Alle inzendingen over oorlog

Vrijheid ligt niet zomaar op straat je kunt het niet even gaan oprapen. Vrijheid is leven zonder angst en geweld vrij kunnen zijn in je doen en laten. Vrijheid is leven in harmonie laten zien wie je bent en hoe je leeft. Vrijheid is ook dankbaarheid aan hen die hun leven gaven voor onze vrijheid. -------------------------------------…

what’s in a name? zijn naam leeft thans voort een stille roos ademt nog dagelijks verdriet…

Bevrijdingsdag nationale feestdag helaas niet voor iedereen één land zoveel verschillen ondenkbaar…

de koffers vol met dromen hebben zij niet meegenomen hun terugtocht bracht onzekerheid het land zijn idealen kwijt noest zijn ze weer gaan bouwen om zelfrespect te houden in nederige jaren konden zij uiteindelijk het wirtschaftswunder klaren toch speelt altijd het oude zeer wanneer komt nu de derde keer…

naam en plek spreken hier nog in schrijnende beelden waar oude barakken hun duister verleden nog tastbaar belichten waar vergrijsde mensen huilen om verzwegen jaren tussen ijzige prikkeldraden nimmer gewist…

Het is al lang geleden toch mogen wij het nooit vergeten dat mensen voor onze vrijheid het leven lieten. Oorlog een zinloos geweld waarin mensen zoals jij en ik pijn en ontberingen leerden kennen. Vele van hen lieten het leven door uitputting en ziekte of werden weggevoerd gingen hun dood tegemoet. Laten wij vandaag gedenken even…

Holle ogen in schamele karkassen de winterjassen weggerukt markeringen zijn aangebracht uit de hemel gegriste sterren pijnlijk zichtbaar in hun ziel ge-etst Met ijle rompen en kale schedels wachten ze op het bevel voor de eerste stap naar later Ze reizen zonder vervoersbewijs de locomotief rookt weg nu zij nog, doch ze weten niet…

dodenherdenking is nodig herinnering blijft bestaan aan hen die sneuvelden helden…

Als kersverse vader op weg naar huis opgepakt tewerkgesteld in Duitsland daar leiden de laatste sporen naar de Gestapo die jou verdacht van afgevoerd naar Lahde waar jij nog geen maand later het leven liet al wat rest is 'n 'Sterbeurkunde' ~ IM Opa Kees ~…

het is de stilte die steeds leger wordt de spanningsboog is nu gevuld met heroïek en het romantische gebulder van kanonnen het moordend vuur en desillusie van verloren slagen zijn vergeten de echte pijnen van hun sterven willen wij niet weten het is de stilte die steeds leger wordt omdat vrijheid alle ruimte neemt de doden zijn geteld…

o die onmogelijke logistiek: honderden wagons organiseren een dienstregeling heel europa door tonnen en tonnen stro verzamelen overal waterreservoirs inbouwen drijvers en veterinairen aannemen en vergeet de medicijnen niet verbandmiddelen voedsel voer en halsoverkop moesten we in het oosten humane destructie- middelen installeren van oceaan…

( uit naam van de getroffenen in welke oorlog dan ook ) Waar zijn dorre adem tranen schuwt en littekens op hun huid striemt leven zij zwarte gestalten in versplinterde hoofden De snijdende kou blijft wentelen om starre gebaren die stenen wreedheid werpen naar inslapende zielen Zijn doodsbloem met de doornen prijkt en snijdt diep in samen…

lege wagons kwamen terug beladen met verstomde verhalen die men horen kon wanneer men z'n oor ten luister zou leggen naast de rails dwarrelden afscheidsbriefjes onwetend of ze hen ooit bereiken zouden verscheurde gezinnen door gezaaide haat welke niet de onze was, maar opgedrongen de onze zou worden reden steeds vaker lege wagons het…

Westertorenklok toe sla nu even niet door de verscheurde stad luister toch en fluister dicht gespijkerd bonzend hart in doodsangst strak gesloten daken muren en plafonds ademtochten wasemen langs geblindeerde ramen schaduwen passeren kapot getrapte deuren er schrijft een meisje met gesloten ogen: dat haar dagboek lief is…

Ik tel de bielzen tel de bielzen een voor een tot aan Treblinka in de nacht Ik tel de bielzen tel de bielzen tot de laatste waar de dood geduldig wacht…

Brandenburger Tor, zo trots nog, hoog verheven. Je paarden en hun menner zagen een stad voortgestuwd door dwaze menners. Beste paarden struikelden. Brandenburger Tor, milder nu, wijzer. Oorlog lang geleden, zege een besmette klank. Ku’damm en Sony Center zijn nu hot. De mensen onder je willen ontsnappen. Brandenburger Tor,…

uitgestrekte kale vlakten waar dood over ligt uitgesmeerd omringd door een bomenrij die stille getuigen zijn maar voor altijd zwijgen zal…

je kunt een zakdoek horen vallen papa snikt op de radio treurige muziek mannenstemmen zeggen sombere dingen over nooit meer klokken luiden papa droogt zijn tranen morgen gaan we naar de maliebaan marcheren de soldaten de oranjeband met leeuw en het soldatenpak ze liggen klaar gestreken mama moet alleen de broek…

Het is nu een ecologische verbindingszone, het ‘Duits lijntje’ tussen Boxtel en Wesel. Er is weinig meer van te zien, een enkele bult in de weg, de geelgors schuilt in de houtwal, honden gaan er los. Niemand kan in dit lommerrijk nog veewagons zien gaan. Er staken vergeefs handen uit. Op die dag. Trok toen de hemel grauw dicht, liet er een…

Ik hoor mensen gillen. Er is niemand die mijn verdriet kan stillen. Mijn moeder ligt ergens onder het puin. Mijn vader zit in Duitsland. Mijn broertje huilend aan mijn hand. Daar stond ik dan, als klein meisje. Mijn broertje aan mijn hand. We stonden daar, nog steeds heel alleen. In een heel erg verwoest land. We stonden daar maar, aan de…

Nu nog niet zo lang geleden Gaven mannen, recht van leden, Het beste wat zij konden geven: Het offer van hun eigen leven Op het altaar van het recht. Opdat ’t goede won van ’t slecht’. Dat was het doel van ‘t vurig streven. Echter zij die achterbleven, Enkel in het harde leven, Kunnen het niet altijd omvatten, Dat verlies van al hun schatten…

Haat en verdriet, Niemand verdient het, Niemand niet. Waarom? Al dat verdriet, Door één zo'n gestoorde man, Hij had de pik op Joden, Maar waarom dan? Waarom? Al die tranen, Tranen van verdriet en pijn, Tranen van haat, Die zullen voor Hitler zijn. Waarom?…

Of ik treur Om zo'n Rot Lijk? Och, dood Gaat men toch.…

Elke dag anders daar en straks misschien hier onder de schijnheiligen er liggen veel burgers in de massale doodvitrine het is huilen tranen zijn er niet voor niets voeren emoties af in ons paradijs der ontevredenen zelfs onder het voedsel door.…

Of zijn jeugd nog leeft volgt hij ongemakken op tv het is een telspel dag in dag uit ellende oorlog: bom, dood! toch houden zij het vol niet alleen in slechte tijding om de haverklap een ander god, dat is me wat! deuren slaan, posten kreunen men zegt te vaak oké lebber hier, een lebber daar wat een gein, grote ellende…

ze tilden zichzelf uit bed met gestrekte benen iedere morgen weer werd gezocht naar ogen zonder spijlen wind rook naar de kamer en een enkel wisseldeken nog immer waait hij over nachten en jaren heen met schimmen, zo dichtbij als gister aldoor slijpen zij dromen in halfzijdigen wrijven tussen hart en steen eens als de adem zich vernedert…

Huilen met de wolven grommen met de hond onder puinhopen bedolven geen geweeklaag uit de grond lamsoffer uit de diepvries waar de pooldamp van afslaat het brein wordt koudgesteld.…

Het zijn de gebroken geesten in een stervende stilte waarin het lot onomkeerbaar zijn tinnen soldaten smeedt Het bloed is als rode inkt geknoeid op een wreed beschreven aarde Blind navigeert men richting een “nieuwe wereld” in verwondende handen Tussen triomfboog en kerkhof is de scheidslijn dun Wanneer uit geestesgloed een allesverwoestend…

op haar geblokte vest speelt zij boter kaas en eieren van losse rafels haken gerimpelde vingers handpoppetjes met allemaal eigen stemmetjes in het hoofd geeft ze een teddybeer in haar armen leven is die niet lief en ik knik ja dan kijkt zij over het hof naar giechelende meisjes net liep hij nog daar maar zijn pootje is gebroken en zwijgt…

Vloedgolven dragen hersens vol met water naar de zee en weiger ik dit jaar met zoveel zielen bijelkaargepakt het goudgeelzand te gaan berullen zee en waterziek ben ik voel me gehakt Libië is mij te heet! de hemel jankt boven het zand met valse felle schorpioenen laat mij betijen in mijn eigen huis en tuin beneden waterspiegel aan de dijk…