Alle inzendingen over eenzaamheid

Dissonanties schreeuwen om verf om herhaling van psychose te voorkomen in een land dat niet bestaat is de maatschappij zwaarwegend moerasland de boeken zijn gezonken in een vijver van verdriet spiegelt eenzaamheid zijn zonde niet van niemand ooit vriend geweest met niets tot vriendschap geworden uiteindelijk in leegte verdwenen…

zeer verwarrend valt te zeggen dat het wezen dat daar zondig loopt zichzelf verwijt om mee te spelen het sleept zichzelf ten overvloede uitbundig mee over uitgeraasde, haast verdwenen wegen en god mag weten wat een ander zich op dat moment bedacht het kon het wezen niets meer schelen alles kan een niets staat vast is wat het wezen zachtjes…

Ik streep de dagen op de kalender door alsof ik wacht op iemand of iets was het maar zo ik wacht op Godot.…

Je roept ze binnen voor de nacht. Binnen is: op zolder, in kinderbedjes onder kraakfrisse lakens. Je zet de deur open en wacht. In de verte nadert slechts de zware gestalte van een hond. Een grijze damp slaat van zijn rug. Hij gromt. Zijn poten dreunen op je pad. Maar voor je het weet begraaft hij zijn snuit al in je handpalmen en slaat met…

als je alleen bent kun je nooit iemand roepen het is prachtig weer of ik zak weg in een zowel het weer als de afgrond maar toch: blijf roepen je was immers nooit zo stil!…

opgedroogd zijn al zijn dromen verslaafd is hij en stijf en moe onder het loze dak vleit hij zich neer de donkere hemel dekt hem toe…

De dagen worden alsmaar luider zo onvoorstelbaar luid dat ik niets meer hoor de dagen worden alsmaar zwarter zo zwart dat ik geen kleuren meer zie dat alles in een gat verdwijnt de dagen worden alsmaar meer als één en zo alleen dat ik ze niet herkennen kan.…

In een web gevangen van boosheid en verdriet doch met stil verlangen dat iemand je tóch ziet. Je doffe ogen staren je voelt je machteloos niks is te verklaren alles lijkt zo troosteloos. In de steek gelaten sta je langs het spoor je wilt je leven laten niemand geeft gehoor. Plots word je aangesproken door een manspersoon de spanning…

De zee heeft geen geheugen De zee heeft geen geheugen van een golf die naar het strand rolt of één die langs de havenhoofden als een tornado met witte kraag rondtolt Zal die golf doorgaan met leven misschien beginnen dan met doodgaan welke zee gaat hij straks op is hij het begin van mijn bestaan Toen begeerte begon met eenzaamheid…

Lach, en de wereld zal je toelachen. Huil, en je huilt alleen. Zing, en de echo zal antwoorden. Zucht, en het zal oplossen in de mist. Geniet, en de mensen willen je zien. Verdriet, en ze keren om en gaan weg. Zon, en je maakt veel vrienden. Regen, en je verliest ze allemaal. Dans, en je huis is geliefd. Zit, en de wereld gaat aan je voorbij…

Avond van eenzaamheid liefde, een val waar je in trapt niet de manier om te worden bevrijd van leegte waarin je wegzakt zelfvertrouwen gevonden, de kracht van je hart blijkt, ligt het werkelijke minderwaardigheidscomplex in de maatschappij waar het hart niet langer rood van liefde is, maar zwart van het rottingsproces gevoed door razernij…

steeds kouder is de wind het had al lente moeten zijn maar steeds kouder de wind zoals altijd…

Zo dikwijls als ik over de lange populierenlanen liep zacht zingend, denkend aan de avond haar witte plaveisel waar ik gestorven ben. - als ik je weerzie ben je toch een ander ik ken je je blijft niet lang bij iemand in steeds andere spiegels behaagt het je steeds andere mensen te zien steeds jezelf. nu heb ik je niet langer…

een niet te overbruggen nacht peinzend uitvlakken brengt haar midden schemerdonker waar ze één en al schaduw aan eindigheid friemelend in slaap valt dromen droomt waaraan ze nog nooit heeft gedacht…

Soms word ik wakker, bang dat ik echt besta. Angstig tast ik de muren af, het bed, mijn nek en zoek mijn gezicht, maar ik kan het niet vinden. Trillend sta ik op. Ik doe het licht aan, trek mijn onrust aan en loop alleen op de sneeuw die mijn hart bedekt. Alles buiten is nog steeds zoals het ooit gestapeld is. Maar de wereld die mij…

wanneer ik eenzaam geworden of geen licht meer zie op de tast mijn schaduw in een andere kamer zoek waar stofraggen mijn huid beroeren je warm gebleven adem aan mijn droge lippen hecht is daar rumoer van motten het gerucht over vallend pleister zwijgen alle schilderingen als ik geen licht meer zie of eenzaam geworden in een andere kamer…

Moederziel alleen ien 't huuske, Leest ze bij 'et grote licht (Kumt al gauw heur achtste kruuske, Scharp, Goddank! blieft nog 't gezicht) Leest ze ien 't Evangelieboek Zonder bril nog even kloek. Wâ ze leest? Ze leest de naomen En de daotums, dag en jaor, Van heur kienders, toen ze kwaomen, Trouwden, stierven - allegaor; Ook de daotum…

De stilte schreeuwt het uit in deze stad van eén miljoen bewoners. Plastic Een ingedeukt blikje stuitert over het asfalt. In het talud ligt zo hier en daar een smoezelig condoom. De camera registreert; een vrouw schaars gekleed met sigaret en wankele tred naast haar sloffen lopend Huilt van binnen. Door aangevreten gaten…

Een dagboek zwart beklad met een beetje kleur misschien- Wist ik dat het over was want eerder kon het niet verliezen- Daarom zing ik een afscheidslied van eerder- Om je te laten weten dat ik aan je denk altijd.…

Iedere keer wanneer ik me afvraag zou het mooi weer worden vandaag kijk ik naar buiten slaat de regen al weer keihard tegen de ruiten.…

Het ijs is gebroken Maar het wak weer gedicht Starende ogen Vanachter de spiegel Langzaam worden leeggezogen En de schreeuw van onvermogen Zal nooit omgezet worden in geluid Want het trilt niet meer Het pulseert niet meer Keer op keer En wat ooit gebroken ijs was Zal nooit meer water worden…

“Wandeling” Ik loop ik wandel het zandpad slingert de oneindige horizon Ik loop ik wandel omlijnd door stilte haar stem verloren Ik schreeuw ik fluister ik roep ik luister De stilte zwijgt vertelt niets meer en de wind,… waait het antwoord van mij heen! Ik loop ik wandel naar niets naar nergens Elke stap…

Langs het raam, door condens beslagen, lopen figuren als vage schimmen achter hun schaduwen aan hersenspinsels vervaagd en vertraagd vanuit een troebel verleden waar het niet was wat het leek waar de waarheid geen werkelijkheid is en de dagen in twijfels aan je voorbij razen en de nachten in nevelen van een onwerkelijke…

“Alleen” Langs het raam, door condens beslagen lopen figuren als vage schimmen achter hun schaduwen aan hersenspinsels vervaagd en vertraagd vanuit een troebel verleden waar het niet was wat het leek waar de waarheid geen werkelijkheid is en de dagen in twijfels aan je voorbij razen en de nachten in nevelen van…

Zie nu toch eens hoe gelukkig ik ben ik loop zelfs de gehele dag te stralen Vraag of ik verdriet heb en ik ontken wijl ik door mijn leed loop te dwalen Kijk toch eens hoe ik opgewekt lach ik smul met volle teugen van ’t leven Zie ‘t vrolijk wapperen van mijn vlag dat duurt zo dikwijls enkel heel even Zie nu toch eens hoe voldaan ik kijk…

Droom van een vrouw Ah, het verlangen De naïeve overtuiging, kom terug Met een gezicht, stap in, vooruitgalopperen Allesbehalve gewoontjes Helemaal onszelf laten schitteren Verfijnde details in soepel rundsleer Helemaal overstag, hoogstens bijsturen En nu ben ik alleen Hetzelfde grondplan…

vergleden avondlicht verzonken water van veel later mijn ver gezicht tot de ochtendkilte bevend morgengloed die rillen doet in dagende stilte alleen bij schemer zie ik nog minder maar beter van toen en toch ik wil deuren sluiten en het grendelen van geluiden met geurende rozentuilen van daarbuiten…

Omdat je pas mist met je lief in zicht en droomt van zaken die levenloos en zonder ziel zijn gebleven -een donderwolk boven berg nog daargelaten- daarom is het op dagen als deze eigenlijk altijd makkelijk praten. Als een kop in een gratis krant, noem het metro; noem het spits, die je tijdens treinen hebt genomen je iets vraagt in de trant…

Mislukt Het leven dat zij ooit schetste Is uitgelopen in een oneindig schilderij Met veel rood Doodgebloed En te veel verdund Zwart wit was haar ding Zonder toevoegingen…

Dikwijls wanneer ik mezelf in eenzaamheid verlicht door over het alleen zijn te peinzen vrees ik weer de zielsverwante verlatenheid die tijdens mijn herinnerde jeugd zo voelbaar was in heimweedromen ik keer dan terug in verwilderde rozentuinen en probeer mijn gevoelens in uitvoerige brieven te omschrijven maar ik besef tenslotte…