine om het tentoon te stellen Tijd is geen typmachine Om alles te beschrijven, Maar een harde schijf om alles op te slaan Tijd is geen kalender Waar alles voorgeschreven staat, Maar een boek…

Nog houdt hij het landschap stevig vast, hoewel zijn hand reeds lichtjes beeft van schaamte voor de naderende dood en voor al die stilte die erop volgt. Wie stelt er paal en perk aan zoveel gras? Zijn beeld vloeit open in de spiegel. Alles wat ooit gelogen was, een logboek vol, wordt langzaam wit. Hij morst nog een beetje waarheid over de…

In 't laand van Bartje het mien waige staon 't was ain mooie tied vergeleken bie nou, wie knikkerden in't zaand hinkelden op straode want zagst mor of en tou ain auto laangs gaon, luipen op klompen in de snei zwommen veur 't huus in daip summers waren waarm en lei. As ik zo terugge kiek zai'k de toene van Pa zien schaopen, zwienen en…

Proces van genezing, is Een studie van tijd Middenin de duur Progressie die verblijdt Periode optimaal; Scheren en wachten Daarna ongekend Pijnvolle nachten Kracht van de ether Heeft goed gewerkt Met behulp van ex-vriendin Opnieuw aangesterkt Kon ik weer op eigen Benen; van een last bevrijd…

bundeling is verbladering in de herfst je waait weg je blijft liggen weggerot geveegd op hopen je weet niet meer je vergeet door d’ontluist’ring na d’ontblad’ring storm en beregening ontlezing als herinnering zo blijkt telkens weer bij lang verleden dichters die ooit in bundels waren…

De nachten kouder worden in de omslag van het jaargetij De hitte waarover we morden kwam, ging, en is voorbij Met jou bestijg ik steile treden zonder jou had ik die gemeden wij dragen elkaar met ons mee in een cirkel zonder doorsnee Bij het klimmen van de jaren lijkt het lichter van bestaan het lichaam meer een last die ons beweegt…

Het bestaan is voortaan een woord alleen Een vervolg is er geen Van inhoud is leegte een En gedenk dan alleen nog een koude steen…

terwijl de zon de laatste boomtop kust laat ik de dag voor wat ze is een eendagsvlieg ik maak een onderscheid tussen vlieg en mug en meet de tijd af aan de afstand die een vogel vliegt en daarna rust zolang is een dag ik giet haar in brons plaats een voetafdruk in nat cement en leg mijn hoofd neer op een verenkleed van dons…

mijn letters zijn als wollige pluisjes die zweven boven het gras ze lijken eigenwijs strelen zachtjes mijn gezicht en het jouwe de wereld is groot voor hen ze komen neer met een plofje dat ik eens zou willen horen…

De klok heeft mijn hoofd verlaten de uren stil gezet toekomst in nevel verhuld geen tijd voor nu gelaten De tijd heeft de geest gegeven wat zij nodig had of meer nu dwaalt hij rond proberend verleden opnieuw te beleven Maar de haast eeuwig ijlende haast zelfs de tijd kan hem niet stoppen en ik ren mee, verdwaasd…

ratelend bonken uren van de helling minuten springen op in het stof van seconden dagen brokkelen af smelten zonder spoor weken drijven oeverloos voorbij maanden als een zee seizoenen golven in de oceaan waar jaren deinen geen vloed gaat hoger dan de hemel het springtij wacht die ene kans…

Ogen vormen wallen, De nacht smacht Naar iemand die lacht, De nacht wacht Geduldig op vallen…

Staande bij het zelfde kruispunt op de dode helft van het spoor is het alsof je niets meer hoort niets meer ziet dan leegte Traag slepend vervolgt zich de weg in zuigende modder zonder bodem neemt de zwaartekracht weer toe genadeloos als de botte realiteit Dit is niet het goede moment om nu hier te zijn zonder koers niet klaar voor een…

De jaren liggen in het kussen In voorgaande avond ging je terusten Welgemeend, in de hoop van wakker worden Een nieuwe dag tegemoet Een nieuwe dag tegoed Onbeholpen, speekselsliert Mondhoek ontsierd Je keert weereens weerom De jaren dreigen ouderdom…

Merkwaardige fibraties als geurendistillaties beroerden het gewas. "Ik ben beduust", zei Slak, die tot zijn buurman sprak: "Vertel me wat het was!" "Het is een noes etude, een opmaat tot prelude. Het was toch niet te ras?" zei Schild, een iet verlegen, "Ik noem het: Sterrenregen en groeiend, groeiend gras."…

de laatste keer, keer omme wanhopig verheugt de tijdskromme zich op wedergeboorte, opleving dit lijden is over, kijkt terug in onverwachte tover ontsloten poort, onaardse beving jonger dan de dood kan men niet sterven immer weer de weg die wijst naar nieuw leven, krijst, jonger dan de dood zal men erven…

In de holle zandloper schuren scherpe korrels de tijd steeds verder uit hoe verder het zand hoe sneller de korrels het lijkt wel of de tijd almaar sneller gaat als je ouder wordt terwijl jijzelf alleen maar trager wordt ... .. .…

ook al is deze zomer voor alle tijd bewolkt valt het water met karren vol sop naar beneden ‘t verleden blijft niet te vatten natter dan ons heden zonder polders dijken ‘t land dorpen onbevolkt we zullen het nimmer meer in tekens kunnen achterhalen maar de oceanen moeten ooit met water zijn vol gelopen na uit de lucht op het land in leemten…

Verzadigd met gevoelens, Grijp ik naar het antwoord, Van mijn denken en mijn doen, Mijn toekomst en mijn toen. Lonkend naar wat komen zal, Bevredigd door het weten, Dat wat ik heb gehad, Nooit meer zal vergeten. Kijkend naar het heden, Met jou in mijn gedachte, Verlangend naar een ons, Waar ik eeuwig op zal wachten. Maar wanneer je…

levensavond samen uitkijken over het kalme water tevreden luist’ren naar eenden, net als vroeger rondkwebbelend in het riet…

’t Moet makkelijk wezen stap voor stap omhoog zonder enige vrees Maar ’t is zo vreemd omlaag is meestal lichter dan de weg naar boven Als het pad te smal is om nog te kunnen draaien rest alleen klimmen achteruit Rug naar de toekomst blik lonkend naar voorheen terugval schijnt onvermijdelijk…

De tijd is een gat waarin alles verdwijnt en dan weer verschijnt in vormen van leven die eindeloos geven. Tijd is een woord dat woede verstoort en liefde verspreidt naar oneindigheid. Eeuwige liefde zijn beeldschone woorden diep in je hart en warm in je ziel Waar vredige oorden met vogels en leven altijd zijn gebleven.…

Eindeloos lijken we verder te gaan voorzichtig tastend en later overmoedig als pelgrims op weg naar weer een nieuwe maan kil en koeltjes zoekend naar een warmbloedig bestaan in de striemde regens van verdriet met vage vergezichten in het verschiet Achter de kale trede een steile klim naar een wijde blik achter de horizonnen waar geleden…

Is het nou echt zo’n ramp dat ouder worden Een onoverkomelijk gebeuren? Iets waar je niets aan veranderen kunt. Natuurlijk hoort het bij het leven net als alles. We zijn hier met zijn allen maar voor even. Met een missie of ook niet, allemaal met hetzelfde doel. Ouder worden. De één haalt de leeftijd van honderd of méér, de ander…

Stil staat alles Elke kracht weigert zijn invloed, mijn invloed Zwaarte valt weg alsof het niets is en dat voelt wederzijds Materiaal zonder bestaansrecht, ik zonder materiaal Atomen weigeren simpel weg te draaien Aan het niets houd ik me vast Zonnestralen komen gevangen in dit ogenblik te langzaam binnen door het raam Lopen is onmogelijk…

De wankele wal van de tijd gebouwd op de grens van ons leven draagt planten en bloemen die geven wat troost aan een wereld die schreit. Zijn stenen, gekleurd en geleid, langs grillige lijnen geweven vertellen verhalen en geven gedachten aan vreugde en spijt. De weg rond die wal vol met hoop laat zich door de zon graag verlichten terwijl…

De pracht van de boterbloemenwei met zuringaccenten en het wit van ontloken madeliefjes maakt weemoed wakker, verleden dichtbij. Er op uit het veld in, heerlijk vrij na gedwongen schoolgang, op zoek naar avontuur in afgedamde sloot of klaverveld met voorjaarstoeierij. De kleine voederbieten afveegbaar aan broek of bloes, voor vee bestemd…

Oud worden is niet moeiijk, het is onmogelijk, men blijft het nadenkende kind, de popelende minnaar, de man, de beschaamde vader, maar steeds meer afgedane tijd begraaft zich in huid en lijf en leden tot alles is eengeworden met de dagen die zijn voorbijgegaan. Men sterft vanzelf. -----------------------------------------------------…