Alle inzendingen over individu

ergens moet ik beginnen met stappen zetten gewoon touwen vastknopen knopen ontwarren blind navigeren zeeën bevaren stranden bij eb ergens moet de evenaar samenvallen met de horizon zodat ik mijn sleutels weer vind Heilige Anthonius goede vrind verre buur, nou ja arbitrair bepaald altijd wat geen einde in zicht boogminuten…

dansend op het wild plaveisel achter kleur en hoge hakken verschijnt zij telkens weer wapperende goudgele lokken bedekken haar deinende borsten scherpe blikken vanachter getinte brillenglazen turen in het rond haar rokje trilt in een zonnig spectrum zinderende mannelijke aandacht overvalt haar keer op keer langzaam verschijnt…

hij opent de deur naar de donkere kamer de gebarsten spiegel op de gebutste vloer het uiteengevallen versplinterde gezicht gebroken stukken in een rafelig decor bijna verdwenen…

Hij vouwt bootjes van zijn dromen, blaast zachtjes om niemand wakker te maken hun papieren zeilen vol en kijkt ze zachtjes zachtjes na tot uit het raam hij houdt als de ochtend aan komt rollen de kozijnen en de lijsten rond de foto's op hun plaats en wacht tot alles bedaart en iedereen aan het ontbijten slaat hij houdt de hele dag de kleine…

in de nacht heb ik strak van ongemak op de slaap gewacht ik open het verleden dat zich vloeiend vermengt als een aquarel met het heden van alledag wat laat ik zien waar toon ik me de meester van de afgewende blik waarom kijk ik schuw achterom het lichaam omarmt sluimerend mijn ontwortelde ziel ver weg diep achter me vliegt een zwerm…

Een anders belang, Plakt men graag achter het behang. Die ander heeft toch ook rechten, Om voor te vechten. Dat weet u toch ook, al lang. Als u graag blijft plakken, Ga dan uw eigen probleem aanpakken.…

Voor wie denkt ik kan mijn doel niet halen, Die heeft verloren voor de aanvang van de strijd. Voor wie denkt ik mag niet dralen, Gloort een overwinning mettertijd. Hoopvol geloof ik in een wonder, En laat mij niet lijden door mijn vrees. Hoopvol ga ik niet ten onder, En ben ik bereid te strijden in elke race. Voor wie denkt ik kan mijn…

allereerst begin ik met excuses voor de vele vertrapte slakken en kikkers van de afgelopen herfst ik kon er echt niets aan doen ik kon er echt niets aan doen als wel opgevoede man met fatsoen zette ik stap voor stap naar bestemmingen had soms wel last van remmingen zoals m'n zelf gewaande obstructies zag ik soms beren langs de levensweg…

Wat een lange peuk. Ik zou hem bijna pakken, dit is toch zonde! Maar kijk, er ligt er nog een. Met dezelfde lippenstift, zorgzaam uitgedrukt. Misschien, misschien wat expres, was zij twee keer eventjes net Audrey Hepburn.…

Aardig, zei je toch? Je moet weten, hoewel, je moet, dat gaat vanzelf. Niet om hemel of hel, ik zei dan ook aardig, niet goed.…

Ik denk dat ik veel van je weet toch ken ik slechts je contouren je staat met je rug naar me toe je bent het je bent het ook niet hoe kan ik je van binnen bezien mijn beeld kantelt als ik in de spiegel mezelf zie…

Ik kijk om heen en hoor de mensen beoordeel en zie tendensen ze slaan de armen om elkaar 'k voel me veilig, en volg ze maar Mening en opinie in groepsverband ik volg ze maar, en hou zo stand mijn eigen norm slik ik door en volg zo het mensenkoor Heb ik zelf geen goed verhaal creëer ik voor mij dit ideaal; dat de wereld om mij draait…

een parelmoeren schelp glanzend van het zeewater op een zandkleurig strand het is alles onder de zon…

Ik wil mijn dromen tot een toren bouwen Van blank ivoor, met rode en gouden lijnen Zal ik in 't wit de fabelen doen schijnen Dat ieder zo mijn leven kan doorschouwen. De vredige pastoralen en de gaarden Met vreemd-vervlochten bloemen, en de afgronden Van dood en vlammengloed, met juichemonden De englen in schitterende rei geschaarde…

in deze stille kamer voel ik dicht op mijn naar binnen gekeerde huid de rauwe schurende bodem van het bestaan het verlammende vuur dat onstilbaar verslinden wil ik voel het breken na de barst en toch stroomt het weten het diepe weten van het verlangen naar de vloeiende hapering van tere messcherpe woorden…

Ze ligt altijd stiekem eerder in bed dan ik. In een hoekje. Vederlicht. Ze wacht. Ik wil haar aanraken, maar ook weer niet, haar gelijkenis verlamt me. Als ik slaap is mijn hoofd een bioscoop. Zij vindt op de tast altijd wel een zere plek en drukt op de knop. De spoel draait. Daar vlieg ik al door het raam naar buiten. Verpletterende kinderhoofdjes…

Wat is realiteit tijd gaat zo snel voorbij Ik kijk links rechts Duizenden dingen passeren mij Niet stilstaan Geen gedachten Ik zijn en tegelijk mij De toekomst overkomt mij…

Patience. Stel dat je opnieuw, had je hetzelfde lichaam gekozen, wieg die zo verrekte opgetogen je op stond te wachten? Had je eenzelfde eenzelvig liedje gezongen en je lijf even verlegen links en rechts goeddeels verzwegen? Stel dat je opnieuw kon bij even na twintig, je bouwde een liefde een huis een kind, beminde beminde, vermeed…

Laat me rennen, ik ben ziek van stil zijn moe van het stil staan. Laat me zijn, wie ik wil. Laat me kiezen, wat ik zal doen. Ik kan fouten maken ... Ik zou verkeerd kunnen zijn ... Maar uiteindelijk, ben ik toch ik?…

In het leven moet je leren Je krachtig te positioneren. Erop te letten De juiste zetten te zetten Je kunt het allicht proberen. Positioneren Niet laten koeioneren.…

het is al best verwonderlijk dat ik al zoveel gedichten heb geschreven over verschillende onderwerpen dat niet alles me is bij gebleven maar goed, misschien is 't wel beter want ook ik scheid kaf van koor en misschien heb je 't nu wel door dat ik zonder te rijmen een steek verder kom en voor wie wil zijn ze welkom de mensen die een nieuw…

Als onze ziél niet zong, En vreugdedansen sprong, Zouden dan wel de vógels zingen, De bronnen uit de rotsen springen, En had de storm een tong? Als onze hoop haar schat Niet rustloos zocht, en bad, Zou dan de boom zijn bloei en twijgen Zó innig hemelwaarts doen stijgen, Dat hij het blauw omvat? Neen, als de ziel zeer diep In…

Ongeduld staat op mijn voorhoofd, ik kan niet wachten, of dat nou om de post gaat, of wanneer ik de honden uitlaat, ik kan niet wachten tot ze " klaar" zijn. Wanneer het eten moet worden opgezet, kijk ik het bijna gaar het duurt te lang. Sta in de rij bij de kassa, al die vrouwen treuzelen zijn zo onlogisch bezig, ik sta…

Ondanks de TOMTOM, zoek ik me verloren, ondanks de route beschrijving rijd ik fout, de uitgestippelde route uit het hoofd geleerd, heeft zich in mijn kop omgekeerd. En wat ik ook doe, of wat ik ook nalaat, ik ben de weg kwijt, vandaar dat ik het blad maar omsla!…

Zit er al structuur In uw karakterstructuur? Of lijkt de laatste stand Meer op los zand. Is het prematuur ? Met een goede structuur Verlies je de macht niet over je stuur.…

In de zee van onze gedachten is het soms moeizaam om de hoge golven te trotseren…

Overbekend dit huis: de andertijds maar onherstelbaar ingesleten klanken, de tafel voor de vrome spijs en dranken voorbij de stoelen, recht aaneengerijd en ik – de eredienst allang ontwijd - muitend in heimwee naar de oude banken, niet wetend of ik bidden moet of danken voor wat zich indekt in gedegenheid. Verweer dat bij de open kist verstomt…

toen je in een veld vol narcissen zat en je met een glimlach opkeek het kleine kind in je armen was je toen gelukkig? toen de meidoorns zich hulden in een groene waas en je naar woorden tastte voor het onderliggend verdriet zag je toen de stukgereten wolken? of voelde je de druk in het vroege blauwe licht de woekerende onpeilbare pijn…

Er wordt geklopt laat me toch met rust in mijn zelf verkozen isolement ze blijven kloppen graag respect voor het individu mijn god, het is mijn hart ik hoor mijn eigen hart ´t is fascinerend en ook beangstigend de ultieme zelfconfrontatie hoe lang houden we het vol elkaar te moeten aanhoren hoewel zomaar stoppen ook geen optie lijkt…

Het individu koning maken dat is wat hij doen wil niemand heeft hem nodig hij heeft niemand nodig heeft aan zichzelf genoeg zijn cocon is goed gevuld met een grote voorraad de deur sluit als vanzelf grendels worden verschoven voor een lange winterslaap…