Alle inzendingen over religie

Dit is ons laatst verlangen In onze laatste nood, Nu harten en gezangen Zijn volgestroomd met dood: O Christus, dood gebloed! Zie, hoe wij moeten Ons bloed boeten Om uw bloed! Nu bréékt het leven open, Een vrucht van rijpheid rot. Wij stellen onze hope In 't uiterst nòg op God! O Christus, opgestaan! Open uw paradijzen! Laat ons met…

Met dank aan Bert van Schie Vier koningen waren het, vér hier vandaan op weg naar een sterre die stil had gestaan. Ze pakten wat spullen en gingen op reis: de weg was wel lang maar ze waren heel wijs. De ster bleef een knipperend oog in het duister en leidde hen dwars door het mensengefluister. Een stralende zon draaide weg in de bergen…

meisje met je mooie gezicht in de zon naar de schaduw geroepen door een ingeving om niet verminkt te worden door vallend geweld in je gezicht lees ik nu nog de engel die jou eens riep…

Ik was daar op Golgotha, daar bij het kruis waar het bloed van die visser met op zijn hoofd een krans van doornen, beekjes in het warme zand deed stromen en nu december mijmert spreekt de kerst mij nog slechts van verdriet het vuur uit luchten die het zwart verstuurden naar hen die smaalden waar pijnen werden gesmoord in kelen van een dorstig…

Een Godloos mens in nood is een blind bedelaar: Hij bidt om hulp en heil, en weet noch wie, noch waar.…

Uit het maagdelijke wit haal ik je sprekend als een vaststaand feit naar binnen. Pen en inkt beschrijven kras het linnen van mijn ledig ledikant, ik prik je dichte wolkenhemel open, wrik je vrij, verlost uit diep verdoken zinnen, grijp met graagte naar je wijs beminnen, naar de liefde van een god : ik lik je woorden uit de beker, drink je…

mijn hand kruist de vier windstreken terwijl mijn stramme benen op de versleten plank pijnlijk wenen de ogen verstard gericht op een beeld van verbeelding aan wie ik mijn verloren hoop met droge tranen schenk de geur van een gedoofde kaars is als balsem voor mijn pijn in dit moment van alleen zijn…

1. Introitus o, mens, mijn beeld in jou geschapen ik treed nader tot jou beziel je met ademende genade laat ons samen juichen ons op gezamenlijk licht beraden langs verheffende wegen omgordeld door voortdurende bloesem laat ons zoeken naar een scheppende zegen 2) KYRIE mens, ik ontferm mij over jou leg je…

ik schrijf m'n eigen regels naar de letter boetseer een heilig, openbaar gedicht nee, eer mij niet, ik doe alleen mijn plicht afvalligen behandel ik als ketter ik overweeg slechts zaken van gewicht mijn omvang groeit, ik ben een binnenvetter de spanning tap ik af als gele etter ik druk me uit in Duisternis en Licht dan keert het om, weerkaatst…

De ziel wordt geraakt Hij kan echter niet tasten Na de geboorte ontwaakt Het lichaam reinigt door de lasten Het lichaam met stress belasten Vervliegen tot je adem staakt Vrij van geest is wat de mens maakt Te veel mensen blijven in het duister tasten Waar vind je na het stoffelijke je plaats? Wanneer is de wachtkamer gevuld? Is het de…

ik vraag het je van vrouw tot vrouw want bidden kan ik niet hoeveel liefde heb je te delen en waar komt ze vandaan ik kniel maar neer in dit gesprek en eindig gewoon met wees gegroet…

Eens was ze fier en sterk geweest, je zag het aan haar handen. Maar zoals zelfs het grootste vuur heel langzaam op zal branden, verdween de ongetemde gloed die haar eens begeleidde en bleef slechts de herinnering aan lang vervlogen tijden Dan tilde ze de kind’ren op, weer met diezelfde krachten en drukte ze dicht aan haar borst om pijnen…

Je dicht bij God te weten waar niets je van Hem scheidt, je in Zijn arm te nest’len, van eenzaamheid bevrijd, Zijn liefde te beleven door ’n kinderlach misschien en daarvan te genieten, dat is: de hemel zien! De vogel die gaat zingen in een verkilde nacht, je hart dat weer gaat gloeien terwijl je ’t niet verwacht, een bloem die gaat ontluiken…

Ik blader nog eens in mijn jaarboek. Het lukt haast niet het dicht te slaan. Er zijn als ik bewogen rondkijk veel beelden om bij stil te staan. Zowel de zorgen als de vreugden gaan als een filmband langs mijn oog. ’k Zie naast voorbije wolkenvelden een lichtstraal aan de hemelboog. Kijk, op een maanden oude foto lacht een beminde mij nog…

Heer, als ik denk aan toen op Golgotha, Hoe u heel alleen, door iedereen verlaten Er voor koos om te doen wat God van u vroeg, Ondanks uw angst, Heer, wat voel ik me dan soms laf, Wanneer ik weer de mist in ga. Als ik er aan denk hoe eenzaam u was, Alleen met al Uw pijn, Zelfs door God de Vader werd u op dat moment verlaten En dat allemaal…

God heeft beloofd, Dat Hij zal herstellen, Als w’alle noden van ons hart Steeds weer aan Hem vertellen. Want het geknakte riet Dat zal hij niet verbreken Hij kijkt om ……. Naar wie nog nooit werd omgekeken. Hij houdt van jou, Hij gaat je snel genezen En eens zul jij compleet En heel gelukkig wezen Sta op Zijn beloften Hij zegt het…

Jezus volgen is veel meer, Dan bidden voor het eten En het is ook niet klaar als jij Zondags in de kerk hebt gezeten Jezus prijzen is veel meer Dan het zingen van een christelijk lied Hem eren doe je met je hart en ziel Want dat is waar God op ziet Jezus aanbidden is veel meer Dan een gebed met eind’loos mooie woorden Het gaat veel verder…

We speelden treintje met echte rails kind’ren nog Peter die was trein ‘fuut fuut fuut daar komt de trein’ ik was stoplicht en Chef van ’t station bordeaux rode pet zelf geverfde pollepel Peet was echter Eigenwijs hij riep ‘wijntje is in trijntje boem boem boem’ ons treintje liep zomaar van de rails lag te spartelen als ’t omgevallen…

'k Zag steeds een bleke Christus, aan zijn kruis, voor al de zonden van het mensdom lijden en in 't gejoel van 't woedend volksgespuis, nog stervend zijne beulen benedijden*. Maar 'k zie hem thans, door 't buldrend stormgedruis, in volle luister op de watren schrijden, de sjacheraar verjagen uit Gods huis, de dode wekken en de slaaf bevrijden…

De troost verraste mij vannacht. Ik trof haar aan terwijl ik sliep. Het was al wekenlang dat’k dacht, dat iemand mij heel zachtjes riep. Maar in een wereld vol lawaai, versta je zulke klanken niet. Pas als het stil vanbinnen wordt, dan lijkt het of de troost dat ziet. Hij keek mij lang doordringend aan, zoals mijn liefste mij aanschouwt…

Er is al zoveel afgevochten en nog gaan mensen rust’loos door elkaar volkomen te vernielen, als ik de vele stemmen hoor. Waar kun je nog de vrede vinden, wie leeft er naar het hoogst gebod: Heb lief uw naaste als uw zelve en allereerst uw Heer en God! Er is al zoveel afgevochten, verdraagzaamheid is nergens in. Wie weet wat ons nog staat…

De boer haalde net aan de honderd, nu de hemel nog. Hij gaf de tienden, hij hield knechten en dienstboden en dankte met Maria Lichtmis de minder validen af. Liefde had hij voor “dienstknechten in de wijngaard des HEEREN die de bevinding des harten kennen”. Hij liet in Brussel hun geschriften binden in het allerfijnst velijn. Als…

'k Worde elke dag geboren en ik sterve op elke dag; de zonne gaat, en 't leven, mij in vier-en-twintig stonden, van 't oosten naar het westen, en een wonderlijk verdrag houdt alles, dat er in mij is en buiten mij, gebonden. Het leven van de mens is als het leven van de zon, die op- en af- en ommegaat, en wandelt, alle dagen, de weg, die…

onderweg naar het bovenzinnelijke over gewijde grond en oude ethiek het gegeven relativeren beproevingen doorstaan verlichting in een trance door ontleende krachten op het pad van de sjamaan…

Ik droomde eens.. En zie: ik liep aan het strand bij lage tij. Ik was daar niet alleen, want ook God liep aan mijn zij. We liepen saam het leven door en lieten in het zand een spoor van stappen, twee aan twee. God liep aan mijn hand. Ik stopte en keek achter mij en zag mijn levensloop, in tijden van geluk en vreugd van diepe smart en…

even kijk ik om de hoek niet van mijn huis of straat maar van het leven vraag mij af wat ik daar zoek en hoe het mij daar dan vergaat ik zal het nooit weten maar als ik zie in de ogen van een blij kind vergeet ik al snel mijn wens dan maakt het mij weinig uit wat ik daar vind…

Je bent niet meer dan zaad, gevallen jij, gestrooid in driedimensionaliteit, gevangen binnen cijfers van de tijd en winden waaien licht aan je voorbij. In ’t duister diep van omgeploegde grond lig jij te sterven aan die nieuwe plant die uit je openbreekt naar hoger land, zich voedt met alle sappen uit je wond. De vraag is : draag je leven…

schuifelend peins ik door de schier eindeloze gang zie schaarse houten beelden de schepping danken het marmeren plavuis hier dof door schaduw elders nog plooiend naar de dalende zon vormt de hemelse weg naar latijnse klanken de hoge bogen met eeuwigheid gevuld laten de stilte zingen over alles dat de mens niet weet…

gestorven broeders vinden binnen de kloostermuren hun zichtbare rust als vertrouwde namen op sobere kruisen als ruisende bomen tussen geurende bloemen zo leven ze verder in de broederschap dierbaar, nimmer verloren…

Uitkijkend vanaf de Gasthuisberg over de stad galmen de klokken van de Jacobskerk om zeven even later de Michaelskerk Verderop de zon maakt zich los rood van inspanning van de heuvel In mij trilt het water van millennia evolutie, zweeft als ochtenmist omhoog Jij slaapt nog, draait je in het dekbed tegen de ochtendkou uit het open raam…