Alle inzendingen over religie

toeven in uw licht is schaduw schuwen toch voel ik me zo vaak diep naar binnen gericht o ja, daar is de stilte gepaard aan liefde toch leidt die weg evenzeer naar kilte waar het hout zich kruist spijkert zich de adem zoals lijden en hoop mijn ziel bestuiven daar woon ik, mens, die ongevraagd in het aardse huist…

Bladerend in mijn oude dagboek kom ik je tegen. In kwetsbare woorden, als een gebed geschreven. Zo lees ik na jouw dood bewogen: “Eigenlijk geloof ik niets en twijfel ik aan alles, zelfs aan U. Maar soms, wanneer ik denk dat Gij waarachtig leeft. Dan denk ik, dat Gij liefde zijt en eenzaam, en dat in dezelfde wanhoop, Gij mij zoekt zoals…

Deze vrijdag – egyptische duisternis en vleugelslagen. 14 april 2006…

Hij nam de beker en Hij brak het brood. Hij sprak het woord dat onvergeetbaar klonk Door de eeuwen heen. En onheilspellend blonk Op Judas’ rosse lokken ’t avondrood. En elkeen at van ’t brood en elkeen dronk De purpren wijn, die hem Zijn liefde bood. Doch ’t brood was Judas bitter als de dood, In elke wijndrop gloeide een helse vonk. Kalm…

De steen is week geworden geen uur gewaakt en het nachtvuur dooft terwijl een oor nagloeit kust een haan de dageraad een keer of drie in de verte wordt al het kruishout gezaagd.…

verborgen holte baadt in licht open mond verbaasd gezicht duisternis treedt terug in licht steen gerold rock ‘n roll een engel lacht de morgen vol verbaasde vrouwen slaan op hol paasweesgegroet de ogen dicht voor zo veel hemel voor zo veel licht als de nacht voor het leven zwicht het leven ongelogen waarheid sterft niet meer…

een open einde in stille ontroering en gewijde stilte nemen wij afscheid voor het ontwaken is er een zachte en zoete rust het laatste zingen is een poort die langzaam dichtgaat in de doodse stilte is het nieuwe leven…

Op heterdaad betrapt, niet zo onschuldig, maar door de hoge heren aangeklaagd, gebracht bij Hem die enkel heel geduldig barmhartigheid steeds van ons allen vraagt... Wie werpt de eerste steen, wie velt een oordeel? Wie is zo zondeloos dat hij dit mag? De Heer schrijft in het zand: wie zoekt hier voordeel? Wie is veel beter dan wat hij daar…

door de muziek van het hart, de "ouverture" van de ziel, waarbij zinnesnaren trillen. en ik ver weg kan zien heb ik niet te willen als een draaiend wiel met zoemende tonen en zilverglanzende spaken ga ik door het heelal zonder van mijn plaats te geraken begeleid door schone klanken van een engelen partituur raakt dit het wonderlijke…

Je ogen zijn jong Verscholen in duizend rimpels Je handen zijn open Gehouden uit gewoonte Ogen als parels Handen vertrouwd en sterk Je lichaam klein Je geest zo groot Je ziel onsterfbaar Gebleven in breekbaarheid…

Waak op, waak op, Jeruzalem, Hij komt, Hij komt, verhef uw stem, uw Koning rijdt uw poorten in, God geeft in Hem een nieuw begin. U, Koning, Die de stad begroet; bij elke stap die 't lastdier doet wordt Sions vrede achterhaald, door U de hoogste tol betaald. U die gezalfd bent tot de dood; zij prijzen U om werk en brood, maar breken…

Heeft iemand God bedacht, of is Hij er toch echt? Hoe kan ik het nou geloven, als het alleen maar wordt gezegd? Waarom zegt Hij niks terug, als ik tegen Hem praat? Waarom gaan er mensen dood, als er een God bestaat? Het is moeilijk te begrijpen, dat er iemand is die je niet ziet.. Toch voel ik dat ik word gedragen, in dagen van verdriet…

Het kraaien van de vroege haan roept heel wat bij hem wakker; heldhaftig op de bressen staan, meer dan de anderen vooraan, een ogenblik van stil vermaan bij 't bankroet van zijn klein bestaan, het kraaien van de vroege haan roept heel wat bij hem wakker; zifting van tarwe uit de akker, de meester wijst de route aan, Hij laat geen rots aan…

Je zult maar bij het kruishout staan en daar je meester dood zien bloeden, gevangen in je eigen waan; waar haal je nog de moed vandaan om als discipel voort te gaan, je zult maar bij het kruishout staan en daar je meester dood zien bloeden, als zó de storm om ons zou woeden zou 't ons niet beter zijn vergaan, o God, geef ons de richting aan…

ooit opgevoed voor de rol plaatsbekleder op aarde volleerd te oordelen uit Zijn Naam een griezelrol waar ik uitviel op mijn twaalfde God bestaat niet als ontluist'rende regelgever een verzinsel uit voor machtswellust gister speelde ik vol verve toch die rol maar ik geef toe ook in spelvorm kan ik 'm nog steeds niet aan hij…

Gekleurde eierdoppen op het bord de lege schalen onverkort als tekenen van feest en vreugde. De maretak, het kruis, het leed dat toen geschiedde moest een nieuwe toekomst bieden. Een toekomst in geloof en diep vertrouwen waarop de mensheid echt kon bouwen, bouwen aan gerechtigheid en vrede geldt dit dan ook nog voor het heden? Pasen…

zelden klonk er zoveel schoonheid in de stilte sierden zachtere tinten het krieken van de dag dommelden klooster en akkers in zijden nevels bleven woorden langer zwijgen m’n zinnen vromer dan gedacht…

De wind draagt door de velden, de roep van de heraut: het Lam heeft overwonnen, zijn tempel opgebouwd. Vanuit de nacht geboren, de glorie van het licht, de wereld zal het horen, geen graf blijft eeuwig dicht. Zie 't licht van Gods genade, de dag breekt stralend aan, de Koning treedt naar buiten, de Heer is opgestaan. Die als uit stof…

Uit aardedonker eeuwig woord "het is volbracht" ik kom tot leven…

Uw liefde raakt hun diep bestaan en breekt hun sterke trotse waan, wie dient moet op de knieën gaan, de grootste wordt de minste, U droogt de voeten met uw kleed, zodat wie aanligt nooit vergeet, dat U met and're maten meet, wie meerder is gaat dienen, U geeft de weg met water aan, maar die gereinigd zullen gaan, wast U met bloed het…

Dit is uw ure, 's vijands waan, in stokken en in zwaarden breekt al hun haat zich eind'lijk baan, de heiligen ontaarden, de beker moet gedronken zijn, o onafwendbaar lijden, een judaskus als bitt're wijn, U wilt van schuld bevrijden, zij allen vluchten van U heen, geen troon is hen gebleven, die eenzaam is wordt meer alleen, zó is…

als in een waas zag ik je lachende ogen schaatsen van gezicht naar gezicht voelde ik je lichaam vlinderen tussen de mensen kinderen nog in de diepte van hun blik flarden van je stem hoorde ik wit miezeren in de mist van mijn gemijmer en rimpeling van volk suisde door jouw fladder als wollen pluizen op rijm zo kwam ik je tegen…

met een ogenschijnlijk argeloos gebaar wordt een beeltenis mij geschonken alsof ergens in stilte en eenvoud een verbintenis mag worden beklonken ik ontvang haar weesgegroet in mijn hand voel de eeuwige moeder in tinnen kleed gehuld als opnieuw in mijn palm geland zij is in God die de pijn in haar hart omhult…

Het spuitend water tintelt en bruist op mijn hoofd. Het boort een gat van licht; dat zoete licht aan 't eind van de tunnel. Ik wiebel en schommel en zing én gons én brom én mummel en tril. Kristallen parels strelen mijn huid en kleven van liefde. Vrijen met 't stromend water. Samen smelten en de handen vouwen. Duizend seconden, een…

Vraag mij niet wat ik moet eten; wel te verstaan en dan het ontbreken van de dis. Zonder geestelijk voedsel wordt dat zeker een gemis. Vraag dan niet wat ik moet weten; tussen sterven en vergeten ligt de strijd van herbeleven en de tijd om te vergeven. Zo volmondig toegehapt en dan uit de school geklapt. Juist het ritme van het leven…

wanneer hij die de roman van de mensheid schrijft zijn kladblaadjes zal versnipperen hoe kris kras door elkaar zullen aarde en sterren neerdwarrelen hoe flakkerend zullen de elementen in vuur opgaan wanneer de inkt op is zal adem stokken alleen de leeuw rijst levend op uit geschreven bloed een bruid in zijn kielzog.…

Het open graf staat als een monument dat leven tot z'n recht laat komen, al wacht onder dit firmament de vijand die zijn tijden kent met open armen het moment; de afbraak van de aardse tent, het open graf staat als een monument dat leven tot z'n recht laat komen, Gods kinderen uit stof genomen: in Christus staan zij op in één moment, de…

gebogen leunt zij voorover, de zwijgende zwarte mantel het hoofd door ellebogen gedragen om de Geest middels deze menselijke pilaren naar bezieling te vragen de houding bidt in geborgen vuur doch ook in deemoed geknield teneinde de beklijfde levensdorst te laven…

ik mag er zijn voor jou als water voor bloemen of als een bloeiende struik voor de mooiste vlinder door jouw naam te noemen open ik een luik om adem met je te delen en in gedachten jouw levenspad te strelen je hand zal ik pakken en jou op mijn schouder dragen maar ook wijzen naar anderen, zo velen die jou met warmte willen…

Gij moet wel liefde zijn, want zo onmachtig - ik kan slechts in U leven want overal en nergens zijt Gij - einder en verlangen ver voorbij. Een licht dat niet te stelpen is, een fel vermoeden dat niet wijkt, een stem die roept en zwijgt, een schaduw die me wenkt en drijft tot waar ik niets meer weet. Gij zijt de volheid van de leegte,…