Alle inzendingen over emoties

Gek licht Ik hoor het zonlicht Het spreekt tegen mijn gezicht Ik lig hier maar wat Maar niet zomaar wat Het is niet alleen maar licht Ik lig gestrekt, zingend door mijn huid Ik zing zacht, beantwoord het licht Ik lijk wel compleet gek Zingend tegen een licht Dat ik hier lig, dat is waar Ik ken alleen maar dit licht Het is gek Dat licht…

De krantenman zag ik vanmorgen er dwarrelden ook witte vlinders voorbij ik hield mij expres uit het zicht verborgen met zijn glinsterende glimlach kwam hij naderbij. Het verschemerde nog , de dag was nog vroeg zijn handen oogden als lila-kleurige rozen ik glimlachte ook om de malle pet die hij droeg en zijn wangen die kleurden als abrikozen…

een brandend vuur de zee, vooral de zee draagt wensenbootjes mee een strand verlaten de einder wacht het licht zo puur een fonkelmaan in stille gloed waakt over de nacht.…

Hoe zal ik naast je liggen gaan, nu jij, zo stil gedompeld in je woeste roes, je onbewuste feest viert, stiller dan een muis. Mijn onvermoeib’re strijdster voor de vrijheid, die het niet laten kan de fles te legen, een wijle later te hervullen, met wat bloemen uit de tuin. Die zich zonder morren af laat voeren, wegschenkt aan vergetelheid…

Mooi groen van de elzen in het land, hoe siert hier ook die wolkenrand. Zou hier als de schemer is gezonken al kwakend "slaap zacht" hebben geklonken. Of wellicht het lied van de eenden bij het riet, met in hun klank het gloren in het verschiet. Zelfs in het meer zuidelijke hoeksche land ook bloemen meedeinen in de akkerrand. Of liepen…

Kijk niet om naar geluk achter je kijk niet vooruit naar geluk op de loer kijk om je heen voel en ervaar het geluk in het moment: Nu.…

Er valt in mij een stilte een zijrivier die meandert naar de zee oneindigheid die ik niet kan duiden een vragenspel, onwerkelijk herinnering neemt mijn gedachten mee en de zuurstof die ik haalde uit het verwerken van jouw dood is als vroege mist rond jouw graf verschenen even plotseling is de herinnering weer verdwenen ik zie je telkens…

Deze ene ochtend gingen de luiken open, wijd open en niet meer schichtig van aard klommen jullie op de tanks die binnenreden. Hoe moeilijk is een revolver nu wel een vriend. Terwijl ook jij weer in jouw dagboek schrijft: "prijs deze dag, de gouden zon en het gloren. ons land is niet langer verloren ten dode opgeschreven" omhelzen buren en…

zij weet van de thee speelde als vroeger met lepel en schotel verkende met vingers metaal en porselein lachte om de geluiden ze klonken blinkend anders in herhalen droomden eigen verhalen van het grote servies met kannen en schalen om samen in te verdwalen zij boog wat voorover keek ons indringend aan een koekje voordat we gaan…

daar waar jij nu bent ben ik daar ook een beetje bij jou is daar zonlicht in het kwadraat daar waar jij nu bent is liefde daar de voertaal pijnloosheid gegarandeerd daar waar jij nu bent ben ik daar ook een beetje bij jou…

Starend naar wolken en blauwe lucht Naar zon en schaduw En zien het verschil tussen leven en dood Waar verdriet zich verschanst Achter kransen van kleurrijke bloemen Tussen velden vol witte kruisen. En recht lopen paden naar de horizon Die het veld verdelen in vieren Terzijde de namen in strak gelid Zwijgend en toch veelzeggend Wijzend naar…

Woorden kunnen gevoel dragen, zodat het overbrengen slaagt. Antwoorden op levensvragen zorgen dat tijd vertraagt. De dikke stroop van wat er speelt, geeft inzicht in de levenszaak. Alles wat je met elkaar deelt, Is dan eigenlijk leedvermaak.…

Nu strijkt de wind in vrijheid over velden In wolken van vreugde verspreidt zich ’t licht Een leven dat wij danken aan de helden Die strijdend d’ overwinning hebben verricht Nu wappert de driekleur fier van de toren In ied’re stad en dorp wordt het nu gevierd Met spel of muziek en in blijde koren En elke straat is rijk met vlaggen versierd…

Door het duister stampen ijzeren zolen en af en toe wordt op deuren gebonkt en menigeen houdt zich verscholen bij het schreeuwen van bevelen houdt men de adem angstig in bij het naderen van zwaar geronk terwijl in het spaarzaam licht van een lantaren weerschijn van helm en banjonet blonk “Herr Cohen?”klonk snauwend de vraag “Mit kommen! Nein…

Tussen beton en steen en stinkend gas In nauwe engtes opgesloten En neonlicht vervangt de zon Slechts hier en daar een sprietje gras Tussen klinkers of asfalt ontsproten Geen notie van de horizon Het gloren van het ochtendrood Geen geur van bossen of weiden Inspanning vergt slechts ademnood Voor iedere ruimte strijden. Hoe liefelijk is…

een fladderende vlinder vlucht schichtig in het avondrood gevolgd door de... vliegende dood ondervindt hij op zijn weg veel hinder geen weerstand en geen kracht de dood komt steeds dichterbij zweeft vol van furie en razernij op zoek in deze enge rode nacht grijpt hij gulzig zonder… hinder mijn hart gebroken, hij was verloren het…

De angst trekt niet de morgen. Elk hart trekt graag de hele dag. Waar een hart klopt na de morgen vertoont zich gaandeweg een lach. Die lach houdt zich niet verborgen. Opwaartse vrolijkheid toont zich in een olijk gezicht. Als de neus krult verdwijnen ook de zorgen. Staat daar een bereidwillig mens die zich aan zijn medemens verplicht.…

ik struikelde over een slang op de grond die als stok vermomd zo het warme wegdek vond angst verlamde mij was doodsbang voor het onbekende gif dat ik in hun scherpe tanden wist toch moest ik mijn hand uitsteken om de val te breken al sissend schoot hij weg pas later kwam de schrik ik bibberde begon me licht onwel te voelen in…

Op haar mooist met rozen in het haar Een schitterend bruidsboeket zo stond ze daar Vandaag de mooiste dag van haarleven Zou ze hem haar hand en liefde geven Hij, mannelijk stoer, doch jong verlegen Stond daar in uniform compleet met degen Licht blozend, van haar hield hij het meest Vandaag was het hun huwelijksfeest De volgende dag trok…

Ben ik nu de enige? Ik denk het niet. De enige die vandaag op lemen benen door het leven wankelt? Ik ben ook heel boos en verontwaardigd, geschandaliseerd en behoorlijk bang. Iets in mij wil het liefst van al wraak nemen. Dat zijn veel gemengde gevoelens door elkaar, die wisselen ook voortdurend van toon en luidheid en er zit veel ruis op.…

Over stille wegen van verzwegen woorden liepen wij door de groene plantsoenen van het stille zwijgen de nauwe straten van het niet begrijpen de stilwater grachten met de diepe gronden en onze monden vonden niet de woorden om bruggen te bouwen wij kwamen los van ons verhaal zo daalden we de trappen af elk in zijn eigen Babylonische…

Een mooie avond Gewoon wat momenten Wat vriendschap Herkenning Van tonen Van tekst Soms een enkel woord Zo'n avond als deze Waar stukjes Plots passen Waar is Wat er zijn moet Zoals het ook hoort Geen wanklank Geen storing Geen troubles Niets valt uit de toon Zo'n avond als deze Die nergens in uitblinkt Hij doet niet veel extra's…

O DOOD vlies van de torengracht en wreed gewekte kreet der zwanen, de angst vloeit klam toe door de lanen en stolt rondom de pijlerschacht. O krimpend hart, dat uit de sprong der wurgende belagers hoog naar boven omhoog zich worstelde sloven aamechtig sinds het zich ontwrong, walmende lamp, die opgetild met floersen roet het smeulend…

ken je mij werkelijk? of denk je dat maar? Voel je mijn pijn mijn verdriet maar ook mijn vreugde Zie je die blik in mijn ogen waarmee ik zoveel zeggen wil? Snap je het wanneer ik stil of uitbundig ben? Ik geloof het niet Want er zal niemand zijn die mij werkelijk volkomen zal kennen...…

mijn heilsbloemen dragen vrucht, wenken gedachten vangen lucht voor vogels tegen kromheid van aarde plantaardig huichelgeil en nepkonijn, strek tot uiterste waanzin, ruik honingzoet hars, druipend uit wonden ontwaak uit ontboste droom, kruid van vochtige gronden…

stilte bij de groet stil staat de stoet aan een onbekend graf. hij die geen oorlog kende maar voor zijn leven rende en stierf van ellende geen groet, geen graf. zelfs de vlag is veraf.…

Ik verafschuw die nachten Ze ontwaken mijn onrust En mijn verdriet Ze ontwaken De demonen in mij Zie je dat niet? Ze laten me alles zien Achter gesloten luiken Ze laten mijn angsten zien Ik kan ze ruiken Ik verafschuw die nachten, Nachten die te lang lijken Ik verafschuw die nachten, Ik wil ze ontwijken…

Wazig zijn mijn ogen. Beangstigend zijn mijn dromen. Verwarrend zijn mijn woorden. Mijn geduld is op en ik kan niet meer vechten tegen het onweerlegbare Het rechte pad vinden in de wirwar van mijn denken. Kronkelend zonder de rechte lijn te vinden. Hete tranen uit blinde ogen. Gekromde rug door pijn, het prikt tot in mijn hart.…

Gekwetst door de liefde. Op de vlucht naar een nieuwe ik, erg wantrouwend. Ik kan niet trots zijn, Ik streed tegen jou vreemde escapades en liet mij om de tuin leiden. Ik zal de toekomst zelf invullen, want jij pakte al je spullen. Op onze huwelijksreis liet je mij alleen opgekropte blaren zal ik zelf wel doorprikken. Alle vlinders verlieten…

hij zingt een lied dit niet vergeten nog weten als de schaduw weer eens roept meedragen als aantekening in een dagboek blijvend op zoek naar zijn melodie door niets laten onderbreken deze verwondering die ik hier als mens hoor en zie…