Alle inzendingen over toneel

De poppenkast staat midden op de straat. Vanuit de verte hoor je haar al kijven: Katrijn, van alle vreselijke wijven het vreselijkste wijf dat er bestaat. Maar voor Jan Klaassen zelf staan wij paraat. Wij zullen trouw zijn kameraden blijven totdat hij straks in levendigen lijve de dooie dood van Pierlala verslaat. 's Nachts is…

De reis naar verzachting, ontkrachting van wat verhard, verward is een levenslange Aan de laatste 'reistafel' zit de dood gezellig aan, schept op, vraagt honderduit en glimlacht Je verwacht de terugreis maar nu blijkt het een enkele reis de dood schrijft je laatste vakantie-kaarten Je levensreis zit er op, voorbij gevlogen als…

In quick-step, jive of disco dansen poppen bij voorkeur Niet, daar zij de touwtjes te ver hebben laten vieren en bovendien van mening zijn dat ze de pas wordt afgesneden door bewegende handen achter hout Terwijl dagen opnieuw lengen nachten stervend korter zijn hanteert de schilder zijn penseel dichten schrijvers uit een brij aan woorden…

Lang geleden staken naalden in mijn keel als ik wou spreken. Er was een waslijst met gebreken waar ik verder over zwijg want steeds wanneer ik iets wil zeggen: ja ik wil, pas op een bus, of dat ik, help, niet zwemmen kan, wordt mijn tong een stop van kurk, schieten messen door mijn huig en trekt mijn strot het keelgat uit. Ik sta op feesten…

Het geweten huist in je lichaam, Zeggen zij die het kunnen weten - Dostojevski, kenner bij uitstek, Schrijft het toe aan de complexheid Van de mens - hij zegt dat het geweten Onlosmakelijk met diens lichaam Verbonden is - gisteren gedroeg ik Me onheus tegen mijn lief, vandaag Begint mijn geweten te knagen En zal ik dagenlang de pijn…

Jij, mijn onbestaanbaar verlangen houdt mijn humeur weemoedig gevangen nu je weet hoe ik destijds begonnen ben en de wildernis van mijn wortels verken ben ik misschien de vijver jij de schrijver die mij bevist komt er een einde aan mijn ijver in de hoofdrol die zich vergist ik weet niet waar jij nu verblijft doorzichtig in dit lijfsgedicht…

Iedereen 2cb koel de trip je leven een vuurwerk of niet? Beter is geïsoleerd goed is niet haalbaar verlicht nooit verleerd intergalactisch gebaar. Melancholisch gewaar in twaalf stappen de weg en het gevaar wie zal `et ooit snappen. Iedereen een eiland niemand de rots in de branding en uit de brand het schouwspel de leugen…

trekken wij onze kostuums aan worden onze gezichten beschilderd zetten we alle relikwien klaar tikt de klok de minuten weg wensen we iedereen toi toi toi wachtend op 'n vers publiek zodat wij de eerste stappen op het toneel kunnen zetten om hen een geweldige middag te kunnen bezorgen…

Een reus van zwarte angst schiet gaten in het denken zie hoe de kansen zwenken realiteit slaat op de vlucht Angst, je bent te voelen ontembaar op de achtergrond bepaal je het hele toneel Als tegelijk souffleur en regisseur die de onzekere acteur iedere vrijheid ontneemt…

zolang het wiel blijft draaien en de lucht fikt zolang zal ik rijden bij nacht de zon zakt niemand weet waar jij heengaat je schrijft in gaten kon ik daar waar jij ooit begrijpt…

Het leven is nèt een show: je speelt een rol - of meerdere - op diverse tonelen. Vermoeiend, soms; overweldigend, vaak; pijnlijk, bij vlagen... doekjes voor het bloeden. Jij ook? Wij samen: speel met mij dan spelen wij samen en wordt het leven (weer) leuk.…

in dit stadium van volgegeten magen in staten staart dit volk in een lege ruimte het zijn vrienden noch maten alles om ons heen zal vroeg of laat sluiten vertel mij nog eens dat verhaal van haat waarin alles verdwijnt in de dood leeg plein leeg bord lege straat de zon wordt warmer en warmer rood het orgel klinkt als die van Manzarek Jim…

Kraaien eten van de appels Die groeien aan de appelboom Sappige, vlezige appels Die groeien aan de appelboom Op de top van de vuilnisbelt Tussen smeltende rubber autobanden En rottende lappen weggegooid vlees Groeien aan de appelboom Sappige, vlezige appels De kraai die het goorste lied Spuwt Eet de sappigste Huilende appel Doek!…

langs water licht schaduw ver ster water licht geen richting recht ster ver recht richting water ster geen water langs licht richting een licht schijnt op dit water zilver glimt langs water in een schaduw schaduw licht water lang geen ster ver weg val richting recht richting het schrift sterft kus deze geest weg vooruit onderweg…

laatste loodjes wegen rekwisieten vergaren vlinders ontpoppen veel te vroeg lange dagen komen na korte nachten geplamuurde gelaten spreken voor zich uren tikken gestaag aftellen is begonnen vol vertrouwen fiets ik de première tegemoet…

Ik zit begraven in deze eeuw, ik teken mijn gebreken in de tijd, op witte grond met het zwarte krijt van hoogmoed, niet moedwillig want morgen valt de eerste voorjaarsregen en worden schetsen van mijn zonden grillig. Vroeg bloesemtapijt sneeuwt de bühne onder, sneller wat ik had verwacht, bewonder ik het schrale vuur al was die wat kwijt…

Een blaadje ritselt langs het tegelpad. Hij ruikt de kamperfoelie in het te lang geworden gras. Nog even oversteken dan ziet hij hen die hij ontmoeten wil. Ze zijn aan het tomaten kweken, een kleine kas wacht stil. Het laatste nieuws snel opgevouwen, nu wordt er opgelet. Hij ziet de blijdschap in de sterk gekrompen vrouwen als hij…

Kijk hem met zijn bloemen. Nou denk je hij heeft succes gehad of een rijke bewonderaar. Maar reken maar dat ze elke avond dezelfde bos krijgen op alle bühnes van het land rozen van plastic voor de goedkoopte. -------------------------------------- uit: 'Remco Campert dichter', 1995.…

Toelichting: uitkijkend vanuit mijn appartement in de “De Hoge Erasmus”op de Zwaan over de Maas, werd ik door mijn buur-vriend spontaan uitgenodigd om echt de 2 laatste kaartjes te 'pakken voor de komende avondvoorstelling van ‘s werelds grootste Zwanen-meer van Peter Tsjaikofski in het nieuwe Luxor Theater aan de Maas in Rotterdam. Een paar uur later…

soms walmt van onder een schedeldak het vage vuur van ijverzucht ik ruik dan gebakken lucht van een zwart geblakerde leugen velen kennen reeds de klucht waarin meervoudige persoonlijkheden verre van deugen…

Vastberaden, zette hij zijn eerste stap, de volwassenheid tegemoet, met een doeltreffende rake klap, maakte hij zijn wereld bijna schaakmat, bijna, want voor ie goed en wel doorhad wat ie aan het doen was, viel hij van zijn net verworven voetstuk, belandde met een misselijkmakende klap weer terug op aarde. Tja, volwassenheid is…

een sproeier met nat licht wuift langs de statige gevel de wind verdraait het zicht heen en weer snel of even in de doorgaans proestige nevel achter sombere ramen bewegen figuren in zwart zijn het weduwen of één persoon op iedere wand apart ik schuil aan de overkant en staar naar binnen zou men daar alvast de spoken wekken kruipen…

Lopend in de motregen over oneffen pad, door een wiptegel mijn voeten in een schoenenbad sjomp ik door de stad voor een try-out van theater te water. Onderwerp van voorstelling op het schip “Verwondering”: “KOUWE VOETEN” ik leef me vol huiver in……

Je loopt er nu al jaren mee Nog steeds is het niet weg Alsof je niet meer zonder kan Jij had toch zoveel pech Misschien voel je je veilig In de rol die jou zo past Hetgeen je overkomen is Is allang geen loden last Zo ben je met je zielig zijn Uiteindelijk interessant Luistert men naar wat je zegt Toch klopt het van geen kant Om iets te zijn…

Nog vervend op het witte doek Streelt ze langs de felle kleuren Waarin ze stralend langs de randen Schittert op het toneel. Dansend voor het publiek in de Regenbui dweilt ze af op het papier Als ze zich droog maakt van de show Buigt ze met haar kwast weer in de schilderdoos.…

Zoals ze daar stond fier en rechtop beweginkjes in haar benen geen enkele schroom puur uit het hoofd concentratie tot in de tenen. Hoe ver ze al was in haar nevelige geest, bij voordrachten leek ze aanwezig. Hoe klonk haar ontzag in de stem van de haan voor de hond in de tweespraak gesproken trefzeker haar ogen in ‘t diepst van…

Teveel een brandend hart, Teveel wisselingen van emoties, Weinig onderuitgezakt voor de t.v. Ik stel mezelf altijd de brandende vraag: Heeft dit zin, heeft dit nut? Met binnenste- Buiten broekzakken loop ik verdoofd van Plek naar plek als een gokautomaatverslaafde, En niks gaat vanzelf, soms wil ik iemand anders Zijn maar nooit voor lang…

Nadat ze ’s avonds de gordijnen sloot zag zij zichzelf in de spiegel even aan Haar ogen, door ‘t lange schreien rood volgden de natte sporen van haar traan Een diepe zucht verliet toen haar keel eindelijk mocht ze even..zichzelf zijn Eindelijk stopte eventjes ‘t spel toneel en kon ze even alleen zijn met de pijn Een blik in de spiegel toonde…

lichtvoetig treed zij voor het voetlicht danst zichzelf tot gevleugelde zwaan reikhalzend vliegt zij voorbij de werkelijkheid en waan van dit aardse bestaan alle ogen, op haar gericht tot het doek valt en zij eenzaam huiswaarts gaat in een nacht zonder licht thuis toont de spiegel haar vermoeide gezicht de weegschaal kroont haar tot…

Daar lezend op het podium alleen met duizend woorden leg je het leven bloot gericht zijn alle ogen die naar jouw zinnen hoorden zelfs netjes aangekleed ben je nog nooit zo naakt geweest.…