Alle inzendingen over verdriet

Beschaamd wend ik mij af Van deze plek De taal is straf Afwijzing in drek Pierlala dood als een pier Ego grimlacht, Vertrekt geen spier Ik vertrek in de nacht.…

Doe mij maar koffie verkeerd zeg jij en terwijl je alle pijn op tafel legt geef ik een trap tegen de stoel aan de andere zijde vang jouw tranen op lees geschiedenis in doffe ogen, deze dag schrijft nu al een zwarte herinnering weer laat ik los neem in stilte afscheid van de verwondering dat dit leven gespeeld is in de spiegel…

oh, lief ik had nooit kunnen bevroeden dat ik onze gelukkige dagen opnieuw zou beleven in de diepe pijn van de winter en toch zou ik wederom nieuwe lentes en zwoele zomers zoeken als bron voor de tranen die onophoudelijk mijn wangen strelen…

speels wil ik woorden losknopen, struikelend in mijn mond, ongedwongen en met moed kijk ik de kamer rond maar stilte breekt mijn hoop als de vragen gaan vervagen, blindgeworden letters durf ik niet of nauwelijks te raken ruggelingse ogen vullen zich met zinnen nog te gaan, onvoldragen klanken die ik steeds maar weer…

jouw kilte laat zich soms zo voelen als een bevroren sloot waarin een reiger vastgevroren roerloos wachtend op zijn dood onder het ijs zijn prooi bespiedt maar weet volgende lente ben ik er niet.…

leegte niets meer en niets minder woont binnen me groeit langzaam als een eenzame boom tussen de gedachtevelden een boom die niks meer voelt en niks meer waarneemt behalve de kracht van de wind behalve de bloeddruk van de aarde en -heel af en toe- de warmte van de zon…

Vraag mij niet naar dat eeuwige verlangen gooi die sleutel weg laat mij maar geloven dat het in de hel ook vervloekt goed toeven is stook het vuur langs wakker razende vlammen vergeet dan niet die laatste deur goed dicht te schilderen maar laat me, verdomme laat me .....…

Wie wil mijn tranen overnemen Ik weet niet wat ik er mee moet Ze zijn vervuld van liefdesverdriet En blijven stromen in overvloed Wie wil er wat van mijn verdriet Een litertje of zo je zegt het maar Dan mag je het gratis bij me halen Ik ben het zat en ben er mee klaar Ik heb al miljoenen tranen gelaten Wonderlijk vocht uit groene ogen…

hoor het verlangen in je het gemis erbij ik pak het stil voor je in…

Zwak word ik van de gedachten, Ik raak in mijn eigen gevoelens verdwaald En steeds blijf ik weer wachten, Tot iemand anders het voor mij bepaalt Af en toe word ik gek in mijn hoofd Hoe raak ik al die twijfels kwijt? En steeds wordt door iemand beloofd "er komt een eind aan jouw onzekerheid" Maar waarom kan ik dit niet geloven Zo leef…

Verkrampt, in jezelf gedoken 'Auw' Zoveel pijn diep van binnen geen idee hoe te verlaten Tranen ontbreken Huilen zonder tranen…

ik begrijp jou wel moeder, dat je me naar de kop vliegt je moet gewoon terug naar die plek van die takjes en twee warme eitjes die ik met zorg, veger en blik opnam en wegkieperde je moet wel en daarvoor trotseer je zelfs de daderes van die dubbele moord…

De witte lakens zijn bevlekt met maagdelijke tranen van nieuw verdriet over oude zaken die niet willen verjaren Oude kou bevriest van binnen resten levensvreugd van toen vertekent ook het beeld van nu tot een simplistisch afgietsel van gedane zaken zonder keer…

Een fluistering van stilte Schemering in de nacht Sterren die intens stralen Maanlicht zo zuiver zacht Het strand stil en verlaten Alleen het ruisen van de zee Zachte golfjes in de branding Nemen mijn gedachten mee..... Mijn ogen glanzen vol hoop Schemer verslagen door licht De wind waait zoute tranen Strelend over mijn gezicht De…

Een gewoonte, zomaar een gebruik. Je angsten laten varen, door een luik. Voor de laatste maal, achterom kijkend. De zon zien wegzakken, een gezicht zo onbegrijpend. Niet wetend, wat de toekomst brengen zal. Je tranen, maken een waterval. Verloren, het zicht voor eeuwig verduisterd. Enkel nog gehoor, maar niet een die luistert.…

Ik loop door mijn gedachten Tot ik bij de achterkamer ben De snijdende pijn die nooit went Hoe lang ik ook zal wachten Voorzichtig open ik de deur Mijn gezicht bedekt met tranen Mijn spiegelbeeld in alle ramen Met in mijn hart een grote scheur Ik wil zo graag even terug Naar alles wat ik ooit liefhad De voldoening in mijn hart Heel even…

Een mooie krans gevlochten van margrieten met daartussen een enkele roos, de stilte hoorbaar en allen zwegen een hele poos. Toen werd er gesproken een laatste groet een laatste woord, snikken werden geuit of stilletjes gesmoord. Hoofden bogen zich respectvol gezwegen, maar in de fluistering van de wind komen we jullie namen dikwijls…

geen dag zonder leugens gekleurd in de was gestreken, gevouwen in de plooien van je jas woorden wisselen sokken blauw, zwart of bruin dan ben je wel, dan ben je niet gestreept of geruit handen worden gewassen met doorschijnende zeep met onschuld en lucht onvergeeflijk dit keer op je tong druppelen tranen, tandpasta en schuim en…

Vloed in mijn hart Golven van verdriet Stromen met kracht Breken in mijn ziel Ontelbare druppels Zilte zoute tranen En ik kabbel voort Tot het tij zal keren…

Zoals bloemen in de bladeren bloeien hun bladeren als kronen dragen en dan door voeten vertrappeld worden zo leef ik er zijn lentes en voeten en keer op keer zal ik weer bloeien ...…

Sluit je ogen en val Volg die traan En glijd weg Op deze eeuwige pijn Voor de laatste keer Sluit je ogen en sterf Binnenin breekt je hart Een nog nooit ervaren pijn Neemt je in de macht Voor de laatste keer Sluit je ogen en voel De pijn stromen door je lichaam De gekmakende herinneringen Voor de laatste keer Open je ogen en…

Geluk is zo broos teer en breekbaar dat, als men 't al te hard vastpakt, het risico neemt dat het uit elkaar spat.…

Weer sprak jij met twee monden terwijl het kwijl langs jouw lippen liep keek ik even achter je ogen naar binnen koud en kil achter warm geloken wimpers lopen letters langs gedachten kloppen even rechts aan staan links even stil bij het weten en niet willen zien, verscheurd rukt twijfel aan jouw tong gespleten klinken klanken ijzig…

Langzaam schept de herfst doorzichtige velden met bruinrode schaduwen lijken op slagvelden van verslagen ridders, verminkt onder verloren licht waar stormachtige bladeren knielen naast naakte winterbomen, huiverend zonder zomergewaden bidt de priester tussen stervenskoude en beroofde lichamen, ontdaan van al het bladergoud…

Gegroet - Waarom kwam ik terug? Ik was al halverwege de brug Van de Fluistermuur over de sluimerrivier, Een duwde mij al in de rug. Waarom hebben zij me niet laten gaan Naar het nachtgebied van mijn dagbestaan Door wallen van waanzin afgezet, In watten van duisternis ingebed, Overkoepeld met een stolp van kou, Waarin elk trillen bevriezen…

Daar bloeide 'ns eenmaal Een bloempje op de hei - Het was nog geen lente, Het was nog geen Mei. In 't heel vroeg voorjaar Heb ik het zien staan - Toen ben 'k nog zo zachtjes Daar langsheen gegaan. Maar een mooie morgen Toen was ik zo blij - Toen mocht ik dat bloempje Gaan plukken voor mij. Lang heb ik gelopen En toen ik…

Verloren in de stilte. Alleenstaand, in de kou. Huilend in een hoekje Zeg ik, ik hou van jou. Te trots om eens iets liefs te zeggen. De wapens stilzwijgend neer te leggen. De kracht niet om het tij te keren. Te laat beken ik nu mijn spijt. Ik draai me nog een keertje om. Ik moet nu gaan, het is nu tijd. Waarom was ik toch zo stom? Nu…

Ik wil niet dat de bomen gaan dansen en de vogels gaan zingen van geluk. Ik wil niet dat mijn handen gaan trillen en mijn gezicht verteld wat mijn hart voelt. Ik wil niet dat mijn gedachten jou opsluiten in mijn hoofd als een lieve crimineel. Ik wil niet dat mijn hart jou met beide armen omhelst en doopt in een laagje goud. Het enige wat ik…

Ik zit hier tussen jullie maar niemand die het ziet, het vreet aan mij van binnen, mijn eigen stille verdriet. Ik kan er niet aan wennen, klinkt als een liefdeslied, het gevoel bij mij van binnen, mijn eigen stille verdriet. Mijn hart dat trekt zich samen maar jij die merkt het niet, het leeft bij mij van binnen, mijn eigen stille verdriet…

Langs het pad van kiezelstenen groeien hyacinthen paars van kleur in kleine groepjes naast elkander verspreiden zij hun eigen geur ze kijken luchtig naar het licht soms verschillend van nuance diep geworteld in donkere grond laten zij lentedagen dansen omhelzen elke nieuwe morgen sprankelende druppels ochtenddauw buigen zacht naar zonnestralen…