Alle inzendingen over verdriet

Wrede Dood: wel hebt gij zijn jeugd gebroken, Maar zijt gij sterker dan mijn hartelied? Zolang de Taal van Holland wordt gesproken Vergeten vromen* onze Vriendschap niet. Nu bouwt zijn grafsteen tussen zoveel stenen, Terwijl de winter weer zijn tocht begint. Nog weinig tijd: de letters zijn verdwenen, Geslagen door regen en wrede wind. Maar…

dichters componeren woorden tot stille stemmen, die deuren openen in menig hart zij raken met hun composities de pijn, die, gedragen in stilte, het leven soms verstart tranen wellen, ogen drijven in die zwijgzaam leest, die de stille stem, nu bevrijdend, eerst zo had gevreesd…

Haar gezicht regent huilt verdriet door de dagen zoekt troost in de nacht…

Stille tranen zie ik in je ogen recht door je masker heen niemand mag naar binnen je bent nog liever alleen Er is iets in je kapot gegaan wat ik nooit zal kunnen maken ik wil wel maar alleen jij kan dat al lijk je bang het kwijt te raken Ben je nog aan het verwerken ik wil jou al die ruimte geven dan moet je dat wel zelf willen om verder…

vanmorgen vroeg m’n vader bij mijn bed hij zei ‘jos ‘t is nu lente we gaan gauw krenten’ ‘Vader’ zei ik toen ‘fluks m’n kinderzoen Uw geliefde vogels zingen bij Uw zerk paps we bracht'n je heel teer naar 'n glazuren druiventombe St. Machutus is onze stonde je zien kan nu niet meer’…

Na de regen van gisterendag Kwamen heden vele nuances groen Dat is wat ik zag Maar het zal er niet toe doen. Slachtoffer, geraakt door een bus Fietste gewoon rechtdoor Vehikel rechtsaf, in eigen lus Er zijn geen woorden voor. Dramatiek, zelf geschapen Vreemd, dat ik hier fiets Ik ga maar slapen Ik zeg u niets.…

het raakt ! gescoord ! klinkt uit elke windstreek samengebald tot een juichend geheel rolt de roep over oneffen en gebroken keien jij struikelt en ik ? ik kijk niet eens om wil de klanken inhalen eer zij de hoek om dansen naar het noorden daar waar geluid nog ruimte kent en woorden nog stilte vinden, vind ik onvoorwaardelijk…

Je moeder heeft je gevonden toen je in het trapgat hing voorzichtig maakte zij je los en droeg je naar beneden Wilde je iets uitproberen misschien, in je spel of was je levensmoe de twijfels zullen blijven Je zou pas twaalf worden aan het eind van de volgende week maar niemand zal ooit je laatste momenten kennen Vaak kom ik haar tegen…

als Volendams trots BZN luidkeels jouw naam scandeert op muziekpodia, radio en TV en volle zalen ongegeneerd meebrullen snijdt een vlijmscherp mes mijn verdrongen gevoelens aan repen enkele decennia lang koelkastkoud geconserveerd het verklaart de pijn begeleid op gitaar bas en slagwerk geen medicijn die afdoende is als BZN jouw naam…

Alleen in een milde oorlog Overweeg je de kans Wik je de norm De koortsdroom blijkt bedrog Vaal en naakt nu De ziel worstelt met de made Stottert in dit jachtig vel Wijzend naar de alarmbel Met een trillende vinger De ring met jade…

Tranen verzuipen in gesproken woorden verstoppen zich achter verdronken zinnen laat nacht geen dag meer worden laat mij slapen in verloren lente…

In een knip Een subtiele wenk (De wenkbrauw die buigt De frons die één tik lang dieper snijdt) Vond ik de kracht Om een scharlaken gloed te bewaren Mijn kroost stoof de deur uit Geloof ik en ik groef me in Onder dons en haren en huid Huiverend voor een bang begin De haard gaf gensters af De hond die aan mijn ijsklompen sliep Sloeg kermend…

huilende kinderen tellen hun tranen niet verbergen keuzes in het stilste verdriet lachen als het mag oogstrelend zacht angstig in hun zijn die verscheurende kracht waarin zij dromend geluk steeds moeten delen hun lach naar jou zal ik morgen beleven…

Snijden gedachten wonden in het zijn van geleefd verleden en is het pad van de toekomst soms slingerend en onbegaanbaar struikelt wantrouwen niet meer over vertrouwen in het nu, dan zal morgen tijd geven in dagen die lengen, de zon zal roepen en ik zal wachten boven aan het duin waar zicht geen vergezicht meer is en de…

Waarom sta je als man zo zwak waarom heb je geen rechten waarom die eindeloze strijd als je voor je kind moet vechten Waarom doe je steeds zo moeilijk waarom gun je hem zijn zoon niet waarom kun je hem maken en breken heb je dan écht plezier in zijn verdriet Jij hoeft niet telkens weer te kijken naar tranen van gemis in zijn ogen naar…

Ik lees jouw naam naast de kuil eerder op de dag gegraven, ruimte kent hier geen tijd, uitzicht evenmin draai mijn gezicht naar donkere wolken en vang luchtig het enige licht dat jou nooit meer zal raken narcissen lijken te grijnzen, harteloos loopt geel over in wit, kou trekt op langs duistere klanken ijzig…

Ergens ver weg ruist een stem terwijl een eerbiedig suizen door het eikenhakhout glipt Ik zie een lijster die daar onwetend hipt door een hoofd waarin alles blijft verhuizen Hier huist het allerlaatst van hem.…

Ik zit alleen hier met de Pasen en ik zwem in mijn verdriet, het had een feestdag kunnen zijn maar dat is het uiteindelijk niet. Mijn allerdiepste gevoelens kan ik niet meer bij je uiten, het vreet aan mij van binnen, het wil zo graag naar buiten. Het vonkje dat er nog over is blijft bij mij veilig gloeien en ik hoop dat jij de brandstof…

Mijn hart is weer gebroken, ik lijm de stukken aan elkaar. Het doet zo'n pijn van binnen Wanneer is het nu eens klaar? Ik weet dat ook jij dit niet wilde maar het is toch weer gebeurd. Toch zal ik van je blijven houden maar ben ook nog niet uitgetreurd. Ik wil je ook niet blijven kwetsen met mijn intense verdriet. Jij heb hier ook niet…

terwijl jij omstuwd door veelkoppige dierbaarheid plechtstatig in de oven wordt geschoven of kiest voor statische afscheid- positie doe ik neerslachtig de boodschappen bij AH gooi achteloos TumTum en Brie in obstinate kar denk aan verassing bij posters met verrassing eerbiedig je onbegrepen wil temidden van kopers’ animositeit herhaal…

In een stroom vol woestheid Als een waterval op dreef Krijgen mijn emoties ruimte Weg te glijden in de diepte Vol kracht en met overgave Laat ik al mijn verdriet los In duizenden druppels gevat Vol weemoed, pijn en woedde Weg heel erg ver weg van mij Verdronken dromen opgeslokt In de koelte van het stille water Onvindbaar met de stroom…

Later praten we nog een keer over alles wat er scheelde Dan vinden we elkaar wel weer warmen ons aan wat we deelden Later zal lang verlangde troost een lach toveren uit de traan Al dansend brengen we een toast want oude tijden breken aan Later zal ik mogen weten waarom je zo vlug gevlogen was of jouw tijd goed werd gemeten Kon opmaken…

Een dag, een nacht, een hart vol verwachting. Dromend en hopend, verbaast door jou minachting. Een ochtend, een avond, een leven vol geluk. Toen kwam jij binnenwaaien, nu is mijn leven stuk Een droom tegen werkelijkheid, een leeg gevoel zonder reden. Ik wil verder met mijn toekomst, maar zit vast in mijn verleden. Geen pad wat ik kan…

Men trof eens in een labyrint Een heel verdrietig, eenzaam kind Wat was het bang Het duurt zo lang Voor wie gewoon geen uitweg vindt…

In weerspiegelde reflectie Als door een bliksemstraal getroffen Het voltrokken, het prestigieuze 3e uur Een hand verbonden en verstrengeld Strakker en strakker aangetrokken Het koord rondom mijn hals 3 maal na de bekoorde slagen galmend vanuit de verte daar naar waar ik heen tracht te gaan en waar ze dan voor mij luiden In weerspiegelde…

Ik voel me gevangen als een vlieg in een web. Het leven door toevalligheden laten afhangen, ambities die ik niet heb. Keuzes die ik niet wil maken. Op niemands tenen wil ik staan. Niets dat mij nog kan raken. In de menigte opgegaan. Het borrelt bij mij van binnen als een vulkaan die op uitbarsten staat. Maar ik kan geen nieuw leven beginnen…

Met een koffer in de hand Een rugzak vol verleden Zegt hij zijn huis en thuis vaarwel En begint met reizen Van werelddeel naar wereld Via hoofd en hart Gebruikt hij podia en publiek private stromen Zo waart hij rond al wekenlang Langs eindeloze maanden Door sluiers vol geheimenissen En in nevelen gehuld Doorbreekt hij grenzen en gedachtegoed…

Door de intense pijn word ik van binnenuit opgevreten, door het verdriet tegen de grond gedrukt. De machteloosheid graaft een donk're kuil waarin het ongeluk mij stort. Tenslotte bedelft de eenzaamheid me met de eeuwige vergetelheid. ik ben levend begraven en dood ga ik door het leven.…

Er ging een schokgolf door mij Ergens heel laag en verraderlijk traag opgewekt Als een roep die je nauwelijks herkent Gehinderd in mijn drift Reken ik mijn gebreken door Vloek naar God en baas en vrouw In een vlaag van verveling Kruip ik op de troon, een kreupele koning Mijn dorre lenden jeuken Een draak buigt over de schatkist Snuift…

Kon ik jouw dromen maar vangen, als jouw ogen weer triest kijken. Mijn hart vervuld van verlangen naar de liefde die mij heeft doen bezwijken. Kon ik jouw muur maar slechten die jij nu om je heen hebt gebouwd. Ik wil er voor vechten zodat jij mij weer vertrouwd. Kon ik je gezicht maar weer strelen alsof we nog gelukkig waren. Ons leven…