Alle inzendingen over lichaam

Niet één kaart wijst je naar het Hopsaland Geluk – thuis, in je lichaam.…

het lichaam is een huis een teken aan de wand zichtbaar door rakelingse huid verboden voor onbevoegden geworteld in aarde, gevoed door ochtendregen en later op de dag als een ijzeren wil het zachte weefsel pijnigt, steeds minder gelijkend op een gedicht, op amorfe spraak voorbeeldig en bladverliezend met het oog op scoren in hervonden…

Licht lichter en lichter Dicht dichter en dichter het luwen traag en trager nog een paar laatste seconden die eeuwigheid worden de hersenen de uitval elektronen die in de kern vallen de waarnemingshorizon eeuwig vallend het massief zwart gat de genade die pijnloze dood wordt raakt nog aan de neuronen het laatste contact met de verzuchtingen…

Stel dat: je hart in je hoofd zat je tenen bij je schouders stel dat je haren op je knietjes groeiden je oren op de plek van je billen! Stel dat je op handen lopen zou zonder schoenen dan vanzelf in warmte en intense kou is 1 ding zeker: Het wordt verdraaid lastig je been te breken tijdens schaatsen hoofdpijn te krijgen in je borst je…

Hoevelen gaan er dood per dag? Dat zijn mensen. Maar wij dan, Ben ik niet sterfelijk soms. Hij frequenteerde de sportschool, Maar kan zijn blakende lijf Niet tonen op het terras. Het sluimerende is fataal. Dat is wat telt. Ons bedrijf Is mijn innerlijke zelf. Voor haar was het zeer belangrijk Representatief te zijn, Maar de modezaak…

ik hou van de traagheid van liggen in gras, als een vorst: ik, uitkijkend over mijn aanhangers, mijn ledematen, zeggend tot mijn linkerarm: jij daar, breng mijn hand eens voor mijn mond, dat ik geeuw, in orde, ga maar weer liggen, goed zo, tucht moet ik hier hebben. ik hou van de traagheid van zijn, zen, zegt men in het oosten, ik geloof dat…

Hare borst is zo zacht en rond en teder, En er om heen speelt een zo teder licht, Zij is zoals een heuvel in het neder- Dalen van af de schouders opgericht. Aan de andre zijde is de schone weder- Gade even zacht en teder opgericht, Zij zijn een tweetal in het gouden weder Oneindig hoog en schoon. Voor mijn gezicht. Welk een schone…

Eindelijk kwam er witte rook uit de schoorsteen De schoorsteen van mijn 'rookige' avondleven Ik dorste het verslavende vuur Ik maakte al wat ik had aan tabak nat Ik had er meer dan tabak van Vooral van het kopen van zo’n pakje Vooral van de schrijnende verpakking Vooral van de stijgende kosten Ik brandt me er niet meer aan Ik brandt…

De ster strijdt moedig tegen 't vet, dat haar contracten bibberig besluipt en zachtjes naar haar lieve konen kruipt. Zij houdt dieet en gaat naar bed. Duur is de roem, eet zij het eraan af? De mensheid roept: 'O kijk, daar staat ze.' Toch is zij maar een heerlijke melaatse, want waar ze komt zet men de straten af. Zij mag etagekelners…

Gij, gij, ondeelbaar Deel! Gij, enkelvoudig Wezen! Gij, schitterende straal der ongeschapen Zon! Gij, kristallijne drop uit de altijd vloeibre bron Gij, onüitspreekbaar Iets, uit 't eeuwig Al gerezen! Ontstoffelijke Ziel, waarín ik klaar kan lezen De waarheid van 't bestaan van hem die nooit begon, Der Oorzaak, zonder welk 't gewrocht niet…

Terwijl de tijd door al je vingers glipt loop je steeds vaker achter jezelf aan omdat alles meer moeite kost sluipt dat wat je liever wilt negeren toch langzaam dichterbij voel je dat de wereld stilaan kleiner wordt omdat er meer mensen verdwijnen dan bijkomen zit je soms klem in die beklemming terwijl je van elke dag eigenlijk…

We hebben iemand nodig die ons troost… We kunnen niet zonder elkaar want je bent elkaar te dierbaar. Bloemen kunnen niet zonder water… Ze hebben het nodig om te kunnen leven. De wereld kan niet zonder zuurstof… Anders gaat alles en iedereen dood. Een last op onze schouders nodig… Om te dragen. We kunnen ook niet zonder fouten… Anders…

1. Dit kutleven heeft haar weer zover; ze moet broeden op een poëem om boven haar leed uit te stijgen. Er werden grappen gemaakt toen ze vertelde over het geweld en de bruuske grensoverschrijding. 2. Zoals dat niet om te lachen was, zo was dit niet om te delen, maar hij deed het wel. En ze glommen om haar naaktheid waar die bedekking…

Ik loop steeds meer schoorvoetend Mijn stem is ook niet meer wat ie was Mijn zang heeft zijn zwanen gevonden Mijn gehoor laat te wensen over Mijn ogen gaan (h)echt achteruit Op- en audicien zijn gegoogled Heb reuma in mijn handen Veel warm afwassen zegt ‘Oma weet het beter’ Nou dat doe ik dan maar en ‘t helpt Mijn sensualiteit sterft…

Het dorp in de mist, ik weet waar het is, luister: honden en een haan.…

Zij tilt zich overeind en in het licht en maakt een stil begin stil met zich zelve, langs het smalle lijf liet zij het hemd afvallen, dat zakt tot in een dunne kring van plooien, een weinig mijmering zet zich, zij ziet naar beneden de blootheid van haar eigen leden, het vreemde van het nu gebleken lichaam en de schemerbleke…

een hittegolf de kachel draait al op volle toeren weet je wat het is je mag als vrouw niet zeuren en ouwehoeren maar precies dat het wordt zo nat in de nacht en onverwacht met deze temperaturen raken we nog meer in de kuren het is niet te harden hoor dus laat ons dan in die hete overgang even klagen alsof wij erom vragen…

Er is een overvloedige weelde aan het dansen op het zomergras sterren fonkelen aan heldere hemel muziek klinkt loom en ritmisch er wordt een stofje aangemaakt in het brein, geniet van lekkernijen zou het vrouwelijke schoon kunnen omhelzen nu de ontwaakte weergoden zo hun best doen inwendige moed versterkt de mens.…

je bekijkt het maar zei het lijf tegen het hoofd je doet maar geeft onophoudelijk orders je hebt de hele voorraad leeg geroofd stel je niet aan zei het hoofd tegen het lijf dat heb je nooit gedaan het leven is kort hoor geef maar gewoon gehoor nu is er dus strijd en raakte ze in de tussentijd de balans kwijt het komt wel goed…

De ochtendwind verfrist met koelte de klamme donkere nacht De ochtendwind verfrist met koelte, heeft de verhitte geest tot rust gebracht De ochtendwind verfrist met koelte, jaagt tropische warmte uit vertrekken De ochtendwind verfrist met koelte, weet het lichaam weer tot leven te wekken…

Ik bewaarde het mooiste tot het laatste voor al mijn beminden, gestolde tranen van de vergulde regen, goud of zilver mij om het even, overstemt het geluid de bloeiwijze van de linde, moment van twijfel, z’n geur gelost in spitsvondigheid tussen dove netels uniek in hun soort werd het wankel evenwicht bewaard in een mager onderscheid…

De schapen lagen in het groene gras er was er één die met zijn kop in een holle wilg lag, alsof hij een prentenboek voor schapen bekeek of als in een nis een schapengod vereerde Er kwam een vrouw op een fiets die stopte en er was een groot schaap, die naast haar fiets ging liggen, zodat de vrouw haar over de kop en de rug aaide, heel…

Hoe zij recht staat; dat ik zie hoe zij dit doet door zo te staan zoals zij gewoon is: haar voeten iets uit elkaar, haar armen neerhangend, haar kin iets omhoog; zo snel denkend, dat haar stem eerst liever wacht of het de moeite loont om het te zeggen. Juist zij is het die afkomstig is uit zichzelf. Al wie haar nadering heeft herkend,…

De ochtend gloort, ik stap uit bed Omdat ik het wil voelen, doe ik het geboren worden over in het openbaar Ik kleed me uit op straat en dat voelt raar Ik streel mijn kippenvel, het is gênant dat ik moet plassen aan de waterkant We staan stil om niet te vallen Schouder voor schouder met zijn allen We staan stil voor de foto als atleten…

Het huis is opgeruimd nu mijn hoofd nog handen om een warm glas lichten uit, staren naar een vlam, ongemerkt mijn zorgen verbranden Maar mijn schedel behoudt diep verborgen iets zwaars dat geen licht ziet, verscholen een verlangen te leven en ervaren mijn schedel behoudt mijn zwaartepunt…

Ondanks mijn zeer gezonde levensstijl, heeft ziekte mij tegen de borst gestuit. Ik red het niet met wat groente en fruit. Ben geestelijk een uitgewrongen dweil. Nadat men mij de uitslag had gezegd, heb ik nogal wat traantjes weggepinkt. Mijn gezonde lichaam heeft mij verlinkt. Hieraan helpt geen biologisch gerecht. Ofschoon ik er behoorlijk…

Veel is vergeten, veel herinnerd, veel veranderd, omwille van de goede vrede in het malende hoofd, dat woedend wint wat het lichaam verliest: snelheid en onkunde. Noem het roes, noem het nevel. Woorden komen later. Omheen de verzamelde zintuigen watten, wolken, iets beschermend verpakkingsmateriaal, want ze zijn scherper geslepen dan ooit…

Zijn oog glijdt aan het vreemde oog dat haar oog is Zoals een zeil aan d'einder schuift Daarvan gij denkt nu schuift het om de einder om Maar lang zo glijdt het zijn glijden al maar door Zodat het roerloos hangt aan d’einderkom Of roerloos ligt in d’einderkuip…

Voeten moeten lasten dragen. Moeten sterk zijn, en gezond. Moeten lief dragen, en leed. Atlas droeg de hele hemelbol. Dragen is bepaald geen sinecure. Hemels zijn me veel te zwaar. Daarom, op handen draag ik haar. Mijn pedicure.…

Er is een drijvende wereld tegen het licht in bewegende wezens. Kijk ik naar rechts dan reizen ze mee, de bocht om tot ik naar links daar zijn ze weer. Met mijn ogen maak ik kindertekeningen, herschep mijn erfenis. Verder is er niks. De grote doos met foto's, toestellen, zakken vol met vieze lappen weggegooid. De roze klaproos op de theezeef…