Alle inzendingen over Bevrijdend Helend

Woorden komen tot je, kunnen helend zijn en bevrijding geven. Foto Dick Voogd…

Een druppel als een traan die zwaartekracht niet trotseert langzaam glijdt in de kille nacht zich bezeerd aan een strijd uiteindelijk leert verder gaan zichzelf bevrijdt…

Tussen breedsprakigheid en nietszeggendheid spreekt de nuance. Tussen kortzichtigheid en misverstandigheid lacht de humor ons toe. Tussen ernst en lichtvoetigheid toont ijdelheid een spiegel waarin clowns ons laten kijken. In de ruimte die ze zelf scheppen dichten dichters hun gedichten. In de ruimte die ze zelf zoeken vertellen narren…

helende sfeer voelde ik de warmte van je lach zag je sprekende ogen lief fluisterzacht…

hij heel diep hun ziel aansprak zijn helende warmte gaf in een paradijselijke afscheidslach…

op ongeaarde voeten ga ik roerloos door de doffe dagen vergeefse vragen verlaten mijn handen in zinnen zonder eind als schrijnen gestapeld in vochtige hoeken ik boek voeling zonder doel tot een beladen verleden verkeken is bewust van een verzengend gemis keer ik af van vlakke paden en loop te hoop naar noordelijk licht is daar…

als jij je toevertrouwt aan de aarde ik je blinddoek en begraaf in het zachte zand van de woestijn als dan een muur van zand je hoofd van het ongeziene lijf zal scheiden dan wachten jij en ik tot de maan haar schaduw op de aarde werpt en de kracht van de eclips je helen zal…

de helende kunst van welgekozen zwijgen in schommelend licht…

vallen van oude idealen en wensdromen De juwelier lapt de schoenen voor de onderdanen van verval terwijl aan de boezem van de zee dorstigen ideeën voor later moeizaam bijeen verzamelen Uit rag en web loods ik je weg dwars door helende herfststormen als het nog zin heeft in september.…

pijnlijk traag lossen echo’s van jouw bestaan op in helende tijd…

Als ik het leed van de wereld en de pijn van en onder mensen verzachten kon, wat dacht ik dan, dat ik maar een fabeltje of helend gedicht verzon?…

Wat nooit kan winnen van de helende vragen zijn antwoorden die altijd weer antwoord vragen. Daarom blijf altijd vragen.…

langs de vloedlijn ligt mijn uitgestrekte leven als het eb is droog maar als water helend is sta ik op en grijp naar kracht…

raken zachte vingertoppen vertrouwen, zoeken vochtige lippen de weg naar elkaar zachte vleugels van talrijke vlinders raken, even tintelend, soms fluisterend, verlangen vliegen op toppen van opzwepende hartstocht, hoger, lager, sneller, dieper, even proeven zij de opperste grens van ontlading, verdrinken in golven van verhitte bevrijding…

Hoor bescheiden lopen in ronde vrouwelijke vormen maar zie hem ontspannen bevrijdend vrijen met snaren ogen gesloten in rokerig blauw licht zijn lichaam vrijt sensueel tegen haar glimmende houtwerk haar lopende klanken van boeien bevrijd.…

Nederland werd bevrijd op 5 mei 1945 en iedereen juichte, het volk vierde feest, de oorlog was voorbij. Nederland was vrij en men was uitbundig, de bommen en granaten waren verleden tijd. Een begin kon worden gemaakt met opruimen van de puinhoop, die de bombardementen hadden aangericht.…

hieruit putte zij de liefde zacht tot uitspreken bedaard eindelijk vrij verzucht gehoord in een windvlaag bewogen fluister-woorden…

het leven in duizend dingen verborgen ze nestelen zich in hoeken om ook weer uit te verdwijnen als een hond blaft het naar mij ik neem geen nota om alles te onthouden mijn dingen vliegen ook weer uit als een wild konijn ontglippen ze in alle onzekerheid het verdwijnen bevrijdt me van mijn verleden van dingen die voorbij zijn en verloren…

En dan toch moeten kiezen voor bevrijding. Op zondag geboren op zondag verloren.…

kom hef met mij het glas laten we samen drinken er is voor ons in het terminus al plaats gemaakt laten we dan proosten op de weg te spoelen ballast de veters losgeknoopt van 't strak korset van schijn laat varen nu de humbug van dat ik nog steeds mooi zou zijn zeg me alleen maar met je ogen dat je door het vuur zou gaan voor mij…

Liguster bloeit vrijgezellenhout blaast pijpen om te dansen.…

Bevrijdingsdag, geen moment te verliezen onzekerheid over wat je wilt, moet en mag. Angst vanuit het verleden en voor de komende dag zoekend naar ruimte om te kiezen.…

een luide roep rondom dwingt stemmen af, die geloven in verborgen holtes van een weggezwegen dag je mag verbloemen wat je niet wilt zien een deken leggen over alle zwarte dieptes waar hun witte onschuld rust maar de wereld draagt haar erfenis van uitgemergeld leven in de kamers van de dood toen hun nood niet verder kon liep er slechts…

Lengten van dagen zijn gemeten in de engten van ruimtelijk vervagen. Een verbintenis, gevoed door afwezigheid, gevuld met bloemrijke momenten zonder een zweem van vergeten. Innerlijk nabij in vrije vlucht, zonder vaste grond of horizon in zicht, in het strakgespannen lichaam gevangen en tegen klankbare muren in weergalm het verzoekende hart…

en dan kom ik weer naar je toe je lach in goud vertaald vertelt me duizendvoudig hoezeer ik één was met je jeugd al dronk jij meer van mijn verleden de stilte bevrijdt enkel die begrepen heeft wat sterven is geen onvermogen jij was er één van want de nacht draagt de kleur van je ogen…

onze bevrijding ooit eens bevrijd wel roekeloos in loop der jaren niemand kan zeilen en niemand kent de wind haal het zeil aan of laat het los hangt van de wind af en van de zeilers in de wind zou heel wat zijn…

Zij, die streden voor onze bevrijding en vrijheid. Zij, die blijven strijden voor een leefbare en rechtvaardige wereld. Zij die strijden tegen armoede en honger. Zij, die strijden voor vrede en harmonie voor ons allen. Zij, die thans waar ook ter wereld onvermoeid strijden tegen onrecht in welke vorm dan ook.…

Ik wil bevrijd van al dat logge stroperige dreigende grijs van hypocriete denkbeelden van wapenleveranciers de slavernij van het geld de onderdrukking door multinationals van griezels en graaiers en van het waanidee dat arbeid adelt van de overheersing van digitale robots van eenzijdige bevrijdingsfeesten van mensen die vinden dat vrijheid…

de betovering van wie wij samen waren is voorgoed voorbij herinneringen als uit een ander leven blijven voor eeuwig maar in dit leven slaat de bladzijde nu om naar een nieuw hoofdstuk zonder jou of ons met alleen mezelf en mij eindelijk weer vrij…

kruisen staan haaks op het groen rust wortelt in vrede stiller dan wit lijken vergaan de strijd is gedaan laarzen marcheren blikken vooruit de dood daagt ze uit het grote gelijk van heersen en macht die het leven veracht ze vliegen in V- de lucht is nog vrij als ganzen op rij naar het rood van de einder dood als bevrijder…