Alle inzendingen over ex-liefde

Wat ik voor je voel, gaat verder dan wat ik kan zeggen. Geen zinnen, geen woorden, geen stilte dekt de lading van mijn liefde voor jou. Ik heb gekozen voor afstand. Voor het volledig breken van contact. Niet omdat ik minder voel maar juist omdat mijn gevoel voor jou zó diep, zó echt en zó intens is, dat ik mezelf moet beschermen. Of misschien…

en toen was er rook tegen de bergen op van gestolde liefdes/gevoelens [wat dat impliceert weten wij die water waren in een vergezocht verleden] ‘het draait om de as de as! en pas als alles is verbrand kan een nieuwe tijd komen’ en na het blijven zal het weer gaan het zal weer gaan maar het dwarrelt en kruipt het draait en stinkt…

lief, de tijd is voorbij, er zullen geen stemmen meer wonen in mijn hart geen vogels boven het koren geen lam in de wei en geen onrustig waaien in mijn oogopslag geen kraaienest in de mast mijn dag om naar je uit te kijken geen golven breken nu meer aan het strand van je naam geen schelpen als lege open handen liggen aan het strand van mijn…

Zonder uitzicht, een eindeloze hoop Gevangen in een droom Een zoektocht naar de zee, als een rivier vanuit de bergen Stromend naar lagere gebieden Neerdalend in een dal, opgedroogd door het verleden Een zoektocht naar de zee, zonder te weten dat De zee niet is wat het hoopt Zal de rivier altijd naar beneden stromen En verdwijnen in verdriet…

je liet de zon nog beter schijnen de laatste dagen bleek achteraf je stem klonk nog als altijd lieve woorden leeg als straf je lichaam glom nog net zo zacht en welwillend veeg en toch ook laf je hand klom nog even fijn vol verlangen streek de liefde af…

alles heb ik gezegd maar niks was genoeg al kwam ’t uit m’n tenen de beloftes welke ik zou verdragen ik durfde niet te kijken hoe de tijd verstreek in draaiend verlangen woorden zonken in brak water klonken mat door de afstand tussen wensen onze mooie momenten bewaarde gesprekken maken mij nu boos omdat ik wil dat jij ook voelt…

De stille nachten zonder jou zijn toch net alsof we samen zijn zo voelbaar in oude gewoontes jij en ik zijn samen in onze liefdesdromen jeugdige energie bruist uit eigenzinnige bronnen de verse lakens van het nieuwe bed dragen geen dierbare herinneringen je bent er niet, dat is niet fijn toch is het net alsof we samen zijn.…

Het mag wel weer eens een purperen hemel zijn, waar de verzwegen verwijten rondzweven, want dan heb je niks aan romantisch kaarslicht. Terwijl dat pijnlijk poëtisch over zou komen, met van die schitteringen in de blauwe ogen, die van mij rood hadden mogen overstromen, als ze dan toch tranen brachten over de nachten dat de liefde ons bij de…

Groene velden van ons eerste geluk zijn uit een andere geschiedenis in door verdriet vergeten verleden omringd door geschilderde geesten om het stille duister te verdrijven heb ik rode rozen, blauw zien blozen met mijn koffer op weg naar nergens onder angstaanjagend bewolkte luchten probeer ik werkelijkheid te ontvluchten langs herinneringen…

het mag soms ook gewoon een landweg zijn waarlangs de bloemen nog wel bloeien tenminste als de juiste tijd aangebroken is en dat hij die dan toch wild plukt stuk voor stuk met zorg en liefde tenzij er niemand is om ze aan te geven dan zou hij een smoes kunnen verzinnen om de lezer niet al te somber te stemmen teneinde de verbintenis…

ik geloof dat ik niet bestemd ben voor jou ook jij wil mij niet voelen al sta ik op de top van de wereld die jij in je dromen hebt gemaakt…

Hoe het dierbare oplost in een verre verte alsof het nooit heeft bestaan Hoe zij eindelijk toch kan huilen omdat ze plotseling dacht aan zijn mannenhand Hoe hij die zo zacht op het hoofdje van het kindje had gelegd Hoe zij nu zo onverwacht aan niets anders denken kan hoe het oneindig dierbare Wisselbaar kan zijn…

Was zij een vlinder of een droomgezicht de nachtwacht die mij als een vreemde gade behoedt voor een te dweperig gedicht van honing caramel met chocolade delicatesse 's nachts bij wierooklicht Zij luistert zwijgend als een nimfnomade de echo die narcissus' eigen nicht geweest zou zijn in haar ijl nachtgewade was hij niet voor haar zoet…

‘n heel klein feestje om toch ‘n keertje te vieren dat wij daar voorgoed verbonden zijn en ‘n half woordje dan om de korte rokjes alsnog te vergeten die ooit ‘t mooi weer speelden toen daar nog wilde bloemen bloeien wilden en de vele beestjes ‘in copula’ (niet alleen wij) met heus consent om de oren vlogen de vlinders die daar…

de maan die vastnagelt aan ’t licht dat zoekt maar ’t huis is ontdaan wat overbleef klepperde door op laminaat op ’n ochtend van stilte niet in ’n envelop met ‘n naam die vergeten was of ’n laatste ogen- blik…

Diep van binnen voel ik dat jij net als ik naar een lege onbeschreven bladzijde verlangt om eindelijk alles op te schrijven zonder voorbij te gaan aan tijd die herinneringen kan verdrijven nu jij op de lege bladzijde schrijft.…

zou ik ooit ook lyrisch kunnen schrijven over mijn verloren liefdes, hoe hun lijven destijds kronkelden als zij zich bevrijd voelden, in mijn armen verzonken? ’t kan dan de regen zijn op ’t tentdoek of de plakkende benen, de blote ruggen onder mijn verzoekende vingertoppen de vanzelfsprekendheid van lekkere billen op weg naar ’t toilet…

Er valt een vergissing over een liefdesaffaire op het groene gazon in haar bloesemende droomtuin wanneer de zon als een koperen ploert over het weekend schijnt; Het is bijna werkelijkheid haar zoete stiltedromen zijn te voelen in het verlangen ze probeert te begrijpen waarom ze zo vaak van idee verandert zij citeert niet ze weigert…

in ’t open veld was geen schaduw van laurier of struik te bekennen behalve van ’n eenzaam wolkje dat zo weer voorbij waaien zou en toch toen hij ging liggen kwamen de schapen grazen en stampen en sneden met hun silhouetten als tanden ’t fris aangegroeide goede gemoed weg dat blakend in de zon eindelijk begonnen was op te bloeien…

I dan hadden wij handen geschonken in gebroken glazen uit de romantiek als flakkerende kaarsen dropen wij stollend af in hoogpolig tafeltapijt dan waren wij voeten gezonken in gestoken lussen voor de esthetiek als uitstekende rotsen hingen wij dreigend boven onverdraagbare wildernis II ik schud mijn veren niet tot een…

Hoe ze nog wisten ook toen plooide de tijd naar voorjaar maar hij ging zij was gebleven en ook nu weer die verre geur van seringen en van een vroege mei toen hij zei je grijze ogen ze staan nog precies zoals in mijn aprilse herinnering en even tochtte het van verleden.…

als er even niks nieuws groeit kan de lucht op adem komen en de grond weer doorwaaien verlichte wortels zelfs maar verwaarloosbaar zouden nachten spiegels brengen mochten de randen zwart blijven als levenloze gaten zonder slagen harde leerscholen lijken gewonde helingen onbevredigend de dode herinneringen begraven in permanent…

haar blik is wazig als zij wakker wordt haar hoofd draait zich naar het lege kussen haar hand strijkt over een onbeslapen landschap ze maakt het bed op voor twee roostert het brood voor twee zij kent de taal van het zwijgen ze schrijft het grote met kleine woorden een zeldzaam wonder…

Klaprozen die bloeiden, fel en rood, Als verboden woorden in de wind. Een liefdevolle boodschap, onuitgesproken, In een veld dat ons voor altijd in stilte verbindt.…

Zelfs als je ontkent dat jij tien maand lang mij hebt voorgelogen geloof ik je niet En al beweer je met droge ogen dat jij dankbaar bent mij nooit zult vergeten Dan nog weet ik zeker dat jij dit niet meent want jij hebt je grootste weldoener bedrogen De waarheid is één maar jij bent gespleten steeds zul je verlangen maar nimmer…

Haar lied is lang verzwonden; Mijn hart is ongerust, Maar van zijn leed bewust Gevoelt het bittre wonden… Haar lied is lang verzwonden, Mijn hart is ongerust. Het gloeit nog, als de vlamme, Voor haar, die mij verliet; O, kon haar spottend lied Mijn hijgend hart verlammen… Maar ’t gloeit nog als de vlamme, Voor haar, die mij verliet.…

Ik schreef schat De regen van Mijn jas Ik vocht schat Tegen de leeuw Op je tas Ik riep liefste Tegen de koffie Als je mokte Je ochtendhumeur Je oude liefdes Je nieuwe wagen Ik schreef het Van me af…

Als ik m'n vroegere vriendjes zo'n beetje bij elkaar optel Zijn het er zeker een stuk of zeven van wie ik houd. Jaren niet gezien en toch niet vergeten. Was niet altijd erotiek of zo Maar gewoon het overrompelende of het behoudende dat in Zo'n ontmoeting zit. Och, laat maar. Anders worden De palmen zo jong. Zo machtig mooi. -----------…

We vierden onze liefde met danspassen; danspassen in het duister was er een toekomst? onze lichamen gehoorzaamden aan een ritme zonder zin en maakten nog de hoffelijke gebaren van een voorgoed onvoltooide affaire…

Ik lach nog wel Maar niet meer zo vaak Ik plan nog wel Maar meestal lukraak Ik drink nog wel Maar niet meer zo veel Ik rook nog wel Maar meer en meer deel Ik ken je nog wel Maar niet meer zo goed Ik zie je nog wel Als het er niet meer toe doet…