Alle inzendingen over afscheid

In de verte vliegt een vogel Nog zo vrolijk in het rond Heeft nog geen besef van wat er komen zal Gisteren leefde ik nog Ik had sneller moeten zijn sneller dan hen Maar ik kon niet meer Er kwam een knal Die was voor mij bestemd En ik kreeg hem Een paar tellen later lag ik op de grond Met pijn in mijn armen en benen Niemand helpt mij Niemand…

als het zou kunnen zou ik de hemel open scheuren om je er uit te plukken ik zou willen duiken naar het dieptste in de zee om je op te halen ik zou de allerhoogste berg willen beklimmen als ik je zo bereiken kon ik zou mijn leven er voor willen geven als ik je kon vasthouden nog heel even ik droom je heel dicht bij mij en als ik 's morgens…

een stille lach op jouw gezicht verraadt een beeld dat ik niet schiep de zon wil ik je geven als die wolk maar niet ach kon ik maar een beetje warmte in je handen leggen maar jij bent al niet meer hier…

nog steeds bespeur ik rond het geluid van een verre trein die vage ongerijmde melancholie alsof iemand zich in 't holst van de nacht nog even horen laat weer afscheid neemt en verder gaat in 't duister zacht verstomt verglijdt vervliegt…

Ziek lig je daar Klaar om afscheid te nemen Alleen Je vecht Vecht voor je leven Angst misschien Je kan niet meer praten Onmacht Lief mens Laat gaan Je mag gaan Je taak is volbracht Vecht niet meer Onmacht Kon ik je maar een beetje helpen Je onrust tot rust brengen Je mag gaan Vecht maar niet meer Alles is goed Kom tot rust Het is…

Ik voelde jouw verdriet Jou tranen die je vallen liet Je prikkende ogen deden mijn pijn Je zou net als iedereen moeten zijn Maar nu, nu ben je er niet meer Geen feestjes, geen plezier Maar nog steeds denk ik aan jou Allemaal omdat ik van je hou Je bent weg bij mij Maar ik voel jou als een engeltje aan mijn zij In mijn gedachten ben je…

Ik weet nog als de dag van gisteren dat we jou ver weg gingen bezoeken. Je was nog zo klein, pas 5 weken oud, maar je kwam toch ruiken aan onze broeken. Sommige puppy's waren verlegen of juist brutaal maar jij bleef voorzichtig eerst even kijken en kwam langzaam aan steeds dichterbij en wilde toen niet meer van ons wijken. Toen was de band…

schone zwanenzang dicht het boek zo diep bedrukt de pennen breken…

ik zwaai het afscheid omver met maaiende blijfbewegingen breek tegenwinds vliedende golven overbrug afstand in een ommezien ongestreken zeil ik landinwaarts vaarwelkom je weer in mijn armen de zilte waterlanders laat ik over aan een schuimbekkende kust…

de zee, steeds kleiner, verdeelt mijn handen over duinnachten en jouw gelaat wit en stil, als lelies voor zon verborgen wordt meegenomen door de vlekken van de wind ik laat je alleen: meeuwen zwijgen de wereld en mijn stem streelt de laatste herinnering zoveel trager dan de wandeling naar morgen…

op maandag ligt zij in de agenda met haar lichaam uit de naad gewerkt sluit haar man af wat hij op zondag heeft aangesneden Jeremy…

Op de kade In de grijze ochtendzon Staart hij in het water Waaruit al het leven ontstond Eenzame cel Die zich evolueert Tot hij al kruipend Het strand betreedt Een zware steen Strak aan zijn voet Het is het water Dat zich ook van leven ontdoet…

Ik kijk in je urn je ziet er beter uit dan toen je nog leefde Had ons 'n plezier gedaan was er wat eerder in gegaan…

nu we zelf wat milder zijn leerden leven met de pijn en toch vrienden konden blijven al gebeurt het af en toe gefrustreerd de hunker moe diepte in niet te beschrijven dan de blik hoog want ik weet de grond word je vlug te heet vlucht in afstand en stilzwijgen zie de benu keert niet om verzamelt kracht uit de zon om uit zijn as op te…

Lang genoeg heb ik met een pijn rond gelopen... Lang genoeg heb ik de hoop, tijd en energie in jou gestoken... Maar helaas denk jij alleen maar aan jezelf... Het gevoel voor een ander is voor jou niet te begrijpen... Het respecteren van iemands mening is voor jou moeijlijk... Ik had het jou echt graag allemaal willen leren... Ik had het jou…

Als het doek valt aan het einde van onze "leef" tijd maken we de overgang van het aardse naar het eeuwige licht En staan we dan voor Allah, Boeddah of Gods aangezicht? Wat staat ons te wachten, de hel of de hemelpoort daar boven Niemand kan dit ons vertellen Zoek daarom hier de hemel op aarde Laat liefde je tot het einde vergezellen…

Het vensterraam staat open verwachtingsvol de koelte van het licht ik tintel scherp was haar silhouet vannacht van boven af gegrift in twee dimensies buiten op de stenen de maan was rond en stil haar schaduw het gras met ochtenddauw de zon stijgt hoog vandaag verdampt de laatste druppel.…

Het afscheid was doordrenkt met weemoed ik wacht nu op een bus die niet meer komt ik warm me aan 't ijs een kater in een nacht die nooit vervliedt het denken van de bomen is een spel dat ik van jongsaf kritisch heb bekeken ik luister naar de stemmen in m'n buik die gonzen als de bijen in een boomgaard ik loop nu langs een weg die er niet is…

Als je een traan van mij zou zijn, zou ik nooit meer huilen, uit angst om je te verliezen…

als je van steen was zou ik huilen nu wil ik schuilen met mijn gezicht in het mulle zand tot de kilte voelbaar zoekt naar helmgras een laatste strohalm stijf en stug zucht in de wind net als een kind de zee stilaan bedaren strandribbelend aaien wat er ver zoet en ver zacht tot rust gebracht…

Laten de pennestreken echt lezen hoe de pen het papier liefkoosde? Smaken de woorden op de tong even zoet als in het hoofd? Geronnen inkt onttrekt het leven aan de vers gevloeide zinnen Woorden fermenteren in de windsels van hun naam Toch heeft schrijvers scherpe snavel ooit zijn spoor in het voorheen vlakke vel gekerfd En daar voeren…

Het was goed dat ik heenging van de plaats waar niemand mij ooit wilde. Ik spot met je woede over vermeende ondankbaarheid voor de dingen die je mij niet gunde en ook nimmer gij, maar het lot mij gaf. Ik gaf je terug alle dingen die je liefst zelf mij had ontnomen. maar toch vroeg je verbolgen me nimmer terug te komen. Met de tonen…

M'n ouderende vriend verkiest crematie familie haalt hem over tot begraven graf als monument voor 'n geliefde plek om herinneringen op te halen De stervende mens wil het graag geloven hij wordt begraven, sneeuw bedekt z'n graf de tijd schrijdt voort, niemand komt langs ik sta alleen aan je graf op je sterfdag Het graf gekozen om te laten…

wanneer men mij straks op de hielen zit en anderen rijden in mijn spoor dan heb ik altijd nog één troost... ik ging ze net iets voor…

Ik pluk de woorden van het land pas toen ik ze zag ben ik gaan lopen na zaaien volgt oogsten misschien te laat maar dit is wat ik wou dans met de maan en laat het regenen als het regent en wat dan ik zal je missen laat de deur op een kier het is tijd om te waai…

het ging zo snel trillende rails falend stoplicht een trein…

Mijn dood doet mij geen pijn goed of slecht geleefd is onbelangrijk ik weet niet dat ik ooit leefde Mijn generatie volgt mij spoedig niet belangrijk wie eerst of laatst gaat leven in dezelfde druppel van de tijd Ik ben geboren, geen broer of zus kans van één op miljard,'n wonder dus elk mens is winnaar van de hoofdprijs Kort of lang, 't leven…

Huis van steen, huis van hout tranen gekerfd in elke balk vloeken geëtst op elke bout, niets, maar dan ook niets wat mij er nu nog van weerhoud je de rug toe te keren. En misschien komt er een tijd, dat ik denken zal aan al die keren, van vóór de samenzwering van tranen en vloeken. Wellicht krimp ik dan ineen en blijf naar herinneringen…

Meegevoerd op de wind Verdwijn je langzaam Uit mijn zicht Ik klamp me vast Aan dat wat ons Met elkaar verbindt Je trekt steeds meer Mijn handen worden moe Ik moet je laten gaan Zo dichtbij was je Maar nu Zo immens ver weg…

Keihard gevochten Keiharde tijd Kinderwens weg Grijze toekomst Jij zou verliezen Maar niet toegegeven Positief gebleven In 3 jaren strijd Nooit zeuren Geen doodgaan gesprek Jij ging door Tot het laatst gevochten Moegestreden Jij wilde slapen Jij ging slapen Niet meer ontwaken Nu is er rust Geen vechten meer Geen lijden meer Geen pijn…