Alle inzendingen over emoties

nog nat van het verven vier pas opgerichte muren onwennig zitten de emoties opgesloten tussen de muren ze waren gewend om vrijuit volledig losgeslagen zich kenbaar te maken gisteren en alle vorige dagen nu is er wat veranderd angst, woede en verdriet moeten binnen blijven naar buiten mogen ze niet ze hebben er wat op gevonden…

breng me terug naar de plek waar ik kon schuilen onder de vleugels van de tijd waar ik speelde met de figuren die de zee achterliet op het strand breng me terug naar de spelonken waar ik leerde hoe het was in het begin waar ik luisterde naar de uitgeholde stenen die hun verhaal vertelden breng me naar de plek waar alles ligt…

het lijkt weer een beetje op winter over de velden ligt een laagje sneeuw als een warme donsdeken dit vooral vanuit je warme kamer bekeken voor even maar lijkt het of moeder natuur je zorgzaam onderstopt en de wereld buiten heeft zich als een vlinder tot iets zuiver teers en lieflijks ontpopt deze werkelijkheid is mooier dan het…

Vanmorgen zat iemand zo lief te lachen tijdens het vliegen Een Japans, Chinese vrouw, ‘t was alsof ze blij en gelukkig was om in haar moeders buik te zijn En plots was het alsof we allen hier in één grote buik waren en we zo gelukkig waren met elkaar De ene lach raakte de andere en we lachten om elkaars verschillen En dan loste dat lachen weer…

grillige wolken donzig geschilderd in het vluchtige blauw mijn verlangen stijgt omhoog verschuilt zich ongrijpbaar in de wolkige zachtheid op vleugels van de wind zweven mijn dromen naar de wachtende wolken verlangen en dromen glijden langzaam langzaam van mij weg ik zou willen smeken kom terug, kom terug laat me hier niet achter…

In mijn eigen masculiene virtueel domein op een platform multi mensionaal heeft zich een jongensachtige verschijning aangediend die zich presenteert als feminien doch boven de bescheiden voorgevel en het balkon heb ik nochtans geen jurk mogen bespeuren coördinaten bevinden zich ergens in Kirgyzistan, 't zou even goed in Georgië kunnen…

Dag malenka goeiemorgen misschien lig je nog als mariposa op één oor onder je thermodynamisch moerbeizijdezachte dekbed multicolor multilayer maar misschien ook niet en lig je diep gehuld in morpheus' armen nog in dromenland maar misschien ook niet en koester je je mijmeringen in naijlende nachtgedachten van je ontwakende…

In het nachtlicht koestert zich selène ze zucht maakt zwijgend zachte slaapgeluiden Een nachtuil waakt en houdt zich op de vlakte zijn alziend oog en orenpaar gericht op wat zich afspeelt in het diep verborgen nauw waarneembaar ondermaanse zicht Nu zij in morpheus' warme armen ligt trekt zij haar moerbeizijden vacht omhoog haar…

op de beslagen ruit schrijft ze het wilde ritme van haar dansende herinneringen ze wordt overspoeld door de snelle klanken van haar verleden met oneindig geduld probeert ze het wilde tempo te veranderen in adagio uiteindelijk cirkelt ze rond in een langzame wals één twee drie één twee drie ze pakt de hand van haar verleden…

zij was oud en ver- de tafel tussen ons in- haar hart was zacht zeker niet te min ze gaf in stilte alles wat zij bracht doorheen het tikken van de pendule keek ik naar buiten aaide onderwijl het zachte tafeltapijt ik was aan mijzelf gewijd en keek daardoor te vroeg in weerspiegelende ruiten…

ga wieden in je emotionele tuin verwijder je angst…

Laat je meedrijven op de wolken, laat je ondergaan in de zon. wees niet bang voor het donker, geloof in het leven, het is één groot wonder. Kijk maar in de ogen van het kleine kind, zie de tranen aan jou gericht. Vang ze voorzichtig op in je hand, want het zijn de parels van het licht. Ook de woorden vanuit een mooi gedicht, wanneer…

laatst gezien op tv een jonge vader met tattoes neus- en oorringen ik zag hem aan het kraambed van z’n vrouw breken huilen als een kind een van de diepste emoties de mens gegeven het ontstaan van leven wat zelfs de stoerste vent doet smelten en verbleken hun emoties trokken mij ook met zich mee en veroorzaakten een brok in m’n keel…

Alle ramen zijn open. De geluiden van binnen en buiten mengen zich; mengen zich met het licht en de gedachten. Uiterst verwonderlijk is deze lijdzaamheid. Met handen waarin geen zand en ogen onder leden wachten we lang. Het zeggen is bijkomstig. In de verste stilste hoeken is er plaats voor, tussen het gebeuren, naast het wachten. Er beweegt…

ik hoor de regen vlagen over ons huis de stormwind rukt aan onze luiken en ik weet je buiten in het donker ziek je jaagt je wagen door het zwarte water vechtauto's schieten jou voorbij jij rijdt verder door de nacht naar die altijd luide stad ik wacht…

Ik heb nooit een echt woord gehoord of het deed pijn Om pijn te schrijven heb je weinig woorden nodig. ----------------------------------- uit: 'Verzameld werk' 2003.…

onder de lappendeken slaapt een leven met gerafelde emoties emoties toegedekt met een deken van hoop hoop op een vlak leven emotieloos zonder diepe dalen geen grote hoogtes hoop op rustig kabbelende gevoelens onafhankelijk van stemmingen hoop op een vredig leven bij tijd en wijle…

in het morgenlicht besef ik meer dan ooit dat jij niet meer hier altijd nog in mij bent tranen in mijn ogen kleuren tot regenboog als ik zachtjes vertel wat mij de dag brengt in het morgenlicht heldert mijn geest die ‘s nachts droomde dat lief koesterend wij weer samen lagen met zijn zonnestralen wast het mijn verdriet tot bron van…

Kou ook van... doehetzelfdansen theaterwinkelen museatentoonstellingen en muzieklezen winterskibergen tekensportreizen fotokalligraferen vissenuiteten en schilderijenrondtrekken ...met jou!…

in de eeuwige galm van stilte waar woorden verloren raken vind ik ruimte om te luisteren wat ik eerder niet horen wilde voorbij de grens van het geluid vormen mijn gedachten beelden die mij zo weer inzicht geven in het verhaal van mijn leven het schijnbaar onveranderlijke danst zich in nieuw perspectief dat de essentie van gisteren…

Het ging over precies Dat we alles zo netjes, precies willen doen, In de pas Elk snippertje in de goede bak bijvoorbeeld De dag beginnen met citroen met gember Dat niets overgroeit Vooral dat niets fout In één stroom meerinnen Dat ik soms zo genoeg Van mijn eigen pedanterie Dat ik nooit schreeuw Of nooit gil Genoeg stof voor de sauna…

ik droom nog steeds mijn eigen dromen want elke keer wanneer ik in een diepe put viel waren mijn dromen de pijnstillers voor mijn ziel…

Je probeert het einde te begrijpen van een liefdesroman die je leest tijdens de nacht van duister zwijgen de heldere ochtend nog lang niet in zicht het is begin december, donkere dagen het gevoel van louterende eenzaamheid de uren van hoofdstuk naar hoofdstuk de ogen vermoeid door het lange lezen onderweg in de decembernacht een herinnering…

Toen ik vanmiddag je buik had geaaid Een beetje onnadenkend, liep meteen Een koud ontroerde rilling door me heen. De tijd werd vastgezet, toen teruggedraaid, Gestopt op dat moment, de eerste keer Dat ik je buik ooit zien of voelen mocht, De vrijgevochten zachtheid die ik zocht, Verlangend…

Ik wil zoals jouw voeten zijn op de zachte dauw van zomergras dansen tot het einde van de zomer verslaafd aan hitte, uitgeput door droogte wil ik uit jouw liefde drinken alles even laten bezinken in de smaak van verse groentesoep alles anders dan voorheen laat me voelen aan jouw grootste teen.…

ik kan soms ontzettend jaloers zijn op de mensen die de gave bezitten om te genieten van de kleine dingen zij zien de bloemen bloeien ze horen de vogels zingen ook zij hebben hun problemen en hun verdriet maar toch staat hoog in hun vaandel geschreven Geniet! zij houden van het leven terwijl ik door al mijn gepieker…

't Is goed in 't eigen hart te kijken Nog even voor het slapengaan Of ik van dageraad tot avond Geen enkel hart heb zeer gedaan Of ik geen ogen heb doen schreien, Geen weemoed op een wezen lei Of ik aan liefdeloze mensen Een woordeke van liefde zei. En vind ik, in het huis mijns harten, dat ik één droefenis genas, dat ik mijn armen…

Alles kan ik verdragen, het verdorren van bonen, stervende bloemen, het hoekje aardappelen, kan ik met droge ogen zien rooien, daar ben ik werkelijk hard in. Maar jonge sla in september, net geplant, slap nog, in vochtige bedjes, nee.…

het oorverdovende geluid in haar hoofd dreunt en dreunt het geluid gaat door haar merg en been haar strakgespannen zenuwen zijn als koorden aan elkaar vastgeknoopt ze pakt haar gevoelens negeert systematisch het zachte gejammer legt haar emoties in geluiddempende verpakking op de plank in de donkere kast tevreden loopt…

Ze zingt als de donkere duistervogel op de late middag van een vrijdag nu het gedicht weer van de lezer is probeert ze de energie te bevatten onder herfst en regenachtige twijfel in herinneringen opgesloten ligt er in de laatste zin als een klein geheim besloten even niets en dan stilte.…