Alle inzendingen over Bloemen Gesloten Ontluiken

Te midden van dof gras staat een groep witte pijlpuntjes om de strijd aan te binden met gaande weer komende kou doorboren soms een sneeuwlaagje dat hen plotseling overvalt de krijgshaftige spitsjes worden gestreeld door vroege zon zijn allemaal open kelken spreken tot al wat hen omringt over aanstaande bloei hernieuwde levenskracht de…

dag, ben je daar weer, zei de vlinder tegen de  ontluikende bloem…

Heel intens en diepbewogen Geniet zij met gesloten ogen Van haar ontluikend smaakvermogen. Vertroetel dus je smaakorgaan, Want, jong geleerd is oud gedaan.…

een bloem in het veld ze lacht naar me jij bent die bloem een bloem met gesloten bladeren aantrekkelijk kroonblad ga open een bloem van blauwe ogen en de sproeten op je huid, mooie borsten de bloem opent toont zichzelf ik denk er aan als ik naar je kijk de gesloten bloem jij bent die bloem aantrekkelijk kroonblad ga open…

een bloem komt te ontluiken als ze in liefde wordt omringt schenkt je haar mooiste kleuren wanneer een hart haar bemint breekbaar in zachte handen buigzaam naar liefde toe broos maar vol verlangen kleuren in het hart genieten telkens weer in verschijning zacht en teer één bloem kan mij bekoren die bloem gaat nooit verloren…

-in dit gedicht- Ik sluit de deuren af En de dag, 't is omgevlogen Tot rust maar bekaf Loop zachtjes nu naar boven Waar 'mijn bloemen' slapen Met tussen door wat gapen Besluit snel in bed te duiken Ze zullen vroeg ontluiken.…

toen ik die zonnige dag ineens die bloemen zag tussen kreupelhout en ontluikend groen, ... hoe zes narcissen het daar kunnen doen.…

ik schrap de ogentroost en plant een kijkerskus op je gesloten leden pluk parels uit je wimpers in ruil voor het ontluikend blauw dat nu ongezouten schittert je oesterblik wordt een open vizier en ik lees de pas-de-deux nog voor een zwanenzang de lucht vertroebelen kan…

ik schrap de ogentroost en plant een kijkerskus op je gesloten leden pluk de parels uit je wimpers in ruil voor het ontluikende blauw dat nu ongezouten kan schitteren je oesterblik wordt een open vizier en waar ik stop zei ga ik door tot de halve maan zich heeft gewend…

Op de verpakking staat: voor altijd houdbaar maar moet nog ontluiken als bloem.…

Kijk, hoe de tuinman worstelt met de grond zijn bloembed uitgedacht in rijen tulpen Kijk, hoe zijn bloemen in het gelid staan Hoe woest hij schoffelt tegen wilde bloemen die overal ontluiken Bloemen, veelkleurige weelderige verlangend naar water Het zijn wilde bloemen Zomaar uit de aarde Hoe bont, veelzijdig en uitzonderlijk…

Soms blijven bloemen vele jaren gesloten – wachtend op liefde.…

Bij blozen wil binnen naar buiten; wanneer ongemak het oppervlak van aangezicht kleurt, en roze roder wordt, naar nog roder, roodst, Verraadt dat iets van binnen gloeit, dat iets broeit en groeit, dat met het verschieten van kleur, bekent te willen ontluiken, dan bij een gesloten mond poogt door porieën weg te sluipen.…

een bloem komt te ontluiken liefdevol omringt schenkt haar mooiste kleuren waar een hart bemint breekbaar in zachte handen buigzaam naar liefde toe broos maar vol verlangen kleuren als jouw lach genieten telkens weer die verschijning zacht en teer één bloem kan mij bekoren die bloem gaat nooit verloren…

klein madeliefje zo kwetsbaar en onschuldig verkracht in de knop ontluikende roos verlangend om te bloeien gesnoeid tot bloeden helende lotus vanuit de diepste modder groeit de mooiste bloem…

waar in de kleur van gesloten rozen vol verlangen het ontluiken wacht opent pracht in die eerste stralen vervaagt een grijs vergane nacht fluistert de merel in zijn eigen lied de voelbare stilte van zacht ontwaken verdwijnen witbedauwde velden in de warmende adem van de zon omhelst het leven deze wintermorgen dwalende zielen in het dodenveld…

Alles gaat ontluiken, de bloemen gaan weer ruiken. Wat is de natuur toch mooi met die prachtige bloementooi. De aarde straalt in de zonneschijn! Wat kan een mens dan gelukkig zijn...…

Blaadje voor blaadje zacht als fluweel vouw ik je open heel voorzichtig zoek ik mijn weg stap over doornen kijk vol liefde in jouw ogen verward doch teder vind ik mijn weg gehuld in nevel raak ik de roos teder ontluikt hervonden gevoel wijst groei de weg…

Naakt ligt ze op bed Beelden van zo doen ze 'het' Wild jaagt de adem door haar heen Ze heeft gevoel van kop tot teen Haar film houdt gelijke tred Begeleid door het kraken van het bed Plots ontsnapt als aan een ballon de lucht Ze eindigt met een diepe zucht…

deze afstand is nog niet ver genoeg van huis dit water is nog beddingloos, stemmen klinken te vers ondertussen reizen we naar een afnemende aankomst in sommige van die verhalen sijpelt verwantschap door zoals een gerecht met de peulvrucht van de vroegste dag ik moet mijn geheugen nog plaatsen, mijn tijd tekenen terwijl het ogenblik…

de klei dampt zuchten der gestorven stronken het is heiig een beslagen spiegel over het veld als een deken waar iets broeit maar de dood nog even duidelijk is als wedergeboorte alleen een diep invoelend mensenhart of dierenoog ervaart de spanning van de toekomst in het nog onwelriekend zwart getint tapijt…

Ontluikende knoppen begroeten me liefdevol ruik de geur weer van het frisse groen Bomen staan zachtjes te wuiven, zon gloort in de vroege morgen omhels de nieuwe lente.…

iedere morgen ontroert mij het ontluiken wat 'n aprilnacht aan magie heeft gebracht elke bloem en plant krijgt zijn eigen dracht ook de bomen staan bol met groene pruiken zon en regen doen het gras frisser ruiken waarin madelief en paardenbloem glimlacht iedere morgen ontroert mij het ontluiken wat 'n aprilnacht aan magie heeft gebracht…

Als je huilt om een bloem, die in de knop is geknakt. Om een liefde die niet kon en mocht ontluiken. Een hart, dat niet werd verstaan je in het donker liet staan. Zal je toch eens weer horen dat de vogels buiten fluiten. Dan stap je uit de schaduw om in de zon, verder te gaan.…

Een bloem opgesloten in een hart is nooit een bloem geweest hij heeft gebloeid hij gaf de Geest een egoistisch bloemenkind dat nooit een ander heeft bemind circuit gesloten nooit verbroken de vreugde in de kiem gesmoord.…

ik wentel me in jouw armen samen kijkend naar het ontluiken van Moeder Natuur kriebelen nieuwbakken sprietjes geurt heel voorzichtig een kleurrijke bloem hoe licht danst een vlinder trek je mij dichter almaar dichter naar je toe…

Vogels bezingen het vroege morgenuur witte wolken bevolken het blauw azuur bloemen bezoeken de aarde open gekust door het zonnelicht en onzichtbare wind het ontluikende lover laat dansen en zo rekt de lente zich langzaam uit...…

tussen gras onder berk verscholen ontluikend de witte hoed, zachte schubben boven de licht gekleurde tepel de gesloten onderkant draagt mysterie zwarte magie voor later...nog twee dagen...? jonge hoeden voorzichtig gesneden knoflookboter in de pan, zacht beroerd met inkt het recept geschreven..…

De meizon doet bloemen ontluiken en irissen lekker ruiken. Doch die ene witte is uniek. Haar blaadjes worden door de meizon met tederheid aangeraakt, Haar lange puntige bladeren, wijzen naar het hemelsblauw. Wanneer regendruppels haar raken, zijn het net doorzichtige parels.…

heb je bloemen gegeven waarvan de harten bruisen van leven de knoppen al sierlijk gelijnd hun vormen verfijnd in jeugdig ontluiken laat ieder zijn kleur en volwassenheid blijken uit het diepst van hun hart gaan de vruchten van samen als nieuwe generatie van start…